Onlinebank bunq heeft nieuwe beveiligingsmaatregelen aangekondigd na een reeks oplichtingsschandalen. Dat heeft het bedrijf vrijdagochtend via de mail aan haar klanten laten weten. Vanaf nu gaat de bank onder meer betalingen 24 uur vasthouden, zodat de rekeninghouder de betaling nog kan annuleren als er twijfels bestaan over de betrouwbaarheid van de ontvanger. De bank kan in de tussentijd de rekening bevriezen als er sprake lijkt te zijn van fraude.
Eind mei bleek uit onderzoek van NRC en NOS dat klanten van bunq bijzonder kwetsbaar zijn om grote bedragen te verliezen door online oplichting, omdat de bank bepaalde veiligheidsmaatregelen niet neemt die bij andere banken wel gebruikelijk zijn. Tientallen gedupeerde klanten raakten de afgelopen maanden binnen enkele minuten tot wel twee ton kwijt door phishing en zogenoemde helpdeskfraude. Oplichters doen zich daarbij voor als bankmedewerkers en zetten klanten op verschillende manieren onder druk om hun inloggegevens te delen of geld over te maken.
Opvallend was dat het klanten op geen enkele manier lukte om telefonisch contact te krijgen met de bank toen hen duidelijk werd dat hun geld gestolen was. Ook zagen de klanten vanuit de bank geen cent terug van hun verdwenen geld. Andere banken vergoeden dit bijna altijd wel. Bunq zegt nu tegen haar klanten die coulanceregeling te versnellen en te verbeteren. Ook wil het bedrijf beter bereikbaar worden voor klanten en inzetten op het opsporen van frauduleuze software.
De Consumentenbond reageert positief op de aankondiging van bunq. De bond zegt blij te zijn dat bunq de door hen aanbevolen ‘afkoelregeling’ heeft ingevoerd die bij de meeste andere banken al jaren geldt. „De 24 uur van bunq is wel erg lang, maar we gaan ervan uit dat je bij valide betalingen dan aan een bedrijf kunt laten zien dat het bedrag is overgemaakt en onderweg is”, zegt Sandra Molenaar, directeur van de Consumentenbond, in een schriftelijke reactie.
Doen ze ’m wel? Want Antwerpen kreeg ’m niet en was daar toch een beetje link over. Superhit ‘The Reflex’ overslaan – dat kán dus niet in een nostalgische feestcomeback als je Duran Duran heet. Maar als ‘Planet Earth’, het nummer dat de Britse new wave band in 1981 lanceerde, is geweest, klinkt ‘The Reflex’ dan toch, met zijn stotterende echo: „Why-y-y-y-y-y don’t you use it? Try-y-y-y not to bruise it. Buy-y-y-y time, don’t lose it.” Het was in 1983 een innovatief remix-staaltje van hitmaker Nile Rodgers met Duran Duran-synthgoeroe Nick Rhodes. Sampling – haast futuristisch vreemd toen nog, maar lekker.
Alleen oei, wat sloeg de stem van zanger Simon Le Bon vaak over. In dit laatste deel ploegde de hese zanger – stemproblemen zijn hem niet vreemd, al eens eerder heeft Duran Duran er een hele tournee om moeten cancellen – zich door de noten. Daar kon geen mal pirouetje wat aan compenseren. Als dat maar goed gaat deze Europese tournee.
Maar eerst de beginpose waarop je kon wachten: de vier mannen van Duran Duran strijdlustig macho-perfect in de houding. Na zeventien jaar terug in Amsterdam, in een uitverkochte Ziggo Dome, met twee zangeressen extra.
Zanger Simon Le Bon was de kapitein met pet en lange jas die de in rood licht mysterieus gedragen ‘Night Boat’ aanstuurde, een wat taaie opening. Maar zodra klassieker ‘Wild Boys’ klonk veerde het publiek op. Vertrouwd lag de arm van Le Bon weer om de schouders van bassist John Taylor, ‘wild boys’ roepend in de microfoon.
Jeugdsentiment
Was horror trouwens altijd al een thema? Mystiek, duister, rebels kon hun muziek/stijltje zijn ja, maar de blauwe, in vlammen gehulde Iron Maiden-achtige brullende zombiecreep die bij ‘Wild Boys’ achter hen op het doek verrees, deed potsierlijk aan. En ook daaropvolgend opengesperde bek van een bloeddorstige wolf in ‘Hungry Like the Wolf’, het bloed nog druipend aan de puntige tanden, was bepaald geen pretje om te zien.
