Zeker zeven migranten komen om nadat boot kapseist in Spaanse haven

Posted on by admin

In de haven op het Spaanse eiland El Hierro is woensdagmiddag een boot met ongeveer 150 migranten gekapseisd. Bij het incident zijn minstens zeven mensen verdronken: vier vrouwen en drie minderjarigen van tien jaar en vijf jaar oud. Een baby wordt vermist.

De overvolle cayuco, een houten vissersboot die vaak wordt gebruikt voor de gevaarlijke overtocht vanuit Afrika, sloeg om toen veel opvarenden zich plotseling naar één zijde van de boot verplaatsten. De instabiliteit leidde ertoe dat de boot kantelde, net op het moment dat reddingswerkers de migranten aan wal wilden brengen.

In de haven stonden verschillende hulpdiensten stand-by om de migranten op te vangen, waardoor ze onmiddellijk konden ingrijpen toen de situatie uit de hand liep. Het Rode Kruis, dat een speciale opvanglocatie voor migranten beheert in de haven La Restinga, speelde daarbij een belangrijke rol. Vanuit deze locatie kregen de migranten eerste medische hulp en psychosociale ondersteuning.

Beelden

Op videobeelden die in de Spaanse media circuleren, is te zien hoe hulpverleners met kinderen in hun armen naar de opvanglocatie rennen. Ook tonen die hoe mensen vanuit het water naar de kade reiken in een poging gered te worden. Op de achtergrond is het gehuil te horen van Spanjaarden die het fatale incident hebben zien gebeuren.

Meerdere kinderen moesten worden gereanimeerd. Een aantal van hen is per helikopter overgebracht naar het ziekenhuis in Santa Cruz de Tenerife. Een 4-jarig meisjes overleed in het ziekenhuis.

De tragedie heeft diepe indruk gemaakt in Spanje. Premier Pedro Sánchez betuigde zijn medeleven via sociale media en prees de inzet van de reddingsdiensten. ,,De tragedie die El Hierro meemaakt, zou ons allemaal moeten raken. Levens zijn verloren gegaan in een wanhopige poging een betere toekomst te vinden.” Ook Fernando Clavijo, regiopresident van de Canarische Eilanden, sprak van een ,,verschrikkelijk drama” en riep op tot meer Europese betrokkenheid bij het migratievraagstuk.

Canarische Eilanden

Het ongeval onderstreept opnieuw de dodelijke risico’s van de Atlantische migratieroute, een pad dat duizenden mensen jaarlijks nemen in de hoop Europa te bereiken. De Canarische Eilanden zijn daarbij een belangrijk – maar vaak overbelast – aankomstpunt.

In 2024 arriveerden naar schatting ongeveer 47.000 migranten op de Canarische Eilanden, een recordaantal en een flinke stijging ten opzichte van voorgaande jaren. Volgens cijfers van mensenrechtenorganisatie Caminando Fronteras overleden er in 2024 maar liefst 9.757 mensen tijdens hun poging de Canarische Eilanden te bereiken. Dat komt neer op een gemiddeld dodental van 28 per dag. Daarmee was 2024 het dodelijkste jaar en overtrof het het tragische jaar 2023, waarin 6.007 migranten stierven tijdens de oversteek.

Lokale autoriteiten en hulporganisaties waarschuwen al jaren voor het groeiende aantal gevaarlijke overtochten en de schrijnende omstandigheden waaronder migranten gebukt gaan. De ramp in El Hierro zet de kwestie weer scherp op de politieke en maatschappelijke agenda. Er is een tekort aan faciliteiten en personeel op het eiland om migranten adequaat op te vangen en te begeleiden.

De opvang vindt plaats in tijdelijke en geïmproviseerde ruimtes, zoals tenten, sportcentra of leegstaande gebouwen. Door een gebrek aan voldoende politie- en zorgmedewerkers worden niet alle gesprekken en procedures die nodig zijn om de status van de migranten vast te stellen, volledig afgerond.

