De moerstaal domineert op festival Noorderslag

Waar wil je als artiest zijn over vijf jaar? Welke route volg je? Het zijn vragen waar iedere popbelofte mee te maken krijgt op het moment dat de kaarten goed vallen. Neem zangeres Hannah Mae. Door haar deelname aan tv-programma Beste Zangers had ze deze week rustig avond aan avond bij het volkse muziekspektakel Vrienden van Amstel kunnen zingen. Goede verdiensten, flinke exposure, niets op aan te merken voor wie ook populaire mainstream festivals als Concert at Sea of Pinkpop op het verlanglijstje heeft staan.

Maar de zangeres uit Emmen kiest voor haar beminnelijke countrypop met vijfkoppige band toch een andere weg. Ze weet: via het prestigieuze showcasefestival Noorderslag in Groningen kan het tot een alternatievere route komen. Hier spelen is een investering, een onbetaald optreden. Wie weet wat er voor haar nog in het vat zit door de hier ‘shoppende’ festivalboekers.

Wat barstte de 39ste editie van EurosonicNoorderslag weer van talent. Eerst speelden bands zich afgelopen week voor het voetlicht op Eurosonic, het grootste showcasefestival van Europa. Aansluitend was het plezierige muziekfestijn Noorderslag, dat in de Oosterpoort de nu relevantste en spannendste popmuziek van eigen bodem etaleerde.

Als deze editie van Noorderslag met vijftig Nederlandse optredens iets toonde was het hoe de Nederlandse taal domineert, van top 40-pop tot alternatievere indie. Impressionistisch in de stijl van Spinvis: Astronaut. Rave-punky recht-voor-zijn-raap: Bug. En zoet zorgeloos of juist gepijnigd en introspectief: S10, Zoë Tauran, Bente. Meer dan de helft zong deze editie in moerstaal.

Hiphop leverde dit jaar een zwaar aandeel met een zelfverzekerde Frenna en de gebundelde kracht van Mula B. Daar stak de nog vrij eendimensionale show van debutant Milolaathetlukken schril bij af. Geld, merkjes en meisjes op gelikte synthpop-deuntjes; het ging er deze editie veel over. Zeker ook in de studentikoze wittebroekenpop van jongensgroepjes/dj’s (Flaire, Nachtdienst, Superstrings) die een opmars maakt via schooloptredens en groot TikTok-succes. Druipend van zelfspot vlogen de kakkerspraatjes van boyband Flaire het hoogst. En getuige het succes van de Bankzitters is dit nog maar het begin.

Grunge en riffs

Dat het vooral gestaag bouwen en klimmen is voor de meeste artiesten, liet onder meer de band The Vices zien. De Groningers ontdeden zich zaterdag officieel van het labeltje ‘indiebelofte’ met een piekfijn optreden. In een zweterig bovenzaaltje gaven de postpunkers van Real Farmer met zijn rusteloze frontman Jeroen Klootsema hun smoezelige visitekaartje echter net wat vetter af.

En dan Hiqpy. Hun Noorderslag-kwartiertje vorig jaar in de foyer was legendarisch. Zo weinig, zo véél. Met een opvallende strategie kreeg hun zelfverzekerde alternatieve rock afgelopen jaar een zwiep: eerst een live-reputatie opbouwen, daarna pas muziek uitbrengen. Verrassend, en het lukte, het werd een Hiqpy-festivalzomer.

‘Buzz’ hebben, het is het allerhoogste goed op Noorderslag. Hiqpy speelde nu in een afgeladen Binnenzaal, met nog een lange rij voor de deur. Opzet geslaagd. Maar vooral maakte de band, aangedreven door ranke indierockvrouw Abir Hamam, alles waar in een steengoed optreden dat toewerkte naar dan eíndelijk die eerste single: ‘Something’. Die bundelt alles wat Hiqpy te gek maakt: dromerige grunge en riffs vol vervoering.

Tja, wie nu nog concludeert dat het aandeel gitaren in de Nederlandse popmuziek uitdooft, is af. Dan hebben we het nog niet eens over het eindeloze bloedvuur van Personal Trainer, voor de tweede keer slotact. Of neem het gegeven dat ook popzangeressen als S10 en Bente hun sound verstevigen met vinniger spelende bands. S10 liet zich inspireren door het metalcore gitaarwerk van Bring Me The Horizon. Ze heeft minder prikkelende teksten dan vroeger, maar wint aan vertrouwen op het podium.

Het lijkt zo makkelijk: maak ze gek daar in Groningen! Maar dat is het niet, weet nu ook het prille talent Lenny Monsou, die best moeite had aandacht vast te houden in de hal. En ook belofte Luna baalde, problemen met techniek – néé toch. „Alle artiesten zijn gewoon dertig keer nerveuzer voor Noorderslag”, lichtte zangeres Bente haar publiek voor.

Haar groei, Bente vond een persoonlijkere, meer volwassen stijl, werd beloond met een groter podium dan haar debuut, twee jaar terug. Kwetsbaar won ze per nummer aan kracht, met steeds mooiere uithalen. Het werd een van de beste shows van Noorderslag. Mooi hoe ad rem ze praters de deur wees: „Hallo, de netwerkborrel is dáár.”

Maar een echt overdonderd punt maakten De Niemanders. Mag voor sommigen de status nog onzeker zijn, zeker is dat deze vluchtelingenband met zijn treffend pijnlijke naam zich dit weekend een cultstatus verwierf. Wat een fraai project van Achterhoekers Rocco Ostermann en Wout Kemkens met muzikanten uit asielzoekerscentra. Hun collectief, met ook Rudeboy van Urban Dance Squad, bracht intense songs. Hoopvol: een positief verblijfstelefoontje. Rauw, dwars door alle muzikale genres heen, klonken gitzwarte verhalen over ontberingen bij de Servische grens van prikkeldraad. „Ik was gelukkig thuis. Een vluchteling ben je niet, dat word je.”