Wat we wél wilden zien: Duran Duran zelf. Zestigers intussen, stijliconen in rockheren-couture. Simon Le Bon is tegenwoordig uit te tekenen in witte outfits met steunkleur fluogeel. Maar er waren geen camera’s voor close-ups, noch schermen voor hun verrichtingen. Dikke pech voor minstens driekwart Ziggo Dome: daar in de verte leken Duran Duran het best naar hun zin te hebben.
Zo’n besparing houdt publiek tammer dan je zou willen, doordat ze hun helden niet van dichtbij kunnen bekijken. Want back to the eighties, dat is voor veel mensen een warme plons in jeugdsentiment.
Tussen de gelikte klanken van synthpop en de rafelige rand van new wave vond Duran Duran begin jaren tachtig zijn plek – en groeide daaruit tot een van de bepalende popfenomenen van het decennium. Ze wisten als geen ander stijl te koppelen aan geluid: dansbare melodieën, gestileerde videoclips en een jongensachtige bravoure die perfect aansloot bij de opkomst van MTV.
Duran Duran: nostalgische feestcomeback
Foto Andreas Terlaak
Voor Gaza, Israël én Oekraïne
En nu zijn er cheesy synthpopritjes in de retrobus. Hits, hits, hits, voor je loyale, meegegroeide publiek dat de nieuwere songs een beetje uit zit, zoals de volstrekt inwisselbare games-track ‘Invisible’ uit 2021.
„De naam is Bon. Simon Le Bon.” Hij zei het echt, dat vinden de mensen leuk. Maar de James Bond-soundtrack ‘A View To A Kill’, al vroeg in de set met blikkerige synth-accenten, jagende bas en één saxofonist die het hele orkest van toen mocht vertegenwoordigen, legde de band in 1985 bepaald geen windeieren. Het daarop volgende ‘Notorious’ was een nog altijd funky lichtpuntje. En ook de ballad ‘Ordinary World’ „over de realiteit van het leven”, opgedragen aan Gaza, Israël én Oekraïne, raakte een snaar. Al was het aanpoten voor Le Bon die er per se nog een vocale strik omheen wilde leggen met lange gruizige tonen.
Toen zijn stem finaal aan gort was, met feestfinale ‘Rio’ nog in het vooruitzicht, was het zwijmeltijd. Kenden we ‘Save A Prayer’? Zing die maar even zelf! Smeltend dacht publiek terug aan hun schuifelfeestjes. Terug naar toen, daar is eigenlijk niet veel voor nodig.
Aan de vooravond van nieuwe Amerikaans-Iraanse onderhandelingen in Oman over Irans nucleaire programma zijn de spanningen in het Midden-Oosten flink opgelopen. The New York Timesmeldde woensdag dat Israël op het punt lijkt te staan een aanval op Iran uit te voeren. Iran op zijn beurt zou zich al voorbereiden op een massale tegenaanval op Israël met raketten.
Ook waarschuwde de Iraanse minister van Defensie, Aziz Nasirzadeh, de Verenigde Staten woensdag dat „als ons een conflict wordt opgedrongen (…) alle bases van de VS binnen ons bereik liggen en we zullen die zonder aarzeling onder vuur nemen in de landen waar ze zijn gevestigd”.
President Trump liet weten dat uit voorzorg familieleden van militairen en diplomaten op bases en posten in het Midden-Oosten worden geëvacueerd „want het zou een gevaarlijke plaats kunnen zijn”. Tegenover New York Post verklaarde de president ook dat „hij minder vertrouwen in een deal” met Iran heeft gekregen. Hij herhaalde dat de VS in geen geval zullen toestaan dat Iran over kernwapens beschikt.
Als gevolg van de oplopende spanningen steeg de olieprijs woensdag met 5 procent. Een Britse maritieme organisatie waarschuwde de scheepvaart in het Midden-Oosten intussen extra voorzichtig te zijn in de regio. De toegenomen spanningen vallen samen met het einde van een periode van zestig dagen, die Trump eerder als limiet had gesteld voor de onderhandelingen met Iran.
Onderhandelingstactiek
Het is moeilijk te beoordelen in hoeverre de dreigementen over en weer deel uitmaken van de onderhandelingstactiek van beide zijden of dat er inderdaad een nieuwe uitbarsting van geweld op til is. Vooral de VS en Iran vermijden militaire escalatie liever, laat staan een volledige oorlog, als het er op aankomt. Of Israël het aandurft zonder steun van de VS aan te vallen, is onzeker.
