Israël: ‘geen permanent staakt-het-vuren’

Posted on by admin

  • Meike Wijers

Israël laat dertig Palestijnen vrij

Israël heeft dertig Palestijnse gevangenen vrijgelaten, dat meldt de Israëlische gevangenisdienst. Het is de zesde vrijlating in het kader van een wapenstilstandsovereenkomst met Hamas. Volgens deze afspraak liet Hamas woensdagavond al veertien Israëlische gevangen vrij.

De vrijlating van de Palestijnen liet langer op zich wachten dan verwacht. Volgens Al Jazeera had dit te maken met gevechten tussen het Israëlische leger en Palestijnse militanten in Beitunia op de Westelijke Jordaanoever, waar een van de gevangenissen staat van waaruit gevangenen werden vrijgelaten.

Een Palestijnse die is vrijgelaten als onderdeel van een gevechtspauze tussen Israël en Hamas. Foto Ammar Awad/ Reuters

  • Meike Wijers

Blinken in Israël voor overleg met Israëli’s en Palestijnen

De Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Antony Blinken is aangekomen in Tel Aviv voor zijn derde bezoek sinds 7 oktober. Hij ontmoet Israëlische leiders ontmoeten om verdere uitwisselingen van gijzelaars en gevangenen tussen Hamas en Israël te bespreken, evenals een uitbreiding van humanitaire hulp aan Gaza.

Volgens berichten zal Blinken ook aandringen op een langere wapenstilstand in de Gazastrook. De Verenigde Staten hebben Israël tevens opgeroepen om de gevechtszone te verkleinen en te verduidelijken waar Palestijnse burgers veiligheid kunnen zoeken mocht het Israëlische leger zijn offensief uitbreiden naar het zuiden van Gaza.

Blinken bezoekt tijdens deze reis ook de bezette Westelijke Jordaanoever en de Verenigde Arabische Emiraten (VAE).

  • Meike Wijers

Israël: ‘geen permanent staakt-het-vuren’

Israël heeft de oproep tot een permanent staakt-het-vuren in de Gaza-oorlog afgewezen. „Iedereen die een staakt-het-vuren steunt, steunt feitelijk het voortdurende terreurbewind van Hamas in Gaza”, zei de Israëlische VN-ambassadeur Gilad Erdan bij de VN-Veiligheidsraad.

Volgens Israël is Hamas geen betrouwbare partner voor een vredesakkoord. „Hamas heeft publiekelijk verklaard dat het de aanslag van 7 oktober keer op keer zal herhalen, totdat Israël er niet meer is”, aldus Erdan. De Israëlische ambassadeur stelde dat er alleen een einde aan het geweld kan komen als Hamas alle gijzelaars vrij laat en iedereen overdraagt die betrokken was bij de aanval op 7 oktober.

  • Meike Wijers

Familie van vrijgelaten Israëlisch-Nederlandse Ofir Engel opgelucht

De familie van de 18-jarige Ofir Engel, de Israëlisch-Nederlandse gijzelaar die gisteren door Hamas is vrijgelaten, heeft verheugd gereageerd op zijn vrijlating. „Ik heb hem nog niet gezien, maar hoorde dat hij zelf kan lopen. Ik hoop dat hij gezond is”, zei zijn opa Jucha Engel tegen persbureau ANP. Engel wordt met zijn ouders naar een ziekenhuis in de buurt van Tel Aviv gebracht om zijn gezondheid te controleren.

Engel werd op 7 oktober door Hamas ontvoerd uit de kibboets Be’eri bij Jeruzalem. Kort daarna kreeg hij via een spoedprocedure de Nederlandse nationaliteit, met de bedoeling de kans op vrijlating daarmee te vergroten.

Lees ook: Na de ontvoering door Hamas volgde een naturalisatieprocedure in sneltreinvaart

De vader van Ofir Engel is woensdag jarig. „Dit is dus een heel groot cadeau voor hem”, aldus de grootvader. Ook de verjaardag van Ofir zelf, die tijdens zijn gevangenschap 18 jaar is geworden, zal de komende periode nog gevierd worden.

