Column | Presteren onder een incompetente kerel

Posted on by admin

N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.

Carolina Trujillo

Het WK voetbal is voorbij. Het was het WK waarbij Nederland weer door Spanje werd verslagen, wat weer bevestigde dat Johan Cruijff op dat schiereiland een monster heeft gecreëerd. Wat Cruijff hiermee te maken heeft? Alles. De Spaanse bondscoach Jorge Vilda is zoon van Ángel Vilda. Die was looptrainer bij FC Barcelona onder Johan Cruijff. Voetbal moet de kleine Jorge met de paplepel ingegoten hebben gekregen uit de pan die Cruijff in Barcelona op het vuur had gezet.

Niet dat Vilda een goede coach werd. Integendeel. Zijn methode bracht vijftien belangrijke speelsters, onder wie pilaren als Mapi León, ertoe niet voor de selectie opgeroepen te willen worden. Dan kan je nooit een goede coach zijn. Volgens bronnen van Mundo Deportivo moesten speelsters de slaapkamerdeur tot twaalf uur ’s nachts open laten zodat Vilda kon checken of ze wel in bed lagen. Dat hij de kamers zelf sloot, zou ten einde zijn gebracht na klachten van de speelsters, maar hij controleerde nog steeds hun boodschappentassen en wilde weten met wie ze koffie gingen drinken. De klachten bleven komen.

Vilda’s reactie was dat speelsters moesten spelen, hij deed het coachen wel. De federatie stond achter hem. Dat zijn vader Ángel inmiddels directeur vrouwenvoetbal is bij de bond, kan daarin geen rol hebben gespeeld. Een old boys network kan nooit werken bij vrouwenvoetbal. Dit werd trouwens ook het WK waarin het woord vrouwenvoetbal alleen waar nodig werd gebruikt. Voetbal werd voetbal, ook als het door vrouwen is gespeeld. Alleen met uitsterven bedreigde gewervelden hadden het nog onnodig over het WK-vrouwen, vrouwenvoetbal of het al tot stof vergane damesvoetbal.

Het was het WK van de finale Spanje – Engeland. Van Spanje werd gezegd dat het de beste speelsters had en dat het gezien hun coach een wonder was dat ze zo goed presteerden. Alsof vrouwen, ook de besten in hun vak, niet al sinds mensenheugenis gewend zijn te presteren onder incompetente kerels. Dat Spanje onder die omstandigheden het WK won was business as usual.

Het werd een finale tussen een zelfsturende Porsche en een Volvo met de beste coureur van de wereld achter het stuur: Sarina Wiegman. Gelauwerde coaches als Pep Guardiola en Erik ten Hag bezongen haar kunnen. Er werd zoveel met haar gedweept in aanloop naar de finale dat zelfs voetbalhaters hoofdlijnen uit haar cv konden opdreunen. Ze was de eerste coach die met twee landen de WK-finale haalde. Ze kon de eerste Nederlandse coach worden die een WK won. Nu is ze de eerste coach die twee keer de finale verloor. Alsof dat niet genoeg nederlaag bood, liet Vilda de wereld zien dat bij goede spelers de rol van de coach verwaarloosbaar is. Ook die van de Guardiola’s, de Ten Hags en de Wiegmans.

De zelfsturende Porsche won en toonde bestuurders hun plaats. Managers zijn vooral goed in anderen wijsmaken dat ze nodig zijn. Mocht er op uw pad iemand lopen die u van het tegenovergestelde wil overtuigen, denk dan aan die autoritaire old boy bondscoach van Spanje en de wereldkampioenen van 2023.

Carolina Trujillo is schrijfster.

Related Posts

Pro-Palestijns protest op Mediapark, omdat NOS ‘Israëlisch frame’ zou overnemen

  • admin
  • November 26, 2024
  • 0

Actiegroep XR Justice Now, een tak van klimaatgroep Extinction Rebellion, protesteert dinsdagochtend bij het NOS-gebouw op het Mediapark in Hilversum. Ongeveer twintig demonstranten, sommigen gehuld in witte pakken met afdrukken van rode handen erop, scanderen „NOS, schande, bloed aan je handen”. Ook hebben ze spandoeken aan het gebouw opgehangen met de leuzen „NOS stop legitimatie van genocide” en „Taal is niet neutraal”. Drie aan elkaar vastgeketende actievoerders met gezichtsbedekking liggen voor de ingang.

