Category: NIEUWS

De ervaren campingbeer trekt zijn berenpak in drie minuten aan

Sommige kinderen, de kleintjes, vertelt Shanti van Kan, „geloven écht dat er een beer is die speciaal naar de camping is gekomen om te dansen”. Dat geloof kan weleens omslaan in angst. Dan is het volgens Van Kan (23, campingbeer) „aan de beer zelf om in te schatten: hoe ga ik daar het beste mee om”. Als een kindje schrikt wanneer je het een hand – of eigenlijk, een poot – geeft, doe je bijvoorbeeld een stapje terug. Afstand nemen helpt vaak al, net als rustig bewegen. Maar meestal gaat het goed. „Tachtig procent van de tijd vindt iedereen het leuk, en willen ze een high five van de beer.” Of ze gaan met de beer op de foto. En het gekke is, als beer ga je áltijd lachend op de foto, ook al ziet niemand je gezicht.

Als je er een beetje handig in bent, trek je het berenpak aan in drie of vier minuten. Voor Shanti van Kan is het de derde zomer als campingbeer, dus ze is een van de snelsten. Ze komt eigenlijk uit Rotterdam, maar verblijft ’s zomers in Zeeland in de buurt van Comfortcamping Scheldeoord. ’s Winters werkt ze ook voor de camping, dan schrijft ze de voorstellingen die ze opvoeren, of bedenkt ze spellen voor de kampeerders. Ze zit sinds 2018 in de branche, na wat animatietraining heeft ze een paar jaar gewerkt op verschillende parken. Twee zomers geleden begon ze hier. En nu geeft ze leiding aan de zeven beren die op de camping werken.

Foto Simon Lenskens

Foto Simon Lenskens

Het is hard werken: acht weken lang, zeven dagen per week, moeten de beren dansen, knutselen, ochtend-, middag- en avondactiviteiten begeleiden, en er zit altijd eentje als badmeester ‘op zwembad’. Ze werken in de zomer allemaal zes dagen. Iedereen heeft er plezier in, anders doe je dit werk niet. Er zit een jurist tussen, maar ook wat mensen uit het onderwijs, en animatiemensen. Sommigen zijn natuurlijke performers, anderen wórden het, als ze het pak aandoen.

De berenkostuums bestaan niet uit één stuk, maar uit losse onderdelen. Het begint met een onderlaag: „Een dikmaakpak, dat heb je eronder. Want je bent niet hetzelfde formaat als de beer, je moet jezelf groter maken”, vertelt Van Kan. Daaroverheen trek je een broek van bruine berenvacht aan. Over je hoofd draag je een haarnetje, waar ook „een soort vacht” aan zit. Er zijn berenarmen en berenkleren: een korte broek en T-shirt in blauw-groene kleurstelling. O ja, en dan zijn er nog handschoenen met berenpootkussens.

Als laatste zet je de kop op, als ware het een ruime motorhelm. In die kop zit een ventilator, die frisse lucht de berenkop in blaast.

Bewegen gaat wel, dankzij al die losse onderdelen. Maar „je bent groter dan je zelf bent”, en daar moet je wel aan wennen. Je past je looproutes erop aan. „Als wij het restaurant in gaan, bijvoorbeeld, moeten we via de keuken lopen.”

En ja, het wordt warm in dat pak. Daarom zijn er regels: niet langer dan drie kwartier achter elkaar in het berenpak, bijvoorbeeld. En als het warmer is dan dertig graden mogen ze maximaal een kwartier beren. Boven de 35 graden gaat het pak überhaupt niet meer aan.

