Rijd een rondje door de Almeerse villawijk Overgooi en je ontkomt niet aan de uitgesproken architectuur. Elk bouwwerk heeft een bijnaam, zegt buurtbewoner HP Soldaat (55) van achter het stuur. Een statige woning met witte pilaren? ‘De Tempel’. Een pand met een langwerpige driehoek als bovenste verdieping? ‘Toblerone’, naar de gelijkvormige chocoladereep. En dan nog de ‘Manke Ezel’, een villa waar lange tijd een mank ezeltje in de voortuin stond.
Ook te zien in de wijk: lange, brede straten met veel groen. Een waterplas met eilandjes, bereikbaar via een loopbrug. Een villa in aanbouw, waarbij de ligbedden en palmbomen al in de achtertuin staan. En een afbladderend bord waarmee de gemeente bij de ingang van de wijk adverteert: ‘Bouw uw droomhuis, kavels van 1.500-5.000 meter2.’
Die droom is straks vervlogen. Wethouder Paul Tang (Volkshuisvesting en ruimtelijke ontwikkeling, PvdA) kondigde in oktober een ‘trendbreuk’ aan in het woonbeleid. De gemeente wil in Almere het aandeel sociale huurwoningen in vier stadsdelen flink ophogen en heeft daarvoor de braakliggende kavels in Overgooi op het oog.
De ommezwaai is nodig, zegt Tang in het Almeerse stadhuis. Lange tijd mikte Almere op betaalbare koop. „Maar die woningen zijn nu niet meer betaalbaar. Intussen kunnen vooral jongeren niet meer in de stad blijven wonen. Scholen en bedrijven klagen over het gebrek aan woonruimte voor jonge werknemers.” Hij verwijst naar de slogan die op het stadhuis prijkt, ‘Almere voor iedereen’. „Dat wil ik graag overeind houden met meer sociale en middenhuur”.
Lees ook
In Overgooi is niets op loopafstand
Traag
CBS-cijfers ondersteunen Tangs verhaal. Van de tien grootste Nederlandse steden bungelt Almere onderaan wat het aandeel sociale huur betreft. Begin 2024 viel 26,6 procent van de woningen binnen de sociale sector, waarmee de stad achterblijft bij de door het ministerie van Volkshuisvesting beoogde 30 procent.
Het leidt tot oplopende wachttijden voor sociale huurwoningen, met gemiddeld negenhonderd reacties voor één woning. Zelfs urgente woningzoekenden moeten zes maanden tot zelfs een jaar wachten voor ze een huis krijgen toegewezen. Het is een probleem waar meer grote steden mee kampen.
Om een inhaalslag te maken, moeten ook in villawijk Overgooi duizenden extra betaalbare huizen worden neergezet, vindt de gemeente. Volgens Tang ontwikkelt de wijk zich te traag: „In dit tempo is Overgooi over 25 jaar nog niet af.”
Vanuit de woning van HP Soldaat, die vanwege de donkere voorgevel en de naam van de bewoner door de buren is omgedoopt tot ‘De Bunker’, kijk je uit op een diepe tuin met een vijver. Zes jaar woont hij nu in dit zelfgebouwde huis in Overgooi, een wijk waar kort na de eeuwwisseling de eerste bewoners neerstreken en die vernoemd is naar de ligging ten opzichte van het Gooi, aan de overkant van het Gooimeer. Anno 2025 telt de buurt zo’n 170 villa’s, met daarnaast een aantal verkochte, maar (deels) onbebouwde kavels.
Sinds twee weken is Soldaat interim-voorzitter van de Belangenvereniging Overgooi (BVO). Eerder kwam de BVO al met succes in verweer tegen windmolens die op de Gooimeerdijk geplaatst zouden worden. Parallel met de gemeentelijke uitbreidingsplannen voor Overgooi speelt ook een discussie met de provincie over de komst van gezichtsbepalende hoogspanningsmasten langs de wijk. „Ook daar hebben wij een duidelijke mening over”, zegt hij.
