Wij lopen met onze jongste kleinzoon Wouter (3) door het dorp naar ons huis. Daarbij komen we langs een verzorgingstehuis. Opeens zegt Wouter: „Zullen we eens bij Omi gaan kijken? Daar zijn we lang niet geweest.” Omi, mijn moeder, is vorig jaar op 93-jarige leeftijd overleden. Mijn vrouw zegt verbouwereerd: „Maar Wouter, Omi is overleden en woont hier niet meer. Ze is nu… in de hemel.”
Wouter valt stil. Hij is een denkertje. Ik zie de radertjes in zijn hoofd draaien. Dan zegt hij: „Zullen we daar dan eens bij haar gaan kijken?”
Lezers zijn de auteurs van deze rubriek. Een Ikje is een persoonlijke ervaring of anekdote in maximaal 120 woorden. Insturen via [email protected]
Helemaal uit de lucht vallen kwam het niet, het bericht afgelopen week over een mogelijke toekomstige baan voor Christine Lagarde. De huidige chef van de Europese Centrale Bank (ECB), schreef zakenkrant Financial Times (FT), is in gesprek geweest over het voorzitterschap van het World Economic Forum (WEF) als volgende functie.
Al langer gaat, onder meer in Zwiterse en Duitse media, het gerucht dat Lagarde (69) in beeld zou zijn als nieuwe baas van het WEF, een denktank die vooral bekend staat om zijn jaarlijkse conferentie van politieke en zakelijke leiders in het Zwitserse Davos.
Wat het FT-bericht pikant maakte: de bron, en wat die bron precies vertelde. De bron was Klaus Schwab, oprichter en tot voor kort voorzitter van het WEF. Schwab (87) werd vorige maand door de WEF-adviesraad de laan uitgestuurd, na beschuldigingen van zelfverrijking via het WEF.
De Duits-Zwitserse econoom zei tegen de FT dat hij niet alleen al „meerdere jaren” in gesprek is met Lagarde over zijn eigen opvolging, ook zou Lagarde mogelijk al stoppen bij de ECB vóór het einde van haar termijn, eind oktober 2027. Ze zou de overstap „op zijn laatst begin 2027” willen maken, aldus Schwab.
Schwabs uitlatingen over Lagarde zijn schadelijk voor de ECB-voorzitter: boven haar hangt nu het beeld dat ze eerder weg wil uit Frankfurt, waar de ECB zetelt. De ECB geldt als hoeder van de stabiliteit in de eurozone en is niet gebaat bij onrust aan de top. Een ECB-woordvoerder kwam dan ook snel met een (korte) reactie: Lagarde is altijd „volledig gecommitteerd” geweest aan haar rol bij de ECB en ze is „vastbesloten haar termijn uit te dienen”.
Zowel de woorden van Schwab als de reactie van de ECB roepen de nodige vragen op.
Om met de ECB te beginnen: komende donderdag geeft Lagarde een reguliere persconferentie, na een rentevergadering. Ze zal waarschijnlijk door de pers óók worden gevraagd naar deze kwestie. Tot dusver heeft de ECB-persvoorlichting niet glashard ontkend dat Lagarde met Schwab heeft gepraat over een voortijdige overstap. Dat ze nu „vastbesloten” is om haar „termijn uit te dienen”, wil niet zeggen dat ze het niet heeft overwogen.
De FT heeft, naast Schwab, ook anonieme bronnen gesproken die het verhaal bevestigen. Lagarde zou overigens zelf haar twijfels hebben geuit of het een goed idee was de ECB voortijdig vaarwel te zeggen. Lagardes voorgangers, Mario Draghi en Jean-Claude Trichet, maakten hun termijn van acht jaar beiden af. De eerste ECB-president, Wim Duisenberg (1998-2003), deed dit niet, maar dit was vanwege een politiek compromis: Frankrijk had geëist dat Trichet al halverwege de termijn het stokje over mocht nemen.
Voordat Lagarde ECB-president werd, leidde zij het Internationaal Monetair Fonds en was ze Frans minister van Financiën. Aan het einde van haar ECB-termijn zal ze 71 jaar oud zijn.
