De eenzame strijd van Erik ten Hag bij Manchester United

Posted on May 24, 2024 by admin

Erik ten Hag staat in de middencirkel op Old Trafford als hij het publiek bedankt voor de „fantastische steun” dit seizoen. Er klinkt wat gefluit en boegeroep, op deze late woensdagavond half mei. De tribunes zijn nog goed gevuld. Newcastle United is verslagen in de laatste thuiswedstrijd van Manchester United in een van de slechtste seizoenen in de clubhistorie.

De coach laat een lange stilte vallen, zeker twintig seconden. Het gefluit verstomt. De meerderheid neemt het over, nu met applaus. Ten Hags naam wordt voorzichtig gescandeerd. Hij zwaait even. Opgewonden gejoel klinkt, als hij roept dat de spelers „alles, maar dan ook alles zullen geven” tegen Manchester City in de FA Cup-finale op Wembley, deze zaterdag. Gezang is te horen, fans staan, de energie is voelbaar.

Het is dit sentiment dat Andy Mitten eerder op de dag voorspelde in een koffiezaakje aan Deansgate, in het centrum van Manchester. Hij kent United door en door, alleen al vanwege zijn familie, oudoom Charlie speelde nog onder de legendarische Matt Busby. Zelf begon hij op zijn vijftiende het populaire fanzine United We Stand, hij schreef boeken over de club en werkt als journalist voor het gezaghebbende sportmedium The Athletic. Ja, de stemming rond de club is „shit”, zegt hij. „Maar in het stadion is dat anders, daar steunen ze Erik.”

Daar nog wel. Aan het eind van zijn tweede seizoen staat de positie van de Nederlandse coach Erik ten Hag (54) bij United onder enorme druk. De FA Cup-finale tegen stadsgenoot City, net landskampioen en topfavoriet, is mogelijk zijn laatste duel. In de competitie eindigde United als achtste, de slechtste klassering sinds de oprichting van de Premier League in 1992.

De enige kans op Europees voetbal is nog via bekersucces: als United zaterdag verliest, is de club volgend seizoen voor het eerst sinds 2014 niet internationaal actief. Die realiteit is moeilijk uit te leggen voor het mondiale voetbalbolwerk dat Manchester United, sportief al jaren in verval, in naam en reputatie nog altijd is.

‘United’s tactical genius’, staat op een Ten Hag-sjaal – Erik met een c – in een kraampje aan de Sir Alex Ferguson Way bij Old Trafford. Tactisch genie? „Ja dat was hij in het begin. Nu niet meer”, zegt verkoper Kyle (24), die de goede United-jaren nog meemaakte. „Geef hem nog een jaar. Het is een zwaar seizoen geweest voor hem.”

In de zomer van 2022 begon Ten Hag aan een van de meest complexe functies in het topvoetbal. „De druk is immens”, zegt Mitten. „Het is Ajax on steroids. Iedere keer als je niet wint, worden mensen gek.” Waar de club onder de Amerikaanse eigenaar – sinds 2005 de familie Glazer – achterop raakte op onderdelen als scouting, transferbeleid, organisatie, innovatie en faciliteiten, bleef het verwachtingspatroon onverminderd.

Hoge standaard

De man die deze hoge standaard zette, is niet te missen op en rond Old Trafford, waar een tribune naar hem is vernoemd. ‘Sir Alex 26 years’, staat op een spandoek, met erachter alle dertien landstitels en twee Champions League-bekers. Ten Hag kijkt er recht op uit, vanuit zijn coachvak. In het laatste jaar van Ferguson, United-manager van 1986 tot en met 2013, werd de club voor het laatst kampioen.

Vanaf vijf pond kunnen bezoekers deze woensdag op de foto met de replica-bekers uit 1999, het formidabele seizoen dat United onder Ferguson de treble won: landstitel, FA Cup en Champions League. Even verderop in een café in de kelder van Hotel Football, eigendom van enkele voormalige United-spelers, hangen de portretten van Fergusons oude sterspelers, David Beckham, Ryan Giggs, Eric Cantona. De existentiële crisis waar de club al jaren in zit, lijken fans hier even te vergeten, zo vrolijk wordt er gezongen en ingenomen.

