NPO Start heeft bijna alle problemen met de app opgelost: ‘Er is terecht zo veel geklaagd’

Posted on by admin

„Als je wil dat de NPO wordt wegbezuinigd, vooral zo doorgaan met deze app”, schreef een klager op recensiesite Trustpilot. Een ander: „Onvoorstelbaar slecht… Zo jammer, want het achterliggende aanbod is de moeite waard.”

Na de lancering eind vorig jaar van een nieuwe app voor NPO Start, het streamingplatform van de publieke omroep, regende het klachten van gebruikers. Een serie weggevallen functies leidde al snel tot slechte waarderingen op beoordelingswebsites. Van 1.300 beoordelingen van NPO Start op Trustpilot heeft ruim 90 procent één ster, op een schaal tot vijf.

De nieuwe NPO Start app werkte plotsklaps niet meer op oudere smart-tv’s van Samsung, LG Philips en Sony. Daarnaast kende de app zelf veel gebreken, zoals het weggevallen van opgeslagen favoriete programma’s, een manke zoekfunctie, storingen met Apple TV en, in mindere mate, met Android. Begin februari beloofde de NPO herstel van de problemen binnen twee weken, maar pas na twee maanden was vrijwel alles verholpen. Zo is het sinds april weer mogelijk om favoriete programma’s op te slaan, maar het weggevallen aparte profiel voor kinderen is nog steeds niet beschikbaar. „We stonden onder grote tijdsdruk, er is terecht zo veel geklaagd”, zegt de leider van NPO Start, Mezen Dannawi.

Instortingsgevaar

Dannawi begon bij de publieke omroep als dj bij jongerenradiostation FunX en leidt NPO Start sinds 2017. Hij is technisch afhankelijk van het team van Sebastiaan Popma, producteigenaar van NPO Start.

Waarom die haast met de introductie in november vorig jaar? Dannawi en Popma wijzen op de noodzaak van een grote „dubbele vernieuwing”: de app met al zijn functies moest tegelijkertijd vernieuwd worden met de infrastructuur waarop die app draait. „Het platform had instortingsgevaar bij grote aantallen kijkers tegelijkertijd, zoals bij voetbalwedstrijden en verkiezingsuitslagen”, aldus Popma. De continuïteit van de infrastructuur had prioriteit boven de functionaliteit van de app.

Maar waarom dan een nieuwe app lanceren waarin oude functies ontbraken? „We moesten wel live gaan met de nieuwe app in november. Het aflopende contract met een externe partij mochten we vanwege aanbestedingsregels niet verlengen. De auto moest blijven lopen, het dashboard moesten we dan maar noodgedwongen incompleet introduceren.” Omdat de publieke omroep vanuit de overheid wordt gefinancierd vallen facilitaire uitgaven onder Europese aanbestedingsregels, tv-programma’s zijn daarvan uitgesloten.

De nieuwe app zou betere ‘personalisatie’ brengen met aanbevelingen op grond van ‘smaken’. Maar ook daarover wordt geklaagd door gebruikers op recensiewebsites. De aanbevelingen zijn in de praktijk vaak irrelevant. Zo krijg je na het bekijken van Indonesia Roept vijf series over Indonesië aanbevolen of na De Joodse Raad nog meer oorlog. Terwijl je even genoeg hebt.


Lees ook
Baby Reindeer, Ripley en Fallout – dit zijn de beste series van het moment

Baby Reindeer.

Dannawi en Popma hebben er echter vertrouwen in dat de aanbevelingen na de moeilijke introductieperiode een grote verbetering zullen zijn. Ze zijn geënt op waarderingen van programma’s door een panel met 10.000 Nederlanders, met acht waarden waaronder ‘gevarieerd’ en ‘betrouwbaarheid’. Dat zet NPO om in een algoritme dat individuele kijkers aanbevelingen biedt.

Dannawi: „Daar zijn we trots op, want we hebben samen met universiteiten het algoritme laten bouwen met publieke waarden als pluriformiteit en verbreding van interesses, met een representatief panel. Anders dan commerciële algoritmes die meer van hetzelfde aanbevelen voor maximale kijktijd. Dus wij gebruiken data om je te bedienen, niet om aan je te verdienen.”

Veel hoger budget

NPO Start biedt gratis zeven dagen lang programma’s van NPO-zenders, die ook live online beschikbaar zijn. Abonnees van NPO Plus betalen 2,95 euro per maand om programma’s een jaar lang te kunnen terugkijken en series eerder te kunnen zien dan op lineaire tv.

De ruim 35 euro per abonnee per jaar levert de NPO met het huidige aantal gebruikers 28 miljoen euro op. Dat wordt vooral aan extra rechten uitgegeven omdat programma’s voor Plus-abonnees een jaar lang beschikbaar moeten zijn, aldus de NPO. De publieke omroep maakt niet bekend aan welke programma’s en rechten het geld precies wordt besteed.

