Hoop op betere tijden in Gazastrook vervliegt weer snel

Posted on April 9, 2024 by admin

Het klonk hoopvol afgelopen zondag. Israël liet verrassend weten dat het de meeste van zijn troepen had teruggetrokken uit het zuidelijke deel van de Gazastrook. Slechts één brigade – enkele duizenden militairen – is achtergebleven in het centrum van de Gazastrook. Dit nieuws volgde op een andere veelbelovende toezegging: Israël zou meer grensposten openen zodat er eindelijk meer humanitaire hulp kon vloeien naar de hongerende Gazanen.

Vormde dit – precies een half jaar na het uitbreken van de Gaza-oorlog – dan toch het begin van betere tijden voor de zwaar beproefde inwoners? Die hoop is voorbarig, bleek in de daaropvolgende dagen. Weliswaar zijn de gevechten, vooral in het zuiden, duidelijk geluwd, maar daarmee is de oorlog nog allerminst voorbij. Zowel Israëls legerleider Herzl Halevi als premier Benjamin Netanyahu hamerde daarop zondag direct. De militairen krijgen tijd op adem te komen maar daarna worden ze opnieuw ingezet.

Netanyahu ging maandag nog een stap verder en verklaarde dat er inmiddels een datum is vastgesteld voor het inzetten van een offensief bij de zuidelijke grensplaats Rafah, het laatste grote bolwerk van Hamas. Wanneer dat precies zal beginnen, onthulde hij niet. Evenmin is duidelijk of dat een grootscheeps grondoffensief zal zijn of kleinschalige maar gerichte aanvallen, bijvoorbeeld op de militaire leiders van Hamas.

Met die aankondiging lijkt Netanyahu de zware buitenlandse druk, vooral van de Verenigde Staten, om van zo’n offensief af te zien te negeren. President Joe Biden heeft zo’n aanval „een rode lijn” genoemd, zolang Israël geen adequate voorzieningen treft voor de evacuatie van ongeveer 1,3 miljoen ontheemden bij Rafah. Veel heeft Israël daarvoor nog niet geregeld, al werd dinsdag bekend dat het 40.000 tenten wil kopen om ontheemden vanuit Rafah elders onder te brengen.

Grootschalig offensief

Tegelijkertijd staat Netanyahu uit andere hoek onder druk. Zijn extreemrechtse coalitiepartner, Itamar Ben-Gvir, schreef maandag dreigend op X, het vroegere Twitter, dat Netanyahu wat hem betreft niet als premier kan aanblijven als hij afziet van een grootschalig offensief in Rafah. Zonder Ben-Gvirs steun zou de regering vallen en zouden er verkiezingen volgen, die voor Netanyahu’s Likud volgens opiniepeilingen desastreus kunnen uitpakken. Netanyahu, wiens populariteit sterk is gedaald, zou zijn immuniteit verliezen en zich alsnog voor de rechter moeten verantwoorden in enige corruptiezaken.

Na het vertrek van de Israëlische troepen uit Khan Younis, de tweede stad van de Gazastrook, konden de gevluchte inwoners daar voor het eerst een kijkje nemen. Lopend of per ezelskar trokken ze vanuit Rafah naar het ongeveer tien kilometer verderop gelegen Khan Younis.

Voor velen werd het een ontnuchterende ervaring omdat grote delen van de stad na vier maanden van hevige gevechten zwaar gehavend zijn. „Ik kon mijn huis niet eens vinden wegens alle verwoestingen”, verklaarde Magdy Abu Sahrour tegenover het persbureau Associated Press. „Waar is mijn plek, waar is mijn huis? Het is een tragische toestand.” Een ander ontdekte het overschot van een achtergebleven familielid onder het puin.

Geen leven meer mogelijk

Niet alleen de huizen, ook de straten zijn vaak volledig opgebroken en vernield. Veel inwoners beseften dat er voorlopig geen sprake van kan zijn dat ze terug naar huis kunnen. „Op veel plaatsen, vooral in het centrum, valt niet langer te leven”, concludeerde een van hen. Een illusie armer reisden ze daarop weer naar Rafah.