Volgens de Israëlische televisie had Trump maandag tijdens een gesprek met de Israëlische premier Netanyahu ook verklaard dat de VS geen aanval op Iran willen. In plaats daarvan hoopt hij via onderhandelingen tot een akkoord met Iran te komen over beperking van zijn nucleaire activiteiten in ruil voor verlichting van de sancties tegen Iran. Ook zou Trump tijdens het als gespannen omschreven telefoontje Netanyahu hebben gemaand de Gaza-oorlog te beëindigen. Dat zou een akkoord met Iran volgens hem vergemakkelijken en Saoedi-Arabië tot een verzoening met Israël kunnen brengen, een oude wens van Trump.
Kritiek IAEA op Iran
Deze donderdag kwam Iran ook onder vuur van het IAEA, het VN-atoomenergieagentschap in Wenen. De Raad van Gouverneurs, waarvan 35 landen deel uitmaken, verklaarde in meerderheid in een resolutie dat Iran zijn non-proliferatieverplichtingen voor het eerst in twintig jaar heeft geschonden. Alleen Rusland, China en Burkina Faso stemden tegen de resolutie. Onlangs had het IAEA-directeur Rafael Grossi al een zeer kritisch rapport over de vele schendingen van Iraanse zijde uitgebracht. IAEA-inspecteurs troffen op sommige plaatsen tekenen van nucleaire activiteiten aan die Iran nooit had opgegeven. Iran kon hiervoor geen bevredigende uitleg geven. Mogelijk leidt de resolutie tot nieuwe sancties tegen Iran van de kant van de Verenigde Naties. Iran, nu nog lid van het non-proliferatieverdrag, dreigde donderdag zich uit het verdrag terug te trekken.
De (indirecte) onderhandelingen tussen de VS en Iran over de invoering van beperkingen op Irans nucleaire programma, die zondag in Oman worden hervat, zijn volgens de meeste berichten echter in een impasse beland. Weliswaar heeft Teheran al dikwijls verklaard niet uit te zijn op het verwerven van kernwapens, maar zijn huidige programma blijft een bron van grote zorg, niet alleen voor Israël en de VS, maar ook voor veel andere landen in het Midden-Oosten en elders in de wereld.
Verrijkt uranium
Iran beschikt inmiddels over een aanzienlijke hoeveelheid tot 60 procent verrijkt uranium. Voor vreedzame nucleaire activiteiten is zulk hoog verrijkt uranium helemaal niet nodig. Het enige doel waarvoor dit doorgaans wordt aangewend is in kernwapens (waarvoor het uranium tot 90 procent dient te worden verrijkt). In totaal zou Iran volgens gegevens van het IAEA al over voldoende verrijkt uranium beschikken voor negen kernbommen.
Vooral Netanyahu dringt er al geruime tijd op aan om Iran aan te vallen. Hij beschouwt Irans nucleaire programma als een existentiële bedreiging voor zijn land. Algemeen wordt overigens aangenomen dat Israël zelf ook over kernwapens beschikt, al is het daarover altijd uiterst zwijgzaam geweest. President Trump negeerde echter Netanyahu’s oproepen tot een aanval en besloot enkele maanden geleden liever eerst met Iran te onderhandelen.
Iran heeft de laatste weken duidelijk gemaakt dat het in geen geval al zijn verrijkingsactiviteiten wil opgeven en ook niet afhankelijk wil worden van externe leveranciers voor zijn naar eigen zeggen vreedzame nucleaire activiteiten. Het land liet het IAEA donderdag zelfs weten nog een nieuwe verrijkingsfabriek te willen openen. Of de Amerikanen dit willen toestaan, is niet duidelijk. Volgens sommige berichten staat Trumps onderhandelaar Steve Witkoff er vooralsnog op dat Iran al zijn verrijkingsactiviteiten staakt.
Witkoff zou voorafgaand aan de nieuwe onderhandelingsronde in Oman nog overleg hebben met Netanyahu’s vertrouweling Ron Dermer en David Barnea, het hoofd van de Israëlische inlichtingendienst Mossad.
