Naseem heeft eindelijk vrienden gemaakt in Leiden, maar straks gaat de opvang dicht

Posted on by admin

Hij was bijna begonnen met zijn spullen inpakken. De afgelopen weken dacht locatiemanager Peter Zwaan dat de 3 Octoberhal, een Leidse sporthal die sinds acht maanden dienstdoet als noodopvang voor asielzoekers, per 28 april zijn deuren zou moeten sluiten. Om de teleurstelling over de sluiting te dempen vierden bewoners en personeel vorige week maandag zelfs al een afscheidsfeestje.

Maar of een afscheid ook écht een afscheid is, is in de asielopvang zelden zeker, weet Zwaan. Afgelopen woensdag, vier dagen voor de officiële einddatum, hoorde hij van de gemeente dat de locatie toch nog twee maanden open mag blijven.

De zomer komt eraan en dus moeten de komende maanden veel noodopvanglocaties voor asielzoekers sluiten. Recreatieparken en hotels, die nu vaak als noodopvang worden gebruikt, willen in de zomermaanden toeristen ontvangen.


Ook voor een aantal andere noodopvanglocaties, zoals de Leidse sporthal, loopt het tijdelijke contract met het Centraal Orgaan opvang asielzoekers (COA) nog dit voorjaar af. Tot en met 1 juni 2024 moeten 31 van in totaal 385 locaties sluiten, blijkt uit COA-cijfers die NRC opvroeg. In totaal vangen die locaties nu ruim vierduizend asielzoekers op. Ook later dit jaar lopen heel wat contracten af.

Demissionair staatssecretaris Eric van der Burg (Asiel, VVD) schreef twee weken geleden al aan de Tweede Kamer dat vóór 1 juli dit jaar 12.000 extra opvangplekken voor asielzoekers beschikbaar moeten komen. In de Kamerbrief spreekt hij van een „acute situatie in de asielopvang”. Dit komt niet alleen doordat veel locaties moeten sluiten en te weinig nieuwe worden geopend. Ook de instroom van asielzoekers groeit. In de eerste maanden van 2024 was die aanzienlijk hoger dan in dezelfde periode vorig jaar. En de uitstroom van statushouders – die al een verblijfsvergunning hebben – gaat te traag.

Het COA is „constant in gesprek” met gemeentes en ‘locaties’, zoals hotels, om opvangplekken te regelen. Of om de locaties wat langer open te houden, zoals in Leiden lukte. „Je schuift het probleem dan eigenlijk op. Je kunt even ademhalen, maar bent zo twee maanden verder”, zegt een woordvoerder van het COA. Daarna moet je mensen toch weer „van hot naar her” gaan slepen. „Je probeert hun alles zo goed mogelijk uit te leggen, maar het is niet fijn.”

Vierpersoonskamers

In de opvanglocatie in Leiden zitten naast asielzoekers ook statushouders. De omstandigheden zijn „sober”, vertelt Zwaan, terwijl hij een rondje loopt over het terrein. Er zijn enkel vierpersoonskamers, dus veel privacy is er niet. Voor een bezoek aan een dokter moeten de bewoners naar de andere opvang in Leiden. En zelf koken, dat gaat moeilijk in een sporthal zonder keuken.

Toch zijn de bewoners positief over het verblijf. Ja, niet kunnen koken is vervelend, zegt Abdulrahman (24) die om de hoek van de opvang zit te roken. „That’s it”. Net als andere asielzoekers die NRC sprak wil hij niet met zijn volledige naam in de krant. De werknemers zijn aardig, de bewoners zijn hecht, op het veld naast de hal kunnen ze voetballen. Het is er in ieder geval „veel beter” dan in zijn geboorteland Syrië. „Hier heb ik tenminste een beetje stabiliteit.”

Naseem verblijft sinds augustus in Nederland. Via Jordanië, Turkije, enkele Balkanlanden en Ter Apel kwam hij uiteindelijk in Leiden terecht.

Foto’s Mona van den Berg

Buiten aan een picknicktafel draait de Palestijn Naseem een sjekkie. Hij verblijft sinds augustus in Nederland. Via Jordanië, Turkije, enkele Balkanlanden en Ter Apel kwam hij uiteindelijk in Leiden terecht. „Ik heb al mijn familie achtergelaten, ik was helemaal alleen.” Hij is blij dat hij in Leiden wat vrienden heeft gemaakt. Daardoor voelt hij zich minder eenzaam. „Ik heb hier eindelijk stabiliteit”, zegt ook hij – tot straks de opvanglocatie sluit.

Syriër Iyad (47) zou een mogelijke sluiting van de locatie in Leiden ook erg vinden. „Ik heb hier na maanden eindelijk een baan geregeld”, zegt hij op de tribune in de sporthal. Hij wacht alleen nog op zijn BSN-nummer, dan kan hij aan de slag als tuinman. Dat was ook zijn beroep in zijn geboorteland. „Gelukkig zijn we nog even welkom hier.”


