Amina E. (25) en haar zus Amal E. (38) zijn donderdag door de rechtbank in Rotterdam veroordeeld tot respectievelijk 3,5 jaar en 2,5 jaar gevangenisstraf, omdat ze lid waren van een vrouwenbrigade van de Islamitische Staat (IS). Dat meldt persbureau ANP donderdag. De zussen zijn ook veroordeeld voor het voorbereiden van terroristische misdrijven.
De celstraf is lager uitgevallen dan de eis van het Openbaar Ministerie, die vorige maand een straf van ruim zes jaar voor Amina en een straf van ruim vijf jaar voor Amal eiste. Volgens de rechter speelt daarin mee dat de zussen onder zeer zware omstandigheden in een detentiekamp in Syrië hebben geleefd.
De zussen komen uit Alkmaar en zijn in 2014 naar Syrië afgereisd. Ze werden daar lid van de vrouwenbridge van de IS, die erop toezag dat de regels van de sharia werden nageleefd. In die periode heeft Amina E. volgens de aanklager onder meer IS-propaganda verspreid en wapentraining gevolgd en gegeven. Ook was Amina getrouwd met twee IS-strijders, al was dat naar eigen zeggen niet uit vrije wil. De rechter vond dat verweer ongeloofwaardig: volgens hem blijkt nergens uit dat Amina E. niet in Syrië wilde zijn. Dat beeld zou bevestigd worden door chats en foto’s.
Lees ook Post van IS-vrouwen op de Zwolse terrorismevleugel
De zussen maken deel uit van de groep van twaalf vrouwen die in 2022 door Nederland zijn teruggehaald uit een detentiekamp in Syrië. Tien maanden van de celstraf van Amina zijn voorwaardelijk. Voor haar zus gelden bijzondere voorwaarden: zo krijgt ze na haar celstraf begeleiding en therapie.
Van het feit dat deze pagina is gewijd aan smoothies kunnen we een paar omstandigheden de schuld geven. Ten eerste stond er in mijn koelkast een bijna vol flesje wortelsap dat ik had aangeschaft om er op Koningsdag oranje glazuur voor op mijn tompoezen mee te maken. Jazeker, dat kan en werkt uitstekend. Daar heeft u echt geen kleurstoffen voor nodig. Evenzo kun je voor roze glazuur cranberrysap gebruiken, of bietensap of gepureerde en gezeefde frambozen.
Ten tweede, want ik was tenslotte bezig met een opsomming, slingerden er nog twee slap geworden stengels rabarber in mijn groentelade, overgebleven van de aardbeien-rabarbercheesecake van vorige week. Ten derde vond ik het sowieso weer eens tijd worden voor iets gezonds, na die boterrijke hollandaise van twee weken geleden en na die al even volvette moederdagtaart.
Maar de belangrijkste omstandigheid was deze: ik ontdekte dat er in de meeste kant-en-klare smoothies een schrikbarend hoog percentage appelsap zit, namelijk wel 50 tot 70 procent. En als er een keer wat minder appelsap in zit, dan is het wel druivensap dat de boventoon voert. Terwijl appelsap en druivensap in wezen een soort veredeld suikerwater zijn, zoveel is sinds de suikertaks op de politieke agenda staat algemeen bekend.
Dat ‘ontdekken’ is daarom ook ietwat ongelukkig uitgedrukt. Ik wist heus wel dat de meeste smoothies niet zo groen zijn als de etiketten ze eruit willen laten zien. Maar nu werd ik door mijn 23-jarige huisgenootje, die niet van fruit houdt en denkt dit te kunnen compenseren door elke dag een halve liter fabriekssmoothie te drinken, weer eens op de feiten gedrukt. Weet je eigenlijk wat daar precies in zit, vroeg ik hem laatst. Waarop hij de ingrediëntenlijst voorlas en we allebei een beetje schrokken.
Vervolgens bekeek ik het gehele smoothie-aanbod van Albert Heijn op de website van de supermarkt en schrok nog een beetje meer. Van de pakweg honderd smoothies die daar te vinden zijn, bestaat het merendeel voor minstens de helft uit appel- danwel druivensap. Tegelijkertijd vond ik ook vier smoothies met 80 procent groenten en nog een paar ‘shots’ met 85 procent groenten, dus het kán blijkbaar wel een stuk gezonder.
Inderdaad, ook dat wist ik natuurlijk al. Want wanneer ik zelf smoothies maak, prop ik daar ook het liefst zoveel mogelijk groente in. Zelfs zonder appels of druiven, klok je met een smoothie die alleen maar uit fruit bestaat immers al snel een overdosis aan fruitsuikers naar binnen. (Voor wie dat niet van mij wil aannemen: volgens het Voedingscentrum gaat het om gemiddeld 30 gram, ofwel 7 suikerklontjes per 250 ml smoothie.) Bovendien vind ik het gewoon lekkerder als een smoothie niet te zoet is én geven groenten er juist een interessante smaak aan.
Ik geef u vandaag een aantal suggesties voor zulke interessantere, gezondere smoothies. Maar on the side zou ik u willen aanmoedigen vooral ook zelf te experimenteren met zoveel mogelijk verschillende groenten, om zo steeds nieuwe combinaties te ontdekken. Zo had ik tot vorige week bijvoorbeeld nog nooit een smoothie met rabarber gemaakt, en bleek dat meteen een blijvertje. Dus kom, trek die groentela open en leef u uit. Er kan echt veel meer in een smoothie dan een armoeiige 6 procent spinazie voor de groene kleur.
