N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.
De bandbus Dagenlang onderweg op vaak onmogelijke uren; de bandbus is het privéterrein van muzikanten. Fotograaf Michiel Bles en journalist Leendert van der Valk bekijken de biotoop van bands on the road. Deze week: Michelle Samba.
Zeker, ze kon drummer worden in de band van Claudia de Breij, als ze beloofde haar rijbewijs te halen en een auto te kopen. Percussionist Michelle Samba woonde toen nog in Groningen. Gelukkig had de band ook een vrachtwagen waar het drumstel in kon, want ze deed drie jaar over dat rijbewijs. Voor andere opdrachten reisde ze met het openbaar vervoer, dag in nacht uit met al haar drums op een steekkarretje.
Toen ze eindelijk haar eigen auto had, deed ze één optreden en toen begon de eerste lockdown. Het gedroomde bandleven viel stil, maar de Renault Scenic werd een tweede huis, permanent gevuld met percussie.
Ze past zelf nog maar net in de Tozo-mobiel, vernoemd naar de zelfstandigensteun uit de coronacrisis. Ze is verzamelaar en chaoot, een lastige combinatie. Een groot deel van haar verzameling instrumenten ligt in de achterbak en op de achterbank, onder een dekentje ter camouflage. Zo heeft ze een enorme drum uit een draaiorgel die ze zo vaak heeft gerepareerd dat-ie op een bepaald moment alleen nog maar tape was. Toen kocht ze een identieke tweede. Nu liggen er dus twee enorme drums in de auto.
Andere instrumenten bevinden zich in een anti-kraak studio in Amsterdam-Noord, waar ze de drums door de keuken van een restaurant moet tillen en daarna met een winkelwagentje door een loods. Een deel ligt ook in haar appartement in de Kalverstraat, waar ze niet kan komen met de auto.
Veel instrumenten zijn bij vrienden. Samba ziet uitlenen als een oplossing voor haar vergeetachtigheid. Zo gaf ze onlangs haar drumstokken mee aan de gitarist, om er zeker van te zijn dat hij ze meenam naar het optreden. Maar ja, toen had ze tussendoor nog een andere opdracht waar ze aankwam zonder stokken. „Ik heb de technicus daar verteld dat ik graag met andere materialen drum, dus of hij misschien vreemde stokken had. Uiteindelijk heb ik gespeeld met twee ijzeren staven waarmee hij een kachel aan het maken was.”
In de lockdown wakkerde de Tozo-mobiel haar ondernemerschap aan, ze ging op pad als one-woman-band. Nog steeds is ze veel alleen op weg. In de file oefent ze tamboerijn of ander klein slagwerk, tot hilariteit van andere weggebruikers. Soms rijdt ze langs een strand of een meertje en kan ze niet anders dan stoppen. Dan bouwt ze een paar drums op en speelt voor zichzelf, voor de omgeving, voor het moment. Sowieso speelt ze eigenlijk altijd voor het moment.
Ochtendgloren
Als ze een beetje schuift, kan haar stoel plat naar achteren. Dat is soms nodig. Zo speelde ze afgelopen zomer op Down The Rabbit Hole in de band van zangeres Anne-Fay. Op de terugweg vielen haar ogen dicht. Op zo’n vrachtwagenparkeerplaats legde ze haar hoofd tussen de drums en trok de camouflagedeken over zich heen. Met het ochtendgloren reed ze verder.
Er rijden regelmatig mensen mee, soms blijken er zelfs zes in de Renault te passen. Of eigenlijk niet, maar toch. Meestal is Samba echter alleen met haar drums. Balen wel. Ze heeft een romantische kijk op het bandleven. Haar muzikale carrière begon op haar zesde met een bandje in een huifkar. Als het lukt, koopt ze ooit een Volkswagenbusje dat ze laat beschilderen door alle kunstenaars die ze kent. Haar eigen bandbus, een rijdend Utopia.