Hoewel kritiek op adoptie uit het buitenland van alle tijden is, zwol die de afgelopen jaren aan. Sinds mei 2024 kun je in Nederland geen nieuwe procedure meer starten om een kind uit het buitenland te adopteren. Die veranderde kijk op het onderwerp was voor moeder Annemieke Figee reden om aan te kloppen bij podcastmaker Maarten Dallinga. Zij adopteerde met haar man twee kinderen – inmiddels tieners – uit Zuid-Afrika. Zou Dallinga haar kunnen helpen om uit te zoeken of ze destijds wel voldoende oog had gehad voor alle kanten van buitenlandse adoptie?
Het levert een gelaagde en (over)volle zoektocht op, waarin Figee zichzelf diep in de ziel kijkt. Wat vooral bijblijft is hoe gevoelig en ingewikkeld het debat rond adoptie is – al is het maar omdat dat in de serie vaak wordt gezegd. Hoewel een indrukwekkend scala aan sprekers aan het woord komt, delven soms de verhalen van geadopteerde mensen zelf ietwat het onderspit. In de bonusaflevering blijkt dat de makers dit zelf achteraf ook jammer vinden. Het maakt de podcast niet minder de moeite waard.
‘Ik schroef dit even aan”, zegt Nienke Verschuur tegen haar collega Karin Jansen. „Hier moet een tikje tegen”, reageert Jansen. „Een haartje omhoog nog.” Buiten, op een bouwplaats in Amsterdam-Noord, staan op de steigers rond het gebouw in aanbouw tientallen mannen in neongele hesjes en warmgele helmen. Verschuur en Jansen zijn de enige vrouwen op het terrein. „Dat is meestal zo.”
Ze zijn bezig met het installeren van het frame van een saliegroen keukenblok. Er wordt een nieuw complex aan de Klaprozenweg gebouwd met ruim honderd studio’s die bestemd zijn voor studenten. Verschuur en Jansen installeren, afgewisseld door de drie andere vrouwen in het team, ruim honderd keukens.
Dat ze hier de enige vrouwen zijn ligt in lijn met de man-vrouwverdeling in de bouwsector. Volgens het Centraal Bureau voor de Statistiek (CBS) hadden mannen in 2023 bijna 90 procent van de 0,7 miljoen banen in de bouwnijverheid. Dat wil niet zeggen dat er geen behoefte is aan vrouwen. Door middel van campagnes als #bouwvrouwen, van Bouwend Nederland, probeert de sector juist ook vrouwen aan te trekken.
Dat doet de branchevereniging deels omdat ze diversiteit zouden willen bewerkstelligen, maar ook omdat het „onbenut potentieel” is. „We kunnen niet 51 procent van de bevolking naast ons laten liggen”, zegt de woordvoerder. Net als veel andere sectoren kampt de bouwsector met een personeelstekort. „Dat gaat niet alleen over mensen die op de bouwplaats staan, er is ook een tekort aan mensen die op kantoor werken, zoals civiel ingenieurs. De campagne laat bouwvrouwen zien ter inspiratie voor toekomstige werknemers.”
Russisch
Verschuur was als kleuter in de timmerhoek te vinden, vertelt ze. „Niet dat ik denk dat dat helemaal verklaart waarom ik dit ben gaan doen hoor.” Maar ze vond die hoek gewoon leuker dan de poppenhoek. De juf vond het volgens Verschuur zorgelijk dat ze alleen maar oog had voor gereedschap en ging bij haar moeder langs – zo ging dat toen nog, zegt Verschuur – voor een gesprek. „In een klein dorp in Friesland viel een meisje in de timmerhoek iets te veel op.” Haar moeder vond dat haar dochter lekker moest blijven timmeren als zij dat wilde.
Na de basisschool heeft ze het gereedschap een tijdje links laten liggen. Ze ging studeren, maar na een paar jaar kunstgeschiedenis en Russisch was „de lol daar wel van af”. Op haar dertigste besloot ze de voltijdsopleiding tot meubelmaker op het Hout- en Meubileringscollege te volgen, met mensen die net van de middelbare school komen. „Op zeker moment realiseerde ik me dat mijn rekenmachine ouder was dan mijn klasgenoten.” Sinds 2013 is ze afgestudeerd meubelmaker, met een eigen meubelmakerij.
Loodgieterscursus
Maar waarom dan ook nog keukens? En waarom alleen met vrouwen?
Het kwam doordat ze op een zeker moment op de A6 achter een busje reed waarop stond: ‘De Keukenman’. „Ik dacht: hoezo de keukenmán? Vrouwen kunnen toch ook keukens installeren?”
Er was een loodgieterscursus voor nodig, want bij keukens komt in tegenstelling tot meubels ook elektra- en leidingwerk kijken. Maar haar vermoeden klopte: natuurlijk kunnen vrouwen keukens installeren. Zo ontstond het idee voor het collectief Vrouwen in de Keuken. De vrouwen werken als zzp’er en nemen in die hoedanigheid ook binnen Vrouwen in de Keuken klussen aan. „Hoe we vrouwen vinden?”, vraagt Verschuur. „Ze vinden ons.”
De mensen die aanvragen doen bij Vrouwen in de Keuken doen dat overigens niet omdát het vrouwen zijn die dan komen klussen, zegt Verschuur, ze zijn gewoon op zoek naar mensen die klussen. Alleen na een mini-stukje in het feministische tijdschrift Opzij kregen ze twee opdrachten binnen van „vrouwen met mannetjes-angst”. Dat waren vrouwen die iets te veel negatieve ervaringen hadden gehad met werklui over de vloer, legt ze uit. „Maar dat zijn dus uitzonderingen.”