<figure aria-labelledby="figcaption-2" class="figure" data-description="

Foto Simon Lenskens

” data-figure-id=”2″ data-variant=”row”><img alt data-description="

Foto Simon Lenskens

” data-open-in-lightbox=”true” data-src=”http://nltoday.news/wp-content/uploads/2025/07/de-ervaren-campingbeer-trekt-zijn-berenpak-in-drie-minuten-aan-4.jpg” data-src-medium=”https://s3.eu-west-1.amazonaws.com/static.nrc.nl/wp-content/uploads/2025/07/18095717/data134955315-7f73a9.jpg” decoding=”async” src=”http://nltoday.news/wp-content/uploads/2025/07/de-ervaren-campingbeer-trekt-zijn-berenpak-in-drie-minuten-aan.jpg” srcset=”http://nltoday.news/wp-content/uploads/2025/07/de-ervaren-campingbeer-trekt-zijn-berenpak-in-drie-minuten-aan-9.jpg 160w, http://nltoday.news/wp-content/uploads/2025/07/de-ervaren-campingbeer-trekt-zijn-berenpak-in-drie-minuten-aan-10.jpg 320w, http://nltoday.news/wp-content/uploads/2025/07/de-ervaren-campingbeer-trekt-zijn-berenpak-in-drie-minuten-aan.jpg 640w, http://nltoday.news/wp-content/uploads/2025/07/de-ervaren-campingbeer-trekt-zijn-berenpak-in-drie-minuten-aan-11.jpg 1280w, https://images.nrc.nl/A7OKEe5CikFIyyTph_SlZ0Jg74I=/1920x/filters:no_upscale()/s3/static.nrc.nl/wp-content/uploads/2025/07/18095717/data134955315-7f73a9.jpg 1920w”>

Foto Simon lenskens


Openbaar Ministerie is offline vanwege ernstige zorgen over ICT-beveiliging, datalek niet uitgesloten

Het Openbaar Ministerie is vrijdagochtend ‘offline’ wegens ernstige zorgen over de beveiliging van de digitale werkomgeving. Alle internetverbindingen werden afgesloten en op afstand werken is niet langer mogelijk.

Dat laat een woordvoerder van het Parket-Generaal vrijdagochtend aan NRC weten. „Vanuit het NCSC [Nationaal Cyber Security Centrum] is een signaal binnen gekomen dat er een mogelijke kwetsbaarheid is”, vertelt de woordvoerder. Misbruik van het lek sluit het OM niet uit. „Een grondige analyse van de OM-omgevingen heeft reden gegeven om aan te nemen dat er ook werkelijk gebruik is gemaakt van deze mogelijke kwetsbaarheid.”

Donderdagavond werd een crisisoverleg gehouden over de problemen met de digitale werkomgeving, zo blijkt uit interne berichten. Officieren van justitie die vrijdagochtend een zitting hadden, werden geadviseerd hun stukken te downloaden.

De impact op het functioneren van het OM is groot, blijkt uit interne berichten. „Dit is geen licht besluit geweest”, schrijft het OM, „maar is op basis van de nu beschikbare informatie het enige juiste.”

Outlook, het e-mailprogramma, werkt bovendien niet volledig meer, schrijft het OM daarnaast. Ook het landelijke informatiesysteem [GPS, het Geïntegreerde Proces Systeem] is „beperkt beschikbaar”. Officieren die op vrijdag zitting hebben en afhankelijk zijn van de ontoegankelijke systemen en documenten, wordt geadviseerd de behandeling van hun zaak uit te stellen.

Op de kantoren van het OM kan nog wel worden gewerkt, maar verbinding maken met het internet is niet mogelijk, zegt de woordvoerder van het OM.

Lees ook

Werk OM door aanhoudende ICT-problemen bijna volledig tot stilstand gekomen

Het Paleis van Justitie en het Openbaar Ministerie op het IJdok in Amsterdam.

Citrix

Het OM gebruikt de software Netscaler van het Amerikaanse bedrijf Citrix om werknemers thuis of anderszins op afstand via beveiligde verbindingen toegang te geven tot interne systemen. In de software van Citrix werd vorige maand een kwetsbaarheid gevonden.

