Zelf dacht ik bij dat magistrale honderdste doelpunt van Vivianne Miedema aan Dennis Bergkamp. Een Britse journalist naast me op de perstribune kon zich erin vinden.
Andries Jonker vergeleek zijn spits na de wedstrijd tegen Wales met een andere grootheid van weleer: Marco van Basten. „Dat onberekenbare. Ook van de buitencategorie.” De bondscoach dacht dat Miedema met rechts zou uithalen, maar ze kapte naar links. Toen dacht hij: schiet nou! Maar nee, ze kapte nog een keer en schoot de bal toen diagonaal in de verre hoek.
Van Basten, zei Jonker, „deed ook dingen met de bal, waarvan ik dacht: ‘leg m nou af!’ Maar dan draaide hij om z’n as en dan lag ie in de kruising.”
Er was nóg een moment zaterdagavond in Luzern dat mij aan een legendarische actie uit de rijke geschiedenis van de Oranje-mannen deed denken. De crosspass van Veerle Buurman, met links over zeker vijftig meter op Danielle van de Donk, die rechts voorin liep – waaruit de 2-0 ontstond. Dat was toch Frank de Boer!? Met zijn fenomenale pass op Dennis Bergkamp op het WK van 1998?
De volgende dag dacht ik iets anders: dit soort vergelijkingen is verleidelijk, maar niet oké. We moeten de speelsters van dit Nederlands elftal niet langs de meetlat leggen van mannelijke helden uit het verleden.
Het vrouwenvoetbal staat pas echt op eigen benen als de iconen van nu het referentiekader zijn voor toekomstige talenten. Dat we dan bij hoogstandjes op de volgende grote toernooien zullen spreken van een ‘Miedemaatje’ of een ‘Veerle Buurman-trap’.
De Belgische politie heeft in de eerste zes maanden van dit jaar een recordaantal vermoedelijke drugsuithalers in het havengebied van Antwerpen gearresteerd. In totaal gaat het om 168 gearresteerden, onder wie een opvallend groot aandeel Nederlanders, aldus de Belgische Federale Politie: naast 57 Belgen arresteerde de scheepsvaartpolitie 83 Nederlanders.
Samen met de haven van Rotterdam, is Antwerpen de belangrijkste poort voor cocaïnesmokkel van voornamelijk Latijns-Amerika naar West-Europa. Hoewel het vaak om jonge mensen gaat, spelen uithalers een belangrijke rol in deze keten.
Voor een paar duizend euro breken zij in op het havengebied om illegale drugs uit containers te halen. Volgens de Belgische politie rekruteren criminele organisaties bewust kwetsbare jongeren om deze riskante klussen op te pakken. Onder de gearresteerden waren 37 minderjarigen, van wie 22 afkomstig uit Nederland.
Het aantal keren dat er vorig jaar drugs gevonden werd in Antwerpen is toegenomen ten opzichte van eerdere jaren, en toch is de totale hoeveelheid onderschepte cocaïne opnieuw sterk afgenomen. Ging het in het eerste halfjaar van 2023 nog om recordhoeveelheid van meer dan 43.000 kilo, is dat nu slechts 16.000 kilo. De Belgische politie vermoedt dat criminele organisaties geraffineerder te werk gaan. Mogelijk verschepen de organisaties hun drugs in kleinere hoeveelheden, om risico’s te spreiden.
Lees ook
Deze ‘drugsoorlog’ is geen Vlaams onderonsje – Nederlanders spelen prominente rol
Negen van de tien partijen in de gemeenteraad van Zwolle stemden maandagavond voor de komst van een azc. De lokale Swollwacht, de enige partij die tegen stemde, was niet per se tegen een azc, maar wilde de opvang kleinschaliger regelen. Een welhaast unaniem besluit, kortom, van een democratisch gekozen, lokale regering. Goed nieuws, zou je zeggen.
Toch liet Nieuwsuur (NPO 2) in een korte reportage iets anders zien. Het enige raadslid dat aan het woord kwam was Evelina Bijleveld van Swollwacht, en de enige buurtbewoner een vrouw met „grote zorgen”, die insprak in de vergadering. „Mijn kinderen [kunnen] straks niet vrij en onbezorgd opgroeien in hun eigen buurt.” Ook het deel van de publieke tribune dat luidruchtig opstapte tijdens de vergadering van de gemeenteraad, kreeg veel zendtijd.
Natuurlijk, Geert Wilders was vanuit Den Haag als een dolle stier naar Zwolle gestormd om de menigte voor het stadhuis op te jutten, en op te roepen om het besluit van de gemeenteraad niet te accepteren. Logisch om daar verslag van te doen, maar journalistieke objectiviteit is echt iets anders dan alleen de ophef in beeld brengen. Nu mag Wilders zijn campagne via Nieuwsuur uitrollen. Dat lijkt me na de rellen in Coevorden van vorige week toch niet de bedoeling. Die gemeente kon de veiligheid van veertien minderjarige meisjes, gevlucht uit oorlogsgebied, niet garanderen. Een regering op onrechtmatig wijze (bijvoorbeeld met geweld) dwingen om een handeling te verrichten, is volgens de definitie van de Europese Unie een vorm van terrorisme.