„Alex Ferguson … dat is het probleem, iedere manager die hier komt, wordt afgezet tegenover die periode”, zegt Andy Kerr, United-volger voor beIN Sports. David Moyes tekende als opvolger van Ferguson een zesjarig contract en werd na negen maanden al ontslagen. Louis van Gaal (ontslag in 2016), José Mourinho (ontslag in 2018), Ole Gunnar Solskjaer (ontslag in 2021) en Ralf Rangnick (vertrek in 2022) konden de omslag ook niet maken.

Meer dan het mislukken van deze trainers, wordt het falende transfer- en scoutingbeleid als belangrijke oorzaak gezien voor het verval in de jaren na Ferguson. Het probleem was lang dat Manchester United te hoge transfersommen en salarissen betaalde voor spelers die in veel gevallen over hun top waren of niet pasten in de speelwijze. Waarna ze met groot verlies moesten worden verkocht.

Erik ten Hag in mei 2022 bij zijn presentatie als coach van van Manchester United.

Tegen die achtergrond stapte Ten Hag in – bij een club die volgens zijn voorganger Rangnick „zes jaar” achterligt op rivaal Liverpool FC. Toch bood zijn debuutseizoen perspectief, met de derde plaats in de competitie, winst in de League Cup en de finale van de FA Cup. „Als Erik klikt, zoals vorig seizoen, kan het echt werken”, zegt Mitten. „Old Trafford werd een vesting.” Thuiszeges op FC Barcelona, Manchester City en Arsenal gaven het seizoen glans.

Waar Ten Hag hoopte door te bouwen, komen dit seizoen veel tekortkomingen boven. Achterin oogt het vaak rommelig, met grote ruimtes en dus veel kansen die worden weggegeven. En voorin loopt Marcus Rashford, in potentie de beste United-aanvaller, soms verloren rond. Een groot aantal blessures, meer dan zestig gevallen van kwetsuren of ziekte, zorgt voor fundamentele problemen.

In de verdediging speelde Ten Hag noodgedwongen met meer dan dertig verschillende combinaties. Hierdoor was het inbouwen van vastigheden bijna onmogelijk, verdedigde hij zich. De vele blessures houden volgens oud-speler Wayne Rooney verband met instelling. Hij zei „100 procent” zeker te weten dat sommige geblesseerde spelers wel degelijk fit genoeg zijn om te spelen.

Het zijn de ingrediënten voor een chaotisch seizoen. Goede fases met veel variatie en snelle aanvallen – met talenten als Alejandro Garnacho en Kobbie Mainoo – worden afgewisseld met plotse instorting. „Consistentie”, is wat Ten Hag wil, maar dit seizoen niet kreeg. Negentien wedstrijden, in alle competities, gingen verloren – het hoogste aantal sinds 1978-1979. Mede veroorzaakt door een rampzalige Champions League-campagne, met slechts één zege en Europese uitschakeling. Enige constante is dat United bijna altijd vermakelijke, spectaculaire wedstrijden speelt: er gebeurt vrijwel altijd wel iets geks.

Een 3-0 voorsprong tegen Coventry City in de halve finale van de FA Cup eindigde bijna met verlies. Ware het niet dat Coventry-aanvaller Haji Wright bij de 4-3 net buitenspel stond. „Als hij zijn teennagel had geknipt” had het doelpuntl wel geteld, zei zijn coach. Het bleef gelijk, United won via strafschoppen en Ten Hag ontsnapte aan een demasqué.

Het kon niet voorkomen dat United kort erop, op zomaar een maandagavond begin mei, met 4-0 verloor bij Crystal Palace. Met abominabel verdedigen, bijna in slowmotion, zoals de Braziliaan Casemiro. Analisten vroegen zich af wat United precies was opgeschoten in twee seizoenen Ten Hag; aan het begin van zijn eerste jaar werd ook met 4-0 verloren, bij Brentford.

