„Nou Sam”, zei Welmoed Sijtsma. „Tumultueus dagje hè, om direct mee te beginnen.” „Ja”, zei Sam Hagens met stralende oogjes. „Alsof-ie het voor ons gepland had: Geert Wilders kwam vanmiddag inééns met een persconferentie!” De vlaggen hingen nog net niet uit in de studio van de nieuwe WNL-talkshow Goedenavond Nederland. ’s Middags had Wilders journalisten bijeengeroepen voor een heel bijzondere gelegenheid. Hij zou voordragen uit zijn magnum opus: ‘Verzamelde tweets, 2009-2025’. Maar zelf noemde hij het liever een persconferentie, en uit eerbied voor grote Geert werd die term breed overgenomen.
Hagens wist nog niets van de ‘persconferentie’ toen hij ’s ochtends vooruitblikte op de eerste aflevering van Goedenavond Nederland. Dat deed hij in Goedemorgen Nederland, want dat bestaat ook nog. Aangezien Hagens en Sijtsma in de zomermaanden naar de avond doorschuiven, mochten nu Fidan Ekiz en Wieger Hemmer de WNL-ochtendshow presenteren. „Sammieee”, riep Ekiz toen Hagens’ hoofd heel groot op een scherm in de studio verscheen. Was hij zenuwachtig voor de avond? Neuh: „Wat heel fijn is, is dat ik vanochtend heb gezien hoe makkelijk het kan gaan bij de geboorte van een tv-duo.” Mooie complimenten van WNL voor WNL.
„Een voorbeeld van hoe we het iets anders gaan doen dan andere talkshows”, legde Hagens vervolgens uit, „is dat we er één onderwerp uit halen. Iets wat bij andere talkshows vaak voorbijkomt is de democratische rechtsstaat; dat die ten einde komt in Amerika. Belangrijk onderwerp, mensen maken zich daar grote zorgen om. Wíj zouden daar niet heel groot mee uitpakken. Ik kijk liever met Welmoed naar wat voor effect het beleid van Trump precies heeft. Bijvoorbeeld naar immigratie: aan de grens met Mexico is het vrijwel nul. Is dat misschien een inspiratie voor Marjolein Faber?” Afgezien van dit soort verfrissende prioriteiten – trumpiaanse trucs boven de rechtsstaat – had Goedenavond Nederland nóg een nieuwigheidje in petto: de presentatoren zouden niet náást, maar tegenóver elkaar zitten. Kortom: veel om naar uit te kijken.
Tussen de goede morgen en de goede avond was er wel een goede middag te overbruggen, maar dat gat werd dus gevuld door Wilders die dreigde het kabinet te laten vallen als er nu niet heel gauw aan allerhande migratiegerelateerde eisen werd voldaan. ‘De grens is bereikt’, heette het eisenpakket. Dat zou toch wel de wrange grap van de eeuw zijn: als het uiteindelijk Wilders is die besluit dat de grens is bereikt. Niet zijn regeringspartners, die met hem mee bleven zakken door morele ondergrenzen om uiteindelijk op niet eerder verkende dieptes door de PVV-voorman te worden uitgezwaaid – want zíjn grens is bereikt.
De rest van de dag werd het eisenpakket behandeld in talkshows en journaals. Daar zat dan vaak wel een politiek duider bij die even de helderheid van geest had om een van Wilders’ voornaamste motieven voor de ‘persconferentie’ te vermelden: de PVV zakt in de peilingen. Zijn eisen herhalen kwam in zekere zin neer op meewerken aan Wilders’ afleidingsmanoeuvre. Maar als dat eenmaal was benoemd moesten Wilders’ woorden alsnog zorgvuldig worden doorgenomen.
Dierenridders
Rond negen uur was er nog een andere bekende PVV’er op tv: in Dierenridders (ON!) slaat Dion Graus sinds maandag dierenvrienden tot – je raadt het – dierenridders. Verder is het programma verrassend grimmig; een soort low budget Alberto Stegeman-concept, maar dan met minder samenhang. Of misschien leek dat maar zo door mijn eigen gebrekkige concentratie – ik moest steeds denken aan hoe Hagens en Sijtsma niet náást, maar tegenóver elkaar zouden zitten.