Gelukkig werd er wel gelachen in safaripark de Beekse Bergen bij De Oranjezomer (SBS), waar VVD-leider Dilan Yesilgöz aan tafel zat. Of ze zaterdag bij festival Gelderpop was geweest. Douwe Bob had daar namelijk voor het eerst opgetreden sinds Yesilgöz hem van pure Jodenhaat had beschuldigd. Er werd een filmpje getoond van het optreden. „Zullen we het vandaag over leuke dingen hebben?”, zei hij tegen het publiek. „Genoeg drama, jongens!”
Tot tien tellen
Die opdracht nam de immer gezellige presentator Thomas van Groningen, die het stokje van Johnny de Mol overnam, uiterst serieus. „Kunt u tot tien tellen?”, vroeg Van Groningen aan Yesilgöz. „Zeker. Zeker. Ik kan zeker tot tien tellen. Ik ben niet voor niks minister van Justitie en Veiligheid geweest. Ik heb mijn werk altijd goed gedaan. En af en toe is het ongepolijst en ziet het er zo uit. […] Maar je hebt ook mensen nodig die staan voor onze manier van leven. En het ook zien als er iets onder druk staat. Maar dan heb je ook verantwoordelijkheid, en die trek ik mij aan, om het op een goede manier te brengen, en dat heb ik nu niet gedaan.”
Vervolgens ging de leider van de partij met steeds minder zetels in de peilingen verder over het steeds erger wordende antisemitisme, dat volgens Yesilgöz vooral zit „bij extreemlinks, extreemrechts en delen van de islamitische gemeenschap”. En dus: „Je moet voorkomen dat dat soort antidemocratisch gedachtengoed via buitenlandse televisie of hele conservatieve imams ons land binnenkomt. Ik heb een heleboel dingen al voor elkaar kunnen krijgen in het kader van het aanpakken van Jodenhaat, maar ik zou willen dat we één stap verder gaan en onze vrijheden nog meer gaan beschermen.” Welke vrijheden, en van wie, had Van Groningen kunnen vragen. Maar hij richtte zich tot Noa Vahle, de dochter van Linda de Mol, die om onverklaarbare redenen de hele avond ver weg in haar eentje aan een lege bar zat: „Noa, is dit te veel Buitenhof wat ik nu doe?”
„Een tikkie”, reageerde Vahle met een knipoog. „Formule 1 doen?”
„Max kan goed op regen, toch?”
Daarna ging het nog over F-35’s naar Polen, over bezuinigingen en de NAVO-top, en toen liep er een giraffe achter de studio langs. „Ingehaald door Henri Bontenbal”, merkte Van Groningen ineens op. „Tja, dat kan”, zei Yesilgöz. Geen woord over Netanyahu, die die nacht met Trump in het Witte Huis over Gaza zou spreken. Maar wel: genoeg drama jongens. Genoeg drama.
De Amerikaanse president Donald Trump heeft maandag bij het ontvangen van de Israëlische premier Benjamin Netanyahu in Washington gezegd hoopvol te zijn over een staakt-het-vuren in Gaza en dat er vooruitgang is geboekt met het omstreden plan om Palestijnen buiten Gaza te vestigen, melden internationale persbureaus.
Netanyahu zei voorafgaand aan een diner met Trump in het Witte Huis tegen journalisten dat de VS en Israël samenwerken met andere landen die Palestijnen „een betere toekomst” willen geven.
„Als mensen willen blijven kunnen ze blijven, maar als ze weg willen dan moeten ze in staat worden gesteld weg te gaan”, zei hij. „We werken nauw samen met de Verenigde Staten bij het zoeken van landen die willen realiseren wat ze altijd zeggen, namelijk dat ze Palestijnen een beter toekomst willen geven. Ik denk dat we bijna een aantal landen hebben gevonden.”
President Trump zei dat er „veel medewerking is van landen rond Israël” en dat er daarom „iets goeds gaat gebeuren”. Eerder dit jaar kwam Trump al met zijn omstreden idee om Palestijnen te hervestigen en van de Gazastrook „de Rivièra van het Midden-Oosten” te maken.
Inwoners van Gaza keerden zich fel tegen het plan en zeiden hun huizen nooit te gaan verlaten en mensenrechtenorganisaties veroordeelden het als „etnische zuivering”. Israël heeft sinds oktober 2023 naar schatting zo’n 56.000 Palestijnen gedood in de Gazastrook.