Zoals krantenuitgevers strijden met Meta, Google en TikTok, zo treffen NPO, RTL en Talpa giganten als Netflix, HBO Max en Prime. Publiek geld en kennis en ervaring van taal, cultuur, kijkvoorkeuren, en originele producties moeten de NPO sterk houden. En: investeringen in eigen streamingdiensten. In de NPO-begroting voor 2024 is 75 miljoen euro uitgetrokken voor NPO Start, 30 miljoen meer dan in 2023. Dit gaat ten koste van het budget voor lineaire televisie.

We moesten wel live gaan met de nieuwe app in november

Dat extra geld gaat vooral naar nieuwe streamingseries, specifiek voor NPO Start en ontsluiting van omroeparchieven. Bijvoorbeeld van programma’s als Andere Tijden, dat nu nog noodgedwongen naar YouTube verwijst. Daarnaast onderzoekt de NPO het samengaan van Start (video) en Luister (radio/podcast), een dienst die de Vlaamse publieke omroep VRT al aanbiedt.

De NPO weet begin april nog niet hoe het hoge budget voor ‘Start-only’-titels’ voor 2024 wordt verdeeld. „We zitten midden in de intekening door omroepen. We vragen vooral spannende, doorlopende verhalen zonder wekelijkse spanningsboog, die meer binge-waardig zijn. En gericht op publieksgroepen die lineair afhaken, vooral jongeren”, zegt Dannawi.




Related Posts

Opinie | Warm weerzien

Op een warme lentedag belt mijn 100 jarige tante me. Net heeft ze op zolder haar 50 jaar oude Bermuda short teruggevonden die haar zowaar nog past.

„Met dit mooie weer heb ik die maar aangedaan. Nu zie ik mijn oude knieën weer eens!”

Lezers zijn de auteurs van deze rubriek. Een Ikje is een persoonlijke ervaring of anekdote in maximaal 120 woorden. Insturen via [email protected]


The Flywheel effect

Afgelopen week werd ik door het research development team binnen de Smibanese University getipt over een interessante idee waar zij mee in aanraking kwamen. By the way, wij van de Smibanese University hebben dus een research development team dat continu bezig is met het aanscherpen onze overtuigingen. Punt twee van ons 11-point program verpakt binnen de Smibologic Theory for Practical Application luidt namelijk als volgt: lees iets, leer iets. Wat er dan gebeurt binnen deze afdeling is dat men continu bezig is met kennis vergaren via boeken en ander leeswaar, om zodoende alle University leden te voorzien van de “nieuwste” info over het leven. Wat er in de praktijk gebeurt is dat er bijvoorbeeld een boek wordt gelezen dat vervolgens wordt samengevat in Smibanese woorden, om vanuit daar simpelweg te broeden op de ideeën die uit zo’n boek zijn blijven hangen zodat die met de tijd groeien binnen ons eigen bewustzijn.

Ditmaal kreeg ik een samenvatting van een boek toegestuurd genaamd Good to Great: why some companies make the leap, and others don’t. In een nutshell gaat het boek over een onderzoek dat in de jaren 90 werd gedaan naar de oorzaken die het verschil vormen tussen bedrijven die exponentiële groei bereiken in tegenstelling en andere die dat simpelweg niet doen. Zo zijn er volgens de schrijver Jim Collins een handjevol redenen die je telkens terug ziet komen. Een van deze oorzaken is bijvoorbeeld de manier waarop de leiders van die bedrijven het bedrijf in kwestie ego-loos leiden, of dat je de harde/confronterende feiten altijd recht toe recht aan moet confronteren, maar ondanks dat nooit geloof moet verliezen in de zaak. Maar wat ik zelf vooral interessant vond was het een na laatste hoofdstuk over The Flywheel effect en The Doom Loop.

Een van de dingen die ze concludeerden uit dat onderzoek is dat wenselijke progressie nooit het resultaat is van één specifieke keuze of handeling, maar altijd een consequentie is van een consequente manier van denken en doen die zich opstapelt, tot er sprake is van momentum dat vervolgens wordt ingelost. En net als met een flywheel, of voor ons misschien makkelijker in te beelden een molen, ontstaat er vaart na een trage circulatie binnen eenzelfde patroon. Wat ze dan uitleggen hierover is dat shit altijd begint bij een nieuw besef van hoe iets moet, en dat vanuit dit besef in eerste instantie langzaam, geleidelijk “een draai” wordt gevonden door consequent die nieuwe wijze na te leven.