Even na tienen zat het duo er dan eindelijk. Mona Keijzer was er ook bij en mocht meepraten over Wilders’ persmomentje. „Zat u hierop te wachten?”, vroeg Hagens. „Nee, maar eh, ik eh, zit sowieso eh, nooit eh, te wachten op eh”, zei Keijzer. „Op Geert Wilders?”, vroeg Hagens. Weer die glinsterende oogjes. Ze ontkende het niet. „We hebben al een geweldige quote!”, juichte Hagens nu, terwijl om hem heen het gelach aanzwelde. „Mona Keijzer zit überhaupt nooit te wachten op Geert Wilders! We zijn de uitzending net begonnen en we zijn er al!” Ik zou zeggen: sluit de boel dan meteen maar af. Goedenacht, Nederland. En good luck.
Geef hem nooit geld, hoogstens een leeg blikje of flesje. Reginald Houndjago vond trots in zijn werk als statiegeldjager, was betrokken bij de oprichting van een ‘vakbond’ en mag bij de wethouder op gesprek. Wanneer mag werk een baan heten?
Heb je vragen, suggesties of ideeën over onze journalistiek? Mail dan naar onze redactie via [email protected]
Het lijkt alsof hij wakker schrikt, zodra de handen van wisselspeler Davide Fratesi zachtjes op zijn schouders landen. Denzel Dumfries staat op de middenlijn, een paar meter van de spelerstunnel, en heft aarzelend het hoofd. Versteend leek de verdediger van Inter, ruim een minuut lang, hier in de broeierige Allianz Arena in München. De armen in de zij, het hoofd gebogen, de blik op oneindig.
Hij had gehoopt dat het ditmaal wél zijn avond zou worden, na de krappe nederlaag van twee jaar geleden. Maar de tweede Champions League-finale in zijn loopbaan eindigde zaterdagavond op de slechtst denkbare wijze. Tegenstander Paris Saint-Germain was ongrijpbaar, dodelijk efficiënt. Op de borden boven het veld staat een uitslag die Dumfries liever niet ziet: 5-0, de grootste nederlaag ooit in een finale van dit toernooi.
Terwijl aan de overzijde van het veld de ploeg van trainer Luis Enrique de prijs viert waar de steenrijke Qatarese eigenaren van PSG al meer dan tien jaar van dromen, sjokt Dumfries traag naar het Italiaanse publiek. Voor een inmiddels halflege tribune geeft de Nederlander drie teamgenoten een bemoedigend tikje op de arm. Dan zakt hij door de knieën, het hoofd omlaag, een hand onder de kin. Lang blijft hij zo zitten.
Hij en zijn teamgenoten waren als onderliggende partij aan de finale begonnen, tegen een energiek en moeilijk af te stoppen PSG. Maar dat waren ze dit seizoen al zo vaak geweest. Wie had verwacht dat Inter in de halve finales zou winnen van de supertalenten van FC Barcelona met hun vlotte positiespel? En toch was het gelukt, voor een belangrijk deel dankzij Dumfries, die met twee goals en drie assists het tweeluik kleurde.
Een “idool” is hij inmiddels voor de Milanese fans, vertelde sportjournalist Filippo Conticello van La Gazzetta dello Sport in aanloop naar wedstrijd. Na een moeizame start, bijna vier jaar geleden, had Dumfries (29) zich bij Inter stormachtig ontwikkeld. In het elftal van trainer Simone Inzaghi wordt hij beschouwd als “een van de belangrijkste wapens”. Met zijn bezieling gaat hij vaak voorop in de strijd.
Tegen PSG mikt Inter weer op de dreiging van Dumfries, de rechter vleugelspeler op een vijfmans middenveld. Vaak staat hij gevaarlijk hoog op het veld. Alleen onder druk zakt hij mee in, om de snelle buitenspeler Chvitsja Kvaratschelia te dekken. Maar zodra Inter de bal onderschept, zoekt Dumfries meteen de ruimte. Maar anders dan tegen Barcelona komt de gehoopte dieptepass zaterdagavond zelden.
‘Harde voeten’
Twee jaar geleden stond hij hier ook, in de finale van het grootste clubtoernooi op aarde. Ze verloren nipt met 1-0, tegen een superieur geacht Manchester City. Hoe Dumfries die avond verwerkte? “Volgens mij is hij meteen daarna op vakantie gegaan”, zegt Daniel Esajas, een van zijn betere vrienden. “Hij is in dat soort dingen vrij relaxed.” Een ander zou misschien denken: wat als die kans nooit meer komt? Maar bij Dumfries werkt het omgekeerd, zegt Esajas. “In zijn hoofd is het: ik ga zórgen dat die kans nog een keer komt.”
