Ik val maar met de deur in huis: ik vind het cool dat Demi Vollering haar prestaties op de fiets aangrijpt om aandacht te vragen voor de belangrijke zaken des levens. Twee weken geleden presteerde ze in Luik-Bastenaken-Luik niet zoals ze gehoopt had, omdat haar cyclus roet in het eten had gegooid: vlak voor de koers was ze ongesteld geworden, wat geresulteerd had in minder kracht in de benen.
Menstruatie en topsport, en zelfs menstruatie in het algemeen, is een onderwerp waarover nog steeds weinig bekend is, en waarover veel te weinig gesproken wordt. Dat moet anders, vindt Vollering. Ik ben het roerend met haar eens. Het is waanzin dat iets waar de helft van de wereldbevolking mee te kampen heeft, zo weinig serieus genomen wordt. Dat er lacherig over wordt gedaan, en zoveel vrouwen in stilte lijden – enkel en alleen omdat er te weinig bekend is over het vrouwenlichaam.
Donderdag won Vollering de eerste bergetappe in de Vuelta. Na de finish brak ze, omdat ze tijdens de rit veel gedacht had aan iemand dichtbij haar, die het mentaal moeilijk heeft. Niet alleen die persoon, maar veel jongeren kampen met mentale problemen, zei ze. En daar is nog steeds te weinig aandacht voor. Laat staan dat er goede oplossingen voor zijn. Ze voelen zich eenzaam. Denken dat ze de enige zijn. Haar zege, zei ze, droeg ze op aan iedereen die mentaal in de knoop zit. Op haar socials legde ze er nog meer over uit, met cijfers erbij over jongeren die zich ongelukkig voelen.
De cynische inborst die ik soms ook heb, waagt zich aan de gedachte dat het de ene week dit, en dan weer dat is met Demi. Het trekt veel aandacht. Slimme marketing van Vollering, en het team om haar heen. Zeker als je er opvolging aan geeft op de sociale media. Zo bouw je een persoonlijk merk.
Donderdag verwees ik mijn cynische inborst direct terug naar de eerste zin van deze column. Als je zo’n interview geeft, direct na de finish, dan is dat niet bedacht. Dat is puur.
En al zou het van tevoren bedacht zijn, wat is daar mis mee als je zulke belangrijke onderwerpen aansnijdt? Vollering heeft een gigantisch platform, wereldwijd. Ze wil een rolmodel zijn, vertelde ze me twee jaar geleden voor deze krant. Inmiddels is ze dat rolmodel, dat er niet voor schuwt beladen thema’s aan te snijden. Thema’s waarin ze zelf ook haar kwetsbaarheid laat zien en die haar soms in het middelpunt van een discussie plaatsen. Bijna alle topsporters zijn daar beducht voor. Zulke discussies leiden af, ze kosten energie. Een goede reden om juist niet te veel van je persoonlijkheid te laten zien.
Misschien dringt zo’n cynische gedachte zich wel op omdat we niet gewend zijn dat sporters zich zo persoonlijk uitspreken over kwetsbare thema’s. Dat ze echt ergens voor gaan staan. We vinden dat al snel Amerikaans. Venus en Serena Williams, Simone Biles, Colin Kaepernick: zij hebben het openlijk over depressies, misbruik, en racisme. Ze zijn sporter op een manier die we in Nederland nauwelijks kennen. Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg, denken wij al snel. Steek je kop niet boven het maaiveld. Richt je op je sport.
Ik vind het zo cool dat Demi Vollering zich daar niets van aantrekt, en zo’n voortrekker is.
Marijn de Vries is oud-profwielrenner en journalist.