Zijn kracht is dat hij in deze omstandigheden onverstoorbaar is, zeggen mensen die Ten Hag goed kennen. Hij blijft keihard werken. Komt om half acht op het trainingscomplex even ten zuiden van Manchester, vertrekt om half acht ’s avonds. Eet dan wat. En houdt zich de rest van de avond bezig met voetbal.

„Hij is rechtdoorzee”, zegt AndyMitten. „Hij brengt spelers misschien niet het nieuws dat ze willen horen, maar hij vertelt het ze wel.” Onder Ten Hag vertrokken onder meer Jadon Sancho (nu opgeleefd bij Borussia Dortmund) en Cristiano Ronaldo, omdat ze niet pasten in zijn veeleisende regime.

Miljardair Ratcliffe

Tv-interviewer Andy Kerr, die Ten Hag wekelijks spreekt, ziet soms een „pokerface”. „Je weet niet wat hij denkt.” Maar achter die gesloten blik is het onmiskenbaar dat hij het moeilijk heeft in de overgangsfase waarin de club zit. In december kocht Sir Jim Ratcliffe, de Britse miljardair en oprichter van chemieconcern Ineos, voor een bedrag van zo’n 1,5 miljard euro een kwart van de aandelen van United. Met Ineos staat de club voor een hervorming op voetbaltechnisch gebied: de speelwijze, het transferbeleid, de scouting, de opleiding. Alles wordt doorgelicht.

Erik ten Hag met Arsenal-coach Mikel Arteta tijdens de competitiewedstrijd op Old Trafford eerder deze maand.

Diverse topbestuurders worden vervangen of zijn al weg. Die wisselingen maken dat Ten Hag op voetbaltechnisch vlak nu een van de meest ervaren mensen is in de club. Binnen dat vacuüm is het lastig manoeuvreren: hij staat nu relatief alleen, mist een vaste kompaan in de clubleiding waarmee hij snel kan schakelen op gebied van transfers en andere technische zaken.

Wie Manchester United precies door de komende cruciale transferzomer moet leiden – de eerste onder auspiciën van Ineos – is niet duidelijk. De beoogde nieuwe sportief directeur is Dan Ashworth, maar zijn club Newcastle United laat hem niet gaan en heeft hem op non-actief gesteld. Het kan nog maanden duren voor hij begint. Omar Berrada, de nieuwe algemeen directeur die overkomt van Manchester City, begint pas half juli. Jason Wilcox is net binnen als technisch directeur, maar is vrij onervaren als dealmaker.

Hoe Ineos de toekomst van Ten Hag ziet, is onduidelijk: daar laten ze zich niet publiekelijk over uit. Ten Hags contract loopt nog tot medio 2025. Zolang de nieuwe technische baas Ashworth niet is begonnen, is het ook diffuus wie hem eventueel moet ontslaan. Al meldde The Guardian vrijdag dat Manchester United al heeft besloten Ten Hag te gaan ontslaan na de FA Cup-finale, wat de uitkomst van het duel ook is. Het is volgens de krant de belangrijkste beslissing van Ratcliffe tot nu toe. United wilde niet reageren.

Op Old Trafford zongen ze vorige week nog niet om Ten Hags vertrek, daar willen ze vooral af van eigenaren: de impopulaire Glazer-familie. „Stand up if you hate the Glazers”, klinkt het tegen Newcastle. Bijna iedereen gaat staan. Later, na zijn speech, loopt Ten Hag nog een bedankrondje. Hij voorop, zijn spelers zo’n tien meter erachter. Hij klapt zijn handen stuk. Misschien wel voor de laatste keer. Al hoopt Mitten dat Ten Hag mag blijven. „Hij heeft niet heel veel krediet, maar hij heeft het nog wel.”