Lees ook
Lees ook: VS en Iran blijven om elkaar heen draaien, hoe graag ze ook een atoomdeal willen
De Libanese fotograaf Myriam Boulos (1992) heeft de Foam Paul Huf Award 2025 gewonnen, die sinds 2007 wordt uitgereikt aan jong fotografietalent. Dat werd donderdag bekend gemaakt. Ze is de eerste fotograaf uit het Midden-Oosten die de prijs ontvangt. De prijs bestaat uit een geldbedrag van 20.000 euro en een solotentoonstelling in het Amsterdamse fotomuseum Foam.
Boulos woont en werkt als documentaire-fotograaf in Beiroet. Ze was zestien toen ze begon met fotografie, de laatste burgeroorlog in Libanon was net ten einde. Met haar fotografie legde ze behalve de wederopbouw van Beiroet vooral ook het effect van de oorlog op de inwoners vast. In 2019 kwam een deel van de Libanese bevolking in opstand, een jaar later volgde een grote explosie in de haven van Beiroet. Boulos legde het allemaal vast, op een manier waarbij de inwoners altijd centraal staan. Ze ziet haar werk als een vorm van verzet.
De onafhankelijke, internationale jury prijst de manier waarop Boulos haar persoonlijke zoektocht weet te verheffen tot universele thema’s en mensen verbindt in een systeem dat hen liever onzichtbaar maakt. In het juryrapport staat: „Het werk van Myriam Boulos is een krachtig statement van persoonlijke autonomie en vrijheid te midden van politieke spanningen, revolutie en oorlog.” Ook roemt de jury haar persoonlijke aanpak. „In plaats van afstandelijkheid, voelen we haar diepe verbondenheid met de mensen die ze fotografeert. Haar werk toont haar verstrengeling met de complexiteit van de situatie: de gelaagde verhalen die ingaan tegen gewelddadige publieke en private conventies in Libanon, waarbij intieme fantasieën in haar werk een tegenstem vormen. Ze herinnert ons eraan dat fotografie ook getuigenis kan afleggen van onze innerlijke werelden – en dat die innerlijke werelden een weg naar bevrijding kunnen zijn.”
Jong talent
De prijs dankt zijn naam aan fotograaf Paul Huf (1924-2002), die bekend stond om zijn innovatieve werk. Alle vormen van fotografie komen voor de prijs in aanmerking: van journalistiek of vrij werk tot documentaire- of toegepaste fotografie. Eerdere winnaars waren onder andere de Vietnamese Hiên Hoàng, de Colombiaanse Felipe Romero Beltrán en Lebohang Kganye uit Zuid-Afrika.
Boulos werd gekozen uit 95 genomineerden. Dat zij de prijs nu ontvangt, is van grote betekenis, zo reageert Boulos in het persbericht: „Het betekent alles voor mij om de Foam Paul Huf Award te ontvangen in een tijd waarin beelden die geweld aan de kaak stellen veelal worden genegeerd door de wereld. Deze documentatie is een visuele vertaling van hoe ik de afgelopen vijf jaar mijn weg heb gezocht te midden van neurodivergentie, seksuele fantasieën en de Israëlische agressie tegen Libanon. Mijn werk is gebaseerd op ontmoetingen met mensen die ook worstelen, in een poging verbinding te maken. Via persoonlijke verhalen documenteert dit werk de intersectionele onderdrukking van onze lichamen en ons land. Het probeert ruimte te geven aan onze emoties, en blijft zoeken naar tederheid en verlangen, in plaats van ons te laten definiëren door de genormaliseerde pijn.”
Foto uit de serie ‘Sexual Fantasies’, 2023 Foto Myriam Boulos
/s3/static.nrc.nl/images/gn4/stripped/data133570559-b6452f.jpg|https://images.nrc.nl/cFO1q3_mV04e_lPnquPR0G7cvhM=/1920x/filters:no_upscale()/s3/static.nrc.nl/images/gn4/stripped/data133570559-b6452f.jpg|https://images.nrc.nl/vSFnr8_MzO9ab6A0yEThLueec08=/5760x/filters:no_upscale()/s3/static.nrc.nl/images/gn4/stripped/data133570559-b6452f.jpg)
/s3/static.nrc.nl/images/gn4/stripped/data133570586-3af7d4.jpg|https://images.nrc.nl/8T0mwuy3PJGn0Ir8pdeYcR5N9cg=/1920x/filters:no_upscale()/s3/static.nrc.nl/images/gn4/stripped/data133570586-3af7d4.jpg|https://images.nrc.nl/1lR-G2EnbRS_OBFbKItklWuSCdU=/5760x/filters:no_upscale()/s3/static.nrc.nl/images/gn4/stripped/data133570586-3af7d4.jpg)
