In aanloop naar het kooigevecht met het Amerikaanse worsteltalent Bo Nickal was de Nederlander Reinier de Ridder er „honderd procent” zeker van, vertelde hij zelfverzekerd aan Eurosport. The Dutch Knight zou zondagochtend in de arena van Des Moines, Iowa als winnaar uit de kooi komen.
Het blijkt geen grootspraak. In de tweede ronde weet hij de ribbenkast van Nickal met zijn linkerknie te raken, waardoor de Amerikaan neergaat. Daardoor wint De Ridder ook zijn derde wedstrijd in de Ultimate Fighting Championship (UFC), de hoogste competitie voor MMA-vechters, waarin hij als enige Nederlander actief is.
MMA, mixed martial arts of in de volksmond kooivechten, is een combinatie van onder meer kickboksen, Braziliaans jiu jitsu en worstelen. Daardoor moet een vechter tijdens een partij snel van discipline kunnen wisselen. Een staand gevecht kan in een paar seconden veranderen in een worstelpartij. Door die veelvoud aan stijlen mag er veel. Al zijn trappen tegen het hoofd of prikken met een vinger in iemands oog uit den boze.
Voornamelijk dankzij de UFC is MMA in twee decennia wereldberoemd geworden en (vooral) onder jongeren immens populair. In 2024 wist de UFC 1,3 miljard dollar aan inkomsten binnen te halen, met een bedrijfsresultaat van bijna 60 procent, volgens een schatting van zakenblad Forbes. Jaarlijks organiseert de UFC naar eigen zeggen ruim veertig evenementen, die wereldwijd door 1,1 miljard huishoudens worden bekeken. Het commentaar wordt in 35 verschillende talen verzorgd, waaronder het Nederlands.
Lees ook
Dana White: de vechtsportpromotor die cruciaal was in Trumps campagne
Fysiotherapie
De Ridder (Tilburg, 1990) begint als vijfjarige met judo. Later legt hij zich toe op Braziliaans jiu jitsu, waarbij de focus ligt op grondgevechten en wurggrepen. In 2013 maakt hij zijn professionele MMA-debuut. „Bij MMA kun je niet wegrennen of verdedigend winnen”, geeft hij als verklaring bij Omroep Brabant. Hij noemt de sport „oprechter”.
Na zijn studie fysiotherapie, waarvoor hij naar Breda verhuist, runt De Ridder een aantal jaar een praktijk met zijn partner. Dat kan prima naast de twee tot drie uur trainen per dag, vindt hij. „Veel gasten gaan na de training gamen, maar zo ben ik niet”, zegt hij tegen Omroep Brabant. Nog voor zijn dertigste opent hij, samen met zijn boezemvriend en coach Harun Özkan, ook de vechtsportschool Combat Brothers, eveneens in Breda.
In 2018 treedt De Ridder toe tot de Aziatische ONE Championship, waar de Nederlander van 1,93 meter kampioen wordt in het middel- en zwaargewicht. Maar na zestien ongeslagen MMA-partijen verliest hij twee keer achter elkaar van de Russische zwaargewicht Anatoly Malykhin. Eén keer slaat de Rus De Ridder knock-out. „Ik denk: ik loop naar voren, trek hem naar de grond en choke (verstik) hem. Zo doe ik het altijd. Maar da was nie”, blikt De Ridder later lachend terug op het verlies, in de podcast Buiten de Kooi. „Maar ik heb het redelijk makkelijk een plek kunnen geven. Ik was oké, had geen langdurige schade.”
Het is altijd vervelend om te verliezen, maar een knock-out zit dieper dan alleen pijn, stelt oud-MMA-vechter Semmy Schilt. Zo kan er een trauma ontstaan. „Uit mijn eigen ervaring weet ik dat het een paar partijen kan duren voordat het vertrouwen terugkomt. Als je weer een been of vuist ziet komen, dan ben je geneigd om weer knock-out te gaan. En dat is niet de bedoeling.”
Verwurging
Afgelopen september maakt The Dutch Knight de overstap naar de prestigieuzere UFC. Twee maanden later mag hij zich bewijzen tegen de gerenommeerde Amerikaanse vechter Gerald Meerschaert. Met een verwurging weet hij de Amerikaan tot aftikken te dwingen.
Lees ook
Wurgen, rondvliegende tanden – en het publiek gaat uit zijn dak
Niet veel later, in januari, is hij ook de Amerikaan Kevin Holland de baas. Als eerste Nederlander sinds 2017 wint hij tijdens een UFC-hoofdprogramma. Volgens Forbes krijgt de Nederlander voor de winst 210.000 dollar (ongeveer 186.000 euro) uitbetaald. De helft van het bedrag is een overwinningsbonus. Door de prestatie belandt De Ridder in de top 15, op plek 13.
„Hij kan heel sneaky de nek van zijn tegenstander opsluiten. Door zijn lange armen en benen weet hij tegenstanders vaak te verrassen”, zegt Stefan Struve, die dik tien jaar in de UFC vocht en tegenwoordig MMA-analist is bij Eurosport. „Zijn staande werk moet hij wel verbeteren. Hij is niet heel snel en zijn stoten zijn niet heel goed.”
Verhuizing
Dat De Ridder de enige Nederlander is in de UFC komt mede door de populariteit van kickboksen in Nederland, zegt Struve. „Als Rico Verhoeven zich tien jaar geleden op MMA had gericht, zou hij nu ook in de top meedraaien.” Overigens denken goede Nederlandse kickboksers, volgens Struve, wel na over een UFC-carrière, omdat het meer geld oplevert dan het kickboksen. „Maar een overstap verreist eerst veel training, bijvoorbeeld in worstelen. Bij voorkeur in de Verenigde Staten.”
Ter voorbereiding op het gevecht met Nickal toog De Ridder zeven weken naar KILL CLIFF FC, de vechtschool van de voormalige Nederlandse kickbokser Henri Hooft in Florida. „Het verschil met thuis trainen is de hoeveelheid goede gasten hier. Een oneindige voorraad pro’s”, vertelde De Ridder bij Eurosport. Hij wil nu een jaar in de VS gaan wonen, als probeersel. Zijn twee kinderen moeten aankomend schooljaar op een Amerikaanse school starten, is het idee.
Na afloop van de gewonnen wedstrijd tegen Nickal, wordt De Ridder in de kooi gevraagd wie hij als volgende tegenstander wil. „[Nickal] is de beste Amerikaanse worstelaar die jullie hadden toch?”, zegt De Ridder terwijl hij in de camera kijkt. „Geef me nu de beste Amerikaanse striker [een MMA-vechter die het liefst staand vecht] Sean Strickland! Let’s go!”, schreeuwt hij uitdagend.
Overmoed na de winst? Als grondvechter De Ridder zijn knieën weer zo goed gebruikt, maakt hij zeker ook een kans tegen de nummer drie van zijn gewichtsklasse, stelt Struve beslist.