Psychiater Neeltje Batelaan ziet veel meer angst en paniek dan tien jaar geleden, maar wat is de verklaring?

admin
September 22, 2024
0

Neeltje Batelaan, psychiater en sinds kort hoogleraar angstgerelateerde stoornissen in Amsterdam UMC, had een tante die aan schizofrenie leed. „Een alleenstaande vrouw”, zegt ze. „Als ze psychotisch was haalde mijn moeder haar op en bivakkeerde ze een poosje bij ons in huis. Ik zie haar nog onder aan de trap staan, met haar ondergoed in haar handtasje. Ik moet hier weg, ze zitten achter me aan. Een erg lieve vrouw. Het was zo naar voor haar.”

Aan die tante moest Neeltje Batelaan nog weleens denken toen ze, eind jaren negentig, in opleiding was tot psychiater, in de Valeriuskliniek in Amsterdam. „Dat was psychiatrie met een grote P en ik zag het elke dag in de kliniek. Mensen die de weg kwijt zijn, die in een andere realiteit leven, die manisch depressief zijn of ernstig suïcidaal. Allemaal heel interessant. De impact op hun leven was tastbaar.”

Toch ging je proefschrift over relatief milde verschijnselen als angst en paniek.

„Psychiatrie met een kleine p, ja. Ik had toen best op psychose willen promoveren, als ik de kans had gekregen. Maar die kans was er niet en ik kon wel met het Trimbos-instituut onderzoek gaan doen naar angst en paniek en hoe vaak die voorkomen in de Nederlandse bevolking. De epidemiologie kwam er dus bij en zoals dat dan gaat: het werd steeds interessanter. Doordat ik ook patiëntenzorg deed ging de problematiek echt voor me leven. Dat onderschatten van angst en paniek, wat het met mensen doet, wat de gevolgen zijn voor de maatschappij, het verlies van gezonde levensjaren, daar ben ik helemaal van teruggekomen.”

In je oratie laatst zei je dat het aandeel volwassenen dat jaarlijks met niet-realistische angsten kampt de afgelopen tien jaar is gestegen van 10 naar 15 procent.

„Jaarlijks zijn het er meer dan anderhalf miljoen, ja. Mensen die er substantieel last van hebben of die er niet goed door kunnen functioneren. Volgens de nu geldende criteria heb je dan een stoornis. En in driekwart van de gevallen ontstaan de problemen in de kindertijd of de adolescentie. Die kun je er dus bijtellen.”

Ze durven er niet over te praten, want natuurlijk zegt iedereen: ah, joh, dáár hoef je toch niet bang voor te zijn?

Over wat voor angsten heb je het dan?

„O, dat zijn er zoveel. En ze zijn zo verschillend. Denken dat die stoel daar vies is en dan maar liever blijven staan. Denken dat je altijd het verkeerde zegt en dan maar liever niets meer zeggen. Het lijken soms kleine dingen, maar ook die moet je niet normaliseren. Er zijn mensen die hun partner al in het mortuarium zien liggen als die een keer niet op de normale tijd thuis is – meteen het zwartste scenario. Mensen die onder hun niveau werken, zo bang zijn ze om fouten te maken. Of die als ze ergens met de auto naartoe moeten een week van tevoren de route bestuderen en alle afritten in kaart brengen: daar kunnen ze van de weg af als ze in paniek raken. En dan die hele week niet kunnen slapen. Mensen die voortdurend op hun hartslag letten en niet meer durven te sporten of traplopen, want dan krijgen ze een hartaanval. Mensen die hun kinderen niet knuffelen, want dan raken die besmet en gaan ze dood.

„Het is allemaal zeer beperkend en wat ik zo fascinerend vind: het is geen verwardheid. Mensen wéten dat het niet waar is wat ze denken, dat ze gevaar zien waar geen gevaar is, dat ze risico’s overschatten. Alleen is het gevoel zo sterk dat het alle ratio overheerst. Hun alarmsysteem staat te scherp afgesteld. Ze worden al angstig van het voelen van angst. En ze durven er niet over te praten, want natuurlijk zegt iedereen: ah, joh, dáár hoef je toch niet bang voor te zijn? Dat hebben we allemaal toch weleens? Angst en paniek leiden ook tot schaamte.”