Lees ook
Krijgt elke gemeente nu een eigen azc?

In de crisisopvang voor asielzoekers in een Gronings studentencomplex wordt de laatste hand gelegd aan de inrichting. De opvang moet tijdelijk onderdak bieden aan tachtig tot honderd asielzoekers.

Meer opvangplekken

Sinds 1 februari dit jaar is de spreidingswet van kracht. Die moet zorgen voor meer opvangplekken en een eerlijker verdeling ervan over het land. Maar tot november overleggen gemeenten nog over de verdeling van de 96.000 (reguliere) plekken waar demissionair staatssecretaris Eric van der Burg bij de invoering van de wet om gevraagd heeft. Zij staan niet te springen om vaste opvanglocaties te realiseren. Ze zorgen wel voor tijdelijke locaties, maar dat zijn er niet genoeg. Bovendien zijn die ongeveer twee keer zo duur als reguliere opvangplekken.

Open, dicht, toch open. Locatiemanager Peter Zwaan in Leiden is de „hectiek” wel gewend. Hij werkt sinds 2012 voor het COA en heeft al meerdere keren meegemaakt dat een locatie op het laatste moment tóch open mocht blijven. Daarom had hij deze keer de beveiliging alvast ingeroosterd voor ná de beoogde sluitingsdatum. Aan personeelsleden die eigenlijk op een andere locatie zouden gaan werken, maakte hij subtiel duidelijk dat ze misschien toch hier moesten blijven. „Het zou kunnen dat…”, klonk het veel de afgelopen weken, zegt-ie. Met een glimlach: „Na zoveel jaar leer je om in meerdere scenario’s te denken.”

De noodopvang in de Leidse 3 Octoberhal zou 28 april sluiten, maar blijft nog twee maanden open.
Foto Mona van den Berg

Related Posts

Universiteit Gent verbreekt toch de banden met drie Israëlische onderzoeksinstellingen: ‘Zeer problematisch’

De Universiteit Gent zet de samenwerking stop met drie Israëlische onderzoeksinstellingen omdat die militair materieel produceren voor de oorlog in Gaza. Het gaat volgens Belgische media om Holon Institute of Technology, MIGAL Galilee Research Institute en Volcani Centre. Studenten van de school pleitten al langer voor een volledige academische boycot van Israël en beschouwen de actie als een kleine overwinning — ze gaan door tot alle banden tussen hun school en Israël zijn doorbroken.

In Gent vonden, net als in veel andere Europese steden, pro-Palestijnse studentenprotesten plaats vanwege de rol van Israël in de oorlog met Gaza en de link met hun universiteit. De afgelopen weken leidde dat in Gent nog niet tot een andere visie op de Israëlische relaties — tot donderdag. Rector Rik Van de Walle spreekt in De Standaard van „zeer problematische samenwerkingen”. Hij belooft dat de universiteit de banden doorbreekt met de drie instellingen.

Begin deze maand, vlak na het uitbreken van de protesten, had de raad van bestuur van de universiteit nog besloten dat het beëndigen van de samenwerking niet nodig was, onder meer na een evaluatie van een mensenrechtencommmissie. Van de Walle vertelde toen nog dat de school „in geen geval samenwerkt met partijen die betrokken zijn bij ernstige mensenrechtenschendingen die de Israëlische overheid pleegt”.

Op basis van „nieuwe informatie” komt Van de Walle terug op dat besluit. In een mail aan studenten schrijft hij: „Ik heb het hier zeer moeilijk mee. Als ik op vrijdag 3 mei had geweten wat mij nadien werd meegedeeld, had ik er in de raad van bestuur voor gepleit om alles te doen wat mogelijk is om de samenwerkingen zo snel mogelijk stop te zetten.” Enkele studenten geloven de rector niet en stellen dat de informatie al langer bekend was.

Lees ook
Universiteit Gent verbreekt toch de banden met drie Israëlische onderzoeksinstellingen: ‘Zeer problematisch’

Universiteit Gent verbreekt toch de banden met drie Israëlische onderzoeksinstellingen: ‘Zeer problematisch’


Column | Het blijft Twitter en het blijft extreemrechts

Met tegenzin beken ik dat ik bij de vaart waarmee we een knetterrechts kabinet ingleden, met een knoop in mijn maag, soms zelfs licht benauwd voor de tv zat. De tegenzin kwam door pestkoppen die klaarstaan om je op het twitterschoolplein uit te lachen – ik blijf Twitter zeggen, ik buig niet voor die miljardair. Twitter, Twitter, Twitter. Die uitlachtweets kan ik zelf tikken: „Ha, ha, huiliehuilie, linkse tranen.” Om de moed erin te houden, speel ik steeds dat nummer af dat Arjen Lubach met zijn Duitse evenknie maakte. Dat gaat met stijgende vrolijkheid van: „We gaan verder naar, verder naar, verder naar, verder naar rechts.”