‘Karakter’
Buurtbewoners reageerden „geschrokken” toen de gemeente in oktober de plannen voor Overgooi aankondigde, vertelt medebestuurslid Rieneke de Wit (66) aan de keukentafel van Soldaat. Ze verhuisde in 2010 naar Almere om dicht bij Amsterdam te wonen, waar ze als zorgbestuurder werkt.
Al langer hielden buurtbewoners rekening met ‘verdichting’ van de wijk, met de vorige coalitie werd „goed overlegd” over uitbreiden met maximaal negenhonderd woningen. Het zou dan gaan om twee-onder-een-kapwoningen of kleinschalige appartementencomplexen. Maar toen de Almeerse coalitie begin 2024 viel en Tang als nieuwe wethouder aantrad, volgde radiostilte.
Voor de helderheid: het karakter van de wijk wordt voor ons niet bepaald door het inkomen van de bewoners
En toen bracht de gemeente in de herfst ineens naar buiten drieduizend extra woningen te willen bouwen in Overgooi, waarvan een groot aandeel sociale huur. „Dan heb je het al snel over tienduizend extra mensen”, zegt De Wit. „Daar hebben bewoners vraagtekens bij. Hoe krijgen we die drieduizend extra woningen voor elkaar, met behoud van het karakter van Overgooi? Hoe houd je de wijk bereikbaar, hoe zit het met voorzieningen? Er is te weinig over nagedacht.”
In een brief aan de gemeente en als inspreker bij een raadsvergadering uitte de belangenvereniging in december haar zorgen. De bewoners hintten daarbij op juridische stappen voor eventuele planschade – waardeverlies van hun woningen – mocht de gemeente doorzetten.
Een rondje golf in potdichte mist. Ik, een golfer van wat bedenkelijk kaliber, doe mijn best om mijn bal naar de nauwelijks zichtbare vlag te slaan. Uit het niets verschijnen twee wandelaars op het pad dat over de fairway loopt. Eén van hen vraagt met grote grijns: „En, gaan er nog veel ballen de mist in vandaag?”
Walther Boer
Lezers zijn de auteurs van deze rubriek. Een Ikje is een persoonlijke ervaring of anekdote in maximaal 120 woorden. Insturen via [email protected]
Nu ik als een alleenstaande leef omdat mijn vrouw in een verpleeghuis zit, merk ik dat aan die status bepaalde nadelen kleven. Nadelen van zeer praktische aard waarvan je je geheel niet bewust bent als je met iemand samenleeft. Ik geef enkele voorbeelden.
Laat ik beginnen met iets wat tot de even onontkoombare als onmisbare rituelen van het leven behoort: eten. Samen eten heeft iets gezelligs, tenzij de sfeer om andere redenen al verpest is. Je praat en je proeft, het ene stimuleert het andere.
Maar als je in je eentje eet, ben je hoofdzakelijk bezig met kauwen en slikken. Een vrij eentonige bezigheid die je al snel naar de krant of de tv doet grijpen. Dat gaat weer ten koste van je aandacht voor het voedsel, zodat het eten verwordt tot een soort machinale oefening van je kaken, zonder veel kraak of smaak. Binnen tien minuten ben je klaar. Afruimen maar!
In mijn geval leidt het alleen-leven ook tot een buitengewoon hinderlijk soort controledwang. Voor ik mijn huis verlaat, controleer ik minstens drie keer of alle lichten wel uit zijn en alle ramen gesloten. Eenmaal buiten doemt desondanks de vraag op of ik ook het bovenlicht in de keuken heb afgesloten om te voorkomen dat de kat op visite gaat.