Trump ‘hoopvol’ over wapenstilstand
Terwijl Trump en Netanyahu elkaar ontmoeten in Washington, voert een Israëlische delegatie indirecte onderhandelingen met Hamas over een mogelijk staakt-het-vuren en vrijlating van Israëlische gijzelaars.
Trump zei hoopvol te zijn over een wapenstilstand en dat de gesprekken daarover „heel goed” verlopen. Palestijnse bronnen meldden zondag nog aan persbureau Reuters dat de onderhandelingen niets opleverden, maar Trump antwoordde op een vraag van een journalist wat een vredesdeal in Gaza nog in de weg staat: „Ik denk niet dat er een impasse is, ik denk dat alles heel goed gaat.”
Lees ook deze analyse
Trump wil een ‘big deal’ in het Midden-Oosten – maar de Palestijnen mogen niet meepraten
Over wat er dan concreet „heel goed” zou gaan en of er overeenstemming in zicht is over grote struikelblokken als de terugtrekking van Israëlische troepen, humanitaire hulp en het al dan niet voort mogen bestaan van Hamas, zei Trump niks.
Netanyahu zei maandag „altijd controle” te willen houden over de Gazastrook.
Protesten tegen Israël
Tijdens het bezoek van Netanyahu verzamelden zich buiten het Witte Huis honderden demonstranten, meldt Reuters. Die zwaaiden met Palestijnse vlaggen en spandoeken met leuzen als „Stop met het bewapenen van Israël” en „Zeg nee tegen genocide”.
Protest tegen Netanyahu in Washington.
Foto Brendan Smialowski / AFP
Ze riepen ook op tot het arresteren van Netanyahu en verwezen daarbij naar het arrestatiebevel van het Internationale Strafhof tegen hem vanwege oorlogsmisdaden in Gaza.
Gesprekken met Iran
Trump zei maandag ook dat zijn vertegenwoordigers van zijn regering binnenkort een ontmoeting zullen hebben met Iran. „We hebben gesprekken met Iran geagendeerd en ze willen praten”, zei hij voorafgaand aan zijn diner met Netanyahu. „Ze hebben een flinke tik gehad.”
Volgens zijn Midden-Oostengezant Steve Witkoff zal die ontmoeting ergens volgende week plaatsvinden.
Trump zei ook dat hij op enig moment de sancties tegen Iran zou willen opheffen. „Ik zou het geweldig vinden om die sancties, op het juiste moment, weg te kunnen nemen.”
Nobelprijs voor de Vrede
Netanyahu heeft Trump voorgedragen voor de Nobelprijs voor de Vrede, zo werd ook duidelijk tijdens zijn bezoek aan Washington. Op onder meer door Fox News verspreide beelden is te zien dat Netanyahu Trump tijdens hun diner een brief overhandigde met de nominatie.
Lees ook deze column
Jodenhaat in de gangen van het Pentagon
Volgens Netanyahu bewerkstelligt Trump op dit moment „in het ene na het andere land” vrede, maar vooralsnog is er ondanks intensieve Amerikaanse bemoeienis zowel in Oekraïne als in Gaza nog volop oorlog en nauwelijks uitzicht op duurzame vrede.
„Wauw, bedankt”, reageerde Trump op de brief. „Vooral van jou afkomstig is dit zeer betekenisvol”. Trump heeft meerdere malen laten weten dat hij graag de Nobelprijs voor de Vrede zou ontvangen. Het Noorse Nobelcomité beslist daarover.
Hoe groot de verleiding van een gevoelsreis naar Bravo voor de Kometen of de toekomstzucht van Aan het einde der eeuwen ook is, staand voor ‘Plato’s urban mini bieb’ aan de rand van Utrecht kies ik voor De vlam in de pan, de roman uit 1942 van Anton Roothaert. De schrijver werd bekend als auteur van het driedelige dierenartsendrama Dr. Vlimmen, het favoriete boek van Karel van het Reve.
De Vlam in de pan is een boek met een vlekje. Niet alleen op de rug, maar ook in overdrachtelijke zin. Het verscheen in 1942, nadat Roothaert de bezetter in een brief had verzekerd dat het zou worden geschreven vanuit de waarden van de nieuwe orde. Bovendien werd er een ‘frontuitgave’ van gemaakt, speciaal voor Nederlandse soldaten aan het Oostfront. Of dit exemplaar een van die 15 duizend is, is onduidelijk; er staat geen jaartal in.
Het boek beschrijft de ongelukkige lotgevallen van een groep Nederlandse soldaten in de meidagen van 1940 en kwam voort uit Roothaerts frustratie over het bar slechte materieel waarmee hijzelf het destijds als reservist moest doen. Twintig jaar lang is de krijgsmacht verwaarloosd, constateert een van de hoofdpersonen – in een passage die op een bepaalde manier best actueel aanvoelt. Het is een zooitje, dat verblind door vrede, de hoofdzaak uit het oog heeft verloren. „En zo hebben geniale hervormers zich de laatste twintig jaar vermaakt met het wijzigen van wijzigingen, omdat er geen ernstig werk te doen was. Reserve-officieren moesten bij hun opkomst voor herhalingsoefeningen vragen, of het commando ‘geeft acht’ nog bestond.” Nee, dan was het bij de tegenstander beter geregeld.
