Schaf de cum-laudepromotie maar af, zegt hoogleraar Thijs Bol. ‘Wat willen we ermee?’

Posted on by admin

Thijs Bol: „Ik denk dat er ook excellente proefschriften zijn die géén cum laude krijgen.”

Foto Roger Cremers

N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.

Interview

Thijs Bol | socioloog De excellente proefschriften die géén cum laude krijgen, zijn relatief vaak van vrouwelijke onderzoekers, denkt Thijs Bol.

Als masterstudent sociologie werkte Thijs Bol in de sociologie-koffiekamer van de Universiteit van Amsterdam. Koffie en broodjes verkopen. Hij sprak er met de docenten, en op een keer kreeg hij de vraag of hij niet twee weken later een les kon overnemen. „En ik vond lesgeven zó leuk”, vertelt Bol. „Een motivatie om te gaan promoveren. Stel dat ik een ander bijbaantje had gehad. Was ik dan ook gaan promoveren, hoogleraar geworden?” Waarschijnlijk was die bijbaan een van de bepalende toevalsfactoren in zijn carrière.

Het is een stokpaardje van Bol: succesvolle mensen redeneren graag terug alsof ze dat succes helemaal zelf hebben bewerkstelligd. „Maar hoeveel invloed heb je nou echt op waar je terechtkomt? Succes komt vaak door hoe de dingen gewoon lopen. Je moet je ervan bewust zijn dat mensen die even goed zijn niet altijd evenveel succes hebben.”

Bol werd vorige maand hoogleraar sociale stratificatie en ongelijkheid aan de UvA. Hij onderzoekt ongelijkheid in het onderwijs, op de arbeidsmarkt en in de wetenschap. We praten, bij wijze van uitzondering, over nog ongepubliceerd onderzoek van hem, omdat deze krant zijn inspiratie ervoor was.

Vijf jaar geleden schreef ik als journalist voor NRC op basis van eigen onderzoek dat aan alle Nederlandse universiteiten mannen anderhalf tot twee keer zoveel kans hadden om cum laude te promoveren dan vrouwen. Voor cum laude afstuderen moeten je cijfers hoog genoeg zijn, maar bij cum laude promoveren zijn de criteria niet objectief gedefinieerd. Als een hoogleraar (de promotor) het proefschrift van zijn of haar promovendus cum laude waard vindt, stelt die hoogleraar dat voor aan de promotiecommissie. De leden (niet louter hoogleraren) moeten instemmen, twee externe beoordelaars ook. Zonder objectieve criteria is er alle ruimte voor seksediscriminatie.

Alle universiteiten meenemen zou mooi zijn, maar het is ingewikkeld om die data te krijgen

Er ontstond discussie over het artikel onder wetenschappers. Bol: „Mensen vroegen zich af: is dit echt discriminatie of promoveren vrouwen vaker in disciplines waar minder vaak cum laude wordt toegekend? Ligt het aan de samenstelling van de commissie? Dat kon je met jouw data niet onderzoeken.” Die data waren inderdaad gebrekkig. De meeste universiteiten gaven de gegevens niet graag en gingen dit sowieso pas na het artikel goed bijhouden.

Bol herhaalde het onderzoek met completere gegevens, van één grote Nederlandse universiteit. Van de 5.239 mensen die er tussen 2011 en 2021 waren gepromoveerd, ontdekte hij, hadden de mannen 1,8 keer zoveel kans om cum laude te promoveren als de vrouwen. Er was een sekseverschil in alle vakgebieden en het werd niet kleiner. Het geslacht van de promotor deed er niet toe, maar zelfs bij dezelfde promotor hadden mannen een grotere kans op cum laude dan vrouwen. En het gat was het grootst als de promotiecommissie alleen uit mannen bestond. Dat was bij 27,8 procent van de promoties zo. Nog geen 10 procent van de commissies bestond voor minstens de helft uit vrouwen. „Dat blijft een uitdaging”, zegt Bol. „In sommige vakgebieden zijn weinig vrouwen en die worden al overvraagd, die moeten in elke commissie zitten.”

Waarom heb je maar één universiteit onderzocht en niet allemaal?