Toen het uitkwam, zong ik vrolijk mee. Nu heb ik het voor zingen iets te benauwd. Ik werd in Uruguay onder een rechtse regering geboren. Drie jaar later was dat een dictatuur. Mijn vader verzette zich daar iets te fel tegen en belandde twaalf jaar in de gevangenis. Hij was toen in de twintig. Dat ik met een knoop in mijn maag voor de tv zit is misschien niet rationeel, maar wel herleidbaar. Visioenen van Nederlandse machthebbers die machtelozen achter tralies smijten, moet ik steeds wegredeneren. Doe ik dat niet, dan mag ik in de waarschijnlijk lange rij voor angstremmers aansluiten.

Wat ik uiterst rechts weet te liggen, is een vallei van repressie. Wat extreemrechtse regeringen altijd brengen, lijkt Nederland te zijn vergeten. De politieke verslaggeving doet intussen of extreemrechts de normaalste zaak van de wereld is. Zelfs bij de publieke omroep die, zoals dat bij uiterst rechts gaat, tot pulp gereduceerd dreigt te worden, werd het verslag van de laatste meters gevuld met weetjes over fracties die pizza of patat aten.

Geen voorbeschouwingen van wat een extreemrechtse regering voor Nederland zou kunnen betekenen. Geen getuigenverslagen over wat zulke regeringen in Italië of Hongarije doen. Nogal wiedes dat half Nederland niet lijkt te beseffen dat een vrije pers de macht controleert. Daarbij vallen politici die hun macht liever niet gecontroleerd zien, journalisten aan met een venijn die tegen elke andere beroepsgroep onacceptabel zou zijn. Als Wilders leraren tuig van de richel zou noemen, snapt iedereen de consequenties: ouders zouden hun kinderen thuis gaan houden. De pers is inmiddels niet eens op universiteitsprotesten veilig.

Met een strik om zijn extreemrechtse coalitie, zei een stralende Wilders: „Zo werkt een democratie, het is geweldig om daar onderdeel van uit te maken.” De baas van het eenmansvehikel dat hij partij noemt en die daarin geen democratische mechanismen toestaat, stond bij de publieke omroep te kirren over democratie. Ik hoopte dat iemand zou vragen sinds wanneer hij daar gevoelens voor had. Dat gebeurde niet, dus koos ik maar weer play en neuriede: Weiter nach, weiter nach, weiter nach weiter nach rechts.

Carolina Trujillo is schrijfster.


CBS: lichte daling van aantal Nederlanders dat zichzelf tot een geloofsgemeenschap rekent

Het aantal Nederlanders dat zichzelf tot een geloofsgemeenschap rekent, neemt gestaag af. Dat blijkt uit een vrijdag gepubliceerd onderzoek van het Centraal Bureau voor de Statistiek (CBS). Het aandeel Nederlanders van 15 jaar en ouder dat zich tot een geloofsgemeenschap rekent, daalde van 53 procent in 2013 naar 42 procent in 2023.

Terwijl het aandeel rooms-katholieken en protestanten is gedaald, nam het aantal mensen dat zichzelf als moslim identificeert iets toe. Afgelopen jaar beschouwde 17 procent van de Nederlanders zichzelf als rooms-katholiek, 13 procent als protestant en 6 procent als moslim. Zes procent gaf aan een ander geloof te belijden.

Daarnaast blijkt dat ouderen vaker verbonden zijn met religieuze gemeenschappen dan jongeren. Zo rekent 63 procent van de 75-plussers zich tot een geloofsgemeenschap, terwijl dat aandeel onder Nederlanders tussen 15 en 35 jaar iets minder dan een derde is. Binnen de drie grootste geloofsgemeenschappen zijn rooms-katholieken en protestanten gemiddeld tussen de 54 en 59 jaar oud, met daarnaast een groot aandeel 65-plussers. Nederlanders die zichzelf identificeren als moslim zijn gemiddeld 36 jaar oud, waarbij meer dan een kwart jonger is dan 25 jaar.

Van alle Nederlanders die zichzelf tot een geloofsgemeenschap rekenen, blijkt 18 procent minstens een keer per week een fysieke dienst bij te wonen. Dat betekent noch een stijging, noch een daling ten opzichte van tien jaar geleden. In 2023 bezocht 6 procent van de katholieken minimaal wekelijks de kerk, terwijl dit percentage onder protestanten op 33 procent lag en binnen de islamitische gemeenschap op 27 procent. Tijdens de coronapandemie waren fysieke diensten echter beperkt vanwege de coronamaatregelen.