Een wolk die nooit lijkt te veranderen

Het huisdier van de Taieri, zo wordt deze bijzondere wolk in Nieuw-Zeeland genoemd: Taieri’s pet, naar de lokale rivier op het Zuidereiland. Een mooie naam, want die riviernaam is weer een verbastering van het oude Maori-woord voor blinkend water. Zo befaamd is de wolk, die altijd ontstaat als de wind noordwest staat, dat jarenlang het lokale krantje ernaar was genoemd. Zo’n lenswolk ontstaat wanneer de wind, hier vanuit de Grote Oceaan, tegen bergen aanwaait en de vochtige lucht tegen de helling omhoog duwt. Door voortdurende condensatie en verdamping ontstaat er onder sommige omstandigheden een verrassend stabiele wolk, die dus in feite een aanwijzing is voor snel stromende lucht. Hier is de wolk gefotografeerd op 7 september door de Amerikaanse Landsat 8, die al ruim tien jaar om de aarde draait op ruim 700 kilometer hoogte. De baan, bijna over de polen, is zo gekozen dat iedere paar weken alle plekken op aarde onder de lenzen doordraaien. Deze foto is gemaakt met de Operational Land Imager-camera, die details tot 15 meter in beeld kan brengen. De eerste Landsat ging in 1975 de lucht in, in 2021 werd Landsat 9 gelanceerd, in essentie een kopie van Landsat 8. Ook Landsat 7, gelanceerd in 1999, is nog actief.

Afhankelijk van de hoogte van de berg waartegen de lenswolk ligt, kan-ie wel tot 12 kilometer hoogte reiken. De bergen in dit gebied komen ongeveer tot 3.500 meter. Zo vreemd stabiel en strak van vorm is de wolk (die dus in werkelijkheid bestaat uit een wirwar van condensatie en verdamping quasi-permanent in vochtdragende wind) dat het vaak klassieke UFO-meldingen veroorzaakt. Piloten van gewone vliegtuigen vermijden de wolk, niet om angst voor aliens, maar omdat ze een teken is van grote turbulentie. Die omhoog gaande wind die soms wel 180 km per uur kan bereiken, is juist weer wel aantrekkelijk voor zweefvliegers. Het is overigens niet altijd water dat blinkt. Deze schaduw van de ‘hond van het blinkende water’ die dit gebied zo vaak domineert, valt ook regelmatig op de grootste goudmijn van Nieuw-Zeeland, die sinds 1990 actief is, de Macraes-mijn in de locale Otoga Schist, die tot 150 meter diep gaat. Die mijn is over een paar jaar uitgeput, zo zijn de berekeningen. De wolk zal langer blijven schijnen.