Waar komt die stijging van 10 naar 15 procent vandaan?

„Vertel het maar. Ik weet het niet. Daar doen we nu onderzoek naar. Er zijn studies die zeggen dat het vooral bij kinderen en adolescenten toeneemt, en dat vind ik niet zo gek: de meeste klachten beginnen voor het vijfentwintigste levensjaar. Mensen verschillen in kwetsbaarheid, puur genetisch, maar dan? Wat doet de emmer overlopen? Neemt de veerkracht af? En waardoor dan? Zijn het risicofactoren uit de omgeving? Nemen die toe? Worden ze sterker?

„Tien, twaalf jaar geleden was de wereld ook vol gevaren, maar de prevalentie van angst en paniek steeg toen niet. Het is daarna begonnen. En níét door covid, dat weten we al. Dat is internationaal goed onderzocht. Covid heeft allerlei gevolgen gehad, vooral voor kinderen en adolescenten, maar de toename van angst en paniek was er daarvoor al.”

Al die pubers die dag en nacht weten wat hun peers doen en waar ze zijn – daar kan ik me van alles bij voorstellen

Komt het door sociale media?

„Daar wordt enorm veel over gespeculeerd en ja, al die pubers die dag en nacht weten wat hun peers doen en waar ze zijn – daar kan ik me van alles bij voorstellen. Maar onderzoek naar het effect van sociale media laat verschillende dingen zien. Ik kan er nu geen uitspraken over doen.”

En alle informatie en vooral desinformatie via internet, worden mensen daar niet heel bang van?

„Daar kan ik me ook van alles bij voorstellen, maar ik zeg weer: eerst uitzoeken hoe het precies zit en of er een oorzakelijk verband is.”

In je oratie zei je dat angst en paniek kunnen woekeren, net als de bamboe in je tuin, die altijd weer terugkeert.

„Klachten beginnen sluipend en diffuus, en vaak gaan ze vanzelf over. Maar soms niet. De behandeling lijkt dan eerst goed te werken – cognitieve gedragstherapie, soms medicijnen – en op de korte termijn is het allemaal wel te overzien. Het venijn komt daarna. Dat zie je als je mensen met een stoornis langere tijd volgt, het onderwerp van mijn proefschrift destijds. Gemiddeld genomen is het beloop niet gunstig. Het is alsof de angst en de paniek zich met zuignappen in hen verankeren. Ze lijken te herstellen en vallen toch weer terug, en dat blijft zich herhalen. Vaak komen er klachten bij en soms zie je dat de oorspronkelijke stoornis heeft plaatsgemaakt voor een andere. En dan is er een depressie waardoor mensen niet kunnen functioneren. Of alcoholisme. En ja, natuurlijk is het een complex samenspel van onderliggende kwetsbaarheid, ongunstige persoonlijkheidskenmerken, pech in het leven en vaak ook trauma’s uit de vroege jeugd.”

Is de toename van angst misschien ook te verklaren doordat er meer aandacht voor is?

„Of dat mensen er gemakkelijker voor uitkomen? Of dat de grens voor wat als angst en paniek wordt gezien nu lager ligt? Als dat zo zou zijn, dan zou je vooral een toename van lichte klachten verwachten. En dat is niet zo. De toename is er over de hele linie, ook bij de middelmatige en ernstige stoornissen.”

Niet zeggen: o, ik ga wel, als iemand niet naar de supermarkt durft

Wat kunnen we zelf doen?

„Alert zijn bij beginnende klachten. Ouders, partners, docenten, collega’s, werkgevers: klachten niet negeren of wegwuiven. Wel begrip tonen, maar er niet in meegaan. Niet zeggen: o, ik ga wel, als iemand niet naar de supermarkt durft. Of: blijf maar thuis, als een kind bang is om naar school te gaan. Of als iemand op het werk een paniekaanval heeft: ga maar naar huis, neem even rust. Je bevestigt diegene alleen maar in zijn of haar irrationele angst. Je helpt bij het vermijden en daar wordt het erger van.

