Column | Plonsdrol

Toen Iran vorige week vrijdag de drones en raketten startklaar maakte om de Derde Wereldoorlog een stapje dichterbij te brengen, keek ik in mijn kleedkamer van de Groningse Stadsschouwburg naar Sophie Hilbrand, die twee verstandelijk gehandicapte dames in haar televisieprogramma ontving. De stumperds hadden in een of andere podcast voor bijgevulde botoxteefjes Sophie voor ‘levend lijk’ uitgemaakt. Voor de sportieve presentatrice een mooie reden om de dames uit te nodigen zodat ze live konden toelichten wat ze toch precies bedoelden. Ik vond het geweldig omdat ik een superieur luisterende Sophie zag, die de twee clowntjes uit Circus Sarrasani geduldig liet uitrazen. Ik begreep amper wat ze precies zeiden omdat hun lippen en wenkbrauwen mij mateloos intrigeerden. Ik vroeg me vooral af hoe het zoenen en fronsen ging bij deze twee regelrechte klonen van dat ooit niet van de buis te rammen aandachtorgel Marijke Helwegen.

Ik merkte onderhand dat het nieuws over de Iraanse aanval op Israël mij meer interesseerde en begreep dat de raketten nog wel een behoorlijk tijdje onderweg waren. Waarschijnlijk had Transavia het vluchtschema bedacht.

Gelukkig nam Sophie op het eind mierzoet wraak door een oudere opname te tonen waarin een van de opgekalefaterde leeghoofden vertelde dat ze tijdens het poepen haar drol altijd met haar hand opvangt en hem dan zacht in de wc-pot laat glijden omdat ze niet wil dat haar geliefde haar uitwerpsel in de plee hoort plonzen. NPO 2024. Niet opheffen dit welvaartsamusement.

Toen moest ik het toneel op. Met dat beeld van die barbiepop die dagelijks met haar hand onder haar gebleekte anus hangt. Ik vroeg me af of ze nog wel zo ver kon reiken. Scheurt er dan niet van alles af?

Toch was dit het begin van een heerlijke week vol opgewekte regens in Dubai. Vooral de ronddrijvende Rolls-Royces maakten me vrolijk. Hoewel het maffiastaatje dat opwekken ontkent. Ik zag opeens een huilende Gordon in een rubberbootje ronddobberen terwijl hij bij gebrek aan een cameraploeg zichzelf fanatiek filmde met zijn telefoon. Of hij echt huilde? Gordon wekt dat moeiteloos op.

Over problemen gesproken: ik las dat onze jongeren bijna alleen nog van seks genieten als ze erbij gewurgd worden. Dat leren ze van pornosites. Vaak overkomt het meisjes zonder dat ze het wurgen met hun tegenpartij hebben afgesproken. Al bij de eerste Tinderdate gaan de handen op volle kracht op het strottenhoofd van de geliefde. Wat is leuker: wurgen of gewurgd worden? Hoe kom je daar achter? Ik vroeg aan een vriend of hij zijn vrouw wel eens wurgde tijdens de seks. Hij ontkende verontwaardigd, maar ik bracht hem wel op een idee.

Gelukkig kwam mijn vriend Sywert deze week ook weer even langs. Bij de EO dit keer. Hij is bezig met een wanhopig charme-offensief. Hij was wel wat dikker geworden. Dat is knap als je geen cent te makken hebt. Tijs van den Brink maakte het hem niet echt moeilijk en eerlijk is eerlijk: onze Sywert is het liegen nog niet verleerd.

Achter de schermen wist iedereen dat hij en die andere twee Daltons gillend rijk werden, terwijl hij op tv de nobele weldoener uithing. Dat had iets met geheimhoudingsplicht te maken. Maar die plicht heb je dan toch ook achter de schermen? En aan zijn naaste medewerkers was hij het ook vergeten te vertellen. En de dame in zijn stichting die bezwaar maakte tegen de criminele handelingen was volgens Sywert niet te vertrouwen. De rechter krijgt het moeilijk.

Verder zag ik onze koning door een museum vol graffiti scharrelen. Cadeautje van zijn Spaanse collega. Ik vrees dat de tekeningen waarop men schreeuwt om een republiek waren weggehaald. En hebben de heren nog een beetje lopen pochen? Over wie in hun familie de meeste buitenechtelijke scharrels heeft verslonden? En wie het meeste smeergeld? De vader van Felipe of de opa van Alexander? Ik vrees dat Spanje wint.

Nu gauw naar de bookmaker om te gokken op het begin van die Derde Wereldoorlog. Ik heb namelijk niet veel tijd meer.