En daarnaast letten de Vrouwen in de Keuken natuurlijk goed op als ze bij mensen aan het klussen zijn, zegt Verschuur. „Ik zeg altijd: we zijn te gast, gedraag je ook zo. Vraag of je even naar het toilet mag. Natuurlijk mag het, maar voor de klant is het toch prettig als je het even vraagt.” Ze zorgen na het klussen altijd dat ze het huis netjes achterlaten. „Maar ik vind dat iedereen dat zou moeten doen.”
Volgens Verschuur zijn schroevendraaiers zowel voor mannen als voor vrouwen. „Ik ben ervan overtuigd dat vrouwen net zo goed meubels kunnen maken of keukens installeren als mannen. Het is een soort queeste geworden om anderen, zowel mannen als vrouwen, daarvan te overtuigen.”
Euforie. Wie wil dat niet? Ik zag Elon Musk Hitlergroetend van blijdschap op het feestje van zijn opgewonden baasje Donald Trump. Over die Hitlergroet is uiteraard een discussie ontstaan. Links zag iets nazistisch, terwijl rechts volhoudt dat hij naar Mars wees. Hij bedoelde: daar komt mijn vakantiehuis.
Het was sowieso uitbundig daar in Washington. Een bonte avond die al om twaalf uur ’s middags begon. Veel poespas en nog meer bombarie. Heerlijk om naar de zacht verwarde Joe Biden te kijken, die weigerde om na iedere aangekondigde maatregel met de maffe meute mee te klappen. Behalve toen het over iets ging waar hijzelf aan meegewerkt bleek te hebben.
Wist hij eigenlijk nog wel op welk feestje hij zat? Kon hij zich nog herinneren dat hij de afgelopen vier jaar zelf de president was geweest? Of wachtte hij gedwee op het verder lege Democratenbusje dat hem zou komen halen? Zelden iemand zo breekbaar in zijn eigen mist zien verdwijnen.
Het grappigste van alles? Nee, niet dat dansje, maar de kus die Donald aan Melania wilde geven. Dat was een belangrijk moment. Niet alleen voor de president en zijn chronisch verbolgen echtgenote, maar voor de gehele Verenigde Staten. Dit leg ik uit.
Een Amerikaanse vriend van mij zit al jaren diep in de wereld van het Witte Huis en kent daarom zeer veel intieme details van veel presidenten. Zo ook over Trump. Hij vertelde dat Melania aan haar man had laten weten dat ze niet met hem ging dansen, laat staan dat die hoerenloper haar mocht zoenen. De letterlijke tekst van haar app luidt: die bronstige smeerlap huurt maar een afgelebberde pornoster in voor dit ranzige klusje.
Dit bericht maakte de president uiteraard woedend omdat dit een onbedaarlijk gezichtsverlies zou betekenen. Onmogelijk dat je net met een grote muil hebt aangekondigd dat je de naam van de Golf van Mexico gaat veranderen, het Panamakanaal van jou wordt, net als Groenland en Canada, maar dat je eigen vrouw je in de steek laat omdat ze je een tweederangs pussygrabbelaar vindt. Kortom: paniek in de tent.
Na veel mailverkeer van peperdure advocaten werd overeengekomen dat ze een hoedje op zou zetten waarin een helm verstopt zat en dat zij, als zij bij de zogenaamde kus zijn oude lippen hoe dan ook zou voelen, hem een meedogenloze kopstoot mocht verkopen. Met die helm. En een keihard knietje in zijn oude ballen.
Ook zou ze hem als hij iets te intiem met haar danste met een hele snelle judoworp in één klap plat op zijn rug op de dansvloer leggen. Voor het oog van miljarden kijkers. Op die worp heeft ze maanden in het geheim getraind met de judoka Andreja Leski uit haar geboorteland Slovenië.
Andreja won afgelopen zomer in Parijs een gouden judoplak. Zij trainde Melania gratis en deed dat uit solidariteit met alle vrouwen in de gehele wereld. Donald droeg uit voorzorg een tock. Die had hij geleend van een bejaarde ijshockeykeeper.
Dit zijn de feiten en hieruit blijkt dat Donald inderdaad een pluizig watje is en dat niemand echt bang voor hem hoeft te zijn. Ook de miljoenen illegale immigranten niet. Het is alleen maar een grote bek. Een hallucinerende fantast met een diep debiele aanhang. Wie krijgt er nou applaus als hij roept dat hij een vlag op Mars gaat zetten? Dan ben je met zijn allen toch verschrikkelijk in de war?
Met deze achtergrondinformatie keek ik naar de ceremonie. Ik wist ook dat Melania een jonge gespierde marinier als gezelschap had geëist. Daarna had de bibberende Donald iedereen maar een marinier gegeven. Dan viel het minder op.
Verder stond in de voorwaarden dat ze de marinier mee mocht nemen naar de slaapkamer van het Witte Huis en dat de president in het logeerbedje ging. Of dat laatste gebeurd is weet ik niet, maar mijn vriend vertelde dat hij Donald na drie glazen champagne tegen Elon hoorde pochen dat zijn vrouw tijdens het dansen in zijn oor had gesmeekt: „Drill baby drill.”
Als hbo-docent ben ik er trots op maatschappelijk relevant werk te doen. Ik haal voldoening uit de gedachte nuttig te zijn, ook tijdens de minder interessante onderdelen van mijn werk. Aan het ontbijt met mijn 16-jarige zoon verzucht ik hardop: „Vandaag moet ik de hele dag projectverslagen van studenten nakijken. Saaaaai.” Zijn reactie: „Nou, ik denk dat de studenten het wel heel leuk vonden om ze te schrijven.”
Vera Hollink
Lezers zijn de auteurs van deze rubriek. Een Ikje is een persoonlijke ervaring of anekdote in maximaal 120 woorden. Insturen via [email protected]
