Column | She-devil

Minister Marjolein Faber wordt vooral bespot om haar uiterlijk. Het haar, de tot het hoogste punt dichtgeknoopte blouse, het mantelpak, de manier waarop ze loopt. Het werkt averechts. Het zorgt voor een rookgordijn rond een falende minister. Bovendien: zelf zit ze er niet mee, het vergroot de cultstatus in eigen kring. Ze heeft zichzelf geprogrammeerd om haar taak uit te voeren, het kapsel is bijzaak.

Woordvoerders melden zich ziek of verdwijnen, nieuwe kunnen niet worden gevonden. Ze kan geen leidinggeven, ze duldt geen tegenspraak: ambtenaren luisteren niet of gaan met tegenzin naar het werk. Ze doet Asiel & Migratie helemaal alleen, af en toe krijgt ze een opgestoken duim van Geert Wilders.

„Fantastisch!”, twitterde hij koud terug uit Israël, waar hij als het staatshoofd was ontvangen en rondgedragen, nadat zij op eigen houtje had besloten om alle Syrische asielaanvragen te bevriezen. Het gedoe in de buitenlanden is voor haar nooit vreselijk genoeg om naar hier te komen. Wie hier de straat op gaat om de verdrijving van Assad te vieren kan net zo goed terug. Dan is het daar dus veilig genoeg, zelf vond ze Syrië altijd al een veilig land.

De enige met wie Marjolein Faber nog warme banden onderhoudt zijn de manschappen van de marechaussee. Die mogen dankzij haar eindelijk doen waarvoor ze ooit bij de marechaussee gingen. Waar het kan gaat ze mee met de vliegende brigades, lekker in de grensgebieden achter verdachte auto’s aanjagen. Alles voor de afschrikwekkende werking.

Rond haar installatie als minister maakte Omroep Gelderland een profiel van de politica Marjolein Faber die in het Provinciehuis in Arnhem een onuitwisbare indruk had achtergelaten. Daaruit kwam niet het beeld naar voren van een onmens, niemand had het over haar uiterlijk. Ze werd ook door politieke vijanden als Niko Koffeman van de Partij voor de Dieren omschreven als onder andere „een hartelijk mens”, maar dan wel „een hartelijk mens” dat van geen wijken weet. Het was alsof ze haar op een vreemde manier een beetje gingen missen. Juist omdat ze het iedereen zo makkelijk maakt om haar te haten hadden ze haar een beetje in hun hart gesloten. Iemand zei dat je haar er waarschijnlijk goed bij kunt hebben op een verjaardag. Eenmaal aan het werk veranderde ze. Dan gaat ze door gepantserd glas voor haar idealen die we het best kunnen samenvatten als een Nederland van vreemde smetten vrij.

Juist door van haar een ‘ma Flodder’ te maken geeft haar wind in de zeilen.

Dat ze niets voor elkaar krijgt maakt voor haar achterban niet uit. Dat ligt immers niet aan haar, maar aan alle anderen die van haar een she-devil maken. Marjolein Faber is vooral een slechte politica met een verknipt wereldbeeld. Dat zou in een volwassen democratie genoeg moeten zijn om haar te bestrijden.

Marcel van Roosmalen schrijft op maandag en donderdag een column.