Villacomplex
Aantrekkelijk aan het WEF zou, behalve de waarschijnlijk wat legere agenda, ook de werkplek zijn. De organisatie zetelt aan het meer van Genève en bezit een villacomplex (Villa Mundi), dat voor conferenties wordt gebruikt en waarin ook een appartement zit. Volgens Schwab was dat appartement alvast gereserveerd voor Lagarde.
Onduidelijk is of Schwab hierover – en in het algemeen – de waarheid sprak. In de Zwitserse pers wordt de vraag opgeworpen of Schwab, die naar verluidt zeer verbolgen is over zijn gedwongen vertrek bij het WEF, via de FT zijn tegenstanders heeft willen treffen. Een klokkenluider zou hebben gezegd dat Schwab een appartement in Villa Mundi privé zou hebben gebruikt. Door te zeggen dat het appartement niet voor hem was bedoeld, maar voor Lagarde, zou hij dit hebben willen pareren.
Schwab zegt tegen de FT dat zijn plan om Lagarde de nieuwe WEF-baas te maken, mogelijk is mislukt door zijn eigen gedwongen vertrek, vorige maand: de reputatie van het WEF zou te zeer zijn geschaad. „Ik wil haar niet verliezen. Ik wil zeker stellen dat wat hier is opgebouwd… niet kapot wordt gemaakt.”
Maar na Schwabs uitlatingen in de FT deze week lijkt het alleen maar moeilijker te zijn geworden, zo niet onmogelijk, om Lagarde ooit nog naar het WEF te halen. Dan zou ze immers de agenda volgen van een man die inmiddels flink in ongenade is gevallen.
‘Zomer 1965, Else en Teun Stekelenburg. Dolverliefd op een zomerkamp in Wilnis. Ze hadden elkaar net leren kennen via hun beide broers, die bevriend waren. Binnen een jaar werd het een moetje, want ik was op komst. Ze trouwden in juni 1966.
We werden een liefdevol gezinnetje met mij als liefdeskind. In 1976 werd mijn zus geboren en drie jaar daarna nog een tweeling. Dat veranderde ons gezin totaal. Er was voor mij als dertienjarige puber nauwelijks meer aandacht. Ik moest vaak meehelpen in het verzorgen van de kleintjes. Zodra ik achttien werd, vertrok ik. Ik was aangenomen op de Filmacademie in Amsterdam en ging mijn eigen weg.
Mijn vader werkte met plezier 35 jaar lang bij dezelfde organisatie. Mijn moeder was ondernemender. Ze bestierde naast het gezin een antiekwinkel, vervolgens een tweedehands boekwinkel, organiseerde boekenmarkten en werd antiquaar.
Na het pensioen van mijn vader in 2005 verhuisden ze van Zeist naar Bergen aan Zee: de droomplek van mijn moeder. Daar genoten ze jarenlang van. We beleefden met z’n allen mooie momenten met inmiddels een grote familie met negen kleinkinderen en (sinds 2022) mijn kleinzoon.
Mijn vader overleed op 4 oktober 2023 aan alvleesklierkanker, na een feestelijk bourgondisch leven met te weinig beweging. Niet lang daarna ging mijn moeder hard achteruit en kreeg in februari 2024 de diagnose alzheimer. Ze woont nu beschermd in een verzorgingstehuis in Zeist en verliest stukje bij beetje de grip op haar leven. Zo verloor ik na mijn vader ook mijn moeder, de sterke vrouw die ze was.
Ik vond deze foto bij het opruimen van hun huis. Het geeft me troost en ik denk aan die gelukkige eerste tien jaar van mijn leven.”
De aan zichzelf verslaafde Gordon ging onlangs met een karig, bij de benzinepomp gescoord bosje bloemen op zoek naar het graf van zijn grote idool Whitney Houston. Uiteraard was er een camera bij. Dit soort mensen doet niks voor niks.
