Opinie | De nieuwe Tweede Kamer heeft een ervaren voorzitter nodig: Martin Bosma

Posted on November 28, 2023 by admin

De wisseling van de wacht in de Tweede Kamer wordt in de media welhaast vergeleken met een copernicaanse wending. Daar is ook aanleiding voor. Bekende en belangrijke namen verdwijnen uit de Haagse politiek en maken ruimte voor voormalig backbenchers en nieuwkomers. Zo’n onervaren Kamer heeft een heel ervaren voorzitter nodig. Iedereen weet wie dat is, maar geen Kamerlid van een ‘fatsoenlijke’ partij dat er de afgelopen jaren op durfde te stemmen: PVV’er Martin Bosma.

Het voorzitterschap van de Kamer leek altijd al op partijpolitieke koehandel, zoals de verkiezing van de huidige voorzitter Vera Bergkamp (D66) aantoonde. Slechts zes dagen na het publieke vertrouwensverlies in premier Mark Rutte (VVD) vanwege het ‘functie elders’-incident – coalitiepartijen D66 en CDA steunden een motie van afkeuring – overlegden VVD en D66 over een nieuwe voorzitter. Binnen anderhalve dag moest de Kamer (lees: de coalitie) een keuze maken; de nieuwe bestuurscultuur bleek meteen een doodgeboren kind.

De uittocht van ervaren politici heeft ernstige gevolgen voor onze parlementaire democratie, betoogde docent rechtsgeleerdheid Lorenzo Nieuwenburg eerder dit jaar in het FD. De afnemende parlementaire ervaring van Kamerleden, gemiddeld slechts iets meer dan vijf jaar, ondermijnt de kwaliteit van wetgeving en toezicht op de regering. Partijen zouden ervaring serieus moeten nemen bij het opstellen van kieslijsten en kiezers moeten deze competentie erkennen, zo betoogde Nieuwenburg. Het behouden van ervaring en kennis van politieke mores is cruciaal voor een gezonde werking van onze parlementaire democratie.

Onschatbare waarde

Een ervaren voorzitter in een parlement vol nieuwkomers is van onschatbare waarde. De voorzitter fungeert als gids, mentor voor nieuwelingen, bewaakt de parlementaire slagvaardigheid en zorgt voor verantwoordelijkheid en onafhankelijkheid van het parlement. Een goede voorzitter zorgt kortom voor dualisme – de houding die de Kamer inneemt als controleur van de regering.

PVV’er Martin Bosma kandideerde zich meerdere keren voor het voorzitterschap, maar werd nooit verkozen. Desondanks is Bosma’s lange ervaring als ondervoorzitter absoluut een reden voor zijn geschiktheid. Hij is bekend met het politieke spel en zorgt altijd voor een soepel verloop van parlementaire sessies. Zijn lidmaatschap van de PVV-fractie doet hem bekendstaan als ‘de beste Kamervoorzitter die de Kamer nooit zal hebben’. Nu de PVV de grootste partij is geworden op 22 november, zou Bosma mogelijk een ministerspost kunnen gaan vervullen. Dat zou zonde zijn. De Tweede Kamer heeft Bosma’s ervaring harder nodig dan ooit.

De vraag rijst: wegen ervaring en bekwaamheid zwaarder dan politieke overtuigingen bij de keuze van een voorzitter? Het is de taak van de Kamervoorzitter de werkzaamheden van de Kamer en het Presidium te leiden, het Reglement van Orde te handhaven, Kamerbesluiten uit te voeren, en de Kamer te vertegenwoordigen, zo schrijft het Reglement van Orde van de Tweede Kamer voor. Politieke inhoud heeft geen enkele plaats in het voorzitterschap. Als vicepresident van de Raad van State zou Bosma om die inhoudelijke reden dus volstrekt ongeschikt zijn, maar als Kamervoorzitter is hij al jaren simpelweg het sterkst van allen. Het voorzitterschap draait immers primair om de vorm die de voorzitter schept en bewaakt zodat het verschil van inhoud van de overige Kamerleden zo goed en evenwichtig mogelijk uit de verf komt. Het is een ontspannen voorzitter in een overspannen Kamer.

