Just Eat Takeaway verdwijnt zeer waarschijnlijk van de Nederlandse beurs. In een gezamenlijk persbericht kondigen de Zuid-Afrikaanse techinvesteerder Prosus en de eigenaar van Thuisbezorgd.nl aan dat de eerste een bod heeft gedaan van omgerekend 4,1 miljard euro voor honderd procent van de aandelen.
JET zit de laatste jaren in zwaar weer. De koers van het bedrijf van oprichter en bestuursvoorzitter Jitse Groen daalde van zo’n 100 euro in 2019 naar 12 euro op dit moment. Het bedrijf kon niet aan de grote verwachtingen voldoen die voor maaltijdbezorging werden voorspeld tijdens de coronapandemie.
Het bod van 20,30 euro per aandeel zou een premium betekenen van 63 procent op de slotkoers van het aandeel JET van vrijdag. Het bod wordt unaniem aangeraden door het bestuur van het bedrijf, waaronder ook Groen. Mede doordat hij al ja heeft gezegd, is in ieder geval 8,1 procent van de aandelen al in het ja-kamp voor de overname.
Prosus moet nog wel goedkeuring krijgen van de overige aandeelhouders – al zal dat met zo’n premium waarschijnlijk niet zo’n probleem zijn. Ook moet er toestemming komen van de toezichthouders: Prosus heeft al aandelen in thuisbezorgers Meituan, Delivery Hero en iFood.
Het bedrijf hoopt de overname eind 2025 afgerond te hebben. Wie dan in de thuisbezorging van eten in oranje pakken en met oranje rugzakken wil investeren, zal aandelen Prosus moeten kopen. Die zijn ook op de Amsterdamse beurs te koop. Je bent dan alleen indirect ook investeerder in het Chinese Tencent: Prosus bestaat voor 75 procent uit de aandelen van het techbedrijf.
Onder zijn pet kijken zijn ogen je aan. Onderzoekend, nieuwsgierig, uitdagend. De jongen kijkt naar de fotograaf, die zich met zijn camera op driepoot vlak achter hem en de vissers aan de oever van de Seine heeft geïnstalleerd. De fotograaf heeft hem vast gezegd dat hij vooral ‘gewoon’ moet doen, alsof hij er niet is. Maar kijken doet de jongen toch. Dat doet ook het meisje in het Jardin du Luxembourg, dat op haar hurken in het zand zit te spelen met haar emmertje en haar schepje. Ze kan zich niet inhouden, vanonder haar grote rieten hoed glijdt haar blik nieuwsgierig omhoog.
Het zijn dit soort dagelijkse taferelen van ruim een eeuw geleden die Huis Marseille in Amsterdam toont in de prachtige expositie Revoir Paris, Parijs door de lens van de gebroeders Seeberger (1900-1907). Aan het begin van de twintigste eeuw trokken de broers als amateurfotografen door Parijs. In die tijd riep de gemeente Parijs haar inwoners op om de stad in beeld te vatten en haar pittoreske kant te laten zien. Er werden wedstrijden en exposities rond een thema georganiseerd, waarvoor iedereen foto’s mocht insturen. Die foto’s kwamen in het bezit van de stad en werden opgenomen in de archieven van Musée Carnavalet, een museum voor de geschiedenis van Parijs.
Op de zolder van dat museum werd onlangs, tijdens een recente verhuizing, een kist ontdekt met vijftig op kartonnen vellen geplakte foto’s, in een ongebruikelijk groot formaat (50 x 60 cm). Het bleken inzendingen te zijn van de familie Seeberger, gemaakt tussen 1903 en 1907. Niemand wist meer van hun bestaan.
Sneeuwballen
Op veel van die beelden staat de tijd stil. Letterlijk en figuurlijk. De jongens die sneeuwballen gooien tussen de bomen in het Jardin du Luxembourg zijn bevroren, hun handen verstijfd van de kou. Alles werd in scène gezet; de belichtingstijd van toen was beduidend langer dan die van een snapshot van nu. De tennissers in pak met vest hadden vermoedelijk een game kunnen spelen in de tijd dat ze stokstijf stil moesten blijven staan, zodat de foto niet bewogen zou zijn. Je ziet het en het raakt je. Want hier is in een eeuw niets veranderd: nog steeds zie je de welvarende omwonenden van het park er tennissen en als er sneeuw ligt ravotten er jongens en meisjes in de duurste merkkleding. Alleen op de croquetbaan van toen speelt nu de jeu de boulesvereniging.