Dat onwrikbare vertrouwen had hij als tiener al, zag Esajas, die Dumfries leerde kennen bij amateurclub BVV Barendrecht. In die tijd zag geen scout nog iets in de verdediger, maar zelf twijfelde hij er geen moment aan dat hij wereldtop zou halen. Over de route die doorliep, is veel geschreven: van Sparta, naar sc Heerenveen, naar PSV, naar Internazionale. “En overal zeiden mensen: dit is wel echt zijn max”, aldus Esajas.
Misschien dat het komt door zijn “harde voeten”. Dumfries begon er zelf over, bijna zeven jaar geleden, in zijn eerste seizoen bij PSV. Fysiek blonk hij uit, alleen technisch kon het allemaal nog wel wat verzorgder, oordeelde hij voor de camera’s. Zijn passing was soms onnauwkeurig, hij was niet altijd even balvast. Of zoals de verdediger het zelf samenvatte: “Het ziet er soms wat lomp uit.”
Eindeloos trainde hij voor zichzelf om zijn voeten ‘zachter’ te maken, zag Esajas. Vele honderden uren extra arbeid waarvan de buitenwereld nooit iets zag. Dribbelen, aannemen en kaatsen, ook met tennisballen, voor een betere balbeheersing. Toch blijft dat imago hem achtervolgen, merkt Esajas, vooral in Nederland. Alsof de buitenwereld telkens weer verrast is hoe beslissend Dumfries kan zijn.
De verdediger zelf trekt zich er niets van aan, weet zijn vriend. Voor Dumfries is twijfel vooral een drijfveer: hij gaat er nog harder van werken om het ongelijk van anderen te bewijzen. Dat doet hij met een inmiddels omvangrijk team van specialisten die hem helpen nog nét iets beter te worden. Waaronder een mental coach, een personal trainer op het gebied van positionering en een coach die hem lichtvoetiger en wendbaarder maakt: oud-atleet Errol Esajas, de oom van Daniel.
De effecten daarvan zijn niet te missen, zegt journalist Conticello, de laatste jaren clubvolger van Inter bij La Gazzetta. Sinds de verloren finale van 2023 is Dumfries volgens hem nóg beter geworden, nog beslissender in het team. “Hij maakte dit seizoen elf doelpunten. Dat is heel ongewoon voor iemand op zijn positie.”
Ruimte benutten
Een van die verbeteringen is hoezeer Dumfries erin slaagt de ruimte te vinden om een actie te maken en zijn snelheid te benutten. Want het leek misschien alsof Barcelona de vleugelspeler van Inter grote delen van de halve finale ongedekt liet, maar dat was vooral de verdienste van Dumfries zelf, zegt Patrick Woerst, de trainer die hem helpt met het verbeteren van zijn positionering en observatievermogen.
Ook in de finale tegen PSG is dat te zien, weliswaar niet zo vaak als in eerdere duels. Een voorbeeld is de actie na 36 minuten, als centrumverdediger Benjamin Pavard de bal heeft en Dumfries aan de rechterkant uitzakt om zich aan te bieden. Voorheen zou hij in zulke gevallen met zijn lichaam naar het eigen doel zijn gerend, zegt Woerst. Maar zo’n “gesloten houding” maakt spelers kwetsbaar: ze weten niet waar hun tegenstander is, kunnen niet zien waar de ruimte ligt en ze hebben meer tijd nodig om zich open te draaien.
De afgelopen jaren heeft Dumfries daarom veel getraind om “open” te kunnen staan, zegt Woerst. Als hij zich nu aanbiedt, is zijn bovenlichaam al half naar het doel van de tegenstander gedraaid. Dumfries maakt daarbij gebruik van een dribbelpasje, waarbij hij zijwaarts loopt, de benen elkaar kruisend. “Je merkt dat hij, omdat hij ook met Errol (zijn looptrainer) werkt, zoiets motorisch heel goed kan uitvoeren”, zegt Woerst. Het gevolg is dat hij meer tijd en ruimte heeft voor een actie, al leidt de pass die hij zaterdag vervolgens geeft richting aanvaller Lautaro Martinez tot niets.
Een ander voorbeeld is hoe hij ruimte maakt voor een voorzet, enkele minuten later. Zodra Inter de bal onderschept aan de linkerkant begint Dumfries op rechts al achteruit te dribbelen, richting de zijlijn. Telkens probeert hij “hij uit het gezichtsveld” van zijn tegenstanders te verdwijnen, zegt Woerst. Het gevolg is nu dat de afstand zo groot is, dat PSG-back Nuno Mendes te laat komt om de voorzet te blokkeren. Maar ook deze bal eindigt zonder gevaar.