Ook racisten mogen promoveren

Maar toch, dat PVV-fractielidmaatschap zit in de weg. Bosma’s oude promotor, de onlangs overleden UvA-hoogleraar Meindert Fennema, kreeg van collega’s nog weleens de vraag toegebriest waarom hij ‘die racist’ bij hem toeliet een dissertatie te schrijven. Herhaaldelijk reageerde Fennema daarop „dat ook racisten het recht hebben te promoveren”. Hij verwees hierbij naar zijn eigen promotor, die hem begeleidde hoewel hij destijds communist was en lid van de Communistische Partij Nederland, en dat was toch „een vereniging van massamoordenaars”.

Laat me deze woorden van de markante professor eens extrapoleren tot een klein gedachte-experiment. De Kamer heeft meer dan een decennium een premier geduld die nota bene in 2007, vóór zijn premierschap, als staatssecretaris van Sociale Zaken door de rechter is veroordeeld wegens aanzetten tot rassendiscriminatie. PvdA, D66, ChristenUnie en CDA wilden met zo iemand aan het hoofd maar al te graag aan een coalitie deelnemen. Zelfs GroenLinks wilde dat in 2021, maar die partij liep een politiek blauwtje op bij de veroordeelde premier.

Zo bont als Rutte heeft de PVV’er het nooit gemaakt. De kandidatuur van Bosma bezorgt de Kamer niettemin steevast partijpolitieke hik. Dit is doorzichtig en ronduit schijnheilig. Het is te hopen dat de nieuwe Kamerconstellatie hier verandering in brengt.

Het voorzitterschap draait om parlementaire vorm, niet om politieke inhoud. Het is tijd dat Tweede Kamerleden niet voor hun eigen partijpolitieke belang, maar voor ons parlementaire belang kiezen. Bosma bewijst zich al jaren als sterkste kandidaat. Met zijn ervaring is hij een ‘offer they can’t refuse’.

Pleister op de huid kan heel geleidelijk medicijnen toedienen

admin
November 27, 2024
0

Je kent ze misschien wel, de morfine- en anticonceptiepleisters. Via een plakker op de huid, waar piepkleine naaldjes doorheen steken, worden pijnstillers of hormonen geleidelijk afgegeven in het bloed. Als patiënt of gebruiker merk je daar niets van; de naaldjes zijn zo klein dat je ze niet voelt zitten. Je hoeft ook niet steeds na te denken over het innemen van je medicijnen, je kunt je pillen niet op je nachtkastje laten liggen of per ongeluk te veel of te weinig innemen.

Hoe handig zou het zijn als voortaan meer medicijnen op deze manier zouden kunnen worden gegeven? Nieuw onderzoek in Science Translational Medicine biedt hoop. De onderzoekers ontwierpen een pleister die erin slaagde een chemotherapie tegen leukemie (cytabarine) en een medicijn tegen diabetes (exenatide) op een constant ritme af te geven in muizen en honden. De naaldjes brengen het werkende middel in de huid (transdermaal), waarna het zich verder door het lichaam verspreidt.

Honden en muizen

Tot op heden lukte het wetenschappers niet om werkende pleisters met micronaalden voor zulke ‘zware’ medicijnen te maken, die over een langere periode geleidelijk moeten worden afgegeven. De nieuwe pleisters kunnen dat wel, gedurende zeker 24 uur. De chemotherapie werkte zelfs beter via de pleister dan via het infuus. Positief verbaasd over de goede uitkomsten testten de onderzoekers de pleister daarna op tien proefpersonen, die allemaal aangaven geen enkele irritatie, jeuk of hinder te ervaren.

De zogenoemde ‘draagbare osmotische micronaaldenpleister’ werkt – in tegenstelling tot eerdere varianten – niet op elektriciteit, maar op basis van osmose. Dat is een waterbeweging die op gang komt doordat water van een plek met weinig opgeloste deeltjes naar een plek met meer opgeloste deeltjes stroomt, via een selectief doorlatend vlies dat bepaalde stoffen wel en andere deeltjes niet doorlaat. In de pleister zorgt die waterverplaatsing voor een druk die het werkende medicijn door drie naaldjes met een diameter van 0,2 millimeter de huid in perst.

Een patiënt draagt een ‘osmotische micronaaldenpleister’.

De nieuwe pleister is potentieel geschikt voor de toediening van een enorm scala aan medicijnen, voorspellen de onderzoekers. Via de osmose-constructie kan het bijna alle soorten stoffen vasthouden, van piepkleine moleculen tot grote eiwitten en peptiden. Denk aan antistolling en pijnstilling na een operatie, antibiotica in moeilijk begaanbare gebieden en ontwikkelingslanden, en immunotherapie bij kanker. Door de lengte van de naaldjes in de pleister aan te passen kunnen medicijnen in de toekomst bovendien niet alleen in de huid worden afgegeven, maar ook door de huid heen, of zelfs nog dieper: in de bloedbaan.