Inderdaad is de auteur te spreken over de kwaliteit van het Duitse leger, maar dat is niet wat het meest in het oog springt bij het lezen van De Vlam in de pan. Dat is de soepele verteltrant van Roothaert, die een van zijn helden introduceert met veel aandacht voor zijn verzorgde uiterlijk, blonde pijpenkrullen en een lichtvoetig zinnetje: „Alleen aan zijn broek was te zien dat hij niet als meisje bedoeld was.”
Dat de Brabantse schrijver ook giftig kon zijn, blijkt meteen daarna in een schoolscène: „In de klas hing een groot, gekleurd portret van den Paus, een schraal, oud mannetje, dat er uitzag, of hij er meer van wist, maar lekker niets zei. Zijn sluwe oogjes keken schuin langs je heen en hij lachte zoet.” Inderdaad – dat de paus vervolgens werd vergeleken met „het oude joodje Polak van de markt” negeren we even – was Roothaert een papenvreter van het zuiverste water.
Dat blijkt vooral bij de beschrijving van de vete tussen het gymnasium en de H.B.S. in de geboorteplaats van de hoofdpersonen. Het gymnasium schilderde de burgerscholers af als liberale goddelozen. Een hoogtepunt dient zich aan als de voorlijke en liberale leerling Leo Bunneke de oversteek naar het ‘gym’ maakt. Hij wordt binnengehaald „als een trophee”, maar drijft het docentengilde tot wanhoop, bijvoorbeeld door te vragen of de vader van een vriend naar de hel gaat: „Ik zag hem vanmorgen naar het station gaan met de Nieuwe Rotterdammer in zijn zak.” Onderkoeld vervolgt de auteur: „Er volgden grote moeilijkheden over de ark van Noach, over den walvis van Jonas, over de wonderen van Lourdes.” Verderop vraagt Leo zijn leraren hoe het mogelijk is dat feilbare kardinalen (de onfeilbare) paus kunnen kiezen. Je begrijpt waarom Karel van het Reve zo dol op Roothaert was.
Wilt u het besproken exemplaar van De Vlam in de pan hebben? Mail naar [email protected]; het boek wordt onder inzenders verloot, de winnaar krijgt bericht.
Nu het hysterische spektakelstuk rond Douwe Bob voorlopig lijkt afgerond, met een arrestatie (de hooligan-voorman van de Amsterdam Defence Force) en een halve spijtbetuiging (de hooligan-partijleider van de Haagse liberalen), kunnen we misschien een ander, publicitair hier wat minder belicht stukje ophef onder de loep nemen, daar verderop in Trump-land.
Daar ontmoeten we Pete Hegseth, de frisse en vrolijke minister van defensie die aan de voeten van zijn godgelijke leider, de Grote Gouden Bitcoin, het Amerikaanse leger aan het omkneden is tot een slagorde Rambo’s. Deze Pete heeft een woordvoerder, de frisse en vrolijke Kingsley Wilson, een echte Trumpista met het bijbehorende golvende lange haar en gave gebit. Ze twitterde voor haar aantreden graag: vóór massadeportaties, tégen trans personen (zouden geen vuurwapens mogen hebben en „niet zichtbaar” moeten zijn in een „gezonde samenleving”) en „Ausländer Raus!”, een diplomatieke steunbetuiging aan de AfD.
Tot zover niks aan de hand. Allemaal modale meningen in Trumps frisse en vrolijke Washington. Toch kwam Kingsley onlangs in opspraak door haar tweets en werd er door onpatriottische Congresleden om haar ontslag gevraagd – tevergeefs natuurlijk, want Pete staat pal achter haar.
Wat had Kingsley – die zichzelf „onbeschaamd rechts” noemt – nu misdaan? Ontdekt was dat ze kort voor haar aantreden ook herhaaldelijk twitterde over Leo Frank, een man die in 1913 in Georgia een 13-jarig meisje had „verkracht en vermoord”. Die oude zaak, destijds een nationale sensatie, is online herontdekt en een cause célèbre voor Amerikaanse neonazi’s.
Leo Frank was namelijk Joods.
De feiten in het kort. Frank, directeur van een potloodfabriek in Atlanta, werd ter dood veroordeeld voor de moord op zijn jonge werknemer Mary Phagan, vooral op basis van een verklaring van de zwarte portier van de fabriek. Omdat er achteraf sterke twijfels rezen aan de kroongetuige – van wie werd vermoed dat hij zelf de moordenaar was – zette de gouverneur van Georgia de straf om in levenslang.