Ook rond de door Israël beloofde grotere soepelheid bij het toelaten van humanitaire hulp bestaan twijfels. Volgens Israëlische informatie werden er zondag 322 vrachtwagens met hulpgoederen geïnspecteerd en doorgelaten naar de Gazastrook, waarvan 70 procent bestond uit voedsel. Maar UNRWA, de VN-organisatie voor hulp aan Palestijnse vluchtelingen, sprak dit tegen. Die zei dat er slechts 103 vrachtauto’s met hulp waren gearriveerd.

Voor de oorlog kwamen er dagelijks zo’n vijfhonderd vrachtwagens met hulp naar de Gazastrook. De VS, die al weken druk uitoefenen op Israël om in dit opzicht coöperatiever te zijn, zeiden maandag ervan uit te gaan dat het aantal vrachtwagens met hulp later deze week tot 350 per dag zal stijgen.

De hulpverlening zou ook aanzienlijk vergemakkelijkt worden door een staakt-het-vuren. Of dat er komt blijft onzeker. Na nieuwe onderhandelingen in Caïro gingen de delegaties naar huis met een nieuw voorstel, dat volgens ingewijden ditmaal vooral uit Amerikaanse koker kwam. Of dit tot een doorbraak kan leiden, blijft onzeker. De verwachtingen hierover liepen uiteen.

Het voornaamste obstakel voor een akkoord is het feit dat Hamas geen tijdelijk bestand wil maar een definitief staakt-het-vuren. Israël daarentegen wil de oorlog na verloop van tijd kunnen voortzetten, zodat het zijn voornaamste doel – vernietiging van Hamas – alsnog kan proberen te verwezenlijken. Ook zijn ze het nog altijd oneens over de vrijlating van de resterende 129 Israëlische gijzelaars, voor zover nog in leven, in ruil voor honderden Palestijnen in Israëlische gevangenissen.

Op een waakvlam

Alles bij elkaar opgeteld lijkt de Gazastrook een periode van gespannen relatieve rust tegemoet te gaan, waarbij de oorlog op een waakvlam is gezet. Israël houdt daarbij de mogelijkheid open om op termijn nog steeds zijn offensief bij Rafah te beginnen maar dankzij enig uitstel kan het de VS – veruit zijn voornaamste bondgenoot – te vriend houden. Hamas kan de tijd benutten om zich enigszins te hergroeperen na de keiharde klappen die het de afgelopen maanden heeft opgelopen.

Deze impasse kan nog maanden duren. Geen aantrekkelijk vooruitzicht voor de Gazaanse burgerbevolking, die op zijn best wat meer voedsel tegemoet kan zien. Maar niet ongunstig voor Netanyahu, die zo zijn premierschap weer langer kan rekken, en ook zijn aartsvijand Hamas kan er vermoedelijk wel mee leven.

Lees ook
Oud-adviseur Biden: ‘Hij zal Netanyahu niet veranderen, maar kan wel zorgen dat de VS niet medeplichtig zijn’

Hoe bespaar ik tijd bij verplichte vergaderingen?

admin
November 17, 2024
0

Dilemma

Ik heb meerdere verplichte vergaderingen per week op mijn werk, waar ik erg weinig uit haal. De vergaderingen geven me vooral het idee dat ik mijn tijd zit te verdoen. Ze zorgen ervoor dat het werk dat ik geacht word te doen blijft liggen. Hoe moet ik daarmee omgaan?

Vrouw (65), werkzaam in de thuiszorg

Vóór de vergadering

Veel werkenden kennen het probleem: ze worden geleefd door hun agenda – vol met allerhande afspraken, overleggen en vergaderingen.

„Vaak gebruiken mensen hun agenda om hier afspraken met anderen in te zetten, maar ze zetten er nooit een afspraak met zichzelf in”, zegt Eric van den Heuvel. Hij verzorgt trainingen in time-management. Twaalf jaar geleden begon hij daarmee, uit frustratie, omdat zijn collega’s zaken niet konden prioriteren en hun werk nooit op tijd afkregen.

De eerste stap om dit om te keren, zo vertelt Van den Heuvel mensen die bij zijn bureau Een Helder Hoofd aankloppen, is dat je ook afspraken met jezelf in je agenda zet. „Want je bent zelf voor je eigen werk ook best een belangrijk persoon”, zegt hij. „Als collega’s allemaal witte vlakken in je agenda zien, denken ze dat je niks te doen hebt.”