„Dat was qua data ingewikkeld. De universiteit die ik onderzocht, registreerde gender van de promovendi, promotores en commissieleden, de faculteit, en ook namen. Ik heb ethische goedkeuring moeten vragen. Die kreeg ik omdat je dit verder goed anoniem kunt onderzoeken en rapporteren. Alle universiteiten meenemen zou mooi zijn, maar het is ingewikkeld om die data te krijgen, merkte jij ook al. En hun systemen verschillen: de data harmoniseren is ingewikkeld. Je wilt ook geen jaren wachten, het onderzoek is maatschappelijk relevant.”

In Duitsland is cum laude eerder een negatief signaal. Daar wil je summa cum laude of magna cum laude

Waarom noem je de universiteit die je hebt onderzocht niet in je artikel?

„Ik wil discussie over het grote verschil dat ik vond, niet over het beleid van deze specifieke universiteit. De cum-laudeprocedure is op alle universiteiten vergelijkbaar. Er is geen enkele reden om aan te nemen dat deze verschilt van de andere.”

Het zou bij cum laude promoveren om ‘de 5 procent beste’ proefschriften gaan. Hoe kunnen de commissieleden zoiets vaststellen?

„Dat kunnen ze ook niet. Die 5 procent is sowieso onzin. Ten eerste: het creëert een artificiële schaarste die nergens op slaat. Er kunnen best in een jaar meer excellente proefschriften zijn. Ten tweede: mensen moeten dus zeggen of een proefschrift tot de beste 5 procent behoort zonder alle 100 procent proefschriften te lezen. Dat kan niet. Er kunnen volgordeeffecten zijn: als je net twee keer cum laude hebt toegekend, leg je de lat voor de derde dan hoger? We weten niet hoe mensen de cum-laudeafweging maken; dan zou je ze moeten interviewen. Ik denk dat we proefschriften intuïtief en subjectief beoordelen, een beetje zoals we naar muziek luisteren.

„Toevallig krijgt trouwens wel ongeveer 5 procent van de proefschriften cum laude. Het is onduidelijk hoe dat komt. Maar zijn dat de 5 procent beste? Het zijn vast excellente proefschriften, maar ik denk dat er ook excellente proefschriften zijn die géén cum laude krijgen en dat daar relatief veel proefschriften van vrouwen bij zitten. Net als bij mensen van kleur en uit lagere sociaal-economische klassen. Die factoren zijn minder makkelijk te registreren en dus op deze manier te onderzoeken dan gender.”

Hoe zit het in andere landen met cum laude promoveren?

„In veel landen bestaat het niet. En in Duitsland bijvoorbeeld is cum laude eerder een negatief signaal. Daar wil je summa cum laude of magna cum laude. Cum laude promoveren heeft internationaal weinig betekenis.”

De universiteit is heel hiërarchisch en er zijn veel impliciete machtsverhoudingen

Moeten we er dan in Nederland ook niet mee stoppen?

„Ja, schaf de cum-laudepromotie maar af. Op zijn minst hoop ik dat er discussie komt: wat willen we ermee? Op zich is selectie in de wetenschap nodig, banen en beurzen zijn schaars. Maar cum laude promoveren is een arbitraire grens met een ingewikkelde, niet transparante procedure. Een van de meest subjectieve beoordelingen in de wetenschap. Als een promotor cum laude wil, kan hij in theorie een commissie samenstellen met mensen van wie hij denkt dat die wel willen meewerken. Ook vanuit het oogpunt van werkdruk en sociale veiligheid begrijp ik niet waarom we dit doen.”

Voor wie kan het dan onveilig zijn?

„Vooral voor de commissieleden. Die zijn soms afhankelijk van de promotor, omdat ze op dezelfde afdeling werken, of omdat de promotor straks weer hun beursaanvraag beoordeelt. Dan kan het lastig zijn om te zeggen: ik vind dit geen cum laude. Het gaat ook niet anoniem. De universiteit is heel hiërarchisch en er zijn veel impliciete machtsverhoudingen. Volgens een mooi rapport van de KNAW vorig jaar is dat een voedingsbodem voor sociale onveiligheid.”

