Opinie | Veters

Mijn vader kan zijn veters niet meer strikken.

„Ik word er gek van”, moppert hij. „Dat geknoei met die handen.”

Ik kniel voor hem neer. Niet voor het eerst, niet voor het laatst. Zijn schoenen wiebelen een beetje terwijl ik de lussen maak.

„Zo!”, zeg ik luchtig. „Een dubbele knoop, dan blijft het zitten.”

Hij kijkt naar mijn hoofd, zwijgt even, en aait dan met een onvaste hand over mijn haar.

„Vroeger deed ik dat bij jou.”

We lachen. En slikken.

Het is niets. En het is alles.

Lezers zijn de auteurs van deze rubriek. Een Ikje is een persoonlijke ervaring of anekdote in maximaal 120 woorden. Insturen via [email protected]