Als je zelf weet wat er allemaal op je bordje ligt, is het ook makkelijker om ‘nee’ te zeggen. En is dan is daar vaak genoeg ook begrip voor onder leidinggevenden, ziet Van den Heuvel. „Dan zeg je: ‘Ik heb andere prioriteiten. Als ik nu ruimte moet maken, blijft het andere werk liggen’.”

Leidinggevenden stellen het vaak op prijs als werknemers zich afvragen waar de prioriteiten in hun werk moeten liggen, merkt ook organisatiepsycholoog Iris Ooms, die als coach mensen helpt om in hun werk grenzen aan te geven. „Als je zelf weet waar je mee bezig wilt zijn in je werk, en je jezelf afvraagt waarom je de dingen doet die je doet, laat je je van je goede, gemotiveerde kant zien. Ondanks dat je misschien nee zegt tegen een opgelegde verplichting.”

Aankaarten dat je denkt je tijd nuttiger te kunnen besteden dan in een verplichte vergadering, vindt niet iedereen even gemakkelijk. Ook hierbij hangt natuurlijk veel af van de relatie met je leidinggevende. Als het individueel niet lukt, raadt Ooms aan om het dilemma samen met collega’s aan te kaarten.

In de vergadering

„Er is ook nog een tussenvorm”, zegt Ooms. „In plaats van er helemaal niet te zijn, of juist de gehele vergadering erbij zijn, zou je ook alleen het deel van de vergadering kunnen bijwonen dat voor jou relevant is. Dan vraag je gewoon: bij welk agendapunt ben ik echt nodig?”, stelt Ooms.

In de zorg is dat best gebruikelijk, weet de coach uit haar adviespraktijk. „Als er overleg over bepaalde cliënten plaatsvindt, dan wordt vaak van tevoren afgestemd over welke cliënt het gaat, zodat medewerkers kunnen kiezen welk deel van de vergadering ze bijwonen.”

Als afzeggen of zo’n tussenvorm niet mogelijk is, is effectiviteit het toverwoord bij trainers als Van den Heuvel en Ooms. Een bijeenkomst waarvan niet duidelijk is wat daar moet gebeuren, is een van de grootste ergernissen rond vergaderen.

Bij een vergadering is het dus cruciaal dat er een duidelijke agenda is, zegt Van den Heuvel. „Als die er niet is, wordt het een soort Poolse landdag, waarin de tijd wordt volgepraat en aan het eind iedereen leeg is.”

Als er geen duidelijke agenda is, kan het een soort Poolse landdag worden

Eric van den Heuvel
trainer time-management

„Je moet ook duidelijk bepalen hoeveel tijd je aan ieder onderdeel wilt besteden”, zegt Ooms. „Als dat niet gebeurt, gaat iedereen natuurlijk achterover leunen en maar zien wat er gaat gebeuren.” De deelnemers van een vergadering moeten op hun beurt voor zichzelf ook afvragen „waarom ze er zitten, wat er van hen wordt verwacht en wat ze eruit kunnen halen”, aldus Ooms.

Verder is van belang: worden er beslissingen genomen? En hoe dan? Als je de tijd goed wilt besteden, is het belangrijk om vast te leggen wat er is besloten, en als er een actielijst komt, hoort daar ook een termijn aan vast te zitten waarbinnen zaken moeten worden afgerond.

Werkgevers hebben een duidelijk belang bij efficiënt vergaderen. Als er te weinig besluiten worden genomen, zal hen dat immers geld kosten. In sectoren als ict heeft men dat goed begrepen, ziet Van den Heuvel. Met ‘stand-ups’ en ‘sprints’ brengen collega’s kort aan elkaar over waar ze mee bezig zijn, en wat ze de komende tijd gaan afronden. In minder commerciële sectoren ontbreekt het volgens de trainer nog wel eens aan duidelijke planning en communicatie.