Related Posts

Opinie | Moed inspreken

Mijn dochter en partner zijn met ons kleinkind Sophie (6) aan het zeilen op de Mooie Nel.

Sophie kan al bijna zelfstandig zwemmen en het plan is dat zij op die zonnige dag het water in zal gaan.

Bij nader inzien blijkt de watertemperatuur aan de koude kant en het plan wordt gewijzigd: mijn schoonzoon gaat eerst.

Zodoende zegt mijn dochter tegen Sophie: „Spreek papa maar moed in.” Waarop Sophie zegt: „Papa, je moet erin van mama!”

Lezers zijn de auteurs van deze rubriek. Een Ikje is een persoonlijke ervaring of anekdote in maximaal 120 woorden. Insturen via [email protected]


De gevallen WEF-baas Klaus Schwab wilde graag ECB-chef Christine Lagarde als opvolger. Hij heeft het zichzelf niet makkelijker gemaakt

Helemaal uit de lucht vallen kwam het niet, het bericht afgelopen week over een mogelijke toekomstige baan voor Christine Lagarde. De huidige chef van de Europese Centrale Bank (ECB), schreef zakenkrant Financial Times (FT), is in gesprek geweest over het voorzitterschap van het World Economic Forum (WEF) als volgende functie.

Al langer gaat, onder meer in Zwiterse en Duitse media, het gerucht dat Lagarde (69) in beeld zou zijn als nieuwe baas van het WEF, een denktank die vooral bekend staat om zijn jaarlijkse conferentie van politieke en zakelijke leiders in het Zwitserse Davos.

Wat het FT-bericht pikant maakte: de bron, en wat die bron precies vertelde. De bron was Klaus Schwab, oprichter en tot voor kort voorzitter van het WEF. Schwab (87) werd vorige maand door de WEF-adviesraad de laan uitgestuurd, na beschuldigingen van zelfverrijking via het WEF.

De Duits-Zwitserse econoom zei tegen de FT dat hij niet alleen al „meerdere jaren” in gesprek is met Lagarde over zijn eigen opvolging, ook zou Lagarde mogelijk al stoppen bij de ECB vóór het einde van haar termijn, eind oktober 2027. Ze zou de overstap „op zijn laatst begin 2027” willen maken, aldus Schwab.

Schwabs uitlatingen over Lagarde zijn schadelijk voor de ECB-voorzitter: boven haar hangt nu het beeld dat ze eerder weg wil uit Frankfurt, waar de ECB zetelt. De ECB geldt als hoeder van de stabiliteit in de eurozone en is niet gebaat bij onrust aan de top. Een ECB-woordvoerder kwam dan ook snel met een (korte) reactie: Lagarde is altijd „volledig gecommitteerd” geweest aan haar rol bij de ECB en ze is „vastbesloten haar termijn uit te dienen”.

Zowel de woorden van Schwab als de reactie van de ECB roepen de nodige vragen op.

Om met de ECB te beginnen: komende donderdag geeft Lagarde een reguliere persconferentie, na een rentevergadering. Ze zal waarschijnlijk door de pers óók worden gevraagd naar deze kwestie. Tot dusver heeft de ECB-persvoorlichting niet glashard ontkend dat Lagarde met Schwab heeft gepraat over een voortijdige overstap. Dat ze nu „vastbesloten” is om haar „termijn uit te dienen”, wil niet zeggen dat ze het niet heeft overwogen.

De FT heeft, naast Schwab, ook anonieme bronnen gesproken die het verhaal bevestigen. Lagarde zou overigens zelf haar twijfels hebben geuit of het een goed idee was de ECB voortijdig vaarwel te zeggen. Lagardes voorgangers, Mario Draghi en Jean-Claude Trichet, maakten hun termijn van acht jaar beiden af. De eerste ECB-president, Wim Duisenberg (1998-2003), deed dit niet, maar dit was vanwege een politiek compromis: Frankrijk had geëist dat Trichet al halverwege de termijn het stokje over mocht nemen.