De actiegroep vindt dat de publieke omroep geweld en genocide „legitimeert”, omdat het „klakkeloos” de „Israëlische framing” zou overnemen, zo is te lezen in een verklaring op de Instagram-pagina van de groep. XR Justice Now geeft in de verklaring geen voorbeelden van de gehekelde berichtgeving.

NOS ontstemt

De demonstranten roepen de NOS op om „haar plicht” na te komen door op een „onbevooroordeelde en waarheidsgetrouwe” manier verslag te doen van de situatie in het Midden-Oosten. Ze vinden dat de woordkeuze van NOS-journalisten „direct invloed” heeft op de werkelijkheid.

De NOS is niet te spreken over de actie. “Over onze journalistieke keuzes of ons woordgebruik gaan we altijd graag met iedereen in gesprek. Dit is alleen niet de manier”, laat Giselle van Cann, hoofdredacteur van NOS Nieuws weten. „Ik vind het onaanvaardbaar dat deze demonstranten de toegang tot onze redactie vanochtend blokkeren, en dat mijn collega’s zich onveilig voelen,” zegt ze.

Politie aanwezig

De politie is aanwezig, maar grijpt vooralsnog niet in, schrijft de NOS. Volgens een woordvoerder van de publieke omroep heeft het protest geen invloed op de programmering.

De subgroep van Extinction Rebellion zegt ook de aandacht te willen vestigen op de „systematische Israëlische aanvallen” op journalisten die volgens de actiegroep als „oorlogsmisdaden” moeten worden bestempeld. XR Justice Now had het protest live uitgezonden op Instagram en trok zo’n twintig kijkers.


Politie op twee gevallen na tevreden over optreden tijdens pro-Palestijnse studentenprotesten UvA

  • admin
  • November 26, 2024
  • 0

De politie heeft tijdens de studentenprotesten op campussen van de Universiteit van Amsterdam (UvA) afgelopen voorjaar in twee gevallen buitenproportioneel geweld gebruikt tegen pro-Palestijnse demonstranten. Dat concludeert de politie op basis van een intern onderzoek. In het algemeen zou het geweld „goed toegepast” en „uitlegbaar” zijn geweest, schrijft de politie.

In navolging van grootschalige studentenprotesten op campussen in de Verenigde Staten, organiseerden Nederlandse pro-Palestijnse actiegroepen afgelopen voorjaar ook demonstraties in Amsterdam. Zowel op de Roeterseilandcampus als bij Oudemanhuispoort, twee locaties van de UvA, kwamen honderden demonstranten samen met de intentie om daar te overnachten. Ze zetten tenten op, brachten eten mee en wierpen barricades op om de politie tegen te houden. Op beide locaties gebruikte de politie geweld om de demonstranten uiteindelijk weg te krijgen.

‚Naar de grond gewerkt’

In één geval zou een politiemedewerker zijn uitgescholden voor „vuile kankerlijer”, waarna de agent de persoon „naar de grond werkte”. Dat had niet mogen gebeuren, stelt de politie. In het andere geval zou een agent van de Mobiele Eenheid (ME) meermaals een demonstrant hebben geslagen met de wapenstok terwijl die geen kant op kon en geen gevaar vormde. Ook dit vond niet „binnen het wettelijk kader” plaats, oordeelde de hulpofficier van justitie.

In totaal hebben 59 mensen klachten ingediend vanwege het politieoptreden bij de UvA-protesten. In meer dan de helft van de gevallen kwamen die van mensen die de demonstraties niet zelf hadden bijgewoond maar filmpjes hadden gezien. Met die klachten doet de politie niets. De overige klachten, van mensen die fysieke of emotionele schade zeggen te hebben opgelopen, leidden uiteindelijk tot vier aangiften, die het OM nog moet wegen.

De Amsterdamse politiechef Peter Holla schrijft in een brief naar de veiligheidsdriehoek dat hij het betreurt als mensen nog steeds last hebben van het politiegeweld. Hij vraagt ook om begrip voor de agenten. „Agenten zijn bekogeld met stenen en zwaar vuurwerk, werden met brandblussers in hun gezicht gespoten en werden zelfs aangevallen met ammonia.” Tien agenten zijn gewond geraakt, van wie één blijvende tinnitus heeft opgelopen.

Lees ook

Een allegaartje van actiegroepen en ’toolkits’ uit de VS: zo kwam het studentenprotest in Amsterdam tot stand – NRC

Een politiebus werd tijdens een demonstratie bespoten met graffiti en verf.