Related Posts

Column | Weg met de bedilzucht in het hoger onderwijs

  • admin
  • November 25, 2024
  • 0

Kijk door je oogharen en je ziet een klein land kleiner worden. De succesvolle sectoren uit het verleden worden in snel tempo verwijderd of uitgekleed: maakindustrie, doorvoer en handel, de landbouw – alles moet minder. Gooi die koeien, hoogovens en distributiecentra eruit en het zal goed komen. Misschien. Maar er bestaat geen welvaart, noch beschermde natuur, zonder economie.

Wat wordt dan het nieuwe Nederlandse verdienmodel? Hightech-industrie en -diensten, zo orakelen velen. Opnieuw: misschien. Het is zeker dat er geen toekomst is zonder goedgeschoolde, creatieve mensen. Goed om dit bij de behandeling van de begroting (lees: bezuinigingen) op Onderwijs, Cultuur en Wetenschap in de Kamer in het achterhoofd te houden. De bewindslieden zwaaien namelijk al met de kaasschaven want ‘helaas, keuzes zijn nodig’. Tegen de bezuinigingen protesteren staf en studenten. Uiteraard. Maar ook bij hen, net als bij politici, ontbreekt een langetermijnvisie. Roepen dat er geld bij moet is even kortzichtig als zeggen dat het minder kan.

Ondertussen barst het Nederlandse hoger onderwijs wel uit zijn voegen. Delen zijn verworden tot een beroepsopleiding met vage vaardigheden. Groepswerkstukken of het afschaffen van cijfers (behalve zelfbeoordelingen) werken alleen in een strikt leerkader. Studenten met weinig focus en minder vaardigheden om zelfstandig te leren, de goede niet te na gesproken, zijn kwetsbaar in hun keuzes, wisselen vaak en geven op. Persoonlijke groei wordt verward met leren (vandaar dat actievoeren vaak een aantrekkelijk onderdeel vormt van het studentenleven). Het gebrek aan verdieping is het gevolg van overbelaste en onderbetaalde docenten en steeds algemenere vakken. Niet toevallig is de deeltijdhoogleraar in opmars.

Het onderliggende probleem is tweevoudig. Universiteiten worden gefinancierd op basis van het aantal studenten, en niet het belang van vakgebieden. Anders gezegd, de vraag vanuit de studenten drijft het systeem, niet die van de maatschappij. Dat leidt tot te veel studenten in sommige studies en te weinig studenten in de talen, exacte en ingenieursrichtingen. Daarnaast is de administratieve druk geëxplodeerd, zowel binnen de universiteiten als vanuit het ministerie. Verwacht niet van universiteitsbestuurders en raden van toezicht dat zij iets kunnen doen om de situatie te veranderen. Ze zitten collectief gevangen in een verdeel- en heersbewind waarin de overheid als kruidenier de centjes verdeelt, regeltjes maakt en controleert.

Een heel onderwijsstelsel veranderen kan natuurlijk niet in één keer. Maar er moet dringend ruimte komen voor minder bedilzucht en nieuwe benaderingen. Binnen universiteiten, die je niet allemaal over één kam kunt scheren, en daarbuiten. Selectie aan de poort, verregaande differentiatie en concentratie voor voldoende kritische massa. Het huidige stelsel oplappen moet begeleid worden door experimenten met volledig nieuwe instellingen met een beperkt aantal opleidingen en hoge private financiering (inclusief beurzen voor geselecteerde studenten).

Lees het bovenstaande niet als een pleidooi voor meer bèta’s. Deze regering heeft minder internationale ambities, maar Nederland zal altijd een open economie blijven met grote culturele invloeden van buitenaf. Het zal al zijn diplomatieke en soft power in moeten zetten om zijn economie en veiligheid te waarborgen binnen een mogelijk zwakkere EU. In een multipolaire wereld, meer gedomineerd door China en het mondiale zuiden dan door de VS, zijn academische reflectie en dus geesteswetenschappen en kunsten noodzakelijk om bruggen te bouwen.

Toekomstig hoger onderwijs vraagt om een plan dat beschermt tegen kwaliteitsverlies en irrelevantie, de weg wijzend naar een dynamisch leersysteem voor een economie die grote veranderingen zal kennen en waarin kunstmatige intelligentie en sociale media domineren. Daarvoor is niet alleen een visie op een toekomstig verdienmodel leidend, maar een visie op een evenwichtige open samenleving.

Louise O. Fresco is wetenschapper, bestuurder en schrijver (louiseofresco.com).


