Waarom is dit neongele zakje poeder zo populair onder studenten? ‘Het is net magie’

Posted on by admin

Het is een neongeel zakje met op de voorkant de tekst ‘EXTRA JOSS’ in blokletters. In het zakje zit vier gram wit poeder dat een lichte chemische geur heeft. Het is niet te koop in de supermarkt. Toch is het onder leden van studentenverenigingen razend populair.

Emma van Wieren is een 19-jarige student commerciële economie in Groningen en komt met het poeder in aanraking via een vriendin die het weer kent via haar studentenvereniging. Op stap doen ze de inhoud van het zakje regelmatig door een shotje wodka. Op het moment dat het in haar glas valt, gaat de wodka schuimen en kleurt het bijna net zo neongeel als het Extra Joss-zakje. „Net magie, ik verzeker je dat je er energie van gaat krijgen.”

50 milligram cafeïne

De 22-jarige Bram Lohmeijer studeert Technology & Operations Management in Groningen en kent het poeder via zijn studentenvereniging: „Ik ken het via andere leden en gebruik het regelmatig. Tijdens het stappen ben ik om 2.00 uur kapot, maar met Extra Joss kan ik door tot 4.00 uur.”

Waar komt dit opvallende zakje vandaan? En waarom is het zo populair onder leden van studentenverenigingen? En: wat zit er in waardoor gebruikers zoveel energie krijgen?

De ingrediëntenlijst van de Extra Joss staat op de achterkant van de zakjes vermeld. Naast een rij aan vitamines zit er 50 milligram cafeïne in het poeder. Volgens het Voedingscentrum zit er geen gevaar in de hoeveelheid cafeïne. „Ter vergelijking: in een kopje koffie zit ongeveer 60 mg cafeïne en in een kopje zwarte thee zit ongeveer 30 mg.”

De ingrediëntenlijst van de Extra Joss staat op de achterkant van de zakjes vermeld. Naast een rij aan vitamines zit er 50 milligram cafeïne in het poeder.

‘Zakjes stop ik simpel in m’n tasje’

De studenten verkiezen Extra Joss boven andere cafeïnehoudende producten. „Ik drink zelf ook koffie”, vertelt Van Wieren. „Maar dat bestel ik niet makkelijk in de kroeg en probeer maar eens blikjes energydrink mee te nemen als je op stap bent. De zakjes Extra Joss stop ik makkelijk in mijn tasje.”

Lohmeijer voegt daaraan toe dat de prijs van de zakjes ook meespeelt. „Via de officiële website bestel je voor 24,95 euro zestig zakjes. Als ik met mijn vrienden in de [Amsterdamse nachtclub] Sieraad sta, betaal ik voor een Red Bull 6 euro, die sta ik als student huilend af te rekenen.”

Naast de website van Extra Joss zijn er in Nederland nog enkele andere aanbieders te vinden op bol.com, waarschijnlijk zijn dat tussenhandelaren. In heel Europa is er namelijk maar één persoon de licentierechten heeft om Extra Joss te verkopen. Een Nederlander genaamd Thomas Pieter Groot.

„Ik begon in 2017 met Extra Joss”, vertelt de 34-jarige Groot enthousiast. „Mijn vrienden waren op reis geweest naar Indonesië en hebben het meegenomen naar Nederland. Toen ik het poeder in mijn mond nam en een paar slokken drinken er achteraan goot, gierde de energie door mijn lijf. Toen wist ik: dit moet ik naar Nederland halen.”

De fabrikant van Extra Joss is Kalbe International, een farmaceutisch bedrijf uit Indonesië. Groot stuurde het bestuur op LinkedIn een bericht. „Ze waren verrast dat iemand in Europa interesse toonde in het product en twee weken later had ik een afspraak.”

Veel cafeïnepoeders focussen op een gezonde levensstijl en kun je gebruiken voor of tijdens het sporten. Extra Joss is een andere weg is ingeslagen. Op de website staat, met een knipoog, dat je met het poeder duizend dagen kan feesten zonder kater en dat Extra Joss gemengd met wodka het populairste drankje is onder studenten.

Gat in de markt

Cafeïnepoeder in het uitgaansleven blijkt een gat in de markt te zijn. Groot: „Mijn omzet groeit per jaar met ongeveer 20 procent. In 2023 werden er voor het eerst ruim 500.000 zakjes in één jaar verkocht.” Toch begrijpt hij waarom andere cafeïnepoeders zich niet focussen op studenten. „Een gezonde levensstijl is in de supermarkt makkelijker te verkopen. Kijk maar naar alle proteïneshakes en energiepoeders die in het schap liggen. Bovendien spreekt niet iedereen de taal van de studenten.”