Tv-recensie | Laat quizmarathondeelnemers af en toe even op hun rug liggen en naar de wolken kijken

  • admin
  • November 26, 2024
  • 0

„Laat de mensen maar leven, als ze dat willen, en daarna doodgaan, ieder op zijn beurt”, schreef Wisława Szymborska in 2002. „Zij, de wolken, hebben met heel dat vreemde gedoe niets te maken.” De woorden van de Poolse dichteres stonden aan het eind van Even lucht (EO) in de wolken geschreven, als een wijsheid die de korte documentaire in perspectief moest plaatsen. De afgelopen twintig minuten waren gevuld geweest met beelden van mensen die op hun rug in de achtertuin, op een grasveld of naast een kippenhok lagen. Op verzoek van de documentairemakers namen ze daar de tijd om midden op de dag hun blik omhoog te keren. Met hun ogen op de wolken vertelden ze waar hun gedachten nu naartoe gingen.

Bij de jonge deelnemers richtten die gedachten zich vooral op de toekomst en alle angsten en verlangens die daarbij kwamen kijken, terwijl de oudere deelnemers veelal terugblikten op het verleden: soms tevreden, soms met spijt. De thema’s die de wolkenkijkers bezighielden varieerden van behapbaar en concreet tot beangstigend groot. Latrelaties en terminale ziektes, vliegvakanties en klimaatverandering. Ik kwam er niet over uit of ik dat troostrijk of juist beangstigend vond: het idee dat je die dromen en zorgen met zo veel mensen deelt. En dat het de wolken die aan je voorbijtrekken uiteindelijk worst zal wezen hoe veel van je dromen en nachtmerries werkelijkheid worden.

Omdat maandag me wat vroeg leek voor een existentiële crisis ruilde ik de wolken in voor SBS6 (in jargon noemen we dit ook wel een ‘vibe shift’). Daar is sinds vorige week iedere avond Lotto De Quizmarathon (Talpa) te zien – of, in de woorden van presentator Rob Kamphues: „Het grootste quizevenement uit de Nederlandse tv-geschiedenis”, bestaande uit „zo’n 32 uur lang alleen maar quizen, quizen en nog eens quizen, met een selectie van de meest fanatieke quizfanaten .” Die quizfanaten nemen de uitdaging ontroerend serieus en worden behandeld als ware artiesten. Niet alleen kunnen ze backstage gebruikmaken van „speciale faciliteiten”, waaronder een ijsbad, een hometrainer en een doos Trivial Pursuit; ze mochten van tevoren ook een rider (wensenlijst) inleveren met „etenswaar die goed is om supergefocust de 32 uur durende marathon door te komen.” Zo kan het dat ze tussen de quizrondes door met een verhit hoofd de coulissen inlopen terwijl ze dingen zeggen als: „Het is nu tijd voor de hummus.”

Spijtig is het wel dat de marathon is opgeknipt en uitgesmeerd over meerdere weken. Dat geeft je als kijker de gelegenheid om je avond na avond iets slechter te voelen over je groeiende ongeduld. Want geef toe: je kijkt niet voor de triviafeitjes. Je kijkt omdat je wil zien hoe lang het duurt voor de hummus uitwerkt en de eerste uitgeputte quizfanaat van de hometrainer dondert.

Slaaptekort

Misschien dat de bedenkers van het format voorvoelden dat veel kijkers om die reden pas bij de laatste afleveringen aanhaken, als het slaaptekort van de kandidaten het best zichtbaar wordt. Dat dat de reden is voor het extra drama-element dat ze hebben toegevoegd: de kandidaten delen zich steeds op in twee teams, en aan het eind van elke ronde stemt het verliezende team een van de eigen leden weg. Het weggestemde lid mag dan weer zelf een ander teamlid aanwijzen om het tegen op te nemen in een duel. Wie verliest, vertrekt.

Al dat gehannes met messen in ruggen leidde in aflevering één al tot betraande oogjes bij de weggestemde deelnemer. Zo’n deelnemer zou je eigenlijk ook even buiten op zijn rug moeten leggen, vind ik. Voor een beetje perspectief. „Laat de mensen maar quizzen, als ze dat willen”, zou je tegen hem moeten zeggen; „en daarna weggestemd worden, ieder op zijn beurt. Zij, de wolken, hebben met dat hele vreemde gedoe niets te maken.”