Door deze ‘softwarebug’ kunnen hackers gegevens laten lekken uit de beveiligde omgeving. Extra beveiligingsmaatregelen worden zo omzeild en hackers kunnen toegang krijgen tot interne systemen en bijvoorbeeld wachtwoorden onderscheppen.

Door de netwerkverbindingen af te sluiten en het eigen netwerk te isoleren, kan niemand meer bij het netwerk van het Openbaar Ministerie – ook eventuele aanvallers niet.

Citrix stelde 18 juni al beveiligingsupdates beschikbaar, maar het is onduidelijk of, en zo ja: wanneer, het OM de update heeft doorgevoerd. „Zodra meer informatie beschikbaar is over de aard, omvang en gevolgen van de mogelijke kwetsbaarheid wordt deze gedeeld”, zegt de woordvoerder van het Parket Generaal.

Lang niet ieder bedrijf of organisatie heeft de update van Citrix doorgevoerd, blijkt uit onderzoek van beveiligingsonderzoeker Kevin Beaumont. Zo’n vierduizend Citrix-installaties hebben volgens hem de update niet toegepast, wat ze aldus kwetsbaar maakt. Dat is een vijfde van de installaties die hij monitort. Het OM is volgens Beaumont niet (meer) kwetsbaar.

Patches

Computerprogramma’s bevatten soms ernstige kwetsbaarheden die lange tijd onopgemerkt blijven en zo ongezien misbruikt worden door hackers. Als zo’n lek bekend wordt, is het belangrijk om zo snel mogelijk het gat te dichten. Bedrijven stellen daarom zogenaamde patches beschikbaar: updates die de problemen moeten verhelpen.

In het geval van problemen in de software van Citrix adviseert het NCSC daarom al sinds 18 juni „met klem” om de beveiligingsupdate op „korte termijn” te installeren. Dat advies werd vorige week aangescherpt toen de kwetsbaarheid daadwerkelijk door hackers werd uitgebuit. „De kans op een toename van scanverkeer en grootschalig misbruik wordt hierdoor significant groter”, schreef het NCSC.

Het NCSC adviseert al sinds 18 juni ‘met klem’ de beveiligingsupdate op ‘korte termijn’ te installeren

Inmiddels is duidelijk dat hackers al sinds 23 juni, vijf dagen na het bekend worden van het lek, de kwetsbaarheid in Citrix konden misbruiken. Dat gebeurt op grote schaal: beveiligingsbedrijf Imperva telde vorige week meer dan 11,5 miljoen aanvallen, gericht op duizenden sites in allerlei landen.

De kwetsbaarheid lijkt op problemen die Citrix eerder, in 2020, ervoer: toen konden hackers ook toegang krijgen tot beveiligde gegevens. Die softwarefout werd op grote schaal misbruikt door ransomwarebendes en technologisch geavanceerde hackers, al dan niet aan staten gerelateerd.

Honderden Nederlandse bedrijven gebruiken Citrix. Daaronder bevinden zich volgens de lijsten van Beaumont tientallen Citrix-installaties die sowieso als kwetsbaar gelden. Wie het lek niet of niet tijdig heeft gedicht, zal goed op moeten letten op indringers in het computernetwerk.

Dit bericht is om 10.47 uur bijgewerkt.

Met medewerking van Marcel Haenen

Lees ook

Het nieuws over de datadiefstal bij de politie wordt steeds onheilspellender

Politieagenten in operationeel uniform gaan een politiebureau in Groningen binnen.


Mediatips: Skaternostalgie in Tony Hawk’s Pro Skater en Natasha Lyonne lost weer moorden op

Uit het leven gegrepen

Een van de beste politieseries van de laatste jaren speelt zich af in het Noord-Ierse Belfast van na de ‘Troubles’. Blue Lights gaat over vier beginnende agenten die zich moeten bewijzen voordat ze een vast contract krijgen. In seizoen twee wordt het stadscentrum van Belfast overspoeld door drugs. Het onderzoek leidt naar een protestantse wijk. Naast het politiewerk besteedt de veelgeprezen serie aandacht aan het privéleven van de agenten. Zo hebben Grace en haar collega Stevie in seizoen 1 gevoelens voor elkaar ontwikkeld die in toom gehouden moeten worden. De serie is geschreven door Declan Lawn en Adam Patterson, twee voormalige journalisten. Volgens hen zijn zeker negentig tot vijfennegentig procent van de gebeurtenissen in de serie uit het leven gegrepen.