Daar legden de notabelen van Atlanta zich niet bij neer. Opgelierd door de lokale pers sleurde een meute Frank uit de gevangenis en hing hem op. Geheel volgens de regels van het duo dat in het Zuiden de dienst uitmaakte: Jim Crow (rassenwetten) en Judge Lynch (eigenrichting).
Franks gruwelijke lot had grote gevolgen. De zaak leidde tot de oprichting van de Joodse Anti Defamation League, die strijdt tegen antisemitisme. Maar het blies ook de Ku Klux Klan nieuw leven in. Kleinkinderen van de witte puntmutsen scandeerden in 2017 in Charlottesville (Virginia) de leus „Jews will not replace us” en gebruiken de zaak-Frank nu als antisemitisch hondenfluitje.
Wie oude kranten van Atlanta erop naslaat, ontmoet een giftige walm van racisme en Jodenhaat. Hoe diep het laatste zat blijkt uit het feit dat – ongehoord in die streken – het woord van een zwarte getuige werd geloofd boven dat van een witte verdachte. Maar ja, Frank was Joods.
Frank had ook verdedigers in de pers, maar die legden het af tegen de hetze tegen „rijke Joden” Hoe komt het toch, sneerde The Jeffersonian, dat „alle Kaukasische rassen ‘vooroordelen’ hebben over joden?” En, klassiek: „Rijke Joden kopen en verkopen ons – en lachen ons achter onze rug uit.” Geen wonder dat een tijdgenoot in Wenen, een zekere Hitler, aandachtig keek naar het Amerikaanse Zuiden.
Goed, dit is dus de zaak waar Kingsley Wilson, woordvoerder van de Amerikaanse minister van defensie, graag over twitterde – om Frank postuum opnieuw te lynchen.
Je kunt je druk maken om Douwe Bob en zijn instant-engagement op een kinderpodium, of je fixeren op Gaza-protesten en een nieuwe draai geven aan de gebedsmolen van publieke ophef, maar echte haat huist vaak onderhuids – tot in de frisse, fruitige gangen van het Pentagon.
Sjoerd de Jong is redacteur van NRC. Hij schrijft om de week op deze plaats een column.
Met een reeks brieven aan handelspartners van de Verenigde Staten is president Donald Trump maandag begonnen met de herlancering van zijn ‘wederkerige importheffingen’. De omstreden tarieven, aanvankelijk gepresenteerd in april maar kort daarna voor negentig dagen opgeschort tot 9 juli, moeten nu op 1 augustus van kracht worden. Daarmee gaat de handelsoorlog die Trump heeft ontketend een nieuwe fase in.
Brieven aan veertien landen, waarin Trump het tarief dat voor hen gaat gelden uiteenzet, werden maandag geleidelijk openbaar gemaakt op zijn platform Truth Social. Voor goederen uit Japan en Zuid-Korea gaat een importheffing gelden van 25 procent, liet hij als eerste weten. Voor Zuid-Afrika is dat 30 procent. Ook onder meer Maleisië, Thailand, Laos, Myanmar, Servië, Bosnië en Herzegovina, Tunesië en Kazachstan vernamen hun tarief.
Volgens Karoline Leavitt, woordvoerder van het Witte Huis, zullen in de komende dagen meer brieven volgen. Zij sprak van „pasklare handelsplannen voor elk land”. De Europese Unie, die in onderhandeling is met de regering-Trump over een handelsakkoord, verwachtte geen brief van de president te ontvangen, meldde persbureau Reuters maandag aan het begin van de avond op basis van anonieme bronnen in Brussel.
Deadline
Daarnaast kondigde het Witte Huis aan dat de start van de heffingen met ruim drie weken wordt uitgesteld, van woensdag 9 juli tot vrijdag 1 augustus. Woensdag zou de deadline verlopen voor landen om handelsakkoorden met de VS te sluiten, na een pauze van negentig dagen die het Witte Huis in april afkondigde. Dat gebeurde kort na de aanvankelijke presentatie van de heffingen op goederen uit tientallen landen door Trump met een groot bord in de Rozentuin van het Witte Huis.
Het uitstel van negentig dagen, afgekondigd na paniek op de beurzen over de heffingen, was bedoeld om landen aan te sporen met de regering-Trump te onderhandelen. In die tijd gold een heffing van 10 procent. De regering-Trump voorspelde „negentig deals in negentig dagen”, maar heeft sindsdien alleen met het Verenigd Koninkrijk en Vietnam nieuwe handelsakkoorden gesloten. Ook bereikte het Witte Huis een raamakkoord met China.
Lees ook
Lees ook: Negentig deals in negentig dagen wil nog niet vlotten voor Trump
Trump is – na politieke successen in Washington en op het internationale toneel – uit op meer vooruitgang aan het handelsfront. Het verdere uitstel tot 1 augustus werd door medewerkers van het Witte Huis gepresenteerd als blessuretijd om meer akkoorden te kunnen afronden. Minister van Financiën Scott Bessent zei maandag dat zijn inbox vol zat met voorstellen van landen, en dat hij in de komende 48 uur meerdere akkoorden verwacht. De brieven van Trump lijken bedoeld om de druk op te voeren.