Van den Heuvel ziet dat mensen die bij hem aankloppen nog vaak dezelfde denkfout maken: eerst moet de mailbox leeg voordat ze aan andere zaken kunnen beginnen. „Toen ik een potentiële klant die altijd in tijdnood kwam vertelde dat hij overzicht moet houden en prioriteiten moet stellen, zei hij: ja maar daar heb ik geen tijd voor”, lacht Van den Heuvel. „Eigenlijk zegt hij: ik heb problemen, maar ik heb geen tijd om er iets aan te doen.” Daaruit breken, daar begint het volgens hem mee.

Dus

Uit een vergadering wegblijven is niet altijd mogelijk, maar als je je eigen prioriteiten duidelijk hebt vastgesteld en andere dingen te doen hebt, kun je bij leidinggevende polsen of het écht noodzakelijk is dat je aanwezig bent. Misschien kun je het deel dat niet op jouw werk van toepassing is overslaan. En als je dan toch in een vergadering belandt, zorg er dan met elkaar voor dat het efficiënt gebeurt.

Column | Aloha

admin
November 17, 2024
0

Aloha is een woord uit Hawaï dat onder meer „liefde”, „toeneiging”, „compassie”, „vrede” en „dank” kan uitdrukken, maar ‘Aloha’ is ook een met plastic versierd bowling-midgetgolf-paintball-centrum onder een viaduct in de buurt van Amsterdam CS waar ik sinds kort vaak kom vanwege de kinderfeestjes.

In bowlingcentra denk ik altijd aan mijn moeder, dood maar niet vergeten. In 1979 raakte ik op mijn verjaardag met een groep vriendjes ingesneeuwd in het Bowlingcentrum aan de Schelmseweg in Arnhem. Je mocht nog binnen roken, dus mijn moeder hing tot haar pakje Stuyvesant Rood leeg was boven een asbak, de groep kinderen zwijgend en bang om haar heen. Toen iemand na uren durfde te vragen wanneer we zouden gaan, antwoordde ze: „Nooit, we gaan hier samen dood.”

Tijdens de fietstochten van en naar Aloha, het halen en brengen, denk ik aan mijn moeder. Alles gaat met grote stress, ik doe er met een of twee dochters veertig minuten over, als ik thuiskom van het brengen moet ik alweer bijna terug voor het halen. Ergens verdekt koffiedrinken met mezelf is in Aloha niet mogelijk, het mag ook niet van mijn dochters, want raar.

Gisteren moest ik Lucie van Roosmalen (9) naar Aloha begeleiden. Halverwege, we hadden ons tot haar grote woede ook al een keer vastgereden in een opgebroken weg, werden we ingehaald door een moeder op een elektrische bakfiets.

„Daar gaat Juppelien (al haar nieuwe vriendinnen hebben van dat soort namen), die komt wel op tijd.”

Bij Aloha was het druk, het is er altijd druk, de lucht is er zwanger van kinderfeesten, studenten, bittergarnituur en suiker. De andere ouders waren er net zo aan toe als ik.

„Waar is de groep? Zijn we te laat?”, vroeg een moeder. Ze had er met halen en brengen van en naar sportclubjes al een werkdag op zitten, de reden om het lidmaatschap van een sportclub niet aan te moedigen.

„Hoe laat is het halen?”, vroeg ik om me heen.

Ik probeerde afscheid te nemen. Haar ogen zeiden „ga nou maar”, zo heb ik mijn ouders ook twintig jaar behandeld. Terug naar huis, geen tijd meer om iets te doen, wachten tot we weer naar Aloha moesten. Dit keer met Frida van Roosmalen (3) achterop. Toen we aankwamen stond ze met de organiserende moeder achter een glazen deur.

Ik tegen de organiserende moeder: „Ben ik te laat?”

Ik dwong haar om de organiserende moeder te bedanken. De organiserende moeder zat er ook doorheen, drie uur Aloha met een groep kinderen vergt veel. Ondertussen was Frida van Roosmalen een bowlingbaan opgelopen. Ik kroop gebogen, vriendelijk knikkend en glimlachend tussen de andere ouders door en schoot zo onopvallend mogelijk de bowlingbaan op om haar te vangen. „Er loopt een vent met een kind op onze baan”, zei een student, „zal ik gewoon gooien?”