André Waardenburg

Melige moordserie

De structuur van detectiveserie Poker Face is voorspelbaar: het begint een kwartier voor de moord, waarbij hoofdpersonage Charlie Cale (Natasha Lyonne) op een of andere manier betrokken raakt door het baantje dat ze op dat moment heeft. Al „bullshit” roepend lost ze vervolgens de moord op. Waarna de maffiosi die haar op de hielen zitten weer verschijnen, en ze er vandoor moet – op naar de volgende baan en de volgende moord. Het goed ontvangen Poker Face, van de hand van regisseur Rian Johnson (o.a. Glass Onion), leunt hevig op absurditeit en op de zeer charismatische Natasha Lyonne, die spreekt als een New Yorkse kettingroker en onweerstaanbaar door elke scène zwalkt. Het tweede seizoen is iets zwakker dan het eerste, maar Lyonne maakt veel goed.

Nostalgische skatertrip

Het enige wat rond de eeuwwisseling cooler was dan skateboarden, was als skater een plekje krijgen in de Tony Hawk’s Pro Skater-games. De soundtrack van elk van de vier games zou bovendien bepalend zijn voor het ‘geluid’ van de skatebeweging; nummers als ‘The Boy Who Destroyed The World’ van AFI en ‘Wish’ van Alien Ant Farm staan in menig millennialgeheugen gegroefd. Een remake kon in deze nostalgische tijden niet ontbreken. Na deel 1 en 2 volgt Tony Hawk’s Pro Skater 3+4, een opgepoetste maar grotendeels trouwe herziening van het origineel. Nou ja, op één punt na: de soundtrack is op de schop genomen, volgens skater Tony Hawk om andere bands een kans te geven. Kies een skater uit, doe trucjes, haal kwajongensstreken uit – en waan je weer even in 2001. Voor wie de oude soundtrack mist: die staat uiteraard op Spotify.

Len Maessen

Blik op nu vanuit toen

In OVT, het geschiedenisprogramma op de radio, deze zomer de serie: Oude Woorden Nieuwe Wereld. Zes schrijvers en denkers behandelen zes historische boeken. Ze laten hun licht schijnen op kwesties van nu met woorden van toen. Op 20 juli is de beurt aan historica en terrorisme-expert Beatrice de Graaf. Ze bespreekt het boek In de Schaduwen van Morgen uit 1935 van de Leidse historicus Johan Huizinga. Het ging bergafwaarts met „de bezeten wereld” om hem heen, vond hij. Radio en film, reclame, moderne kunst, oppervlakkigheid, moreel verval, sportverdwazing, massapsychose en technologie-aanbidding waren tekenen van een gedegenereerde cultuur. Dat klinkt bijna een eeuw later vertrouwd in de oren. Beschreef Huizinga slechts de toestand, of zag hij uitwegen uit de ellende?

Vincent Bijlo


Raadsvergadering Utrecht verstoord door pro-Palestijnse demonstranten

In Utrecht is een gemeenteraadsvergadering donderdagavond verstoord door pro-Palestijnse demonstranten, dat meldt RTV Utrecht.

De onrust ontstond na een stemming over een motie omtrent het boycotten van Israëlische producten en organisaties. De motie werd niet aangenomen waarop een deel van de aanwezige demonstranten vertrok. De demonstranten die achterbleven in de raadszaal verstoorden vanaf dat moment de vergadering. Daarop waarschuwde burgemeester Sharon Dijksma hen dat ze risico liepen op ingrijpen van de politie en hoge straffen. De burgemeester besloot vervolgens de demonstranten zelf naar buiten te begeleiden.