De brieven, afgedrukt op briefpapier van het Witte Huis, zijn geschreven in de stijl die Trump ook op sociale media gebruikt, met overdrijving en frases in kapitalen. „Wij nodigen u uit om deel te nemen aan de buitengewone economie van de Verenigde Staten, verreweg de grootste markt ter wereld”, schrijft Trump aan de Japanse premier Shigeru Ishiba en de Zuid-Koreaanse president Lee Jae-myung. De heffingen „kunnen worden bijgesteld, omhoog of omlaag, afhankelijk van onze relatie met uw land”, aldus Trump in beide brieven.
De buitenlandse leiders worden gewaarschuwd geen vergeldingsmaatregelen te nemen door hun eigen importheffingen te verhogen. „Als u om welke reden dan ook besluit uw tarieven te verhogen, dan wordt het bedrag waarmee u ze verhoogt, opgeteld bij de 25 procent die wij in rekening brengen”, aldus Trump. Hij eindigt met de zin die hij vaak gebruikt als afsluiter van zijn berichten op sociale media: „Dank u voor uw aandacht voor deze kwestie.”
Handelstekort
Voor Japan en Zuid-Korea, belangrijke bondgenoten van de VS in Azië, komen de tarieven vrijwel overeen met de heffingen die Trump in april aankondigde: 24 procent voor Japan en 25 procent voor Zuid-Korea. Ze komen niet bovenop al lopende heffingen op auto’s, staal en aluminium. Doel van de heffingen is volgens Trump om het handelstekort dat de VS met beide landen heeft te elimineren en productie van goederen terug te brengen naar de VS. Critici wijzen erop dat de heffingen niet worden betaald door de betrokken landen, maar door Amerikaanse kopers van hun producten, wat inflatie kan aanwakkeren.
Wall Street reageerde negatief op de brieven van Trump. De S&P 500-aandelenindex, die na de oorspronkelijke aankondiging van de heffingen in april inzakte, maar sinds het uitstel sterk is hersteld, daalde maandag met bijna 1 procent. Beleggers vrezen dat de herlancering van de heffingen zal leiden tot economische vertraging. De rente op 10-jarige Amerikaanse staatsobligaties, die in de gaten wordt gehouden voor aanwijzingen dat de kredietwaardigheid van de VS onder druk staat, liep op tot bijna 4,39%.
Lees ook
Lees ook: De aandelenmarkten zijn de heffingendip weer te boven. Is het vertrouwen helemaal terug?
Trump dreigde eerder overigens ook met extra heffingen van 10 procent op goederen uit landen die zich aansluiten bij het „anti-Amerikaanse beleid” van de BRICS, het economische samenwerkingsverband van Brazilië, Rusland, India, China en Zuid-Afrika. Ook Indonesië, Iran, de Verenigde Arabische Emiraten, Egypte en Ethiopië hebben zich bij dat verbond aangesloten. Trump gaf geen nadere details. De Braziliaanse president Luiz Lula da Silva reageerde afwijzend op dat dreigement. „De wereld is veranderd, we willen geen keizer”, zei hij maandag bij het slot van de BRICS-top in Rio de Janeiro.
Niet één minister die verantwoordelijk is voor een beleidsterrein, maar een team van ministers, om de samenwerking tussen departementen te bevorderen. Zo luidt een van de ingrijpende aanbevelingen uit het rapport Deskundige overheid van de Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid (WRR) dat dinsdag wordt gepresenteerd.
De belangrijkste beleidsthema’s, evenals de teams van ministers, zouden tijdens de formatie kunnen worden vastgesteld. Ambtenaren werken dan bijvoorbeeld niet alleen voor de minister van Volkshuisvesting, maar voor het team ‘Woningcrisis’. Hierdoor worden ministeries „aan elkaar vastgeklonken”, schrijft de WRR, een onafhankelijke adviesorgaan voor regering en parlement. „Duidelijk dient te zijn: samen uit, samen thuis, zo moet het ook echt werken.”
„Het besef dat ministeries losse eilanden zijn, is wel ingedaald binnen de Rijksoverheid”
Hoe de overheid functioneert, staat al jaren ter discussie – na onder meer de Toeslagenaffaire en het Groningse gasdossier. Terugkerende kritiek, bijvoorbeeld van NSC, is ook dat de ambtenarij over te weinig vakkennis zou beschikken. Eerdere pogingen om de overheid beter te organiseren, hebben amper effect gehad, schrijft de WRR. „Een rigoureuzere aanpak” is vereist, zegt raadslid Paul ’t Hart van de WRR.