Marcel van Roosmalen schrijft op maandag en donderdag een column.

De verdeelde Russische oppositie demonstreert in Berlijn: ‘Wij zijn met velen!’

admin
November 17, 2024
0

Maria Kabakova heeft een hekel aan oorlog en al helemaal aan de oorlog die haar geboorteland voert tegen Oekraïne. De 65-jarige Russische woont al dertig jaar in Berlijn en is vandaag met haar man en een paar vrienden naar een park bij het Potzdamer Platz gekomen voor wat is aangekondigd als de grootste anti-oorlogsmars van Russische oppositie, sinds het begin van de oorlog in Oekraïne. Ze schaamt zich voor Rusland en is blij dat er zoveel mensen zijn gekomen. „De wereld denkt nog steeds dat alle Russen Poetin en de oorlog steunen, maar hier zie je dat dat niet waar is.”

Terwijl Oekraïne zondag bestookt werd met raketten, gingen enkele duizenden Russen in Berlijn en enkele andere steden verspreid over de wereld de straat op. De breed aangekondigde protestmars deze zondag is een initiatief van de bekende Russische oppositiepolitici Joelia Navalnaja, Vladimir Kara-Moerza en Ilja Jasjin. Voor de laatste twee is het voor het eerst in lange tijd dat ze tegen het Russische regime kunnen demonstreren. Beiden werden in 2022 veroordeeld tot lange celstraffen vanwege hun kritiek op de Russische invasie van Oekraïne. In augustus kwamen ze plotseling vrij als onderdeel van een grote gevangenenruil tussen Rusland en het Westen. Nu pogen zij, samen met de weduwe van oppositieleider Aleksej Navalny, eenheid te brengen in de verdeelde oppositie.

Wanneer het luisterrijke trio in het park arriveert, stijgt een gejuich op alsof ze filmsterren zijn. Vanuit heel Europa zijn Russen naar de Duitse hoofdstad gekomen om hun stem tegen Poetin te laten horen. Dmitri Tolmatsjev staat met een protestbord „Siberië tegen Poetin” te kijken hoe dissidente politici, activisten en kunstenaars interviews geven aan de pers. Zelf is hij helemaal vanuit Finland gekomen, het land waar hij naartoe vluchtte nadat de grond in zijn geboortestad Irkoetsk te heet onder de voeten werd.

Omstreden driekleur

De demonstratie komt op een moment dat de Russische oppositie het moeilijker heeft dan ooit. Gevlucht, moegestreden en verdeeld was zij de afgelopen maanden nauwelijks in staat een vuist te maken tegen Poetins oorlogszuchtige regime. Ook ontbreekt het, vele bijeenkomsten in Europese hoofdsteden ten spijt, nog altijd aan een duidelijk plan of strategie. „Er is geen plan. Niet dat er geen plan zal komen, maar het kan lang duren”, erkende Navalnaja afgelopen week tegenover de Russische tv-zender Dozjd.

Kritische vragen

De 23-jarige Vjatsjeslav Filolenko is op een van de dranghekken geklommen om zijn politieke helden beter te kunnen zien. Om zijn schouders heeft hij de blauw-witte vlag geknoopt, die sinds de Russische invasie van Oekraïne geldt als het oppositionele alternatief voor de ‘besmette’ Russische driekleur. Toen de oorlog uitbrak had Vjatsjeslav zijn dienstplicht er net op zitten. Hij nam de benen „illegaal, dwars door de Litouwse bossen, over de rivier en daarna over de Poolse grens naar Duitsland.”

Naast hem staat zijn vriend Gleb Polikarpov, even oud en met dezelfde blauw-witte vlag. Ondanks de gevaren bleef Gleb ook na de oorlog nog lange tijd in Rusland, vurig hopend op de revolutie. „Maar toen iedereen werd opgepakt enAleksej Navalny werd vermoord, wist ik dat de oppositie in Rusland was vernietigd. Ik werd omringd door mensen die Poetin verheerlijkten en Kyiv wilden innemen en ik besloot te vertrekken, om niet zelf in de loopgraven te belanden en ook om de Oekraïners een kogel te besparen. Ze kunnen hun munitie beter gebruiken.”