Vorige week werden wij van de Smibanese University getroffen door het spijtige nieuws dat Jan Cremer de zichtbare wereld onder ons allen heeft verlaten. Dat het leven vergankelijk is, en de dood voor eenieder op deze aarde een wachtend feit is, daar ben ik me zeer bewust van. De dood is ook niet het einde, want men leeft voort in wat men achterlaat. Zo ook in dit geval, want wijlen Jan Cremer heeft genoeg gedaan en achtergelaten om voor altijd een bestaand idee te kunnen blijven, in ieder geval onder ons. Om die reden hebben wij hem erkend als erelid van de Smibanese University.
De Smibanese University heeft een lijst met ereleden waarvan het eerder een eer is dat wij hun die erkenning mogen geven dan andersom. De eer werkt the other way around zeg maar. Waar het normaliter zo is dat iemand erkend wordt en diegene zich vereerd voelt in dat feit, is het bij ons zo dat wij uit eervolle overweging iemand opnemen als erelid, en wij degene zodoende eren. Om twee voorbeelden te geven van mensen die nog leven heb je RZA, de geestelijke oprichter van de Wu-Tang Clan en Master P, oprichter van hiphopbeweging No Limit. Je zou nu bij jezelf kunnen denken van ja, dat zijn grootheden uit de Hiphopwereld en de Smibanese University is gefundeerd door Hiphop-filosofie, maar ook mensen die het leven achter zich hebben gelaten zoals Steve Jobs, Johan Cruijff of Amy Winehouse zijn mensen die we hebben opgenomen als ereleden. Wat al deze mensen met elkaar gemeen hebben is dat zij het leven zijn gaan leiden vanuit een intrinsiek geloof in hoe de dingen werken, en hoe zij zich daartoe verhouden, om vanuit die understanding hun leven op te bouwen, met als gevolg dat ze velen inspireerde met hun doen en laten. In ’t Smibanese zouden we zeggen: dit zijn allemaal mensen die „raar halen”, terwijl ze onbeschaamd hunzelf zijn gebleven door alles heen.
Jan Cremer is ook zo iemand, een man die door het leven ging als schrijven en kunstenaar, maar eigenlijk vooral werd gerespecteerd als geverifieerd ‘lefgozer’. Om te leven vanuit een diepgeworteld geloof in jezelf en jouw kunnen vergt ook een goeie dosis lef, en wijlen meneer Cremer had daar eerder teveel van dan te weinig. Ook voor mij was Cremer inspirerend, helemaal ik de beginfase van mijn leven als professioneel schrijver en Smiboloog. Het is inmiddels al tien jaar geleden dat ik voor het eerst over hem hoorde in een aflevering van Zomergasten 2014, toen filmregisseur Jim Taihuttu vertelde over wat Cremers boek Ik Jan Cremer met hem deed als young boy. Tot dat moment had ik vrij weinig met Nederlandse literatuur. Maar toen Jim Taihuttu over hem vertelde dacht ik bij mezelf oké, dat boek moet ik wel even checken.
Zo gezegd zo gedaan, en kort nadien kreeg ik zijn boek van een goeie vriendin, niet geheel toevallig de dochter van een andere lefgozer: Henk Schiffmacher. Dat is het sowieso ook in life. Great minds think alike, en het is niet toevallig dat ik via de wegen van andere lefgozers in aanraking kom met die ene lefgozer. Sowieso geloof ik niet in toeval by the way, maar goed.
In mijn ogen is dat ook all you need om te leren how it’s done in die libi. Wij van de Smibanese University trekken onze lering uit alles wat is gedaan door mensen die doen of leven hoe wij dat willen, en zo vinden we onze weg. De exceptionele doeners zijn in dat opzicht als het ware als mentoren. Maar gezien wij geen direct contact met ze hebben noemen we ze liever ereleden, en daar hoort Jan Cremer vanaf nu ook bij. Moge hij rusten in vrede.
Prof. Soortkill is oprichter van Smib Worldwide, een creatieve organisatie uit de Bijlmer. En van de Smibanese University, waarvoor hij het Smibanese woordenboek 2.0 publiceerde (in 2020 genomineerd voor Taalboekenprijs) en onlangs Smibologie. Each one, teach one.