Eenmaal buiten probeerden demonstranten Dijksma de weg terug het stadhuis in te belemmeren. „Daar vielen ook klappen en daar stond ik tussen,” zegt Dijksma tegen RTV Utrecht. Dijksma werd zelf niet geraakt door de klappen, wel kreeg ze verwijten gericht op haar persoon. Via de achteringang voegde zij zich na de onrust weer bij de vergadering.


CBS: bijna helft jonge vrouwen maakt weleens omweg vanwege gevoel van onveiligheid

Vanwege een gevoel van onveiligheid kiest bijna de helft van de vrouwen tussen de 15 en 25 jaar weleens een andere route in hun eigen buurt. Dat blijkt uit vrijdag gepubliceerd onderzoek van het Centraal Bureau voor de Statistiek (CBS), gebaseerd op gegevens uit 2023. Onder jonge mannen doet slechts een op de vijf dit.

Jonge vrouwen nemen eerder een omweg dan oudere vrouwen. In de jongste doelgroep gaat het om 45 procent, bij vrouwen van 65 jaar en ouder zakt dat naar 31 procent.

Niet alleen op straat, ook thuis nemen vrouwen vaker voorzorgsmaatregelen. Zo opent 70 procent van de vrouwen van 65 jaar of ouder ’s avonds niet altijd de deur. Dat geldt ook voor meer dan de helft van de jongere vrouwen. Mannen doen over het algemeen vaker open, al laat een derde de deur soms ook dicht. Bij oudere mannen (65+) loopt dat aandeel op tot de helft.

Criminaliteit in de buurt

Ruim 45 procent van de vrouwen voelt zich weleens onveilig in hun eigen buurt en is bang slachtoffer te worden van criminaliteit. Bij mannen is dat ongeveer een derde. Oudere vrouwen voelen zich minder vaak onveilig dan jongere vrouwen. Bij mannen is het juist de jongste groep – 15 tot 25 jaar – die zich het minst zorgen maakt over de eigen veiligheid.

Waar iemand woont, maakt uit. In grote steden lopen vrouwen vaker om dan op het platteland: 44 procent tegenover 21 procent. Dat heeft een reden: straatintimidatie komt in steden vaker voor dan op het platteland. 28 procent van de mannen in steden loopt soms om, op het platteland is dat 11 procent.

Lees ook

Bizar, maar dit zijn de maatregelen die jonge vrouwen elke dag nemen om zich de enge mannen van het lijf te houden

Illustratie Tomas Schats


Waarom gaf Nederland geroofde Nigeriaanse kunst nu pas terug?

Nederland gaf na jarenlang overleg 119 van de befaamde Benin-bronzen terug aan Nigeria. Correspondent Eva Oude Elferink was erbij en zag de emotie bij de lokale bevolking. Wat leert deze teruggave ons over de discussie rond roofkunst?

Heb je vragen, suggesties of ideeën over onze journalistiek? Mail dan naar onze redactie via [email protected].

Gast:
Eva Oude Elferink
Presentatie:
Bram Endedijk
Redactie:
Suzan Yücel en Iddo Havinga
Montage:
Jennifer Petterson
Eindredactie:
Tessa Colen
Coördinatie:
Belle Braakhekke
Productie:
Andrea Huntjens
Foto:
Boudewijn Bollmann


Column | Nieuwsmijder klikt op asielbait

Ik besloot binnenlands politiek nieuws te mijden. Een vriend zei: lekker makkelijk nu de kermis met reces is, maar ik was eerder afgehaakt. Om precies te zijn toen landelijke media op Yesilgöz-Douwe Bob doken met een toewijding waarop geen enkel ander onderwerp kan rekenen. Mede dankzij die tomeloze dienstbaarheid bij het versterken van sociale media van populisten, gelooft half Nederland dat asielmigratie het grootste landelijke probleem is. Het enige grote probleem met asielmigratie is dat populisten haar misbruiken om de macht te grijpen. Intussen kunnen onze kabinetten niks anders dan vallen, hebben we zoveel PFAS in ons lichaam dat de zonnebrand niet intrekt en luidt het reisadvies naar Zuid-Europa: wees voorbereid op bosbranden.