  • Arjan Meesterburrie

Related Posts

De hoop op een nieuw Syrië wankelt

Drie maanden geleden kwam er na 24 jaar een einde aan het regime van de Syrische president Assad. Na een lange periode van burgeroorlog leek de toekomst in Syrië rooskleurig, maar vorige week laaide het geweld weer op. Verslaggever Cosette Molijn sprak met vluchtelingen die vertelden dat burgers het doelwit waren van brute moorden. Wat zegt de geweldsexplosie over de toekomst van Syrië?

Heb je vragen, suggesties of ideeën over onze journalistiek? Mail dan naar onze redactie via [email protected].

Presentatie:
Bram Endedijk
Redactie:
Cas Reijnders en Niki Ipenburg
Montage:
Yeppe van Kesteren
Eindredactie:
Tessa Colen
Coördinatie:
Elze van Driel
Productie:
Rhea Stroink


GroenLinks en PvdA stemmen in juni al over fusie vanwege ‘rommelend kabinet’

GroenLinks en de Partij van de Arbeid gaan al op 21 juni stemmen over een mogelijke fusie. Dat schreven de partijbesturen donderdag in een persbericht. Daarmee is het beslismoment een jaar naar voren geschoven. Als de leden instemmen, zullen de besturen onder meer gaan werken aan de statuten, organisatiestructuur en een nieuwe naam. Halverwege 2026 zou de nieuwe partij statutair worden opgericht, verwachten de besturen.

Dat de partijen samengaan, is al langer vrijwel zeker. 79 procent van de achterban is voorstander, bleek uit een peiling van EenVandaag vorige maand. GroenLinks en PvdA hebben al een gezamenlijke fractie in de Tweede Kamer, Eerste Kamer, Europees Parlement en in negen van de tien gemeenten doen ze samen mee aan de verkiezingen van 2026. Timmermans, die de leiding heeft over de samenwerking GroenLinks-PvdA en die de leider wil worden van de nieuwe partij, zei eerder al dat de partijen een „point of no return” hebben bereikt in hun fusie.

Eén van de drijvende krachten achter de versnelling van de fusie is de instabiliteit binnen het kabinet-Schoof: „Dit radicaal-rechtse kabinet rommelt voort en kan elk moment omvallen”, aldus de partijbesturen. Als het kabinet valt vóór 21 juni, zullen de besturen „gelijk in een online referendum” voorleggen aan de leden of die een nieuwe partij willen.

Dat is geen ondenkbaar scenario, want ook op de dag dat GroenLinks en PvdA de versnelling aankondigen, ligt de coalitie met zichzelf in de clinch over een pijnlijk thema. PVV, NSC en BBB stemden vóór een motie die premier Dick Schoof opdraagt om zich te verzetten tegen de nieuwe Europese defensieplannen en bijbehorende uitgaven. Dat terwijl het electoraat is gealarmeerd door de Russische dreiging en de Amerikaanse president Donald Trump en juist méér Europese defensie-inzet wil.

Achter de schermen

Terwijl de coalitie verdeeld raakt door de geopolitiek, is het voor GroenLinks-PvdA juist een dankbaar thema. Timmermans is – in tegenstelling tot PVV-leider Geert Wilders – pertinent zeer kritisch op Rusland en Trump. Bovendien heeft hij ruime internationale ervaring als minister van Buitenlandse Zaken en Eurocommissaris. Als het kabinet valt en nieuwe verkiezingen worden uitgeschreven met de geopolitiek als belangrijk thema, zou dat GroenLinks-PvdA goed uitkomen, klinkt het achter de schermen rondom de fractie.

Tot nu toe is de samenwerking tussen de partijen electoraal een beperkt succes. Timmermans was voor de verkiezingen in 2023 uit Brussel naar Den Haag gehaald om lijsttrekker te worden, in de veronderstelling dat GroenLinks-PvdA de verkiezingen zou winnen en hij premier zou worden. Het liep anders. GroenLinks-PvdA haalde 25 zetels en de PVV werd de grootste. Timmermans werd veroordeeld tot de oppositiebankjes, waar hij niet altijd zichtbaar was als oppositieleider. Nu de discussie in Den Haag draait om geopolitiek, is hij meer in zijn element, stellen betrokkenen.

