Hoe de vrouw die ze nooit wilde zijn, Pamela Anderson toch vormde

„Wáárom zou je een comedy maken over iets wat heel vreselijk is geweest voor de mensen die het meemaakten?” Halverwege de documentaire Pamela, a love story doet zoon Brandon Lee zijn beklag over de vorig jaar uitgekomen Disney+-serie Pam & Tommy. Voor deze serie over het beruchte sekstape-schandaal – een homevideo van Anderson en man Tommy Lee werd halverwege de jaren negentig gestolen en verspreid – gaf Anderson nooit toestemming. Sterker nog, blijkt in de dinsdag uitgekomen Netflix-documentaire over Anderson: ze was er kapot van. Waarom moest uitgerekend díé episode uit haar leven worden opgerakeld?

In de door maker Ryan White (The Case against 8, The Keepers) geregisseerde documentaire vertelt Anderson haar verhaal. Urenlang stond ze White te woord in haar ouderlijk huis in Canada, waar ze tijdens de pandemie verbleef. Zonder make-up, in een wijde, witte jurk, waarover haar moeder terloops opmerkt dat je erdoorheen kijkt, grasduint ze door een eindeloze verzameling homevideo’s en geschreven dagboeken. Dat zoon Brandon de documentaire mede-produceerde, haar zelfs overhaalde eraan mee te werken, zal hebben geholpen bij het besluit White het materiaal toe te vertrouwen.

Centraal in de twee uur durende documentaire staan haar (verbroken) relaties, in het bijzonder die met Mötley Crüe-drummer Tommy Lee, vader van haar twee zoons. Tijdens een chaotische vakantie trouwt het stel – ze kennen elkaar dan vier dagen. Zij een fenomeen dankzij blootblad Playboy en haar rol in Baywatch, hij een rockster met bijbehorende reputatie. Het stel filmt elke seconde van hun kalverliefde, de VHS-banden worden uit een kluis gestolen, en de rest is geschiedenis.

Lees ook: De serie ‘Pam & Tommy’ is een wilde rit met een boodschap

Zelfspot

She likes to be naked in public, is de heersende opinie in de jaren negentig – Anderson heeft er zelf voor gekozen een sekssymbool te zijn, dan moet ze niet zeuren over een sekstape. Maar zij, vertelt Anderson, voelde zich „een stuk vlees” na het uitlekken van die sekstape. „In Playboy staan was empowering, dit voelde als een verkrachting.” In 2023 hoef je zoiets niet uit te leggen. Maar in de jaren negentig, waarin je als vrouw niet zonder meer aanspraak kon maken op zoiets als toestemming, werd Anderson meer en meer een karikatuur. Zo was het destijds ook volstrekt normaal om in interviews aan beroemdheden te vragen of ze hun borsten hadden laten vergroten. Reageerde een 17-jarige Britney Spears nog steevast ontkennend op die vraag, Anderson ging vanaf dag één all out: natuurlijk had ze dat, waarom niet? Voor het publiek des te meer reden om haar te reduceren tot ‘seksbom’.

Het is pijnlijk om te zien hoe Anderson, toch al geplaagd door een ongelukkige jeugd (vader dronk, de oppas misbruikte haar), gebukt gaat onder dat imago. Het beïnvloedt ook haar relaties: „Mannen denken: Playboy, maar krijgen een vrouw met een stem”, concludeert Anderson na een zoveelste verbroken huwelijk. Het meest schrijnend is haar zelfspot, waaruit tot op de dag van vandaag blijkt hoezeer de vrouw die ze nooit wilde zijn, haar persoonlijkheid toch heeft gevormd. „There’s only one ho in this room”, grinnikt ze, als een van haar zoons de Kerstman imiteert door ‘ho ho ho’ te roepen (‘ho’ is straattaal voor hoer). Grappig is het niet.

Geregisseerd

Als kijker vraag je je wel af of de kritiek die Anderson zelf op dramaserie Pam & Tommy leverde, niet ook voor deze documentaire geldt. Waarom rakelt ze het allemaal weer op? Omdat het goed is haar verhaal ook eens in háár woorden te vertellen, is Andersons antwoord. Een begrijpelijke wens, die volgens tijdschrift Vanity Fair voornamelijk bij haar zoon Brandon leefde. Natuurlijk; ook kinderen gaan gebukt onder de verhalen die over hun ouders rondgaan.

En toch is dat precies wat de documentaire bij vlagen ongeloofwaardig en ontzettend Amerikaans maakt. Haar zoons krijgen ruim de gelegenheid te vertellen hoe fantastisch en liefdevol hun moeder is. Hadden ze al verteld dat ze een dierenactiviste is? En hun vader Tommy Lee? Die had waarschijnlijk een postnatale depressie, zegt Anderson. Dat hij zes maanden in de gevangenis zat vanwege het mishandelen van haar en haar kinderen, was slechts een gevolg daarvan. Nee, dan is het goed.

Dat Anderson gelijktijdig met de documentaire een boek uitbrengt, waarin ze „voor het eerst, ongecensureerd haar verhaal doet”, doet bovendien denken aan de drietrapsraket van Prince Harry en Meghan Markle: samen een Netflix-documentaire, hij nog eens een boek met aansluitend diepte-interview. Authentiek bedoeld, een van voor tot achter geregisseerd resultaat. „Een selfie op het wereldtoneel”, concludeerde de BBC over Harry & Meghan, waarin minder onthullends te zien bleek dan vooraf aangekondigd. Zo is het ook met Pamela, a love story. De eindeloze reeks homevideo’s dragen de film, maar veel nieuws vertellen ze niet. Toch is er één groot verschil: Anderson is een flapuit, en lacht de meest nare gevoelens weg („Ik ben als een zalm die naar huis komt om te sterven. Haha, grapje!”). Dat maakt háár in ieder geval heel echt.