Als er in een kop ‘asiel’, ‘Wilders’ of ‘Yesilgöz’ stond, sloeg ik dat artikel sowieso over. Als lezer kon ik redacties heus van onderaf besturen. Niet meer klikken op de bait. Radio verruilde ik voor podcasts. Dat is harder werken voor de mediaconsument, want je moet zelf uitzoeken wat het beluisteren waard is, maar wie zoekt vindt bijvoorbeeld filosoof en zelfbenoemd ‘degrowth communist’ Kohei Saito. Bij de podcast Boontjes doppen besprak hij het kapitalisme als een systeem dat altijd uit is op meer groei en daarom niet houdbaar is op een planeet met gelimiteerde bronnen. Westerse landen berekenen dat hun uitstoot omlaag gaat, maar laten hun overconsumptie intussen in China produceren waardoor de uitstoot daar omhoog gaat. Productie in een kapitalistisch systeem neemt toe, maar salarissen blijven laag: het extra geld gaat naar aandeelhouders. Qua dierlijke producten is Nederland dus klein China, begreep ik. Bedrijven exporteren zich suf, aandeelhouders blij, salarissen laag en de uitstoot is voor het land.

Na Boontjes doppen suggereerde de podcastleverancier De linkse revolte. Kwam Yesilgöz toch voorbij toen werd besproken dat de VVD het altijd over de hardwerkende Nederlander heeft, maar dit exitkabinet de lasten voor werkenden juist verhoogt en die voor vermogens verlaagt. Misschien heeft ze het daarom graag over clickbaitzalige onderwerpen als asielmigratie of Jodenhaat. De podcastdeelnemers stelden dat sociale partijen in het midden tegenwoordig als extreemlinks worden neergezet en rechtse liberalen zichzelf uitroepen tot stil midden. Een hele geruststelling, want ik was al bang dat ik opgeschoven was.

Op woordniveau is het probleem met liberalisme dat het sympathiek klinkt: naar vrijheid, zelfs naar realisme als je drie letters husselt. Socialisme daarentegen klinkt naar maatschappelijke dienstverlening, naar taakstraf, naar corvee. Ondertussen komt liberalisme neer op het recht van de sterkste en socialisme op verdelen, misschien zelfs het weerloze beschermen. Op zo’n kop klikt niemand. Dan liever ophef.

Een paar podcasts later had economist Kate Raworth het ineens over de neef van Freud. Status en ergens toe behoren zijn drijfveren voor de mens, ontdekte Freud. Als je dat gelinkt kreeg aan producten, kon je verkopen als een malle, dacht zijn neef. Zo kwam die uit bij publiciteit. Nu zitten we met mensen die hun gevoel voor status en tot de groep behoren ontlenen aan de dingen die ze kopen. Ik beweer niet dat we aan de klimaatafgrond zijn beland door de neef van Freud, maar wel door het kapitalisme dat ons opjaagt om meer te consumeren, meer te produceren en geen bal te geven om wat we vernielen. Na een weekje nieuwsmijden wil ik niks nieuws meer kopen en moet ik me inhouden om niet vanaf het balkon de Internationale te gaan zingen. Hoogste tijd om weer eens op wat Yesilgöz-, Wilders- of asielbait te klikken.

Carolina Trujillo is schrijfster.