Column | Kleine storm

admin
November 27, 2024
0

We zaten midden in het nieuws, in een middenklasser in het oog van de storm. Op weg naar een theater in Assen. Weerman Marco Verhoef had ons in klare taal gewaarschuwd. Afschuwelijk harde, on-Nederlandse windstoten. Code oranje. Sinds we stormen kleuren en namen geven, deze heette Conall, ben ik nog nooit bang geweest voor het weer. Daarvoor eerlijk gezegd ook niet. Ondanks de klimaatverandering blijft het wel Nederland, op de Waternoodsramp en wat overstromingen na is er niets blijven hangen. Weerwaarschuwingen vullen de nieuwssites maar bijna niemand neemt ze nog serieus. Sterker: ik zie in de nieuwe buurt bij slecht weer extra veel hardlopers. Dat zijn vooral vrouwen. Is het extra prettig om door regen en wind te rennen?

Rampen komen altijd onaangekondigd, juist daarom is dit nieuwe systeem zo geruststellend.

Mijn vader moest bij stormen soms preventief wachtlopen bij de IJssel, dan ging hij met een collega-ambtenaar in een fluorescerend hesje de dijk tussen Velp en Rheden op. Daar spraken ze dan wandelaars aan.

„Weet u wel dat het heel hard waait…”

Ze kregen nooit te horen dat de wandelaars dat graag tevoren hadden geweten.

Natuurlijk moest er ook een verslag worden geschreven, elke stap werd gedocumenteerd.

Een keer troffen ze een vrouw van wie de kleine hond in de IJssel was gewaaid. De collega merkte op dat het beest inmiddels ‘een zeehond’ was, over die opmerking is een klacht ingediend. Mijn vader werd door een commissie gevraagd naar zijn versie van dat verhaal. Hij maakte het niet kleiner dan het was, dat doen ambtenaren niet.

Tegelijkertijd gingen we op vakantie in Zeeland bij een storm wel kijken of de Deltawerken het gingen houden. Ze hielden het. Ik denk dat mijn vader het werk van Marco Verhoef had kunnen waarderen. De kleurencodes zouden ideaal zijn geweest om de werkzaamheden in te kaderen, waar hij zo van hield. Na zijn pensionering wandelde mijn vader voor de lol door storm en noodweer over de dijk richting Rheden. Hij werd nooit aangesproken door een ambtenaar van de Dienst Water van de Provincie Gelderland. „Schijnbaar hadden ze weer een snipperdag.”

Aan het eind was mijn moeder bang dat hij van de dijk zou waaien, ik denk dat hij dat zelf een mooie dood had gevonden.

Geheel in zijn geest trotseerden we gisteren storm Conall, er gebeurde ondanks code oranje en de waarschuwingen volgens verwachting weer helemaal niets.

We bereikten Assen.

Marcel van Roosmalen schrijft op maandag en donderdag een column.

Dit fraudedossier poetst Marine Le Pen niet zomaar weg

admin
November 27, 2024
0

Marine Le Pen ziet er moe uit. De voorvrouw van de Franse radicaal-rechtse partij Rassemblement National (RN) heeft diepe wallen, haar stem is schor. Ze kijkt vaak ongerust, deze woensdag in de rechtszaal van het Parijse Hof waar haar advocaat Rodolphe Bosselut zijn slotpleidooi houdt in een monsterzaak over het verduisteren van Europees geld. In een bomvolle zaal bijt Le Pen soms op een duimnagel, of lacht schamper als Bosselut een grapje maakt.

Le Pen heeft dan ook veel aan haar hoofd: niet alleen ligt haar vader en voorganger Jean-Marie Le Pen op sterven, ook is haar politieke toekomst in gevaar. Het Openbaar Ministerie eiste vorige week een celstraf van vijf jaar (waarvan drie voorwaardelijk) tegen de politica, een boete van 300.000 euro en een vijfjarig verbod om zich verkiesbaar te stellen. Het OM wil dat dit verbod meteen ingaat, óók als Le Pen in hoger beroep gaat. Als de rechter hierin meegaat, kan Le Pen geen presidentskandidaat zijn bij de verkiezingen van 2027.