Helemaal nieuw lijkt het idee niet. Er werden al pogingen gedaan om samenwerking tussen ministeries te stimuleren. Zo werd begin dit jaar onder leiding van demissionair premier Dick Schoof een stikstofcommissie opgezet, met negen ministers en twee staatssecretarissen. Vooralsnog heeft deze commissie alleen een ‘startpakket’ met oplossingsrichtingen gepresenteerd.
Is de stikstofcommissie een goed voorbeeld van die samenwerking tussen ministeries?
„Ik zie die juist als een typische hulpconstructie die weinig grote veranderingen teweegbrengt: de intentie is er om samen te werken, maar uiteindelijk werkt het zo goed en zo slecht als de houding van de bewindspersonen. De demissionair minister van Landbouw, Femke Wiersma (BBB, blijft verantwoordelijk voor de aanpak. Dus andere ministeries kunnen op elk moment besluiten een stap terug te zetten. Wiersma kan daarbij ook altijd de verantwoordelijkheid weer naar zich toetrekken en andere ministeries buitenspel zetten. Daar schiet je op lange termijn dus niets mee op.”
Paul ’t Hart. „Na veertig jaar bestuurskunde weet ik: de krachtigste sturingsinstrumenten zijn geld en politieke verantwoording.” Foto Studio Oostrum
Een ‘team-X’ van ministers valt en staat toch ook bij de bereidheid om samen te werken?
„Dat klopt, maar ik ben er na veertig jaar bestuurskunde wel achter: de twee krachtigste sturingsinstrumenten zijn geld en politieke verantwoording. De WRR stelt voor dat ministers gezamenlijk verantwoordelijk worden om grote opgaven als de energietransitie op te lossen en zich daarvoor eveneens samen verantwoorden in de Tweede Kamer. De ministers zorgen daarbij voor een gemeenschappelijk budget dat uit de individuele begrotingen wordt gehaald. Zo bouw je prikkels in om de samenwerking tussen bewindspersonen en ministeries te versterken, die ontbreken momenteel.”
Het WRR-rapport verwijst naar een ander verstrekkend advies uit 1993 van de toenmalige adviescommissie-Wiegel (naar VVD-leider Hans Wiegel). De overheid kampte toen, wellicht nog meer dan nu, met ‘verkokering’, waardoor ambtenaren andere ministeries zagen als concurrenten. De commissie-Wiegel stelde voor terug te gaan naar acht kleinere kerndepartementen, die vervolgens eenheden konden samenstellen die dan zouden werken aan specifieke beleidsterreinen, het zogenoemde ‘blokkendozenmodel’.
Voor het ‘blokkendozenmodel’ ontbrak het aan politiek draagvlak. Dat kan nu ook weer gebeuren. Maar u stelt dat dit voorstel minder radicaal zou zijn. Waarom?
„Het besef dat ministeries opereren als losse eilanden, dat is door de jaren heen wel ingedaald bij de Rijksoverheid. Daardoor is nu de ruimte ontstaan om weer eens goed te kijken naar de vraag: hebben wij onszelf goed georganiseerd? Tegelijkertijd huiveren de politiek en topambtenarij voor grote reorganisaties, dat is ook begrijpelijk. Het pad dat wij in het rapport bewandelen, is een middenweg. Zo blijven de afzonderlijke ministeries in het voorstel wel gewoon bestaan.”
„Je wil niet dat de Rijksdienst de speelbal blijft bij iedere kabinetsformatie”
Een ander voorstel is een ‘Commissaris voor de Rijksdienst’. Wat voor bevoegdheden zou die krijgen?
„We keken naar de Deltacommissaris, die in 2009 door het kabinet-Balkenende IV is ingesteld om het hoogwaterbeleid in Nederland te coördineren. Zo’n Rijkscommissaris voert niet direct opdrachten uit van de minister, maar fungeert als een regisseur die partijen bij elkaar brengt. De Deltacommissaris kreeg jaarlijks een budget van 1 miljard euro, een soort smeerolie: hij kan eisen stellen aan partijen, maar die ook binden met financiering. Zijn of haar benoemingstermijn moet langer zijn dan een kabinetsperiode, het liefst zeven jaar. Zo creëer je enige afstand tot de politiek, wat hard nodig is. Je wil niet dat de Rijksdienst de speelbal blijft bij kabinetsformaties, waardoor bijvoorbeeld opeens wordt besloten het ministerie van Volkshuisvesting op te heffen. Je breekt ambtelijke expertise af die je een paar jaar later dan toch hard nodig blijkt te hebben. Zie die maar weer eens op te bouwen.”
Hoe moet die verhouding tussen de Rijkscommissaris, ambtenarij en politiek dan wel eruitzien?
„Dat hebben wij niet tot drie cijfers achter de komma uitgedacht. Ik denk wel dat in die verhouding het primaat van de politiek is doorgeslagen. En dat het, gegeven de enorme instabiliteit in de politiek, dringend gewenst is dat de ambtelijke dienst wat meer een positie krijgt.”