Vorige week riep de actiegroep RoodGroen, die duizenden leden van GroenLinks en PvdA vertegenwoordigt, op tot een snelle fusie. Er klinken vanuit de Partij van de Arbeid ook tegengeluiden. Oudgedienden als Ad Melkert en Rob Oudkerk spreken zich uit tegen de fusie, omdat ze vrezen dat samenwerken met GroenLinks de grip op de arbeidersstem nog verder verzwakt. Maar hun slagkracht binnen de partijen is beperkt.

De besturen hopen ook dat andere „links-progressieve” partijen zich zullen aansluiten bij de samenwerking. De deur staat open voor „iedereen die staat voor groene en sociaaldemocratische waarden”.


Column | Samen naar Bob Dylan

Enkele weken weerstond ik de verleiding om de biopic A Complete Unknown over het jonge leven van Bob Dylan te zien. Ik houd niet van biopics omdat het charisma van de hoofdpersoon nooit bevredigend door een acteur nagebootst kan worden. Maar deze acteur, Timothée Chalamet, lukt dat juist geweldig, hoorde ik van alle kanten.

Ik bezweek pas toen me een ander motief voor dit bioscoopbezoek te binnenschoot: mijn vrouw. Zij was in de jaren zestig een Dylan-fan van het eerste uur geweest. Toen ik haar in 1966 leerde kennen, liet ze me twee elpees van Dylan horen: The Times They Are A-Changin’ en Another Side of Bob Dylan. Ik vond het „aparte muziek” – altijd een twijfelachtig compliment – maar bleef de voorkeur geven aan mijn eigen smaak, die toen meer bij rock en soul lag.

Vooral aan die knagende stem van Dylan en zijn soms duistere teksten moest ik erg wennen. Pas een poos later, toen ik er nog eens goed naar luisterde, besefte ik hoe apart – in de zin van bijzondere kwaliteit – die eerste platen van Dylan waren geweest: ik beschouw ze als het beste van zijn werk, dat later nog weleens kon tegenvallen.

Ze staan nog steeds in mijn platenkast, die twee elpees met een lichtelijk chagrijnig kijkende Dylan op de hoes. De platen mochten blijven, maar de koper ervan moest zestig jaar later gaan: naar het verpleeghuis. Mijn vrouw weet nu niet meer wie Bob Dylan is, maar zijn muziek zou haar misschien nog wel vaag bekend voorkomen. Waarom het niet geprobeerd? De duur van de film, bijna tweeënhalf uur, pleitte ertegen: zó lang bijna onbeweeglijk op een smal bioscoopstoeltje zitten, mocht ik haar dat aandoen? Maar we konden toch altijd opstappen als het te lang duurde? Wie niet waagt, die niet geniet.

En daar zaten we dan, op een van de achterste rijen met plaatsen aan de buitenkant, zodat we snel konden wegkomen als het nodig was. Maar het was helemaal niet nodig. Als ik voorzichtig opzij keek, of even haar hand zocht, zat ze geboeid te kijken, zonder af en toe in slaap te vallen.

Ze zal niet beseft hebben dat ze naar een acteur zat te kijken die Bob Dylan nadeed en nazong, maar wat maakte dat uit? Het moet voor haar een ideale film geweest zijn: veel mooie, uitstekend gezongen muziek en een gemakkelijk te volgen verhaal over de wording van een fenomeen. Mijn bezwaren tegen de biopic hielden hier geen stand.

De Dylankenners hebben gewezen op de vrijheden die regisseur James Mangold zich in biografisch opzicht heeft veroorloofd. Ik kon er goed mee leven, behalve met de ingreep die Dylan zelf geëist had: dat zijn eerste grote liefde, Suze Rotolo, niet onder haar eigennaam in de film mocht voorkomen. Hij wilde de intussen overleden Rotolo beschermen omdat ze nooit aan de muziekscene had deelgenomen. Dat argument vertrouw ik niet, want Rotolo wilde zelf wél over Dylan praten in de documentaire No Direction Home uit 2005 van Martin Scorsese. Ze noemt hem daar met een knipoog een slimme man die wist hoe hij belangrijke mensen voor zijn talent moest winnen. Was het late wraak van Dylan?

„Hoe vond je ’m?”, vroeg ik mijn vrouw na afloop. „Mooi”, zei ze met volle overtuiging. We gingen aan de overkant nog snel iets eten voor ik haar moest terugbrengen naar het verpleeghuis, want de tijden zijn ook voor ons veranderd.