Voor het ergste programma begon, gunde ik mezelf nog even respijt. Eens kijken hoe het Saul, Benjamin, Guido, Marco en Edith vergaat in Winter vol liefde. Net als bij soapseries kun je elke dag van de week inhaken en alsnog prima volgen wat er gebeurt. Dit is de laatste week van het programma, er kan zelfs al gereageerd worden op de nieuwe kandidaten van het vólgende winterseizoen. De finale nadert, er moeten keuzes worden gemaakt en koppeltjes gevormd.
Benjamin (26) uit Zwitserland constateert dat hij een laatste eerste indruk zal beleven. Alle mannen die hij had uitgenodigd zijn inmiddels vertrokken, de enige potentiële partner die nog komt is Michiel, een finance medewerker uit Amsterdam. Mijn eerste indruk is dat het best goed klikt tussen die twee. In Noorwegen maakten Marco en Joyce een huskytocht op de slee. Tussen die twee zie ik ook toenadering. Saul uit Zwitserland staat voor de keuze tussen twee vrouwen, de één kent hij net twee weken, de ander al tien jaar. Rafaëlla is zijn ex-vriendin. Dinsdag stuurde hij de twee nieuwe vrouwen die voor hem waren gekomen naar huis. Woensdag, beloofde hij de kijkers, zal hij de knoop doorhakken. Kiest hij de verliefde Amy Rose of de vertrouwde Rafaëlla? Guido uit Zweden heeft ook keuze uit twee, dat zal wel lukken. Alleen Edith heeft eigenlijk geen keuze. Met Aroen gaat ’t niks worden, dat is wel duidelijk, en hij was haar laatste kandidaat.
Meeleven, meesterven
En toen was het tijd voor Eva (23), Jeffrey (35), Zoë (27), Jegor (31) en Maaike (32). Met hen meeleven komt neer op mee-sterven, want dat is wat ze doen. Op korte termijn doodgaan. Over mijn lijk begint met de uitvaart van Zoë, ze had uitgezaaide botkanker. Acht maanden voor ze overleed, zien we haar ogenschijnlijk kerngezond vertellen over het ‘kanker-op-feest’ dat ze gaf toen ze na een operatie en veertien chemokuren voor het eerst genezen was verklaard. Op dat moment is al duidelijk dat er elders in haar lichaam toch uitzaaiingen zijn gevonden en dat daar niks meer tegen gedaan kan worden. We zien Zoë praten met haar ouders over haar uitvaart, zij wil de crematie vast regelen, de rouwkaarten, de gastenlijst. Haar ouders willen, kunnen er nog niet aan. Maar Zoë is bij een medium geweest. En die heeft haar verteld dat ze haar, in een volgend leven, in een huis ziet met een keuken, met een man, en kinderen. Hoeveel kan ze niet precies zeggen, maar „meer dan drie”. Vanaf dat moment heeft Zoë haast met doodgaan. „Ik verheug me op het leven na dit leven.”
Van Tim Hofman kun je van alles vinden, maar dit programma doet hij knap en het zal hem echt niet in de koude kleren gaan zitten om anderhalf jaar terminale mensen te volgen. Hij vindt de toon om alles te bespreken, licht waar het moet, serieus waar het kan. Jegor kent hij net een uur als hij hem vergezelt naar de afspraak met de neurochirurg. Jegor is al twee keer geopereerd aan een tumor linksvoor in zijn hoofd. Het leek goed te gaan, maar onlangs kreeg hij een epileptische aanval. Zou de tumor weer zijn gaan groeien? Jegor is één bonk doodsangst. In de gang op weg naar de spreekkamer fluistert de neurochirurg hem vast in wat hij het liefst wil horen. „Je scan is goed.”
Loodgieter Jeffrey, getrouwd en vader van twee jonge kinderen, heeft uitgezaaide darmkanker. Hij is de coach van het eerste elftal van zijn voetbalclub. Hofman staat naast hem bij de wedstrijd op zaterdagmorgen. Jeffrey meldt dat hij die ochtend is begonnen met een nieuwe chemokuur. Nee, beter wordt hij er niet van. Hooguit gaat hij minder snel dood. Einde dienstmedeling. De wedstrijd eindigt in 3-3. Jeffrey beent van het veld af. Woedend. Gefrustreerd. Verslagen. „Dóódziek word ik ervan.”
En dat is dan toch grappig. En erg.