The Doom Loop is daarentegen het tegenovergestelde effect wat in de kern altijd de consequentie is van progressie willen boeken zonder dit besef, het besef dat het cumulatief handelen de opbouw is naar momentum, en we afhankelijk zijn van momentum dat ingelost dient te worden. Men handelt dan zonder het juiste begrip van hoe shit werkt, bouwen niet op in het geleidelijke, en treffen zodoende nooit momentum.

Wat ik zo interessant vond aan dit is dat dit in principe ook zo werkt in libi in general. Want ja, organisaties functioneren als organismen, en wij mensen zijn uiteindelijk ook gewoon een groot organisme. Zelf zie ik mijn gehele bestaan als een business, en zo zie ik het al sinds ik een tiener ben. Wij zijn in principe afhankelijk van dezelfde dynamieken, alleen speelt het zich allemaal af in je eigen psyche in plaats van de werkvloer. Maar ook ons bestaan is net als dat van een bedrijf onderworpen aan organisatie, werkwijze en doelstellingen. Bij gebrek daaraan zal je nooit floreren. So mind your business! Iets bereiken is een consequentie, dus focus op wat eraan vooraf gaat, en vindt daarbinnen je draai.

Prof. Soortkill is oprichter van Smib Worldwide, een creatieve organisatie uit de Bijlmer. En van de Smibanese University, waarvoor hij het Smibanese woordenboek 2.0 publiceerde (in 2020 genomineerd voor Taalboekenprijs) en onlangs Smibologie. Each one, teach one.


Column | Het blijft Twitter en het blijft extreemrechts

Met tegenzin beken ik dat ik bij de vaart waarmee we een knetterrechts kabinet ingleden, met een knoop in mijn maag, soms zelfs licht benauwd voor de tv zat. De tegenzin kwam door pestkoppen die klaarstaan om je op het twitterschoolplein uit te lachen – ik blijf Twitter zeggen, ik buig niet voor die miljardair. Twitter, Twitter, Twitter. Die uitlachtweets kan ik zelf tikken: „Ha, ha, huiliehuilie, linkse tranen.” Om de moed erin te houden, speel ik steeds dat nummer af dat Arjen Lubach met zijn Duitse evenknie maakte. Dat gaat met stijgende vrolijkheid van: „We gaan verder naar, verder naar, verder naar, verder naar rechts.”

Toen het uitkwam, zong ik vrolijk mee. Nu heb ik het voor zingen iets te benauwd. Ik werd in Uruguay onder een rechtse regering geboren. Drie jaar later was dat een dictatuur. Mijn vader verzette zich daar iets te fel tegen en belandde twaalf jaar in de gevangenis. Hij was toen in de twintig. Dat ik met een knoop in mijn maag voor de tv zit is misschien niet rationeel, maar wel herleidbaar. Visioenen van Nederlandse machthebbers die machtelozen achter tralies smijten, moet ik steeds wegredeneren. Doe ik dat niet, dan mag ik in de waarschijnlijk lange rij voor angstremmers aansluiten.

Wat ik uiterst rechts weet te liggen, is een vallei van repressie. Wat extreemrechtse regeringen altijd brengen, lijkt Nederland te zijn vergeten. De politieke verslaggeving doet intussen of extreemrechts de normaalste zaak van de wereld is. Zelfs bij de publieke omroep die, zoals dat bij uiterst rechts gaat, tot pulp gereduceerd dreigt te worden, werd het verslag van de laatste meters gevuld met weetjes over fracties die pizza of patat aten.

Geen voorbeschouwingen van wat een extreemrechtse regering voor Nederland zou kunnen betekenen. Geen getuigenverslagen over wat zulke regeringen in Italië of Hongarije doen. Nogal wiedes dat half Nederland niet lijkt te beseffen dat een vrije pers de macht controleert. Daarbij vallen politici die hun macht liever niet gecontroleerd zien, journalisten aan met een venijn die tegen elke andere beroepsgroep onacceptabel zou zijn. Als Wilders leraren tuig van de richel zou noemen, snapt iedereen de consequenties: ouders zouden hun kinderen thuis gaan houden. De pers is inmiddels niet eens op universiteitsprotesten veilig.

Met een strik om zijn extreemrechtse coalitie, zei een stralende Wilders: „Zo werkt een democratie, het is geweldig om daar onderdeel van uit te maken.” De baas van het eenmansvehikel dat hij partij noemt en die daarin geen democratische mechanismen toestaat, stond bij de publieke omroep te kirren over democratie. Ik hoopte dat iemand zou vragen sinds wanneer hij daar gevoelens voor had. Dat gebeurde niet, dus koos ik maar weer play en neuriede: Weiter nach, weiter nach, weiter nach weiter nach rechts.

Carolina Trujillo is schrijfster.