N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.
Ik ben een stille sportkijker. Een op het puntje van de bank-zitter. Een kussenkneuzer, als het echt spannend wordt. Schreeuwen naar het scherm doe ik nooit. Toch was ik schor, zes jaar min een week geleden. Met op beide wangen een lippenstiftkus stond Tom Dumoulin te stralen in zijn roze leiderstrui. Geen spatje vermoeidheid op zijn gezicht, terwijl hij net al zijn concurrenten had geklopt. Niet in een tijdrit, maar bergop.
Oropa, ik zal de naam van die beklimming nooit vergeten. Daar gebeurde het. De veertiende etappe van de Giro d’Italia van 2017 was verder vlak en saai. De klim was ook niet om van te likkebaarden, want Oropa is niet legendarisch of bekend. Ja, nu wel. Met nog vijf kilometer tot de finish ging Nairo Quintana er vandoor. Onnavolgbaar – dacht ik, dacht iedereen. Hier rijdt de aanstaande winnaar van de Giro, hier pakt hij secondes, en misschien al de roze trui.
Het roze zat nog om de schouders van Tom Dumoulin. Hij leek gelost, maar in een volgend beeld had hij zich naar het achterwiel van Quintana gespoed. En voor de Colombiaanse springveer het door had, kwam Dumoulin langszij. Quintana keek, leek zijn ogen niet te geloven. Werd hij gepasseerd door die lange Hollander? Ik denk dat dit het moment was dat ik van kussenkneuzen overging op schreeuwen. De rest is geschiedenis: Tom Dumoulin won die Giro.
Ik gun anderen net zulke heerlijke herinneringen als ik. En vooral de Belgen, omdat ik nog weet hoe zij stiekem ook genoten van onze ontketende landgenoot. Net zo stiekem geniet ik nu van Remco Evenepoel. De lichte antipathie die ik ooit voelde, want die maniertjes, en dat bluffen en dat ietwat verongelijkte soms, is omgeslagen in sympathie. De maniertjes zijn aangenaam verminderd. En als je groots wint zoals hij tegenwoordig doet, heb je ook het recht op groots bluffen, vind ik.
Maar zonder slag of stoot de Giro winnen gaat Remco niet lukken, bleek deze week. Aan zijn vorm twijfel ik niet. Aan de vorm van het publiek des te meer. Italiaanssprekenden die dit lezen, doe me een lol: vertaal onderstaand, en verspreid het langs het parcours van de Giro. Want blijkbaar moet het nog maar eens herhaald.
Hou honden vast. Katten, cavia’s, kinderen. Het was gelukkig zonder veel schade, die val van Remco, omdat er een hond losliep. Maar hou ze gewoon vast. Aan een lijn, een poot, een arm.
Pak geen bidons af tijdens de race. Ik snap dat je een souvenirtje wilt, maar renners hydrateren niet met regenwater. Bidons krijg je pas achteraf. Wil je 100 procent zekerheid, zet dan je kind in. Kinderen krijgen bij schaarste als eerste een bidon. En jatten van je kind is nog altijd beter dan een bidon jatten tijdens de koers, zoals die vent deed toen Remco op de grond lag door de hond.
Hou sowieso je handen thuis. Hoe moeilijk kan het zijn? Selfies maak je maar van jezelf. Ze heten niet voor niets zo toch?
Doe het voor de Belgen. En voor mij. Ik weet niet of ik me schor zal schreeuwen, maar een kussen zal zeker sneuvelen als Remco heel blijft en om de eindwinst koersen kan. Het is hoog tijd voor een roze trui op de Grote Markt in Brussel. Allez!