Welke dag was het ook alweer? Starend naar de grijze krullen van Wim Voermans wist ik het een seconde of twee niet meer zo zeker. Dat kwam deels doordat het de tweede lange dag en nacht van formatie-ontwikkelingen en politieke discussies op een rij was, en deels doordat Voermans op die éérste lange dag ook al bij een praatprogramma was aangeschoven. Toen bij Op1 (MAX/WNL), nu bij Sophie & Jeroen (BNNVARA). Langzaam vielen de puzzelstukjes weer op hun plek. „Het is donderdag”, sprak ik mezelf vermanend toe, „dónderdag”. Maar het déjà vu-gevoel bleef hangen.
Dat is ook niet zo gek wanneer je je bedenkt hoe de talkshowtafels voor politieke kwesties vrijwel altijd volgens dezelfde formule worden gevuld. Men neme:
1. Eén politiek verslaggever en/of één spindoctor;
2. Eén à twee (oud-)politici. In dit geval liefst één op links die bezorgd is over de toekomst van de democratie onder een radicaalrechts bewind en één op rechts die zulke zorgen maar gezeik vindt, voor die felbegeerde balans.;
3. Eén hoogleraar in een enigszins toepasselijk vakgebied;
4. Eén à twee BN’ers die er op zich ook wel een mening over hebben;
5. Eén sprankelende talkshowhost. Of twee, als je Op1 heet.
En zo verkrijgt men:
1. Eén zinderend én inzichtrijk gesprek.
Nou ja, in theorie dan. Wanneer zo’n gesprek dagelijks in vier verschillende praatprogramma’s wordt gevoerd, waarbij telkens min of meer dezelfde mensen tegenover elkaar komen te zitten in wisselende samenstellingen, valt daar weinig zinderends of inzichtrijks meer aan te beleven. Voor de kijker wordt iedere avond zo een variant op de vorige.
Als kijker kun je dan een groeiende behoefte voelen aan een programma dat niet werkt volgens zulke vaste formules met voorspelbare uitkomsten. Bij de nieuwe serie Over de oceaan (RTL) hoefde je voor die afwisseling niet terecht. Daar werd gewerkt met het welbekende format van een groep BN’ers die een willekeurige activiteit onderneemt. In dit geval ging het om een groepje van zes mediafiguren zonder zeilervaring die om onduidelijke redenen in een zeilboot over de Atlantische Oceaan zouden varen. Dat vonden ze hartstikke leuk en hartstikke spannend, en dat was ze allemaal gegund, maar interessant om naar te kijken was het niet.
Spijtmoeders met poppenkoppen
De 2Doc Spijtmoeders (VPRO) was dat wel. Daarin werd juist op creatieve en kwetsbare wijze de feilbaarheid van een idyllische formule blootgelegd: een vrouw plus een kind tellen samen helemaal niet zo vanzelfsprekend op tot een gelukkig moederschap. Drie moeders die met de kennis van nu liever geen moeder hadden willen worden, vertelden openhartig over hun worstelingen en schuldgevoelens.
Van de vrouwen was alleen hun stem te horen: herkenbaar in beeld komen durfden ze begrijpelijkerwijs niet aan. In plaats van hun gezichten te blurren of ze van achter te filmen, koos documentairemaker Milou Gevers ervoor om realistische poppen van de vrouwen te laten maken, die namens hen het woord konden doen. De shots van de poppen werden afgewisseld met stop-motionbeelden van huizen en gezinnetjes, die perfect aansloten op de gevoelens van schuld en beklemming die de vrouwen beschreven. Zoals Aisha, die ooit hoopte dat het moederschap haar een levensdoel zou geven – iets om elke dag je best voor te doen – maar nu lange nachten wakker lag van de angst dat haar kinderen zouden aanvoelen hoezeer de moederrol haar tegenstond, en de dagelijkse sleur die daarbij kwam kijken.
Wie zich uit solidariteit toch ook maar weer aan de sleur overgaf door trouw de dagelijkse talkshowronde af te maken, kon bij Op1 (WNL) vanzelfsprekend een discussie volgen over het woensdag afgeronde hoofdlijnenakkoord. Bij dat gesprek was politiek verslaggever Wouter de Winther van de partij – hé, zat die de vorige avond niet aan tafel bij Renze (RTL), in hetzelfde model jasje, met daaronder dezelfde witte blouse, pratend over hetzelfde onderwerp, met dezelfde… Wacht even. Welke dag was het ook alweer?
Niet Nederland, België en Duitsland, maar Brazilië gaat het WK voetbal voor vrouwen in 2027 organiseren. De drie Europese landen voerden een lobby om het sportevenement naar hen toe te halen. Vrijdag heeft de FIFA desalniettemin bepaald dat Brazilië het aangewezen gastland is. Dat gebeurde na een stemming op een FIFA-congres in Bangkok.
Op het congres mochten 211 landen hun stem uitbrengen. Brazilië nomineerde tien voetbalstadions die ook werden gebruikt bij het WK mannenvoetbal in 2014. De keuze voor Brazilië zal een teleurstelling zijn voor de KNVB. De afgelopen maanden was secretaris-generaal Gijs de Jong in touw om andere landen voor zich te winnen. Met name in Duitsland en Nederland zit vrouwenvoetbal in de lift en daarmee hoopte De Jong de andere landen te kunnen overtuigen.
Brazilië was de enige concurrent voor de Europese kandidaten. In het Zuid-Amerikaanse land is vrouwenvoetbal minder geprofessionaliseerd dan bijvoorbeeld Nederland. Wel is vrouwenvoetbal in Brazilië populair. Uit onderzoek bleek dat tijdens het WK vorige zomer 23 procent van de Brazilianen het vrouwenvoetbal live wilde volgen, terwijl de percentages voor Nederland (16 procent) en Duitsland (19 procent) lager uitvielen.
Lees ook Heel veel calls, heel veel vliegen, heel veel luisteren – levert de lobby van de KNVB Nederland het WK 2027 op?