„Heb je op YouTube dat filmpje gezien van de Australische weerman? Die krijgt een paniekaanval in de uitzending. Je hoort hem slikken en zuchten terwijl hij nog gewoon doorpraat, hij wrijft in zijn handen en dan zegt hij: ik moet even stoppen, want zoals u misschien weet heb ik soms last van panic attacks. Nou, niets aan de hand. De nieuwslezeres reageert empathisch, maar zonder drama en het voorval wordt aangewend om de kijkers uit te leggen wat er gebeurde. Daar moeten we naartoe.”

En angstdempende medicijnen?

„Die worden, als het goed is, zo min mogelijk voorgeschreven. Op de korte termijn werken ze perfect, maar wat leer je ervan? Als ik die oxazepam niet had gekregen, was ik gek geworden of doodgegaan. Antidepressiva, die wel vaak worden voorgeschreven, werken bijna even goed, alleen is het risico op terugval groter als je er weer mee stopt. Het beste is cognitieve gedragstherapie. Leren om je angst zelf onder controle te krijgen.”

Wat als je collega de kantjes er vanaf loopt?

admin
September 22, 2024
0

Dilemma

„Mijn collega loopt de kantjes er vanaf. Hij gaat vaak vroeg weg en komt laat aan. Bij de taken die hij uitvoert, maakt hij vaak fouten. Hierdoor hebben mijn collega’s en ik last van een hogere werkdruk. Inmiddels hebben we het alleen al zo lang laten gebeuren dat ik niet weet of we hem hier nog op aan kunnen spreken. Wat moet ik doen?”

Vrouw (30), naam bekend bij de redactie

Kijk ook naar jezelf

Grethe van Geffen, oprichter van bedrijfsadviesbureau Seba cultuurmanagement, hoort in de praktijk regelmatig over soortgelijke problemen. „Onderlinge klachten over collega’s blijven vaak zo lang liggen dat het een nog groter probleem wordt”, zegt ze. „En dan voelt het alsof het te laat is.”

Normaal met elkaar communiceren over wat je als team ‘goed werk’ vindt, blijkt volgens Van Geffen een van de moeilijkste dingen op de werkvloer. „Mensen willen niet moeilijk doen, praten zichzelf aan dat het ‘vast niet zo belangrijk’ is, of willen elkaar geen pijn doen.”

Maar, zegt ze, het grote risico van zoiets te lang laten liggen en later tóch gaan melden, is dat de emoties uiteindelijk zo hoog oplopen dat mensen niet meer met elkaar verder kunnen.

„Het lijkt er overigens ook op dat de persoon in kwestie wel met andere collega’s over de problemen heeft gesproken”, zegt Van Geffen. Op zich is er volgens haar niets mis met even bij een ander toetsen of je goed zit met je klacht. „Maar dan moet je wel meteen de stap nemen om ook met de betreffende persoon te praten. In dit geval, als het zo lang geduurd heeft, is er simpelweg sprake van roddelen. Daar wordt het werk nu niet beter van.”

Het is dus de hoogste tijd om een gesprek aan te gaan, vindt Van Geffen. Loop naar die collega toe en zeg dat je het graag ergens over wilt hebben. De kans is groot, denkt Van Geffen, dat diegene ook al door had dat zijn collega’s ergens ontevreden over zijn. „Daarbij kun je diegene dus niet zomaar aanspreken op zijn fouten, maar dan moet je zelf ook met de billen bloot gaan en zeggen dat je hier al een tijdje mee zit. Je kunt verwachten dat de ander het vervelend vindt dat jij lang niks gezegd hebt. Laat tijdens het gesprek zien dat je bereid bent om ook naar jezelf te kijken.”

