Nu Vitesse definitief zijn proflicentie verliest vragen ze zich in Arnhem af wat er naast voetbal nog meer verloren gaat. ‘Een club brengt mensen bij elkaar’

Hans Witjes (75) zegt het maar heel eerlijk: hij kon afgelopen nacht amper slapen. Om 6 uur − „dat mag je best weten” − is hij maar z’n bed uitgegaan en heeft hij het burgerlijk wetboek erbij gepakt. Is er nog een kans dat…?

Tafelgenoten Joop Looman (85) en Sjon (67) en Rita Rosbach (66) knikken instemmend. „Ik pakte donderdag elke tien minuten mijn telefoon”, zegt Sjon, armen over elkaar. „En toen nu.nl bekendmaakte dat het oordeel eraan kwam: elke minuut.”

Het viertal, allen geboren en getogen in Arnhem, zit zoals elke vrijdagochtend bij Arnhems Meisje, een grand café in een van de vele monumentale panden in de binnenstad. Normaal gesproken nemen ze dan onder het genot van een cappuccino rustig de week door. Maar de afgelopen tijd kon het op die vrijdagen maar over één onderwerp gaan.

Na jaren van financiële wantoestanden werd donderdag bekend dat de beroepscommissie van de KNVB definitief de proflicentie van SBV Vitesse intrekt. Een „meerjarig patroon van misleiding, omzeiling en ondermijning” van het licentiesysteem is het oordeel waarmee de club het moet doen, al is er nog een sprankje hoop: een kort geding bij de civiele rechter. Donderdagmiddag treffen beide partijen elkaar bij de voorzieningenrechter in Utrecht. De KNVB zei in een reactie het „heel erg” te vinden, „niet alleen voor de club zelf, maar ook voor de fans.”

Hans Witjes schudt zijn hoofd. „Dat is nou júist waar de beroepscommissie geen aandacht voor heeft.” Hij begint zijn vingers op te tellen. „Tuurlijk heb je de supporters en de club, maar denk ook eens aan de medewerkers op Papendal, de lokale ondernemers.” Ja, er zijn fouten gemaakt, maar dat de „regelneven” amper oog hebben voor het maatschappelijk belang van zo’n club, dat voelt wrang.

Een steen voor 100 gulden

Sommige supporters weten niet wat ze moeten met dat gevoel, ziet Witjes. Loop een rondje door de binnenstad en je ziet de wildste krachttermen over de KNVB verschijnen. Maar hier aan tafel overheerst de boosheid niet. „We vinden het vooral heel jammer.”

Vooral Witjes, de prater van het stel, heeft een bijzondere band met de club. Samen met zijn zoon, die daarvoor speciaal om het weekend van Utrecht naar Arnhem reist, heeft hij een seizoenskaart. Hij kan zich nog goed herinneren hoe zíjn vader hem in de jaren zestig voor het eerst meenam naar het oude sportcomplex Monnikenhuize. Hij was erbij toen de club in ’66 kampioen werd van de Tweede Divisie. Als vijftienjarige stond hij op de houten ‘jongenstribune’ toen keeper en aanvoerder Frans de Munck − Sjon Rosbach: „de zwarte panter” − de beker in ontvangst nam. Nog altijd kan hij op commando één voor één de spelers uit de selectie noemen.

Als Hans, Sjon, Rita en Toon tijdens een wedstrijd om zich heen kijken? Dan zien ze jong en oud, laag- en hoogopgeleid, rijk en arm, verenigd in clubliefde.

Toen een paar jaar terug de eerste berichten naar buiten kwamen van gedoe rondom financiën maakten de mannen zich nog niet zoveel zorgen. Rosbach, gepensioneerd postbode en eveneens seizoenskaarthouder, maakt een golvende beweging met zijn vingers. „Goede tijden hebben zich altijd met slechte afgewisseld.” Hij kan zich nog de actie ‘Bouw mee aan een steengoed Vitesse’ herinneren. Dan kon je, we spreken eind jaren zestig, voor 100 gulden een steen kopen om de club uit financieel noodweer te helpen. „Het duurde best lang voordat we dachten: dit is echt menens.”

Nu het doek definitief lijkt te vallen, denken ze liever aan de mooie momenten. Eind jaren negentig, toen de Griekse goalgetter Nikos Machlas met liefs 34 goals topscorer werd. De zomer van 2017: Vitesse won de KNVB beker, en met z’n allen waren ze naar de Kuip getrokken. Seizoen ’12/13, toen het buitenlandse geld met de Georgische zakenman Merab Zjordania nog veelbelovend scheen en de club met topspelers als Wilfried Bony, Nemanja Matic en clubicoon Theo Jansen een tijdje op weg leek naar de landstitel. Of neem de airborne herdenkingen en het hele stadion dat de veteranen van De Slag om Arnhem eerde. Rita Rosbach: „Prachtig was dat.”

Clubliefde

En eerlijk, het is wonderbaarlijk wat voor steun er vanuit de supporters is geweest de afgelopen jaren, zegt Witjes. Miljoenen werden er opgehaald. Lokale ondernemers hielden inzamelingsacties om de club eens een keer niet afhankelijk te laten zijn van buitenlandse investeerders. „En zelfs toen we degradeerden zat het stadion vol.”

Dat is verreweg het mooiste aan de club. Dat je mensen samenbrengt, misschien wel juist als het slecht gaat, zegt Rita Rosbach. Want Arnhemmers kunnen echt wel op elkaar zeiken hoor, dat geven ze hier aan tafel zo toe. Nuilen, noemen ze het, „op alles en iedereen”. Maar als Hans, Sjon, Rita en Toon tijdens een wedstrijd om zich heen kijken? Dan zien ze jong en oud, laag- en hoogopgeleid, rijk en arm, verenigd in clubliefde. Rita: „Een club brengt mensen bij elkaar. Wie weet hoe dat nu wordt..”

Zoom in

Even verderop lijkt het rond trainingscomplex Papendal alsof er niets aan de hand is. Onder toeziend oog van een handjevol supporters wordt er gewoon getraind door de mannen van de selectie die nog moeten afwachten wat er met hun salarissen zal gebeuren de komende tijd.

Beau en Stijn, twee vijftienjarigen met regenjassen aan die elkaar kennen van de basisschool, zien hoe hun favoriete speler Alexander Büttner, een jongen van de club, een crosspass geeft naar een teamgenoot.

„Misschien is het wel de laatste keer dat ze hier staan”, zegt Beau. Net zoals de vrijdagochtendclub hebben ze een seizoenskaart op tribune Oost. En net zoals Sjon, Hans en Joop erfden zij het fanschap van hun vader. En mochten er ooit kinderen komen? Zou je dan…„Natuurlijk”, zegt Stijn. Verder willen ze − net zoals andere aanwezige supporters − niet te lang praten. Ze komen hier om hun club te steunen.

Witjes, zo had hij nog gezegd na zijn laatste slok cappuccino, merkt dat hij zeker de afgelopen weken vaak terugdenkt aan de tijd dat híj als vijftienjarig jochie op de houten jongenstribune stond. „Maar ja”, zegt-ie. „Dat is nostalgie, en daar kopen we nu helemaal niks voor.”

Delen





Mail de redactie