N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/bvhw/wp-content/blogs.dir/114/files/2021/11/trujilo-vierkant.png)
Het weekend achtste finales zit erop. Een wekkerzetter wakkerblijver met wedstrijden om 07.00 uur, 10.00 uur, 04.00 uur en 11.00 uur. Voor de Nederlandse voetballiefhebber draaide het om de derde wedstrijd: Nederland-Zuid Afrika. Tenzij die Nederlandse voetballiefhebber erin was gestonken en de film Oppenheimer had bezocht. In dat geval waren de tweede en de vierde wedstrijd belangrijk: Japan-Noorwegen en Zweden-Verenigde Staten. Als zowel Japan als de VS wonnen, stonden ze in de kwartfinale tegenover elkaar. Dan kreeg Japan een eerlijke kans om zich voor Oppenheimer te wreken. Niet voor J. Robert zelf, maar voor die aanfluiting op IMAX-formaat die ons tot ver voorbij de Oscaruitreikingen door de strot zal worden geduwd.
Zaterdag om 07.00 uur begon Zwitserland-Spanje. Dat werd 1-5. Spanje ging door naar de kwartfinale, de Nederlandse voetballiefhebber ging terug naar bed om naar het plafond te staren. Hoe halen ze het in hun hoofd om een biopic van Oppenheimer te maken, met het afgaan van de atoombom als climax en in de hele film geen beelden van de slachtoffers te tonen. Het kan niet zijn dat ze tijd tekort kwamen want die Hollywood hersenspoeling duurt ruim drie uur met niet één beeld van de consequenties. Niet één. De verkoolde lichamen in de fantasie van de hoofdpersoon kun je niet meetellen.
Tijdens Japan-Noorwegen nam ik elke keer als Japan scoorde een vreugde-espresso. Het werd 3-1. Japan was door. Zo niet in de Oppenheimer-fanfilm, daarin waren de makers over het hele land heen gedenderd door in een zinnetje het aantal doden aan te stippen. Zouden de Duitsers moeten flikken. Anno nu een film over de nazi’s maken en daarin niet een beeld van de holocaust tonen. Duits Hollywood zou het niet in zijn hoofd halen. Deed het dat wel dan zouden wij, bioscoopgangers van de Westerse wereld, niet van kust tot kust met het nationalistische gedrocht dwepen. Duitsland ligt er hoe dan ook uit. Na de groepsfase al. De speelsters staan waarschijnlijk al in een IMAX-bioscoop hun geld terug te vragen.
Zondag na vier uur ’s nachts liet Nederland zich een paar keer het licht uit de ogen sprinten door Zuid-Afrika. Steeds zorgde de DVD voor de redding: Daphne van Domselaar hield vijf schoten op doel tegen. Nederland won 2-0 en moest het van lange ballen hebben. Dat bracht mij weer naar Oppenheimer.
Voor het zwijgen over de consequenties van de atoombomwerpingen, gaan verklaringen rond. De film zou over het proces naar de bom gaan, niet over het effect ervan. Het draait om het perspectief van „Oppie”, niet dat van de wereld. Toen het zondagmiddag bij Zweden-VS tot penalty’s kwam, vreesde ik even dat ze alleen het nemen van elke strafschop in beeld zouden brengen en niet het neerkomen van de bal. Als verklaring zouden ze geven dat zo’n ding een strafschop heet en het dus om het schopmoment gaat, niet om waar de bal landt.
Zweden won. Van een kwartfinale Japan-VS gaat het nu niet komen. Het wordt Japan-Zweden. De Verenigde Staten gaat naar de Oscars. Dat is een buurtfeest waar ze hun eigen films prijzen geven.