Slordig
Het verschil met voorgaande rondes is dat Inter er zaterdag nauwelijks in slaagt Dumfries in positie te brengen. Zoals de ploeg ook amper toekomt aan de feilloze combinaties waarmee de ploeg van Inzaghi dit seizoen soms binnen een paar balcontacten het hele veld overstak. Dat heeft veel te maken met de verzengende druk die PSG speelt. Tegelijkertijd is Inter vaak slordig in de passing: regelmatig worden ballen op een kansrijke positie zomaar bij een tegenstander ingeleverd.
PSG, daarentegen, is net zo efficiënt en dreigend als anders. Dat leidt al snel tot het openingsdoelpunt, na elf minuten, als Vitinha ongestoord vanuit het middenveld kan opkomen. Met zijn pass vindt hij Désiré Doué, op papier rechtsbuiten, maar nu links op het veld opgedoken. Die heeft voor het doel teamgenoten voor het uitkiezen en gaat voor Achraf Hakimi: 1-0.
Ook de tweede treffer valt snel, uit een pass van Ousmane Dembélé achter de verdediging langs op Doué. Zijn schot kaatst via de flank van Inter-vleugelspeler Federico Dimarco in het doel. Dumfries klapt op dat moment nog fanatiek in zijn handen, in een poging zijn teamgenoten aan te sporen. Maar als Inter een klein halfuur later naar de kleedkamer loopt, hangen veel hoofden al omlaag.
Het lijkt een kwestie van tijd voor PSG nog eens scoort, zo vaak is de Franse ploeg gevaarlijk via zijn snelle voorhoede. Als dat doelpunt na een dik uur valt – opnieuw Doué – vertoont ook Dumfries de eerste sporen van ergernis. Hij neemt een teug uit een flesje drinken en slingert dat vervolgens gefrustreerd weg. Tien minuten later, na de 4-0 van Kvaratschelia, verstopt hij zijn hoofd in zijn shirt.
Het is een resultaat dat pijn doet, zegt Dumfries even later voor de camera’s. Maar de hebben het ook te accepteren: Inter slaagde er geen moment in om volgens het wedstrijdplan te spelen, dus een andere uitkomst zou onterecht zijn geweest. Na de 3-0 had hij al wel door dat het niet ging gebeuren. Dat het deze zaterdag opnieuw niet de finale van Denzel Dumfries ging worden, maar dat hij toeschouwer zou zijn van de eerste keer dat PSG de Champions League won.
Paris Saint-Germain heeft zaterdagavond voor het eerst de Champions League gewonnen. De Franse landskampioen van trainer Luis Enrique overrompelde in de finale in München Internazionale uit Italië met 5-0.
Achraf Hakimi opende de score in de twaalfde minuut. Désiré Doué maakte er enkele minuten later 2-0 van en zorgde in de tweede helft voor de derde treffer van PSG. Khvicha Kvaratskhelia maakte het vierde doelpunt en invaller Senny Mayulu bepaalde met het vijfde doelpunt de eindstand. Bij Inter speelde Denzel Dumfries de hele wedstrijd. Stefan de Vrij bleef op de bank.
De Champions League-finale heeft in Parijs voor een aantal opstootjes en incidenten gezorgd. De politie moest op meerdere plekken optreden en fans bestormden de ringweg van Parijs, meldt het Franse RTL Info. Op sociale media zijn beelden te zien van tientallen mensen die over de drukke weg lopen. Ze rennen weg op het moment dat er een politieauto aankomt.
Clubicoon
Eerder op zaterdag werd bekend dat voormalig voorzitter en eigenaar van Internazionale Ernesto Pellegrini op 84-jarige leeftijd is overleden. Dat maakte de club uit Milaan bekend op X.
„Hij leidde Inter elf jaar lang met wijsheid, eer en vastberadenheid en heeft een onuitwisbare indruk gemaakt op onze clubgeschiedenis”, schreef Inter. Ernesto Pellegrini was voorzitter en eigenaar tussen 1984 en 1995. Onder zijn leiding veroverde de club onder meer de landstitel in 1989 en tweemaal de UEFA Cup.
Lees ook
In Parijs bouwde Luis Enrique een team zónder supersterren