Column | Hermann Hesse bevrijdde zich van zijn angsten in het zorgeloze, warme Zuiden

In Ticino, het zuidelijkste kanton van Zwitserland waar Italiaans de voertaal is, begint het paradijs. Ik besef het weer eens als ik Wandeling lees, de fictieve reisimpressies van de Duits-Zwitserse schrijver Hermann Hesse (1877-1962) uit de laatste jaren van de Eerste Wereldoorlog. Het boekje is onlangs mooi vertaald door Marc Rummens en fraai uitgegeven. De erin opgenomen aquarellen van de schrijver, die was gaan schilderen op aanraden van zijn psychiater, voeren je nog dieper het idyllische landschap van Hesses filosofische louteringstocht binnen.

Net zoals veel van mijn leeftijdgenoten las ik als jongeling in de jaren zeventig Hesses bestseller Der Steppenwolf (1927). Het was het verhaal van een begaafde, overgevoelige man op zoek naar de zin van het leven. Aangezien bijna iedereen in zijn jonge jaren met zingeving bezig is, zijn er van dat boek wereldwijd tientallen miljoenen exemplaren verkocht.

Zelf vond ik Der Steppenwolf behoorlijk zweverig. Ik herinner me er alleen nog van dat de schrijver waarschuwde voor de Tweede Wereldoorlog en zich afzette tegen het nationaal-socialisme en het kapitalisme in de Weimarrepubliek.

In Wandeling wil Hesse ontsnappen aan het kille Duitse missionarissengezin waarin hij is opgegroeid. In het zorgeloze Zuiden hoopt hij de lichtheid en daarmee de zin van het bestaan te vinden.

Hesse snakt dan ook naar de bergpas die hem naar die zuidelijke lichtheid zal voeren. En al wandelend uit hij zijn minachting voor grenzen, die „zijn als kanonnen, of als generaals: zolang de rede, de menselijkheid en de vrede heersen, is er geen glimp van ze te zien, maar zodra de oorlog en de waanzin losbreken, worden ze plotseling heel belangrijk en alomtegenwoordig.” Het is alsof hij over de huidige wereld schrijft.

De wandelende Hesse voelt zich een nomade op zoek naar de waarheid, die wil ontsnappen aan het rationele Noorden. Hij wil kunstenaar zijn, een man van de verbeelding, een non-conformist, die door niets beperkt wordt. In alles wat je leest voel je de onrust in zijn hoofd. Zo schrijft hij over zichzelf en ieder ander die uit een vroom protestant gezin komt: „Hij kent de hel, hij ligt voortdurend overhoop met zichzelf en weet hoe dodelijk dat is, hij kent de innerlijke gespletenheid, hij heeft alle soorten kwellingen en twijfels ervaren.”

Die onrust kan hij alleen bedwingen door naar dat bevrijdende Zuiden te gaan. Hij is een zwerver, die zijn liefde zowel aan een passerende blonde vrouw schenkt, als aan de meren, ravijnen, dorpen, bergen, boeren en kinderen die hij tegenkomt. Maar zodra het regent, komen zijn innerlijke kwellingen bovendrijven, al beseft hij dat iemand die de roes van het bestaan wil beleven ook de erbij horende ellende moet accepteren.

In 1919 gaat Hesse daadwerkelijk op pad en bereikt hij zijn lotsbestemming. De rest van zijn lange leven zal hij in Ticino blijven wonen, in een afgelegen huis in de bergen bij Lugano. Het levert hem inspiratie op voor het schrijven van zijn beroemdste boeken.

In 1949 krijgt Hermann Hesse de Nobelprijs voor Literatuur. Behoefte om nog veel te schrijven heeft hij hierna niet meer. Hij heeft gevonden wat hij zocht: innerlijke vrijheid en rust. In het vervolg wijdt hij zich vooral aan het beantwoorden van de vele troostende brieven van zijn fans.