Maar ook de armere wijken van Parijs komen voorbij: inmiddels verdwenen huizen in de Rue des Boulangers in Saint-Denis, waar vrouwen met hun dochters volle rieten manden sjouwen, de klinkers nog glimmend van de regen. Ontroerend in hun eenvoud zijn de matrassenmakers onder de brug bij de Notre-Dame; de man met pet en de peuk in zijn mondhoek buigt zich over zijn weefgetouw, de vrouw naait staand de naden dicht. Even verderop braakt de schoorsteen van baggeraars langs de Seine-oevers donkere wolken uit. Arbeiders aan de lunch zitten op een kistje, een stuk brood in de hand en een fles aan de mond. Als je goed kijkt zie je dat de kurk er nog op zit (anders zou de fles zijn leeggelopen tijdens het maken van de foto).
Dat de tijd wel degelijk is verstreken zie je aan de foto’s van Vieux Montmartre. Wie nu door de smalle straatjes loopt kan, bij de aanblik van de barokke café’s, de kleine wijngaard en het schilderspleintje bevangen worden door nostalgie. Maar meer dan honderd jaar geleden was daar weinig reden voor: er werd hard gewerkt om de molens draaiende te houden, het was armoede troef, ook al zie je dat er ook toen al een schilder, in pak met hoed, de scheef gezakte schuren kwam tekenen. Pittoresk ja, maar vooral voor wie er niet woonde.
De gebroeders Seeberger verdienden de kost in de textiel. Nadat ze prijzen hadden gewonnen op de tentoonstellingen, lieten ze van veel van hun foto’s ansichtkaarten maken. Later legden ze zich toe op modefotografie. Dat ze je al ontspruiten in hun beelden van een bevallige dame op een balkon in de Marais of een charmante heer leunend tegen een hekje. Geweldig is ook de foto van dames die laten zien hoe praktisch een broekrok is als je, springend van steen naar steen, een vijvertje moet oversteken. Revoir Paris is, met een knipoog naar Marcel Proust, een verstilde sprong in de verloren tijd.
Na een onbegrijpelijk lang lijden is toch nog onverwachts van ons heengegaan het tv-programma Spoorloos (1990-2025). Vrijdag trok KRO-NCRV de stekker uit de 35 jaar oude realityshow. Spoorloos lag al aan de beademing sinds oktober 2022, toen onderzoeksjournalist Kees van der Spek onthulde dat het programma geadopteerden aan de verkeerde biologische families had gekoppeld. Dat leidde toen tot veel verontwaardiging, het vertrek van kopstuk Derk Bolt, een vernieuwingsslag en een halvering van de kijkcijfers. Maar nog niet tot het einde.
Eva Jinek moest daarom woensdag in haar talkshow het laatste zetje geven. Na een interview in de Volkskrant ontving zij Marthainès de Vries. Die vertelde dat zij door Spoorloos 24 jaar lang aan een ‘valse’ familie vastzat. Haar nepzus biechtte onlangs op dat de familie alles gelogen had. Het kostte onafhankelijke herenigingswerker Fiona Teggatz vervolgens slechts drie weken om haar wél aan de juiste familie te koppelen. Met dna-test uiteraard, een methode die Spoorloos jarenlang verzuimde te gebruiken. Haar ouders bleken al te zijn overleden. Indien Spoorloos zijn werk goed had gedaan, had zij ze nog kunnen ontmoeten.
Marthainès de Vries moest huilen, Eva Jinek moest huilen, en de kijkers ook. Spoorloos, dat zelf graag met tranen overgoten drama verkocht, kon hier niet tegenop. De kwestie is nog niet afgelopen: op 6 maart beginnen bij de rechtbank in Lelystad de voorlopige getuigenissen waarmee zes gedupeerden een zaak willen aanspannen tegen KRO-NCRV.
