Van de zeven zonden heeft Hugo de Jonge er anderhalf

Geloof het of niet, maar ik belandde maandagavond weer in een verkapte thema-avond. Niet zo verwonderlijk als je de titels naast elkaar zet en na elkaar ziet. God, Jesus, Trump en Adieu God? Dat was dus twee keer EO, en twee keer Tijs van den Brink als presentator die onderzoekt wat God, geloven en gekte zoal met mensen doet.

Geloof dreef christelijke Amerikanen in de greep van Donald Trump, om maar eens iets te noemen. Tijs van den Brink reisde opnieuw af naar de Amerikaanse biblebelt om zijn „christelijke broeders en zusters” te bezoeken. Overtuigde Trump-stemmers waren het destijds, sommigen hebben daar achteraf wat spijt van gekregen, blijkt. Maar niet zoveel spijt dat ze niet wéér op hem zouden stemmen als hij zich verkiesbaar stelt in 2024. Oud-ambassadeur in Nederland Pete Hoeksta verzekert dat Trump „tanned, rested en ready” is – gebruind, uitgerust en klaar – voor nóg een termijn als president. O Lord.

Twee keer hoorde ik Tijs van den Brink vragen aan de Amerikaanse gelovige tegenover hem of die „gelooft” in klimaatverandering. Een keer bij Mike en Molly in de achtertuin, fanatiek tegenstanders van abortus. Een foetus is geen „klompje cellen”, zoals Van den Brink nog durft te suggereren, maar „een stukje God”. En ja, dat klimaat, dat zou best eens kunnen veranderen, denkt Mike. De vraag is of dat erg is. In zijn wereld niet zo, want de aarde is nooit voor de eeuwigheid bedoeld. En daarbij: „Er belanden meer mensen in de hel door hun zonden, dan er mensen sterven door CO₂-uitstoot.”

Dominee Mike van Buren, ook gevraagd naar zijn klimaatzorgen, gelooft sowieso niks wat hij niet zelf bedacht heeft. Pandemie, inflatie en hoge brandstofprijzen worden volgens hem niet veroorzaakt door complexe mondiale problemen, maar door Democraten die hun leiders selecteren op grond van „kleur, geslacht en identiteit in plaats van intelligentie.” Ook Tijs van den Brink kon zijn oren niet geloven.

Geloven is geen keuze

In Adieu God? interviewt Tijs van den Brink bekende Nederlanders over God en hun geloof. Het gesprek met domineeszoon minister Hugo de Jonge van Volkshuisvesting hield het midden tussen een overhoring en een persoonlijkheidstest. Ze zaten in de Oude Kerk in Charlois, Rotterdam, waar De Jonge eerst in de kerkenraad zat en nu zijn echtgenote, en waar hun kinderen zijn gedoopt.

De liedregel „I’m only human after all” hoorde ik twee keer uit De Jonges mond rollen. Blij dat hij dat benadrukte, want van de zeven (katholieke) hoofdzonden had hij er maar één, of nou ja, anderhalf, en die legde hij nog in z’n voordeel uit ook. Woede was hem niet vreemd, maar die zonde wendde hij slechts aan om „dingen te veranderen”. Hebzuchtig was hij hooguit een beetje, want hij hield van „mooie dingen”. Ja ja, zo lust ik er nog wel een paar.

Van den Brink opperde nog een slechte eigenschap waar hij De Jonge niet op kon betrappen: wraakzucht. Zo lelijk als zijn partijgenoten van het CDA tegen hem deden toen hij lijsttrekker wilde worden, zo hard als er gezaagd werd aan zijn stoelpoten, zo „bloederig” als de interne strijd was bij zijn partij, zo deemoedig bleef de bewindsman. En die vindt het „mooi” dat Van den Brink dat zegt. Zijn ándere kant is er ook, de kant die zijn tegenstander niet de andere wang toekeert, maar z’n rug. Hij was een van de eersten die zich demonstratief omdraaiden in de Tweede Kamer als een FvD-er het woord nam.

Nou goed, het mag duidelijk zijn, deze domineeszoon is niet voor één gat te vangen. Een wereld zonder schepper kan hij zich moeilijk voorstellen, geloven is geen keuze, het leven is een opdracht, en bidden doet hij elke dag. Hier zit een goed mens, concludeert Tijs van den Brink. Hoorde ik daar nou een spoortje teleurstelling?