N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.
Carlijn Kamphuis
Uiteindelijk toch die spijkerbroek met geborduurde bloemen erop gekocht. De volgende ochtend trek ik ’m aan. Ik voel een lichte opwinding. Met Kees-de-Jongen-achtige gedachten in mijn hoofd (iedereen denkt vast: wat heeft zij een toffe broek) wandel ik met mijn dochter naar school. Het eerste wat de juf zegt als we de klas in lopen: „Hee, heb je een nieuwe broek?” Zie je wel, denk ik, en glimmend van trots geef ik bevestigend antwoord. Dan zegt ze: „Ik dacht het al: het prijskaartje zit nog aan de achterkant.”
Lezers zijn de auteurs van deze rubriek. Een Ikje is een persoonlijke ervaring of anekdote in maximaal 120 woorden. Insturen via [email protected]
Bijna zes maanden na de verkiezingen presenteerden PVV, VVD, NSC en BBB gisteren een akkoord. Daarmee zal de PVV gaan regeren én komt een radicaal-rechtse partij voor het eerst in het centrum van de macht. Chef van de politieke redactie Pim van den Dool vertelt wat er in het akkoord staat. Welke plannen heeft het nieuwe kabinet?
Heb je vragen, suggesties of ideeën over onze journalistiek? Mail dan naar onze ombudsman via [email protected].
Beoogd premier Plasterk biedt Omtzigt in open brief excuses aan: ‘Sorry Pieter!’
Beoogd premier Ronald Plasterk heeft vrijdag in een open brief in De Telegraaf excuses gemaakt aan NSC-leider Pieter Omtzigt. Plasterk zegt spijt te hebben dat hij bepaalde gebeurtenissen, die tijdens de eerste formatieronde plaatsvonden, openbaarde. „Sorry Pieter!”, schrijft Plasterk in de brief.
Omtzigt verliet de formatietafel, geleid door Plasterk, in februari. De toenmalig informateur zou volgens Omtzigt belangrijke informatie hebben achterhouden, waardoor de gesprekken vertraging opliepen. Plasterk vertelde op zijn beurt tijdens een Kamerdebat dat Omtzigt gebruik had gemaakt van zijn dienstauto om zich naar een hotel te verplaatsen.
In de brief in De Telegraaf schrijft Plasterk daarover. “Mij is veel gevraagd hoe ik erop terugkijk dat ik in het debat over de eerste informatieronde heb verteld dat de dienstauto van de informateur gebruikt was. Ik hecht eraan te stellen dat ik dat niet had moeten doen; Het was onnodig en misplaatst. Ik heb er nadien daarom persoonlijk mijn excuses voor gemaakt bij Pieter Omtzigt en herhaal die graag publiek: Sorry Pieter!”
De brief verschijnt op een precair moment: op donderdag meldde NRC dat de voordracht als kandidaat-premier van Plasterk door de PVV wordt vertraagd door Omtzigt, precies vanwege de vertrouwensbreuk die in februari ontstond.
Naïm Derbali
Welkom in dit blog
In dit blog houdt NRC de ontwikkelingen bij rondom de formatie. Lees hier het vorige blog terug.
Met tegenzin beken ik dat ik bij de vaart waarmee we een knetterrechts kabinet ingleden, met een knoop in mijn maag, soms zelfs licht benauwd voor de tv zat. De tegenzin kwam door pestkoppen die klaarstaan om je op het twitterschoolplein uit te lachen – ik blijf Twitter zeggen, ik buig niet voor die miljardair. Twitter, Twitter, Twitter. Die uitlachtweets kan ik zelf tikken: „Ha, ha, huiliehuilie, linkse tranen.” Om de moed erin te houden, speel ik steeds dat nummer af dat Arjen Lubach met zijn Duitse evenknie maakte. Dat gaat met stijgende vrolijkheid van: „We gaan verder naar, verder naar, verder naar, verder naar rechts.”
Toen het uitkwam, zong ik vrolijk mee. Nu heb ik het voor zingen iets te benauwd. Ik werd in Uruguay onder een rechtse regering geboren. Drie jaar later was dat een dictatuur. Mijn vader verzette zich daar iets te fel tegen en belandde twaalf jaar in de gevangenis. Hij was toen in de twintig. Dat ik met een knoop in mijn maag voor de tv zit is misschien niet rationeel, maar wel herleidbaar. Visioenen van Nederlandse machthebbers die machtelozen achter tralies smijten, moet ik steeds wegredeneren. Doe ik dat niet, dan mag ik in de waarschijnlijk lange rij voor angstremmers aansluiten.
Wat ik uiterst rechts weet te liggen, is een vallei van repressie. Wat extreemrechtse regeringen altijd brengen, lijkt Nederland te zijn vergeten. De politieke verslaggeving doet intussen of extreemrechts de normaalste zaak van de wereld is. Zelfs bij de publieke omroep die, zoals dat bij uiterst rechts gaat, tot pulp gereduceerd dreigt te worden, werd het verslag van de laatste meters gevuld met weetjes over fracties die pizza of patat aten.
Geen voorbeschouwingen van wat een extreemrechtse regering voor Nederland zou kunnen betekenen. Geen getuigenverslagen over wat zulke regeringen in Italië of Hongarije doen. Nogal wiedes dat half Nederland niet lijkt te beseffen dat een vrije pers de macht controleert. Daarbij vallen politici die hun macht liever niet gecontroleerd zien, journalisten aan met een venijn die tegen elke andere beroepsgroep onacceptabel zou zijn. Als Wilders leraren tuig van de richel zou noemen, snapt iedereen de consequenties: ouders zouden hun kinderen thuis gaan houden. De pers is inmiddels niet eens op universiteitsprotesten veilig.
Met een strik om zijn extreemrechtse coalitie, zei een stralende Wilders: „Zo werkt een democratie, het is geweldig om daar onderdeel van uit te maken.” De baas van het eenmansvehikel dat hij partij noemt en die daarin geen democratische mechanismen toestaat, stond bij de publieke omroep te kirren over democratie. Ik hoopte dat iemand zou vragen sinds wanneer hij daar gevoelens voor had. Dat gebeurde niet, dus koos ik maar weer play en neuriede: Weiter nach, weiter nach, weiter nach weiter nach rechts.