Kan de chef een zelfsturend team corrigeren?

  • admin
  • November 25, 2024
  • 0

Dilemma

Wat doe je als afdelingsmanager wanneer je ziet dat een zelfsturend team gestelde doelen niet haalt, intern overhoop ligt of maar niet tot besluiten kan komen? Moet je alsnog de leiding nemen? Of blijf je vertrouwen op de kennis en ervaring in het team?

Niet ingrijpen

Zeker niet ingrijpen, zegt organisatieadviseur Heleen Kuiper van CoreChange. „Als je dat wel doet, laat je namelijk merken dat jullie weliswaar hebben afgesproken dat het team zelf beslissingen mag nemen, maar alleen wanneer die niet tegen jouw wil ingaan. Zo creëer je een onveilige werksfeer.”

Het team helpen

Volgens organisatieadviseur Astrid Vermeer van het Instituut voor Samenwerkingsvraagstukken is het de taak van een manager – ook bij zelfsturing – het team zo te faciliteren dat het zijn werk goed kan doen. Als je ziet dat iets misloopt, moet je dus iets doen. „Of het nu gaat om tegenvallende resultaten, teamleden die niet gelukkig zijn, of conflicten.”

Dat doe je bij een zelfsturend team echter niet door te vertellen wat er moet gebeuren, zegt Vermeer. „Dat doe je door het team te vragen wat nodig is om weer goed te kunnen functioneren binnen de organisatiekaders.”

Daarbij is het bovendien de vraag of het team zelf de benodigde stappen kan zetten, of dat eerst iets anders nodig is. „Denk aan hulpmiddelen of extra budget. Ingrijpen bij zelfsturing betekent dat je ingrijpt zonder formele macht te gebruiken.”

Daarnaast kun je als manager ook benoemen wat je zorg is en wat je nodig hebt om die te verminderen, zegt Kuiper. „Wanneer jij voorheen bijvoorbeeld verantwoordelijk was voor de financiën en die taak nu binnen het team ligt, kan je daar niet langer beslissingen over nemen. Je kan wel zeggen dat je denkt dat het budget overschreden dreigt te worden. Vervolgens kan je aangeven wat je nodig hebt: je wilt bijvoorbeeld weten of het team deze zorg deelt. En zo ja, hoe het de dreigende budgetoverschrijding denkt op te lossen. Je kan ook een eigen idee pitchen, bijvoorbeeld voorstellen goedkoper in te kopen. Je laat het dan aan het team over wat er uiteindelijk mee gebeurt. Overigens kan elk teamlid deze interventies doen. Die zijn niet voorbehouden aan de voormalige manager.”

Volgens Kuiper besluiten organisaties regelmatig middenkader te ontslaan en medewerkers meer autonomie te geven, zonder goed na te denken over wie voortaan welke verantwoordelijkheid krijgt en hoe besluiten moeten worden genomen. „De directie denkt dat het dan vanzelf wel goed komt. Maar dat is dus niet zo.”

Als een organisatie te plompverloren is overgeschakeld op zelfsturing, kan op allerlei vlakken onduidelijkheid bestaan. „Dat geldt zeker wanneer bevoegdheden niet goed zijn verdeeld of geen goede afspraken zijn gemaakt over hoe het team besluiten kan nemen of conflicten oplossen.”

Ook gebeurt het volgens Kuiper vaak dat taken die voorheen bij een manager lagen, plompverloren binnen het team zijn belegd. „Denk aan HR-taken, budgetverantwoordelijkheid of logistieke taken.”

Vermeer: „Je kan niet zomaar allerlei taken over de schutting van het team gooien. Je moet eerst samen overeenstemming bereiken over de vraag of de taak helpt in de uitvoering van het dagelijkse werk.”

Vermeer schreef samen met Ben Wenting Vormen van Zelfsturing. In dat boek betogen ze dat je elementen als organisatiecultuur, werksoort en de mensen die binnen je organisatie werken mee moet nemen om te bepalen hoe meer ‘eigenaarschap’ het best te organiseren is.

Vermeer: „Als je samen tot meer zelfsturing wil komen, is het van belang dat je het met alle betrokkenen eens wordt over de stappen daarnaartoe. Dat is voor de manager nodig om vertrouwen te kunnen hebben in de medewerkers, en voor de medewerkers om te weten wat van hen wordt verwacht.”