Hij kwam bij een bescheiden graf waarin de wereldster na een bewogen en dramatisch geëindigd leven dicht bij haar moeder en dochter rust. Die dochter had net als Whitney ook geen vredig sterfbed.
De uitgezongen volkszanger dacht onmiddellijk: hier valt wat te halen en misschien kan ik hier internationaal ook een behoorlijk slaatje uit slaan.
Inmiddels schijnt hij een stichting te hebben opgericht. Die gaat voor de zangeres alsnog een protserige tombe regelen. Of hij dit in overleg doet met de familie Houston is nog niet geheel duidelijk. Volgens Gordon hoeft dat ook niet. Zoals hij ook geen toestemming van de begraafplaats nodig schijnt te hebben.
Of dat waar is? Volgens mij heeft Gordon dat na een paar lekkere lijntjes bedacht. Of is hij al met een begrafenisondernemer en een aannemer onderweg? Misschien is het een idee om het slopen door de Nederlandse Whitney Houston te laten doen? Glennis Grace heeft ervaring.
Maar het is toch interessant dat een of andere doorgesnoven Amsterdamse idioot het in zijn vermolmde harses haalt om schaamteloos schennis te gaan plegen op het graf van een van de grootste wereldsterren van de vorige eeuw. En alleen maar omdat deze meneer, die ooit een redelijk moppie zong, naar aandacht snakt. De gevallen polderster die in zijn tragische nadagen als Blaricumse barista koffie moet leuten met Gooise vrouwen, die ik in mijn baldadige jaren strak getrokken botoxteefjes noemde.
Natuurlijk weet ik ook wel dat het allemaal niet doorgaat en dat het een vloek en een zucht van een door coke beschadigd warhoofd is, maar gaat het niet net even te ver dat hij op het graf van de grote Whitney Houston danst?
Bejaarde artiesten zijn zielig. Ik weet daar alles van, maar mijn advies is: word netjes oud. Zoals de grote schrijfster Heleen van Royen. Dit bestsellerkanon heeft ervoor gekozen om zich op haar oude dag voor een paar tientjes uit te kleden op een of andere zielige internetsite voor ongeletterde hoerenlopers. Daar ontdoet ze zich eerst van haar scootmobiel, daarna van haar rollator en als er dan nog klanten zijn trekt ze voor twee euro per persoon haar schoenen uit.
Misschien zijn er wel lieve mensen die geld willen betalen als ze weer wat aantrekt. Uit meelij. Maar Heleen is zo netjes om zachtjes op haar eigen graf te dansen en dooien met rust te laten. Maar je zal toch als familie Houston, die godvergeten veel heeft meegemaakt met die arme Whitney, in gesprek moeten met een vals kwelende marktkoopman van de Albert Cuyp, die het graf te sober vindt.
Maar misschien is die eenvoud van dat graf nou net de wijsheid van die familie. Dat we allemaal maar modderende stumperds waren en dat de een wat meer geld of geluk heeft gehad dan de ander. Dood is dood. Laat de overledenen met rust.
Onlangs bezocht ik op Sicilië een prachtige begraafplaats waar de rijke families lagen te rusten in protserige paleizen en de gewone mensen in lieve, op elkaar gestapelde laatjes. En omdat het kerkhof vlak aan zee ligt is er ook een veld met verdronken vluchtelingen zonder naam. Houten kruizen met alleen een nummer. Omgekomen gelukzoekers. Even dacht ik: verdienen die mensen geen klein gedenkteken? Zou Marjolein Faber daar aan mee willen betalen omdat ze Ter Apel nooit gehaald hebben? Hoe worden de duizenden uitgehongerde Gazanen opgeborgen? Die gaan met ambulance en al een kuil in. En de vermoorde Oekraïners? Maar van ieders laatste rustplaats blijf je af.
Tot nu toe had ik me voorgenomen om me na mijn dood te laten begraven, maar ik heb dat sinds gisteren veranderd in cremeren en daarna in een potje. De notaris vroeg of ik het zeker wist. Zolang Gordon hier nog ronddoolt neem ik geen enkel risico.
