N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.
Vluchtelingen In een kamp in Libië werden vluchtelingen gemarteld en afgeperst, bericht Nieuwsuur. Volgens het Openbaar Ministerie wonen mogelijk honderden slachtoffers in Nederland.
Tientallen tot honderden Eritreeërs die in Nederland wonen, zijn slachtoffer van mensensmokkelaars die vluchtelingen martelen en afpersen. Dat bevestigt het Openbaar Ministerie na berichtgeving door Nieuwsuur. Het OM heeft 191 mensen gehoord voor een strafzaak met tot nu toe zeven verdachten.
„Uit de verhoren blijkt dat mensen die Eritrea ontvluchten, in handen vallen van een nietsontziende bende die over de ruggen van mensen de meest gruwelijke dingen doet”, zegt een woordvoerder van het OM. „Als deze mensen vervolgens met gammele bootjes in Europa aankomen, zijn ze nog steeds niet veilig omdat ze worden afgeperst om geld voor familieleden te betalen.”
De martelingen vonden plaats in een kamp in Libië, zeggen getuigen tegen Nieuwsuur. Daar werden vluchtelingen gevangen gehouden en gedwongen om familieleden te bellen om geld te vragen voordat ze verder mochten reizen. Een persofficier vermoedt dat op die manier miljoenen euro’s zijn opgehaald.
Groot onderzoek
Het OM werkt samen met Interpol, Europol en meerdere Europese landen om het netwerk te verstoren en op te heffen, zegt de woordvoerder tegen NRC. „Het OM heeft niet het idee dat het deze zaak in zijn eentje kan oplossen.”
De twee hoofdverdachten in de zaak zijn Tewelde G., ook bekend als Walid, en Kidane Zekarias H.. Walid werd eind vorig jaar aan Nederland uitgeleverd, H. is vorige maand gearresteerd in Soedan en zit sindsdien vast in de Verenigde Arabische Emiraten. Nederland heeft om zijn uitlevering verzocht.
Het gaat slecht met het Volkswagen, het symbool van de Duitse auto-industrie. Verslaggever Milo van Bokkum vertelt dat de industrie het sowieso moeilijk heeft en dat heeft grote gevolgen voor tienduizenden werknemers. Wankelt het fundament onder de Duitse economie?
Het was echt grappig wat Arjen Lubach laatst deed: hij toonde de tweet van minister Faber die een foto van zichzelf plaatste waar ze triomfantelijk onder had geschreven dat ze zojuist de Europese Commissie had verzocht om een uitzonderingspositie voor Nederland inzake asielbeleid, hoewel de Commissie daar niet over gaat. Daarna liet hij een foto van zichzelf zien: ‘hier bel ik met de Donald Duck om te zeggen dat het defensiebudget omhoog moet’.
Fijn, satire. En nuttig ook. En je relativeert het geheel weer een beetje.
Toch werd ik er niet vrolijk van, ik relativeerde eigenlijk niks en het nut leek me hooguit dat ik de grappen zou kunnen herhalen tegen anderen die er hetzelfde over denken. Dan kunnen wij gezellig in een klein hoekje gaan lachen.
Het is goed om te blijven lachen en spotten natuurlijk. Maar is dat dan alles?
Het tijdschrift Nexus bracht net een nieuw nummer uit onder het motto: ‘Draag de vlag!’ Die ‘vlag’ heeft alles te maken met waar Nexus altijd al voor stond: beschaving, geschiedenis, humanisme, redelijkheid. Het tijdschrift staat dit keer vol met korte essays van kunstenaars, filosofen, onderzoekers van uiteenlopende richtingen en herkomst, die zeggen wat voor vlag ze willen dragen of die een brief schrijven aan een denkbeeldige jongere vakgenoot.
Dat levert het een en ander aan gemopper op, zoals in het stuk van pianist David Dubal dat ik eerst voor satire aanzag, zij het veel minder leuke dan die van Lubach, zo driedubbeldik gaat hij tekeer tegen alles wat hij ‘rockmuziek’ noemt. Maar er worden ook verstandige dingen opgemerkt. Zoals door de vooraanstaande diplomaat Jean-Marie Géhenno, die begrijpt dat het merkwaardig is om de jeugd de les te lezen nu de wereld in deze toestand verkeert. Hij heeft het onder andere over de moeite die westerse samenlevingen hebben om te weten waar ze voor staan, nu ze geen ideologische vijand meer hebben.
Je gaat dan ook denken aan waar je zelf voor zou willen staan. Ik kan me makkelijk aansluiten bij waar Nexus voor staat, maar dat levert nogal grootse begrippen op: vrede, Europese samenwerking, ‘de toekomst van de westerse beschaving’, het belang van onderwijs en geschiedenis, ‘Bildung’, kunst. Hm, dan voel ik me toch wel een beetje als iemand in verkleedkleren, met die beruchte te grote broek aan.
Maar eigenlijk gaat Lubach ook over ‘de toekomst van de westerse beschaving’, en over het belang van onderwijs en onderzoek en kunst. Dat programma steekt het in een vrolijk giletje, en het houdt het gesprek concreet in plaats van abstract.
En wat je ook ziet, is dat Lubach en zijn redactie niet zozeer mopperen, maar werkelijk ergens in geloven.
Dat is denk ik waar het om draait. Echt in iets geloven, binnen dat hele veld van vrijheid, redelijkheid en menselijkheid enz. Echt van iets houden. David Dubal houdt hartstochtelijk van klassieke piano, dat is dan weer sympathiek. Zodra je enthousiasme voelt en toewijding, voel je ook weer moed en vitaliteit. Of iemand zich nu wijdt aan de zangkunst, de economie of aan de klassieken, maakt dan niet uit.
Echt niet? Het maakt natuurlijk wel uit, maar als er verschil van inzicht is weet je in elk geval dat je binnen dezelfde ruimte discussieert en uitgaat van hetzelfde. Dat je geen brieven stuurt naar instanties van wie je geen antwoord te verwachten hebt.
Dus ik kijk naar Lubach, lees Nexus, probeer van het een en ander te houden, ergens voor te staan, te zwaaien met mijn kleine vlaggetje, terwijl intussen de telefoon bij de Donald Duck roodgloeiend staat.
Omdat we niet van tevoren kunnen inschatten hoe lang onze vader nog in leven blijft, hebben we de offerte toch maar aangevraagd. Zijn falende hart pompt onvoldoende om hem op eigen kracht boven te krijgen. Een begripvolle vertegenwoordiger komt langs, bekijkt met zijn timmermansoog de trap, laat zijn meetlint het werk doen en vertrekt weer. De productie van de traplift wordt meteen in gang gezet. Levertijd twee weken. Twee dagen later sluit onze pa zijn ogen voorgoed. Verdrietig bel ik de firma op om de opdracht te annuleren. „Mag ik vragen wat de reden is?”, vraagt de stem aan de telefoon. „Mijn pa heeft voor een andere lift gekozen,” zeg ik.
Lezers zijn de auteurs van deze rubriek. Een Ikje is een persoonlijke ervaring of anekdote in maximaal 120 woorden. Insturen via [email protected]