Voordat Lagarde ECB-president werd, leidde zij het Internationaal Monetair Fonds en was ze Frans minister van Financiën. Aan het einde van haar ECB-termijn zal ze 71 jaar oud zijn.

Villacomplex

Aantrekkelijk aan het WEF zou, behalve de waarschijnlijk wat legere agenda, ook de werkplek zijn. De organisatie zetelt aan het meer van Genève en bezit een villacomplex (Villa Mundi), dat voor conferenties wordt gebruikt en waarin ook een appartement zit. Volgens Schwab was dat appartement alvast gereserveerd voor Lagarde.

Onduidelijk is of Schwab hierover – en in het algemeen – de waarheid sprak. In de Zwitserse pers wordt de vraag opgeworpen of Schwab, die naar verluidt zeer verbolgen is over zijn gedwongen vertrek bij het WEF, via de FT zijn tegenstanders heeft willen treffen. Een klokkenluider zou hebben gezegd dat Schwab een appartement in Villa Mundi privé zou hebben gebruikt. Door te zeggen dat het appartement niet voor hem was bedoeld, maar voor Lagarde, zou hij dit hebben willen pareren.

Schwab zegt tegen de FT dat zijn plan om Lagarde de nieuwe WEF-baas te maken, mogelijk is mislukt door zijn eigen gedwongen vertrek, vorige maand: de reputatie van het WEF zou te zeer zijn geschaad. „Ik wil haar niet verliezen. Ik wil zeker stellen dat wat hier is opgebouwd… niet kapot wordt gemaakt.”

Maar na Schwabs uitlatingen in de FT deze week lijkt het alleen maar moeilijker te zijn geworden, zo niet onmogelijk, om Lagarde ooit nog naar het WEF te halen. Dan zou ze immers de agenda volgen van een man die inmiddels flink in ongenade is gevallen.


‘We waren een gezinnetje met mij als liefdeskind’

‘Zomer 1965, Else en Teun Stekelenburg. Dolverliefd op een zomerkamp in Wilnis. Ze hadden elkaar net leren kennen via hun beide broers, die bevriend waren. Binnen een jaar werd het een moetje, want ik was op komst. Ze trouwden in juni 1966.

We werden een liefdevol gezinnetje met mij als liefdeskind. In 1976 werd mijn zus geboren en drie jaar daarna nog een tweeling. Dat veranderde ons gezin totaal. Er was voor mij als dertienjarige puber nauwelijks meer aandacht. Ik moest vaak meehelpen in het verzorgen van de kleintjes. Zodra ik achttien werd, vertrok ik. Ik was aangenomen op de Filmacademie in Amsterdam en ging mijn eigen weg.

Mijn vader werkte met plezier 35 jaar lang bij dezelfde organisatie. Mijn moeder was ondernemender. Ze bestierde naast het gezin een antiekwinkel, vervolgens een tweedehands boekwinkel, organiseerde boekenmarkten en werd antiquaar.

Na het pensioen van mijn vader in 2005 verhuisden ze van Zeist naar Bergen aan Zee: de droomplek van mijn moeder. Daar genoten ze jarenlang van. We beleefden met z’n allen mooie momenten met inmiddels een grote familie met negen kleinkinderen en (sinds 2022) mijn kleinzoon.

Mijn vader overleed op 4 oktober 2023 aan alvleesklierkanker, na een feestelijk bourgondisch leven met te weinig beweging. Niet lang daarna ging mijn moeder hard achteruit en kreeg in februari 2024 de diagnose alzheimer. Ze woont nu beschermd in een verzorgingstehuis in Zeist en verliest stukje bij beetje de grip op haar leven. Zo verloor ik na mijn vader ook mijn moeder, de sterke vrouw die ze was.

Ik vond deze foto bij het opruimen van hun huis. Het geeft me troost en ik denk aan die gelukkige eerste tien jaar van mijn leven.”