In de zaak, waarmee bijna 7 miljoen euro is gemoeid, staat Le Pen samen met vierentwintig (ex-)partijgenoten terecht. Haar partij – destijds nog Front National (FN) genaamd – zou tussen 2004 en 2016 medewerkers hebben betaald met geld bestemd voor assistenten van Europarlementariërs, terwijl zij geen of weinig werkzaamheden uitvoerden die bij die functie horen. Onder anderen de lijfwacht van Jean-Marie Le Pen en de persoonlijk secretaris van Marine Le Pen werden betaald met geld uit Brussel.

‘EP als melkkoe’

Volgens het OM is het zo klaar als een klontje: Marine Le Pen bevond zich in het centrum van een „georganiseerd systeem” dat van het Europees parlement een „melkkoe” maakte voor het Front National. Die conclusie komt voort uit lang en diepgravend onderzoek, zegt Marine Turchi, de in radicaal-rechts gespecialiseerde onderzoeksjournalist van de nieuwssite Mediapart die de zaak in 2013 onthulde. „Er is negen jaar onderzoek gedaan, de rechtszaak duurt twee maanden en de onderzoekers hebben documenten, mails en getuigenissen verzameld die verpletterend zijn.”

Zo hebben meerdere bronnen getuigd dat Le Pen na de Europese verkiezingen van 2014 aan Europarlementariërs mededeelde dat zij maximaal één assistent mochten aannemen, en dat „de rest van de envelop voor parlementair assistenten beschikbaar zal worden gesteld aan de partij”. Er zijn bewijzen dat ‘assistenten’ een fulltime baan hadden op het FN-hoofdkantoor in Frankrijk, en dat sommigen nauwelijks in Brussel waren in de tijd dat ze op papier een Europarlementariër bijstonden.

Ook dook een overzicht op waarop staat welke parlementariër nog budget over had en welke partijmedewerker daarvan betaald kon worden. En in een in de rechtbank veelbesproken mailwisseling merkt een Europarlementariër op dat „wat Marine aan ons vraagt, erop neerkomt dat we tekenen voor fictieve banen”. Waarop de FN-penningmeester antwoordt: „ik geloof dat Marine dat allemaal weet”.

Bosselut en andere advocaten verdedigen hun cliënten met hand en tand. Bosselut benadrukt woensdagmiddag met veel stemverheffingen en wijzende vingers dat hoewel het dossier duizenden pagina’s telt, er geen „directe instructie” van Marine Le Pen is gevonden voor het optuigen van een dergelijk systeem. Ook noemt hij dat andere partijen eveneens Europees geld gebruikten om nationale medewerkers te betalen – centrumpartij Modem is hier onlangs nog voor veroordeeld.

En Bosselut vindt het logisch dat partijmedewerkers zowel Europese als nationale werkzaamheden op zich namen. En hij stelt dat Le Pen om politieke redenen vervolgd wordt. „Ik vraag de rechtbank haar niet te veroordelen (…) op basis van wat zij representeert.” Veel tijd nam Bosselut ook om aan te tonen waarom de rechter volgens hem geen verbod op verkiesbaarheid met directe ingang kan afkondigen. 2027 is ook in zijn gedachten.

Zorgen over mogelijke opvolger

Het is de vraag in hoeverre de rechtbank, die eind maart uitspraak doet, hierin meegaat. Vanwege de hoeveelheid bewijs en omdat het reglement van het Europees Parlement duidelijk is, is het zeker niet uitgesloten dat de rechtbank het OM volgt, of voor een iets lagere straf kiest met dezelfde politieke gevolgen. „Er hangt een zwaard van Damocles boven het hoofd van Marine Le Pen en haar partij”, zegt Turchi. Ook Le Pen zelf zei eerder dat zo’n uitspraak haar „politieke dood” zou betekenen.

Het zou een schok zijn voor Frankrijk, waar iedereen weet dat Le Pen goede kans maakt de presidentsverkiezingen van 2027 te winnen. Dit is deels een resultaat van Le Pens jarenlange werk voor het ‘ont-demoniseren’ van haar partij: ze verzachtte een aantal extreme standpunten, gooide extremisten (inclusief haar vader) uit de partij en wachtte simpelweg tot het electoraat radicaal-rechtser werd. Met succes: nooit eerder waren zo veel Fransen het eens met de ideeën van het RN (39 procent), volgens een opinie-onderzoek van Instituut Verian.