Terug. Bovenlicht potdicht, natuurlijk. Weer buiten, inmiddels op de hoek van de straat, schiet me te binnen dat ik de sleutel van de voordeur eigenlijk tweemaal in het slot had moeten omdraaien, zoals mijn vrouw veiligheidshalve altijd deed. Terug dus maar weer? Néé, géévéédéé, dit wordt gekte. Resteert: vaag schuldgevoel dat slechts heel langzaam verdampt.
Kortom, wat je mist is het gedeelde verantwoordelijkheidsgevoel van vroeger. Je inspecteerde voor het vertrek met een snelle blik elkaars kleding, de een liep nog even door de huiskamer, de ander deed de keuken – en weg was je.
De controledwang is in de plaats gekomen van de sociale controle die een essentieel bestanddeel is van het samenwonen. Jij bent de enige geworden die verantwoordelijk is voor alles wat binnen jouw bereik gebeurt.
Dat geldt vooral ook voor je eigen lichaam. Nu kom ik op een nogal intiem gebied en moet ik de lezer waarschuwen dat verder lezen gevaarlijk kan zijn voor zijn of haar (!) welbevinden.
Er zit een puist op mijn rug. Ik merk het aan een plekje bloed in mijn onderhemd, het voelt ook een beetje pijnlijk. Ik probeer de plek in de spiegel te traceren, wring mijn bovenlichaam in allerlei onmogelijke bochten, voorover en achterover buigend, haal er nog een spiegeltje bij, maar de puist blijft zich goeddeels verscholen houden. Als ik hem over mijn schouder probeer te bereiken, ontstaat er kramp in mijn bovenarm.
Wat te doen? Vroeger riep je: „Wil je even komen kijken?” Nu luistert er niemand meer. Naar de buren dan maar? Ik sta op redelijk goede voet met ze, maar ik kan toch moeilijk aanbellen en aan de buurvrouw vragen: „Wil je even naar mijn blote rug kijken?” Misschien is het een preuts soort verlegenheid en zijn er lezers die het zelfs heel spannend zouden vinden – maar mij niet gezien. Maar wat dan? Je kinderen van verre laten komen, vrienden bellen?
Naar de huisarts dan maar? Maar als die adviseert: goed schoon houden, elke dag een nieuwe pleister – wie moet dat dan doen? God helpe mij, maar Die kan ik ook al niet bereiken.
FC Twente heeft zich dankzij een 1-0-zege op het Turkse Besiktas geplaatst voor de tussenronde van de Europa League. De ploeg van trainer Joseph Oosting moest winnen en was dan nog afhankelijk van resultaten op enkele andere voetbalvelden in Europa.
De thuisploeg creëerde tal van kansen, maar kwam pas een kwartier voor tijd op voorsprong door een doelpunt van Daan Rots. Die treffer was voldoende voor een Europees vervolg, bleek toen alle duels klaar waren. Ook Ajax en AZ komen uit in de tussenronde van het tweede Europese clubtoernooi.
Geen plek in de top 8
AZ heeft het hoofdtoernooi van de Europa League slecht afgesloten. De Alkmaarders gingen met 4-3 onderuit bij Ferencváros. Bij rust stond het al 3-0 voor de thuisploeg.
AZ was dankzij de zege van vorige week op AS Roma (1-0) al verzekerd van een plaats in de tussenronde. Het elftal van trainer Maarten Martens had nog een minieme kans om in de top 8 te eindigen en zich zo direct voor de achtste finales te kwalificeren. Dat zat er in Boedapest voor rust geen moment in.
Ongeslagen in Turkse competitie
Ajax heeft de poule van de Europa League afgesloten met een knappe overwinning op Galatasaray (2-1). De ploeg van trainer Francesco Farioli verzekerde zich met die zege van een plaats in de tussenronde om een plek in de achtste finales.
Galatasaray was dit seizoen nog ongeslagen in de Turkse competitie en Europa League. De topclub uit Istanbul speelde zeker niet slechter dan de thuisploeg maar sprong wel minder efficiënt met de kansen om. (ANP)