Het beroemde getal doet weer de ronde in politiek Den Haag. 130 op de snelweg! Het AD meldde recent dat de formerende partijen „serieus onderzoeken” of de maximumsnelheid weer omhoog kan. Klinkt aanlokkelijk, maar het is een wassen neus. Topgear Nederland publiceerde op 17 april een artikel waarin een onderzoek van hetzelfde AD wordt aangehaald, dat concludeert dat op de meest gangbare trajecten het slechts enkele minuten tijdwinst oplevert. Waarom overtuigen we elkaar niet om gewoon rustiger te rijden?
De maximumsnelheid is in 2019 teruggebracht naar 100 om de stikstofuitstoot te reduceren, zodat we woningen kunnen blijven bouwen. Bij een reductie van de snelheid van 130 naar 100 daalt de stikstofuitstoot grofweg met een kwart. De CO2 uitstoot vermindert met 15-25 procent, rekende Milieucentraal uit, op een totale uitstoot van 17 procent van het wegverkeer (CBS). Dat is de moeite. Maar toegegeven: volgens de actualiteitenrubriek 1Vandaagis de reductie op de totale Nederlandse stikstof uitstoot slechts 0,2-0,3 procent.
Klimaatbewust
Dit is voor iedereen een excuus om het effect van ons eigen rijgedrag te relativeren. Een probleem dat we veel zien bij gewenst klimaatbewust gedrag: omdat de relatieve en persoonlijke impact zo laag is, is het moeilijk voor te stellen hoeveel effect dit heeft voor het maatschappelijke doel. Dat alle beetjes helpen is een waarheid als een koe, maar bedenk dat maar als je op de snelweg rijdt en steeds wordt ingehaald als je 100 rijdt.
Maar 100 in plaats van 130 rijden levert nog meer op. Betere doorstroming, minder files en een positief effect op de veiligheid door minder ongelukken, volgens onderzoek van de TU Delft. Wie wil dat nou niet? Wegen die paar minuten echt op tegen meer verkeersslachtoffers? Willen we hier pas over nadenken als we zelf getuige of slachtoffer van een ongeluk zijn? En waarom zien we niet dat de tijdwinst meteen verdampt als er file ontstaat?
Lees ook
Dit zijn de voor- en nadelen van een snelheidsverlaging op de snelweg
We hebben als mens in ons brein de natuurlijke neiging afstand te nemen van lange termijneffecten en toekomstige risico’s. We wegen die af tegen ons korte termijn handelen en accepteren de ‘beloning’ om 130 te kunnen tijden. Dan doen we zelfs bij de pomp als we klagen over de benzineprijs. We weten dat rustig rijden gunstig is voor het verbruik en toch trappen we graag het gaspedaal weer in als we wegrijden.
Gevoel is de crux
Ik ben een notoire 100-rijder, maar zal niet ontkennen dat ook ik lekker doorrijden kan waarderen. Als ik ’s avonds terugrijd uit het noorden van het land staat mijn teller op 130. Heerlijk.
Dat gevoel is volgens mij de crux. Niet de feiten die in dit artikel nog eens opgesomd zijn. En dus is de vraag hoe we bij 100 ook een goed gevoel krijgen.
In dit drukke land waar we jakkeren van afspraak naar afspraak. Waar medeweggebruikers nog even snel willen inhalen voordat ze afslaan. Waar we elkaar de ruimte soms niet gunnen. Het maakt voor mij autorijden steeds minder plezierig. Waarom moet ik me in deze gehaaste omgeving aanpassen aan die norm? Ik laat de cijfers wel werken: die paar minuten neem ik op de koop toe. U vindt mij dus met 100 op de rechterrijstrook, muziekje aan, op m’n gemak naar huis. Probeer het eens. Geniet ervan.