Organisatieadviseur Bart van Koningsbruggen zegt dat je tijdens dat gesprek niet op de stoel van de leidinggevende moet gaan zitten. „Zeg vooral niet: jouw taakomschrijving omvat X of Y. Maar ga juist een persoonlijk gesprek aan, waarin je vraagt of er misschien problemen zijn op privévlak of met de gezondheid.” Het is daarbij volgens Van Koningsbrugge wel belangrijk om de grenzen en privacy van de persoon in kwestie te blijven respecteren. Het kan ook zo zijn, zegt Van Koningsbruggen, dat voor deze collega maatwerkafspraken zijn gemaakt waar het team niets vanaf weet. „Misschien heeft de persoon mantelzorgverlof, of is hij minder uren gaan werken zonder dat de rest daarvan weet.”

Van Koningsbruggen denkt dat een gesprek kansen biedt om als team te praten over de samenwerking. Misschien moeten taken opnieuw worden verdeeld. „Of er zijn andere verwachtingen van hoe het werk gedaan moet worden. Als je daar meer zicht op hebt, kun je daar gezamenlijk afspraken over maken.”

Het is duidelijk dat de vrouw in kwestie zich erg betrokken voelt bij het werk, zegt Van Koningsbruggen. „Dat is op zich positief, maar ze moet ook op haar eigen grenzen letten. Een te hoge werkdruk is echt iets om met de leidinggevende te bespreken.”

Als er dan nog steeds geen verandering in komt, dan moet de vrouw volgens Van Koningsbruggen misschien overwegen

om binnen mogelijkheden haar werk anders in te richten of ergens anders te gaan werken binnen of buiten de organisatie.

Kijk naar de werkcultuur

Van Geffen denkt dat het voor deze organisatie goed zou zijn om meer te investeren in een cultuur waarin het gebruikelijk is feedback te vragen en te ontvangen. „Het moet normaal zijn om op een constructieve manier tegen elkaar te zeggen als er iets niet goed gaat”, zegt ze.

Dat vergt volgens Van Geffen een investering voor de lange termijn, bijvoorbeeld door in eerste instantie als bedrijf gezamenlijk een training te volgen. „Later kun je in vergaderingen tijd inruimen om feedback met elkaar uit te wisselen. Daar kun je actief naar vragen. Zo voorkom je dat problemen zo lang blijven liggen.”

Van Koningsbruggen denkt dat het binnen de werkcultuur van deze organisatie misschien onduidelijk is wat geldt als „resultaat”. „Als daar onduidelijkheid over is, ervaren medewerkers doorgaans meer ruimte om de kantjes er vanaf te lopen. En als je bij een collega ziet dat hij of zij dat doet, dan wordt het makkelijker om dat zelf ook te gaan doen.”

Sommige bedrijven kiezen er daarom voor om een ‘verantwoordingssysteem’ in te voeren, zegt Van Koningsbruggen, waarbij medewerkers moeten aangeven wat ze tijdens de gewerkte uren hebben gedaan. „Het risico is dat zo’n systeem averechts werkt voor de mensen die juist goed met de huidige vrijheden om kunnen gaan. Maar dit is een optie die het team met elkaar zou kunnen overwegen.”

Dus

Laat dit soort klachten over de werkhouding van collega’s niet te lang liggen. Dan wordt het probleem alleen maar groter, en het onvermijdelijke gesprek juist moeilijker. Als de klacht dan toch lang is blijven liggen, wees dan empathisch tijdens het gesprek, en laat zien dat je zelf ook fout zit omdat je zo lang niets hebt gezegd. En: zorg dat het in het algemeen normaler gaat worden om elkaar feedback te geven.

Met sluiting Al Jazeera in Ramallah blokkeert Israël nu ook verslaggeving vanaf Westelijke Joraanoever

admin
September 22, 2024
0

Terwijl de camera liep stond de chef van het Al Jazeera-kantoor in Ramallah, Walid al-Omari, dit weekend voor een groep bewapende en deels gemaskerde Israëlische soldaten. In de nacht van zaterdag op zondag waren zij het kantoor binnengevallen. Een Israëlische soldaat vertelde hem dat het kantoor moet sluiten voor een periode van 45 dagen en dat de aanwezige werknemers het kantoor moesten verlaten. Tijdens de Arabischtalige live-uitzending las al-Omari met microfoon in de hand het bevel voor, dat hij op papier kreeg overhandigd.