Het vernieuwde programma was in december voor het laatst op de tv. Derk Bolt was vervangen door Joris Linssen en Sosha Duysker. Jetske van den Elsen was gebleven. De presentatoren stelden zich bescheidener op dan Bolt, die altijd veel aandacht vroeg voor zijn eigen avontuurlijke zoektocht, waarbij hij het thuisland graag neerzette als achterlijke woestenij. Van de belofte dat adoptie minder centraal zou staan, kwam minder terecht.
In de laatste aflevering werd Jorah uit Singapore gekoppeld aan haar biologische vader, de Nederlandse zeeman John. Aangescherpt in de nieuwe opzet was de spannende montage, waarin de informatie in brokjes aan de kijker werd gevoerd. Blijf kijken! Dat de snakkende Jorah de informatie ook mondjesmaat kreeg opgediend, was dan weer onnodig wreed.
Los van de mismatches – inmiddels zijn er acht bekend, zegt KRO-NCRV – was dit mijn grootste bezwaar tegen het programma: Spoorloos vermomde zich als hulporganisatie maar het was amusement. Niet de zoekenden maar de kijkers stonden op de eerste plaats. De wanhoop van geadopteerden, die nergens anders heen konden, werd in een rooskleurig sprookje geperst. Dat eindigde in Spoorloos altijd met de omhelzing van de herenigden. Maar dan begint het echte verhaal pas.
Dat sprookje – geadopteerden spreken van ‘adoptieporno’ – wrong ook steeds meer met het sterk veranderde imago van internationale adoptie. De mismatches van Spoorloos kun je optellen bij een eindeloze rij misstanden in dit neokoloniale veld, van verdwenen papieren tot kinderroof.
In een column op Instagram hekelt tv-maker Kelly-Qian van Binsbergen de overheid, die hierin in gebreke is gebleven. Ze maakte zelf een kritisch programma over adoptie, De Afhaalchinees, dat in mei een vervolg krijgt. Waarom konden geadopteerden voor hun zoektocht jarenlang alleen bij een realityshow terecht, zo vraagt zij zich af, terwijl dit toch een overheidstaak zou moeten zijn? Waarom moest dit per se met een camera op hun neus? Per appje licht ze desgevraagd toe: „Het is alsof je wil vreemdgaan en daarvoor alleen op Temptation Island bent aangewezen.”
Temptation Island moet trouwens ook van tv. Daarover later meer.
Just Eat Takeaway verdwijnt zeer waarschijnlijk van de Nederlandse beurs. In een gezamenlijk persbericht kondigen de Zuid-Afrikaanse techinvesteerder Prosus en de eigenaar van Thuisbezorgd.nl aan dat de eerste een bod heeft gedaan van omgerekend 4,1 miljard euro voor honderd procent van de aandelen.
JET zit de laatste jaren in zwaar weer. De koers van het bedrijf van oprichter en bestuursvoorzitter Jitse Groen daalde van zo’n 100 euro in 2019 naar 12 euro op dit moment. Het bedrijf kon niet aan de grote verwachtingen voldoen die voor maaltijdbezorging werden voorspeld tijdens de coronapandemie.
Het bod van 20,30 euro per aandeel zou een premium betekenen van 63 procent op de slotkoers van het aandeel JET van vrijdag. Het bod wordt unaniem aangeraden door het bestuur van het bedrijf, waaronder ook Groen. Mede doordat hij al ja heeft gezegd, is in ieder geval 8,1 procent van de aandelen al in het ja-kamp voor de overname.
Prosus moet nog wel goedkeuring krijgen van de overige aandeelhouders – al zal dat met zo’n premium waarschijnlijk niet zo’n probleem zijn. Ook moet er toestemming komen van de toezichthouders: Prosus heeft al aandelen in thuisbezorgers Meituan, Delivery Hero en iFood.
Het bedrijf hoopt de overname eind 2025 afgerond te hebben. Wie dan in de thuisbezorging van eten in oranje pakken en met oranje rugzakken wil investeren, zal aandelen Prosus moeten kopen. Die zijn ook op de Amsterdamse beurs te koop. Je bent dan alleen indirect ook investeerder in het Chinese Tencent: Prosus bestaat voor 75 procent uit de aandelen van het techbedrijf.