De grootste afnemers van Extra Joss zijn inderdaad leden van studentenverenigingen. Groot: „Ik kan aan de verkoopcijfers zien wanneer de feestweken van studentenverenigingen zijn. Een tijdje terug was Hoogtij [een meerdaagse feestweek van studentenvereniging L.A.N.X.]. Dan wordt er opeens heel veel ingeslagen in Amsterdam.”

Hoe weet Groot zo zeker dat de kopers dan leden van de verenigingen zijn? „De besturen van die verenigingen bestellen het gewoon met de verenigingsmail, dus dat zie ik terug in de mailadressen van de bestellingen”, verklaart Groot.

Lohmeijer heeft wel een idee waarom Extra Joss juist onder leden van studentenverenigingen zo populair is. „Het is goedkoop en bovendien is er eigenlijk geen marketing rondom Extra Joss. Je kan het dus alleen kennen via andere gebruikers. Een studentenvereniging is heel hecht, als daar Extra Joss wordt uitgedeeld kent direct iedereen binnen de vereniging het.”

Groot is het daarmee eens, maar plaatst nog wel een belangrijke kanttekening. „Een goedkoop product dat je makkelijk kan meenemen en uitdelen, maar ook een bepaalde geheimzinnigheid heeft. Het is bekend onder een bepaalde incrowd die het via een tussenpersonen kent. Als Extra Joss in de supermarkt zou liggen, valt dat aspect weg.”




Related Posts

Universiteit Gent verbreekt toch de banden met drie Israëlische onderzoeksinstellingen: ‘Zeer problematisch’

De Universiteit Gent zet de samenwerking stop met drie Israëlische onderzoeksinstellingen omdat die militair materieel produceren voor de oorlog in Gaza. Het gaat volgens Belgische media om Holon Institute of Technology, MIGAL Galilee Research Institute en Volcani Centre. Studenten van de school pleitten al langer voor een volledige academische boycot van Israël en beschouwen de actie als een kleine overwinning — ze gaan door tot alle banden tussen hun school en Israël zijn doorbroken.

In Gent vonden, net als in veel andere Europese steden, pro-Palestijnse studentenprotesten plaats vanwege de rol van Israël in de oorlog met Gaza en de link met hun universiteit. De afgelopen weken leidde dat in Gent nog niet tot een andere visie op de Israëlische relaties — tot donderdag. Rector Rik Van de Walle spreekt in De Standaard van „zeer problematische samenwerkingen”. Hij belooft dat de universiteit de banden doorbreekt met de drie instellingen.

Begin deze maand, vlak na het uitbreken van de protesten, had de raad van bestuur van de universiteit nog besloten dat het beëndigen van de samenwerking niet nodig was, onder meer na een evaluatie van een mensenrechtencommmissie. Van de Walle vertelde toen nog dat de school „in geen geval samenwerkt met partijen die betrokken zijn bij ernstige mensenrechtenschendingen die de Israëlische overheid pleegt”.

Op basis van „nieuwe informatie” komt Van de Walle terug op dat besluit. In een mail aan studenten schrijft hij: „Ik heb het hier zeer moeilijk mee. Als ik op vrijdag 3 mei had geweten wat mij nadien werd meegedeeld, had ik er in de raad van bestuur voor gepleit om alles te doen wat mogelijk is om de samenwerkingen zo snel mogelijk stop te zetten.” Enkele studenten geloven de rector niet en stellen dat de informatie al langer bekend was.

Lees ook
Universiteit Gent verbreekt toch de banden met drie Israëlische onderzoeksinstellingen: ‘Zeer problematisch’

Universiteit Gent verbreekt toch de banden met drie Israëlische onderzoeksinstellingen: ‘Zeer problematisch’


Column | Het blijft Twitter en het blijft extreemrechts

Met tegenzin beken ik dat ik bij de vaart waarmee we een knetterrechts kabinet ingleden, met een knoop in mijn maag, soms zelfs licht benauwd voor de tv zat. De tegenzin kwam door pestkoppen die klaarstaan om je op het twitterschoolplein uit te lachen – ik blijf Twitter zeggen, ik buig niet voor die miljardair. Twitter, Twitter, Twitter. Die uitlachtweets kan ik zelf tikken: „Ha, ha, huiliehuilie, linkse tranen.” Om de moed erin te houden, speel ik steeds dat nummer af dat Arjen Lubach met zijn Duitse evenknie maakte. Dat gaat met stijgende vrolijkheid van: „We gaan verder naar, verder naar, verder naar, verder naar rechts.”