Column | Cultuurslachtoffers

Bijna zou ik het een lichtpuntje noemen. Vier leden van het Utrechtse corps worden vervolgd voor het verspreiden van een ‘bangalijst’, een onterende vleeskeuring van vrouwen met daarop namen, adressen en telefoonnummers. Nieuws in dezelfde week waarin rechtszaken dienden tegen een man die een bewusteloze vrouw dodelijk verstikte met zijn penis, een man die zijn vriendin in bijzijn van haar baby vermoordde met 258 messteken, en een man die op Koningsdag in Amsterdam midden op straat een vrouw zou hebben verkracht. In een week waarin een vrouw voor de ogen van haar kinderen in Gouda werd doodgeschoten door haar ex, een man die al eerder een ex-partner neerschoot en een ander bedreigde. Bijna zou ik het een lichtpuntje noemen, maar dan wel zo’n flikkerende gloeilamp in een horrorfilm.

Een lichtpuntje, omdat er nu ook mannen in een rechtszaal mogen opdraven vóórdat hun beeld van vrouwen ze tot de ernstigste misdaden drijft. Voordat ze toestemming voor seks na een avondje drinken negeren, voordat ze de rancuneuze ex zijn. Een lichtpuntje, omdat betrokkenen bij eerdere ‘bangalijsten’ hoogstens geschorst werden en, wat in eerste instantie gebeurde toen de Utrechtse zaak naar buiten kwam, „niet mee mochten op skireis”.

Terwijl de schade van zo’n lijst óók enorm is. Studentes die over zichzelf lazen dat ze „ff snel geneukt” moesten worden, „vrij dom” waren of „pffff erg dik”. Ze kregen honderden appjes en belletjes van vreemden, zo zei de advocaat van de studentes tegen het AD.

Maar de echte slachtoffers, dat zijn dus eigenlijk de vier jongens, is de indruk die de advocaat van een van hen bij Nieuwsuur achterliet. Hij vindt de vervolging disproportioneel, want „deze eerstejaarsstudenten zijn niet verantwoordelijk voor de cultuur waarin zij handelden”. Slachtoffers dus, van de cultuur. Ah ja, die prachtige cultuur van ondergekotste stropdassen en overhemden zo strak dat ze de bloedtoevoer naar de hersenen afsluiten, de cultuur van papa’s pandjes, van een dag niet bijna in coma is een dag best wel triest geleefd, de cultuur van door de excessen het bed niet meer kunnen zien, je weet wel, die toch vrij breed gedocumenteerde cultuur van onversneden minachting voor vrouwen, die in bedprestatierecensies samen te vatten wezens. Dat is nou eenmaal de cultuur!

Alsof het hier gaat om vier willoze passagiers, zonder enige verantwoordelijkheid. Vier jongens die niet wisten bij welke ‘cultuur’ ze zich aansloten, voor wie groepsdruk een onbekend fenomeen was. Nee, het OM moet niet deze jongens hebben, maar de mannen hoger in de boom bij het corps! Cultuurverandering, niet vier jongens tot voorbeeld strekken! Natuurlijk, ik zou zelf ook die hele corpswereld voor de rechter willen slepen, maar individuen berechten gaat op de korte termijn nou eenmaal makkelijker dan een ‘cultuur’. Anders had ik zelf allang aangifte gedaan tegen alle Nederlanders die op hun Spaanse vakantieadres kroketten willen halen.

En de cliënt van de advocaat? Die „betreurt” het volgens hem allemaal „ten zeerste”. „Ook voor de vrouwen.”

Gelukkig zeg, óók voor de vrouwen. Dát is pas een cultuur.

Frank Huiskamp vervangt Frits Abrahams.


Opinie | vakantie

Ik had met mijn zoon in Panama een videogesprek op het moment dat zijn drie kinderen uit de schoolbus stappen. Mijn zoon verwelkomt hen uitbundig: „Jullie vakantie is begonnen!” Zijn oudste zoon van acht draait zich om en zegt: „En jouw vakantie is beëindigd!”

Lezers zijn de auteurs van deze rubriek. Een Ikje is een persoonlijke ervaring of anekdote in maximaal 120 woorden. Insturen via [email protected]