De NRC-podcasts NRC Vandaag en Het Uur hebben een Dutch Podcast Award gewonnen. Dat werd woensdagavond bekendgemaakt in Hilversum tijdens de uitreiking van de jaarlijkse podcastprijzen. NRC Vandaag won in de categorie ‘Dagelijks’ en Het Uur in de categorie ‘Het Beste Interview’.
Over NRC Vandaag oordeelt de jury dat de podcast „al meer dan vijf jaar lang dagelijkse duiding en diepgang biedt bij het binnenlandse – en buitenlandse nieuws” en dat de makers „als geen ander snappen welke vragen er leven rondom de actualiteit”.
Het door Pieter van der Wielen gepresenteerde Het Uur wordt geroemd om „de zeer plezierige en open gesprekken”. De jury is vooral te spreken over de aflevering met slaaphoogleraar Eus van Someren, die was „verrassend en prachtig opgebouwd en laat de jury nooit meer hetzelfde kijken naar slaap”.
De overall winnaar van de door BNR Nieuwsradio georganiseerde Dutch Podcast Awards is Waar is Sarah? van de VPRO. Die zesdelige serie vertelt het verhaal van een drenkeling op de Middellandse Zee, de pasgeboren baby Sarah. „De serie draagt bij aan de vermenselijking van bootvluchtelingen en doet dat op een liefdevolle en zelfs tranentrekkende manier”, oordeelt de jury. Waar is Sarah? was ook de winnaar van de categorie ‘Verhalend’.
Na jaren heropent de favoriete kroeg van onze kinderen. Onze zoon, nu student, komt er speciaal een weekend voor naar huis. De rij is mega. Nadat hij bij de portier de wachttijd heeft gecheckt, wordt hij aangesproken door een groepje meisjes: „Meneer, weet u hoe lang het nog duurt?” Ontgoocheld keert hij terug naar zijn vrienden. Ze zijn het snel eens: dit wordt ’m niet.
Astrid Blaauw-Hoeksma
Lezers zijn de auteurs van deze rubriek. Een Ikje is een persoonlijke ervaring of anekdote in maximaal 120 woorden. Insturen via [email protected]
Het feest van de democratie is het leukst als je zelf niet mee hoeft te doen. Wel de consequenties, de lusten en de lasten, maar het geweten blijft rein. Voor mij begon de ‘Amerikaanse avond’ met een speciale uitzending van Bar Laat vanuit de Tolhuistuin in Amsterdam-Noord. Het riekte er naar BKB – als Kamala Harris ergens een Noord-Koreaanse score had kunnen behalen dan was het daar, ze zou er probleemloos alle kiesmannen vandaan hebben getrokken, maar ja ze mochten er niet stemmen. Maar wel meepraten. Het televisieprogramma had iets lawaaiigs en rommeligs, het was het soort kookpot waar Sonja Barend jarenlang het patent op had. Maar dan met Sophie & Jeroen. Sylvana Simons had opeens vlechtjes. Een tafel vol Amerika-deskundigen, die bijna zonder uitzondering de stemming overzee niet goed aanvoelden, de lucht was alvast zwanger van de overwinning van Kamala.
Toen de NPO aan het echte werk begon met Rob Trip zat ik er al doorheen. Annabel Nanninga was inmiddels van Bar Laat naar het GeenStijl-café verplaatst, naar Tom Staal die zich graag bij Bas in Wormer laat tatoeëren. De lelijke architectuur in Pennsylvania lijkt op die in Wormer, waar ze ook alle gebouwen graag vervangen door goedkope nieuwbouw. Dit inzicht overviel me: Wormer is in alles meer Amerika dan Amsterdam.
Ik ging naar bed met de app van NOS, toen ik wakker werd zagen de VS donkerrood. Ik keek met Lucie van Roosmalen (9) naar de overwinningsspeech. Ze zei tussen twee happen hagelslag dat het slecht nieuws voor de dieren was. Ik keek naar Trump en zijn entourage. Barron Trump was uitgegroeid tot een jongere, veel grotere versie van zijn vader. Hij keek naar de wereld alsof ze hem ook hadden gekozen. Ik las ergens dat Trump een fighter is. Nooit iemand meegemaakt die lichamelijk en geestelijk zo snel hersteld is van een aanslag op zijn leven als Donald Trump. Een pluim voor zijn mentale weerbaarheid, maar je kunt er ook door gaan twijfelen of het allemaal wel echt is wat we te zien hebben gekregen.
De overwinning was in ieder geval echt. Ik bracht Lucie van Roosmalen en Leah van Roosmalen (7) naar school en fietste daarna met Frida van Roosmalen (3) naar het reisbureau, onderweg gooide ze haar knuffel op straat. Ik wist opeens wat ik moest doen om ze een verder rimpelloos leven te bieden. Als echt een kind van deze tijd investeerde ik al mijn spaargeld, en meer, in aandelen Tesla en cryptomunten. En dan lekker de rest van mijn leven tegen iedereen zeggen hoe slim ik ben.
Marcel van Roosmalen schrijft op maandag en donderdag een column.
De Democratische presidentskandidaat Kamala Harris heeft woensdagmiddag lokale tijd in een toespraak bij de Howard Universiteit in Washington haar nederlaag tegen Donald Trump toegegeven. „We hebben allemaal veel emoties, maar we moeten de uitslag accepteren”, zei ze tegen haar aanhang.
„Als we een verkiezing verliezen accepteren we de uitslag. Dat principe onderscheidt een democratie van een monarchie of een tirannie”, zei Harris. „De uitkomst is niet wat we wilden en niet waar we voor gevochten hebben, maar het licht van de belofte van Amerika zal altijd helder blijven schijnen zolang we niet opgeven en zolang we blijven vechten.”
Donald Trump accepteerde vier jaar geleden zijn nederlaag tegen Joe Biden niet en dat leidde uiteindelijk tot de bestorming van het Capitool op 6 januari 2021. Harris belooft nu dat ze Trump en zijn team gaat helpen bij de transitie en te zullen zorgen voor een vreedzame machtsoverdracht. Ze heeft hem eerder deze woensdag gebeld om hem te feliciteren en dat te vertellen.
‘Wanhoop niet’
Wel riep ze haar aanhang op om de strijd voor vrijheid, kansen en rechtvaardigheid niet op te geven. „Wanhoop niet, dit is niet het moment om op te geven, maar juist om de mouwen op te rollen.”
Harris zou eigenlijk al aan het einde van de verkiezingsnacht spreken bij de Howard Universiteit, maar zag daar vanaf nadat duidelijk werd dat Donald Trump de verkiezingen zou winnen.
Kamala Harris spreekt haar aanhang toe bij de Howard Universiteit in Washington. Foto Saul Loeb / AFP