Lees ook
Regeringscommissaris hekelt bureaucratische overheid: ‘Ambtenaren moeten zoveel nodeloze handelingen verrichten dat het wel fout móét gaan’
Voor een deel van Nederland is de zomervakantie begonnen. Vanaf 2.195 euro kunt u een achtdaagse rondreis maken langs de zuidkust van IJsland. U bezoekt watervallen, zwarte lavastranden en gletsjers, die nu nog groot zijn, maar binnen afzienbare tijd een flink deel van hun ijs verliezen. Hoe lang kunnen toeristen nog zien waarvoor ze nu komen: unieke natuur die onder druk staat door opwarming van de aarde?
Wereldwijd wordt het warmer, in Maastricht was het vorige week 39 graden. Dat leidt tot het fenomeen ‘laatste-kans-toerisme’: reisbureaus brengen toeristen naar plekken die door klimaatopwarming, vervuiling of ontbossing dreigen te verdwijnen. Van Venetië of Tuvalu (zeespiegelstijging) tot de Noordpool of Antarctica (smeltende ijskappen), en van The Great Barrier Reef of Bonaire (verdwijnend koraalrif) tot het Amazonegebied (ontbossing).
De fototentoonstelling Wish You Were Here van Sarah Palmer is sinds mei te zien in het Duitse Zingst. Ze toont toeristen die smeltende ijskappen in Alaska bekijken. Door klimaatverandering worden cruiseschepen er minder gehinderd door ijs – het cruiseseizoen is sinds 2022 verlengd van vier naar zeven maanden.
Lees ook
Vliegen naar de zon of liever iets dichterbij? Klimaat beïnvloedt keuzes van reizigers
Natuurlijk kan één toerist weinig veranderen – al mag de kracht van individueel handelen niet worden onderschat. Iedereen begrijpt de aantrekkingskracht van natuur die dreigt te verdwijnen. Ook een reisbureau is weinig aan te rekenen: als zij die cruisetocht naar de Noordpool niet aanbieden, doet een ander het wel.
Tegelijk is het wrang en een betere metafoor voor de klimaatcrisis is nauwelijks denkbaar. Toeristen kijken met vol bewustzijn (en ter ontspanning) naar de desastreuze gevolgen van klimaatverandering, om er vervolgens niets wezenlijks tegen te doen. Zoals bij ruimtetoerisme: al CO2-uitstotend kijken naar wat mede door die uitstoot met uitsterven wordt bedreigd. En dan ineens de kwetsbaarheid ervan inzien.
In de zomer van 2024 ging bijna driekwart van de Nederlanders op vakantie, van wie bijna de helft naar het buitenland. Frankrijk blijft de populairste bestemming, maar het vliegverkeer neemt toe. Schiphol telde 66,8 miljoen reizigers, 8 procent meer dan een jaar eerder. Ongeveer een derde van de Nederlanders vliegt jaarlijks, de helft daarvan meerdere keren per jaar.
Maar wat te doen? Toerisme aan banden leggen is onuitvoerbaar. Alleen al bepalen welke bestemmingen ‘goed’ zijn en welke niet, is vrijwel onmogelijk, laat staan bepalen met welk vervoer mensen mogen reizen. Wel kunnen overheden normeren en beprijzen: via wetgeving en (financiële) prikkels sturen op duurzame ontwikkeling, zodat mensen kunnen blijven reizen zonder daarmee het klimaat naar de knoppen te helpen.
Dat is hoognodig en zou een veel groter gespreksthema moeten zijn, in Nederland én Europa. Niets doen is geen optie meer, de wereldwijde CO2-uitstoot stijgt nog altijd. Toerisme is belangrijk, als ontspanning, geestverruiming én voor economieën. Maar er zijn schaduwkanten en ze groeien.
Zolang overheden en bedrijven hun verantwoordelijkheid niet nemen, is ook de reiziger aan zet. Dus burger, vakantieganger, consument: denk na over uw bestemming en vervoer. Misschien is gletsjergluren met een cruisereis wel in te ruilen voor een net zo mooie plek dichterbij. Kijk naar natuurfilms om te beseffen hoe kwetsbaar de aarde is. Straks is het – mede door dit verwoestende toerisme – te laat.
/s3/static.nrc.nl/images/gn4/stripped/data134655703-dfd678.jpg|https://images.nrc.nl/5xKR_5XxXLSiMcQuGuqz8da_jtk=/1920x/filters:no_upscale()/s3/static.nrc.nl/images/gn4/stripped/data134655703-dfd678.jpg|https://images.nrc.nl/0vfM6pqMCcqdqt9WytvsgrxuakM=/5760x/filters:no_upscale()/s3/static.nrc.nl/images/gn4/stripped/data134655703-dfd678.jpg)