Al-Omari vertelde later aan Al Jazeera dat de zender in het militaire bevel wordt beschuldigd van „ophitsing tot en steun aan terrorisme”. De sluiting van het Al Jazeera kantoor in Ramallah is onderdeel van een bredere campagne tegen de zender. Israëlische politici hebben Al Jazeera er de afgelopen maanden herhaaldelijk van beschuldigd een spreekbuis van Hamas te zijn.

In mei besloot de Israëlische regering middels een nieuwe wet tot sluiting van de lokale kantoren van de zender in Israël. Een kantoor van Al Jazeera in Oost-Jeruzalem werd kort daarna binnengevallen en het materiaal werd geconfisqueerd. De uitzendingen en website van de zender zijn sindsdien geblokkeerd in Israël. Ook die sluiting was voor 45 dagen, maar is sindsdien verlengd. Het was de eerste keer dat een internationale nieuwszender werd gesloten in Israël.

Invallen Westelijke Jordaanoever

De inval in Ramallah gaat nog een stap verder dan de eerdere sluiting van de zender in Israël. Het kantoor ligt in Palestijns gebied dat bezet is door Israël, in de zogenoemde ‘zone A’, waar de Palestijnse Autoriteit sinds de Oslo-akkoorden formeel de controle heeft en waar de grootste Palestijnse steden liggen.

Het Israëlische leger doet echter herhaaldelijk invallen in Palestijnse steden en nabijgelegen vluchtelingenkampen, zoals ook de afgelopen weken opnieuw gebeurde, toen het verwoestende invallen deed in onder meer Jenin en Tulkarm. In juli concludeerde het Internationaal Gerechtshof dat de Israëlische bezetting van Palestijns gebied illegaal is en dat Israël deze zo snel mogelijk moet beëindigen.

Het dodental op de Westelijke Jordaanoever door de legerinvallen en het kolonistengeweld is sinds oktober al de zevenhonderd gepasseerd. Al Jazeera doet zeer uitgebreid verslag op de bezette Westelijke Jordaanoever, ook van de recente invallen door het leger. Met de sluiting van het kantoor in Ramallah bemoeilijkt Israël de verslaggeving op de Westelijke Jordaanoever op het moment dat daar opnieuw veel gewelddadigheden plaatsvinden.

De Palestijnse journalistenvakbond noemde het sluitingsbevel in een verklaring „een nieuwe agressie tegen journalistiek werk en de media”. De Foreign Press Association in Jeruzalem schrijft „diep verontrust” te zijn over de recente inval in het kantoor en noemt de sluiting een „escalatie die de persvrijheid bedreigt”. Hiermee beweegt Israël zich weg van „democratische waarden”.

Journalisten in Gaza

De medewerkers van het kantoor in Ramallah kunnen nog altijd het gebouw niet in omdat de ingang is geblokkeerd, meldde Al Jazeera zondag. Op videobeelden van de zender zou te zien zijn hoe soldaten in de nacht van de inval een grote poster op het gebouw neerhaalden van de Al Jazeera journaliste Shireen Abu Akleh, die in mei 2022 werd doodgeschoten toen zij verslag deed van een inval van het Israëlische leger in het vluchtelingenkamp van Jenin.

De afgelopen maanden zijn verscheiden Al Jazeera journalisten gedood in Gaza, waar de zender als enige internationale nieuwszender permanent verslag doet. Sinds het begin van de oorlog zijn er volgens het Comittee to Protect Journalists (CPJ) zeker 111 Palestijnse journalisten gedood in Gaza. In verschillende gevallen kon de organisatie vaststellen dat zij direct doelwit waren. Buitenlandse journalisten worden door Israël nog altijd niet in Gaza toegelaten.