Foto Michiel Bles
N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.
De bandbus Dagenlang onderweg op vaak onmogelijke uren; de bandbus is het privéterrein van muzikanten. Fotograaf Michiel Bles en journalist Leendert van der Valk bekijken de biotoop van bands on the road. Vandaag: de brommer van Chris Corstens.
Alles tussen Amsterdam en Alkmaar; dat is ongeveer de actieradius van de Honda CD van Chris Corstens. De jazzsaxofonist wordt regelmatig gevraagd als solist en dan hangt hij twee, soms drie saxofoons op zijn rug en springt op de brommer. In de fietstassen kan hij de standaards, bladmuziek en effectpedalen kwijt.
Als het verder weg is, neemt hij de camper die dubbelt als bandbus en heel soms probeert hij de elektrische fiets, maar dat is eigenlijk altijd ellende. Laatst nog een platte band, omdat hij te zwaar beladen was met de baritonsax erbij.
Grasmaaiertankje
Met de brommer heeft hij nog nooit pech gehad, die rijdt al vijftien jaar. Wel zonder benzine gestaan, maar toen was er iemand met een grasmaaiertankje die kon helpen. Sowieso vindt iedereen het leuk als hij langs scheurt, ook als hij een stukje fietspad neemt waar hij eigenlijk niet mag rijden. Komt door dat oude rode brik natuurlijk.
Hij heeft hem zelf gemaakt. Het begon met een 4-takt-motorblok dat hij vond, daarna zocht hij de rest erbij. De onderdelen zijn zo’n vijftig jaar oud. De lampen zitten vast met ducttape en het chroom zit vol deuken en roestplekken. Onder het zadel dekt een stuk hout een gat af. Dat ontstond toen hij tegen een hek had geparkeerd waar schapen zich tegoed deden aan de bedrading. Naast het hek lag hout en hij had gereedschap mee, sindsdien functioneert deze oplossing prima.
De brommer heeft een ziel, een beetje zoals zijn sax. Corstens hoort het als er te weinig olie in de motor zit, hij voelt het als-ie niet lekker loopt. Zoals die keer toen hij vlak onder Alkmaar in een epische stortbui terechtkwam. Prut, prut, water in de motor. Toen er ook water in de kist van zijn sax druppelde, besloot hij te stoppen. In het café waar hij schuilde droop de regen overigens in de televisieschermen en ontstond kortsluiting, dus zo erg was het met zijn brommer ook weer niet. Die deed het gewoon weer toen het droog werd.
Natuurlijk is de camperbandbus heerlijk als hij met zijn kwartet speelt, dan praten ze bij, beluisteren ze elkaars muziek. Maar als hij alleen is, gaat er niets boven dat snorrende ‘prrrrr’ op weg naar een gig, slingerend tussen het Amsterdamse verkeer. Of op de terugweg, ’s nachts door de zuipende en slapende stad. De brommer helpt om aan niets te denken.
Hij kan vlak voor het optreden aankomen. Scheelt een hoop gestress vooraf, spanning die je anders maar meeneemt in je spel. Nu neemt hij de rit mee op het podium; de mooie dingen die hij onderweg heeft gezien, de rust, de vrijheid. Tenzij er onderweg iets voorvalt, zoals die keer dat er een ongeluk was gebeurd en hij het slachtoffer moest kalmeren. Die avond schoot zijn spel soms wat uit de bocht, de spanning zat nog in zijn longen.
Een keer gaat er natuurlijk iets stuk en staat hij met zijn saxofoons langs de weg. Maar hij heeft al reserve-onderdelen verzameld om wel twee brommers mee te maken.
Juist dat alles zo mechanisch is, zonder printplaatjes en chips, dat maakt de Honda zo fijn. Toch, binnenkort wil hij achter dat stuk hout een accu monteren, zodat hij onderweg zijn telefoon kan opladen. Dat dan toch wel.
