Platenzaak eert Andy Warhols elpeehoezen als kunst

Danny van Leeuwen heeft zijn platenzaak in Haarlem tijdelijk omgebouwd tot een klein Warhol-museum. De muren van zijn Platenslagerij heeft hij bedekt met zilverfolie, een heel karwei. Eerst probeerde hij het met aluminiumfolie maar dat schoot niet op. Dus kocht hij zilveren reddingsdekens, drie voor een tientje bij de Action. Overal in de winkel hangen elpeehoezen ontworpen door Andy Warhol. Dit is uit de eigen collectie van de platenslager – hij verkoopt en verzamelt tweedehandsplaten.

In zijn lezing Bananas, Zippers and his Mother vertelt hij deze middag over de Warholplaten. De New-Yorkse pop-art-kunstenaar (1928-1987) is bekend van zijn kleurrijke zeefdrukken van Marilyn Monroe en van soepblikken, maar ook van de afpelbare banaan die hij maakte voor de elpee The Velvet Underground & Nico. Volgens van Leeuwen vond Warhol de reclamebanaan bij het vuilnis van een groenteboer. Schrijver Jan Cremer zegt dat hij er zelf bij was. Ook beroemd is de broek met echte rits op Sticky Fingers van de Rolling Stones. Van Leeuwen meldt dat het onbekende spijkerbroekmodel op de hoes linksdragend is, terwijl de man in de onderbroek binnenin hem rechts draagt. Kopers werd volgens hem aangeraden om de rits open te laten staan, anders zou het lipje de plaat beschadigen.

Moeder Warhols bijdrage

Warhol maakte al platenhoezen voor hij een beroemde kunstenaar werd. In de jaren vijftig was hij reclametekenaar en ontwierp hij hoezen voor jazzplaten. Heel anders dan zijn latere zeefdrukken. Zwierige pentekeningen van bijvoorbeeld gitarist Kenny Burrel en tenorsaxofonist Johnny Griffin. Opvallend, zegt Van Leeuwen, is dat Warhol zich concentreerde op de handen en instrumenten. De gezichten van de musici drukte hij naar de rand. Vaak liet Warhol zijn moeder de letters doen omdat ze zo’n mooi krullerig handschrift had. Soms maakte ze een spelfout, die liet hij staan.

Met de banaan uit 1967 stapte hij over op popmuziek en op zijn kenmerkende zeefdruk-stijl: foto’s gedrukt op felle kleurvlakken, bewust scheef als in een misdruk, met contourlijnen extra aangezet. John Lennon, Aretha Franklin en Paul Anka werden zo verwarhold. Mick Jagger bijt in zijn eigen hand op de hoes van Love You Live. Tot Warhols verdriet kalkte Jagger eigenhandig de titel over de afbeelding. Op de soundtrack van Fassbinders Querelle likt een jongeman aan het oor van zijn geliefde. De tong is fel rood op een verder blauwe hoes.

Altaar voor Debbie Harry

Midden in de zaak staat een soort altaar voor Debbie Harry. Opmerkelijk want Warhol heeft nooit een platenhoes voor haar ontworpen. Wel maakten navolgers Harry’s platenhoezen in zijn geest. Zo wordt de hoes van Songbird vaak aangeduid als een echte Warhol, terwijl alleen op de achtergrond een stukje camouflage-schilderij van hem is te zien. Past wel bij Warhol, die vaak zijn handtekening zette onder werk waar hij niet of slechts zijdelings bij betrokken was. Zo toont de expositie een foto van Warhol die een handtekening zet op de broek van de Blondie-zangeres.

In de etalage van de Platenslagerij hangen twintig dezelfde hoezen van Diana Ross’ Silk Electric. Van Leeuwen verwijst hiermee naar Warhols herhaaltechniek, maar hij hing ze ook op omdat hij de plaat ontzettend vaak tegenkomt in tweedehandspartijen, meestal voor een bodemprijs. Het is dan ook geen hoogtepunt in het oeuvre van de soulzangeres. Van Leeuwen zegt dat hij Silk Electric nooit heeft gedraaid. De elpees van de Stones en de Velvets zijn dan wel erkende meesterwerken, maar verder ontwierp Warhol vaak hoezen voor vergetelijke platen. Geeft niet, je hoeft ze niet te draaien, het gaat om de hoes.