Van Haarlem kun je houden om het historische centrum. Of om de ligging tussen stad en strand, of om de schatkamers van het Frans Hals Museum. Maar je kunt natuurlijk ook gewoon van Haarlem houden omdat het een van de weinige plekken is in Nederland (Europa? De wereld?) waar je dagelijks een Brit in bananenpak voorbij kunt zien rennen die eens in de zoveel tijd vaart mindert om rommel van vreemden van straat te rapen. Dat is hoe de 57-jarige Paul zingeving vindt: door iedere dag een kilometer of elf door zijn geliefde Haarlem te joggen, de wereld ondertussen een beetje schoner te maken en hopelijk anderen te inspireren hetzelfde te doen. En aangezien je om te inspireren wel een beetje in het oog moet springen, brengt Paul zijn jogrondes geel en krom door.
Zo zijn er meer opvallende manieren waarop mensen hun leven betekenis geven. Zin in morgen (KRONCRV) zit wekelijks vol voorbeelden en besteedde afgelopen zaterdag een aflevering aan bijzondere rituelen, waarvan Pauls bananentour het meest uitbundige was. Wat meer sobere tegenhangers waren de spirituele Sher, die zijn dagen begon met een duik in koud natuurwater, en twintiger Mariam, die de rest van haar leven wilde doorbrengen in ’s werelds enige varende klooster. De Georgisch-orthodoxe kerkboot werd naast Mariam (takenpakket: „administratie, papierwerk, praten met de mensen”) bewoond door medezuster Elizabeth (takenpakket: „alles wat de keuken betreft”), abt Abibos (takenpakket: „belangrijke dingen”), en een hond naar wie slechts verwezen werd als „onze harige vriend” (takenpakket: onbekend).
Tsja, en daar zit je dan als kijker, met een halflege zak chips en een licht tekort aan animo op de bank: jezelf afvragend of jij soms ook wat meer zin had moeten zoeken dit weekend. Maar kilometers hardlopen, zwemmen in koud water, toetreden tot een klooster – wie heeft daar aan het eind van de werkweek (of in het begin, of – laten we wel wezen – op willekeurig welk ander moment) nog zin in ? De gemakzuchtige zinzoeker verkiest dan toch een lekker cursusje dat je even fijn spiritueel doet aarden.
Dan maar Bijbelen
De EO begrijpt die behoefte en zond zondagavond heel toeschietelijk een nieuwe halfuur durende aflevering Bijbelen met de sterren uit, een programma waarin dominee Anne-Meta Kobes zich terugtrekt in een Amelandse villa om daar Bijbelteksten door te nemen met Bekende Nederlanders – want Jezus houdt van ons allen, maar van BN’ers vanzelfsprekend net een beetje meer.
Dat concept levert merkwaardige televisie op. De momenten waarop Kobes met de BN’ers ging „Bijbelen” („babbelen over de Bijbel”) wierpen zondag minstens één kijker terug naar haar basisschooltijd, toen een gastjuf Bijbellessen verzorgde en verhalen over onze Herder inzichtelijk probeerde te maken voor kinderen van een jaar of tien. Alleen had Kobes geen tienjarigen tegenover zich zitten, maar zangeres Lenny Kuhr.
Concentreren op de les werd verder bemoeilijkt door de suikerzoete muziekjes die elke plotwending vergezelden, en toen moest de wekelijkse bijdrage van Bastiaan Ragas nog komen. Die stond op het strand van Ameland met samengeknepen oogjes strak in verschillende camera’s te kijken, en vatte tegen een achtergrond van aanzwellende violen het verhaal van Jezus en de verzoeking in de woestijn in drie vragen samen: „Wat is jouw brood?”, „Waar wil jij voor op je knieën?”, en „Durf jij je over te geven?”
En daar zit je dan nog steeds als kijker, met een inmiddels lege zak chips en meer vragen dan antwoorden; je hoofd brekend over wat jouw brood is, en wat dat überhaupt moge betekenen. Tot je besluit: láát ook maar. Zonder zin begint de week ook wel weer.