Daarom moet je als manager bij de overgang naar een zelfsturende organisatie met het team „goede afspraken maken over de kaders waarbinnen het team beslissingen kan nemen en welke organisatorische taken het op zich neemt. Zo verklein je de kans dat je het team later moet corrigeren.”

Daarnaast is het wijsheid met individuele teamleden te bespreken in hoeverre zij zelfsturend willen zijn, zegt Vermeer. „Als manager wil je op sommige punten wellicht je bevoegdheid overdragen en op andere niet, of nog niet meteen. Ook dat is een manier om te voorkomen dat je later zou moeten ingrijpen.”

Dus

Wanneer een zelfsturend team slecht functioneert, neem dan als afdelingsmanager niet het roer over. Vraag wel wat het team nodig heeft om beter te functioneren en of jij daarbij kunt helpen.

Maak daarnaast bij de overgang naar een zelfsturende organisatie goede afspraken met alle betrokkenen, over de kaders waarbinnen het team beslissingen kan nemen en welke organisatorische taken het op zich neemt.


Column | Storing Afsluitdijk

  • admin
  • November 25, 2024
  • 0

In plaats van een weekend weg stonden we uren stil voor de Afsluitdijk, waar door onderhoud een storing was opgetreden. Ik wist niet dat de Afsluitdijk kon storen. Eerst is er de woede, dan de berusting. In de auto’s om ons heen hadden ze het ook niet makkelijk. Er verschenen mannen in fluorescerende hesjes, ze wisten niets, niemand wist iets, we zouden hier uren kunnen staan, maar ook dagen. Op de nieuwszender Radio 1 werd pas na anderhalf uur aandacht besteed aan onze kleine tragedie. Er werd geadviseerd om te keren en om dan via Lelystad naar het Noorden te gaan. Om ons heen begonnen er te keren. Er werd op de ruiten geklopt om vooral nog niet te keren. We bleven staan waar we stonden.

We ondergingen de nederlaag.

Het kon niet, het mocht niet, we konden nergens meer iets aan doen.

De bestemming was een literaire avond in Dokkum, de organisatie daar was inmiddels in paniek. De kerk zat vol, het grootste deel van het entertainment stond vast. Ze adviseerden om het avontuur te omarmen en er alles aan te doen om toch te komen.

„Alie zegt: vooral blijven proberen om toch te komen”, zei ik tegen Eva. We moesten er allebei om lachen.

Om ons heen probeerden ze te keren, auto’s reden langzaam op elkaar in.

Wij stonden stil.

We aten een zak zoute drop.

We luisterden naar de radio.

We hoorden Vitesse met 0-6 verliezen van SC Cambuur.

We vertelden elkaar verhalen.

Mijn ouders zaten ooit een halve dag vast in een stoptrein bij Tilburg. De airconditioning was stuk, de wc verstopt. De temperatuur steeg dusdanig dat passagiers samen een deur forceerden. „We hebben toen samen moeten strijden tegen een conducteur”, zei mijn vader. Mijn moeder plaste naast de rails, daarna wandelden ze in een lange sliert naar het dichtstbijzijnde station.

Het was een heel avontuur, maar niemand had interesse in de navertelde versie.

Zo was het ook met deze file.

Toen we eenmaal waren omgekeerd en na een tocht van zes uur Dokkum bereikten, was iedereen blij dat we er toch waren. Dat de reis ernaartoe verschrikkelijk was hoorden ze er wel vaker. Als je de file uit bent, heeft hij nooit bestaan.

Een dag later, we waren bijgeslapen en hadden gewandeld en reden dat hele stuk weer terug, zwegen we tevreden. We hoorden fragmenten van de toespraak van Frans Timmermans op een PvdA-congres in Zwolle en op het nieuws kwam het bericht dat het de volgende dag ergens in Nederland 19 graden zou worden in november.

De regen geselde de voorruit, we zongen mee met Radio 2, ik vond in het zijvak van een deur een verloren gewaande bril.

Vanuit het niets vroeg ze: „Zullen we weer over de Afsluitdijk?”

Marcel van Roosmalen schrijft op maandag en donderdag een column.