Toen het uitkwam, zong ik vrolijk mee. Nu heb ik het voor zingen iets te benauwd. Ik werd in Uruguay onder een rechtse regering geboren. Drie jaar later was dat een dictatuur. Mijn vader verzette zich daar iets te fel tegen en belandde twaalf jaar in de gevangenis. Hij was toen in de twintig. Dat ik met een knoop in mijn maag voor de tv zit is misschien niet rationeel, maar wel herleidbaar. Visioenen van Nederlandse machthebbers die machtelozen achter tralies smijten, moet ik steeds wegredeneren. Doe ik dat niet, dan mag ik in de waarschijnlijk lange rij voor angstremmers aansluiten.

Wat ik uiterst rechts weet te liggen, is een vallei van repressie. Wat extreemrechtse regeringen altijd brengen, lijkt Nederland te zijn vergeten. De politieke verslaggeving doet intussen of extreemrechts de normaalste zaak van de wereld is. Zelfs bij de publieke omroep die, zoals dat bij uiterst rechts gaat, tot pulp gereduceerd dreigt te worden, werd het verslag van de laatste meters gevuld met weetjes over fracties die pizza of patat aten.

Geen voorbeschouwingen van wat een extreemrechtse regering voor Nederland zou kunnen betekenen. Geen getuigenverslagen over wat zulke regeringen in Italië of Hongarije doen. Nogal wiedes dat half Nederland niet lijkt te beseffen dat een vrije pers de macht controleert. Daarbij vallen politici die hun macht liever niet gecontroleerd zien, journalisten aan met een venijn die tegen elke andere beroepsgroep onacceptabel zou zijn. Als Wilders leraren tuig van de richel zou noemen, snapt iedereen de consequenties: ouders zouden hun kinderen thuis gaan houden. De pers is inmiddels niet eens op universiteitsprotesten veilig.

Met een strik om zijn extreemrechtse coalitie, zei een stralende Wilders: „Zo werkt een democratie, het is geweldig om daar onderdeel van uit te maken.” De baas van het eenmansvehikel dat hij partij noemt en die daarin geen democratische mechanismen toestaat, stond bij de publieke omroep te kirren over democratie. Ik hoopte dat iemand zou vragen sinds wanneer hij daar gevoelens voor had. Dat gebeurde niet, dus koos ik maar weer play en neuriede: Weiter nach, weiter nach, weiter nach weiter nach rechts.

Carolina Trujillo is schrijfster.


CBS: lichte daling van aantal Nederlanders dat zichzelf tot een geloofsgemeenschap rekent

Het aantal Nederlanders dat zichzelf tot een geloofsgemeenschap rekent, neemt gestaag af. Dat blijkt uit een vrijdag gepubliceerd onderzoek van het Centraal Bureau voor de Statistiek (CBS). Het aandeel Nederlanders van 15 jaar en ouder dat zich tot een geloofsgemeenschap rekent, daalde van 53 procent in 2013 naar 42 procent in 2023.

Terwijl het aandeel rooms-katholieken en protestanten is gedaald, nam het aantal mensen dat zichzelf als moslim identificeert iets toe. Afgelopen jaar beschouwde 17 procent van de Nederlanders zichzelf als rooms-katholiek, 13 procent als protestant en 6 procent als moslim. Zes procent gaf aan een ander geloof te belijden.

Daarnaast blijkt dat ouderen vaker verbonden zijn met religieuze gemeenschappen dan jongeren. Zo rekent 63 procent van de 75-plussers zich tot een geloofsgemeenschap, terwijl dat aandeel onder Nederlanders tussen 15 en 35 jaar iets minder dan een derde is. Binnen de drie grootste geloofsgemeenschappen zijn rooms-katholieken en protestanten gemiddeld tussen de 54 en 59 jaar oud, met daarnaast een groot aandeel 65-plussers. Nederlanders die zichzelf identificeren als moslim zijn gemiddeld 36 jaar oud, waarbij meer dan een kwart jonger is dan 25 jaar.

Van alle Nederlanders die zichzelf tot een geloofsgemeenschap rekenen, blijkt 18 procent minstens een keer per week een fysieke dienst bij te wonen. Dat betekent noch een stijging, noch een daling ten opzichte van tien jaar geleden. In 2023 bezocht 6 procent van de katholieken minimaal wekelijks de kerk, terwijl dit percentage onder protestanten op 33 procent lag en binnen de islamitische gemeenschap op 27 procent. Tijdens de coronapandemie waren fysieke diensten echter beperkt vanwege de coronamaatregelen.