Als Le Pen geen RN-presidentskandidaat kan zijn, wie dan wel? „De enige logische opvolger is Jordan Bardella”, zegt Turchi: de 29-jarige partijleider en Le Pens rechterhand. Dit biedt enerzijds kansen: „hij kan nieuwe stemmen aantrekken want hij is populair onder jongeren, hij wil samenwerken met centrumpartijen en hij gebruikt theorieën zoals de omvolkingstheorie die kiezers van de [meer identitaire radicaal-rechtse politicus] Éric Zemmour kunnen verleiden.” Ook is Bardella niet ‘besmet’ met de naam Le Pen.

Maar binnen de partij zijn ook zorgen over Bardella’s capaciteiten, zegt Turchi. „Het is nog altijd Marine Le Pen die de partij draagt en Bardella is niet iemand met grote dossierkennis.” Ook gaat hij in debatten geregeld onderuit en heeft hij weinig ervaring. „De ervaring die hij heeft zit hem vooral in actievoeren voor zijn partij en mediatraining. Dat maakt dat zijn uitspraken vaak erg voorbereid lijken, en als de discussie anders loopt dan hij had verwacht, verliest hij soms de controle.”

Zoals vorige week, toen Bardella tijdens een televisie-interview stelde dat mensen met een strafblad zich niet verkiesbaar kunnen stellen voor zijn partij. (Dit is overigens onwaar, er zijn RN-parlementariërs met veroordelingen.) Toen de journalist vroeg of dat ook voor Marine Le Pen geldt, stamelde Bardella dat „er een hoger beroep zal komen” en „Marine Le Pen compleet onschuldig” is. Het was Le Pen die zijn woorden vervolgens weer recht breide.

Andere RN-leden vervolgd

Los van wie presidentskandidaat wordt, zou de partij een flinke klap te verduren krijgen als de rechter oordeelt conform de eis van het OM. Ook tegen andere partijprominenten zijn forse straffen geëist: van Louis Aliot (nummer 2 van de partij, ex van Marine Le Pen en burgemeester van Perpignan) en partijmastodont Bruno Gollnisch tot woordvoerder Julien Odoul. Turchi: „Het is de vraag of het RN deze mensen binnen de partij zal houden.”

En het RN kan aan geloofwaardigheid inboeten. „Vooral omdat zij, voordat ze zelf betrokken raakte in deze zaak, er altijd prat op ging tegen politieke corruptie te strijden: het FN had ooit zelfs de slogan ‘handen schoon, hoofd geheven’.” Het was ook Marine Le Pen die oud-president Nicolas Sarkozy en andere politici opriep op te stappen na aanklachten over corruptie.

Het is volgens Turchi wel de vraag in hoeverre het electoraat van het RN zich zal laten beïnvloeden. „Het RN heeft een parallelle werkelijkheid gecreëerd waarin deze rechtszaak een politiek complot is, waarin in zulke zaken nog nooit zulke straffen zijn geëist, waarin de democratie geschaad wordt. Dat is simpelweg onwaar, maar RN-politici vertellen dit waar ze maar kunnen, en in elk geval een deel van hun kiezers zal hierin geloven.”

En als Le Pen veroordeeld wordt, maar zich wel verkiesbaar mag stellen, is de kans aanwezig dat het Franse volk zijn schouders ophaalt over de corruptieaffaire. Turchi: „Het publiek vindt dit soort zaken maar ingewikkeld. Pas als een zaak erg symbolisch is, bijvoorbeeld toen publiek geld was gebruikt voor het organiseren van weelderige diners met kreeft en champagne in de Assemblée, of toen bleek dat presidentskandidaat François Fillon maatpakken van duizenden euro’s had aangenomen, heeft dat grote invloed op de publieke opinie.”

Maar toch. Le Pen en de rest van Frankrijk weten ook dat het niet voor het eerst zou zijn dat een kansrijke presidentskandidaat net voor de verkiezingen van het toneel verdwijnt. In 2011 zag de linkse IMF-topman Dominique Strauss-Kahn zijn kans op het Élysée verdampen toen hij werd aangeklaagd voor het verkrachten van een kamermeisje in New York. En in 2017 verloor de rechtse François Fillon vroegtijdig de race omdat was uitgekomen dat hij een nepbaantje had bedacht voor zijn vrouw.

De zorgen die zijn te lezen op het gezicht van Marine Le Pen zijn dus niet ongegrond. Na het slotpleidooi zegt ze woensdagavond tegen de verzamelde pers dat de afgelopen twee maanden „een lijdensweg” waren. Maar ook dat ze zich „sereen” voelt en zéro politieke conclusies wil verbinden aan de zaak. Het is de vraag of ze dat kan waarmaken.