Het Vlaardingse meisje gonst door mijn hoofd. Het zwaargewonde kind van tien jaar oud dat met een kaalgeschoren hoofd en diverse botbreuken in een ziekenhuis ligt. Artsen vechten voor haar leventje. De vraag is of ze het gaat halen. Tot die tijd is de ‘stille tocht’ voorlopig afgeblazen. Na haar overlijden zal een roedel boze buren zwijgend door de straten schuifelen. De straten waar ze regelmatig vertelde dat ze thuis geschopt en geslagen werd. Misschien trekt de verontwaardigde stoet ook langs de supermarkt waar het lieve kind ooit bont en blauw aan de bel trok. Even stilstaan bij het schoolplein is misschien ook een goed idee. Ook daar sloeg de lieverd alarm.
Zal de burgemeester een zalvende speech houden? En wat doen de medewerkers uit de pleegkinderenindustrie? Lopen ze mee? Net als de swingers die af en toe lekkere ruige seks met de pleegouders hadden? Dat gebeurde in het huis waar de kinderen op dat moment opgesloten zaten.
Hoe kan dit? Waarom deed niemand iets? Of is het wel degelijk behandeld in een therapeutische voorzorggroep van bezorgde ambtenaren? Gemeentelijke pennenlikkers die eerst rustig de kat uit de boom keken omdat haastige spoed nou eenmaal zelden goed is. Die daarna rustig met diverse tweede lijn-hulpverleners evolueerden of de zaak inderdaad prangend genoeg was.
Het kan natuurlijk ook dat het kind het misschien verzon omdat het graag weg wilde uit die Vlaardingse hel. Of dat de biologische moeder erachter zat. Daarom kon de zaak wel even wachten. Eerst goed in kaart brengen wat er werkelijk aan de hand is.
Het kan ook dat het dossier nog op de stapel ligt bij een ambtenaar die net een roostervrije papadag had en die combineerde met het Pinksterweekend. Of misschien was de dienstdoende hulpverlener naar een bijscholingscursus en zat hij of zij op het laatste stukje Nederlandse hei onder leiding van een of andere in makkelijke kleding gestoken zweefteef naar het kind in zichzelf te zoeken. Of zat de verantwoordelijke thuis met een dreigende burn-out?
Wat er ook gebeurd is, het kind is niet gehoord. Sorry, wel gehoord, maar er is niet op gereageerd. De gemeente Vlaardingen gaat ongetwijfeld een onderzoek instellen om dit soort blunders in de toekomst te voorkomen. Ook de provincie gaat meedenken. Net als Den Haag. Ik gok op een werkgroep die opgesplitst gaat worden in meerdere groepjes. En er komt natuurlijk hulp voor de klasgenootjes die met het verlies moeten omgaan. Ook de ouders van de klasgenootjes kunnen een beroep doen op een of meerdere hulpinstanties.
Uiteraard komen er ook diverse coaches bij kijken. Een emotiecoach, een mishandelingscoach, een kinderhart- en moordkuilcoach en een coach die de totale coaching coördineert omdat het anders een chaos dreigt te worden.
Het Vlaardingse meisje gonst door mijn hoofd en ik denk aan lieve vrienden die ooit een pleegkind in huis wilden nemen en door allerlei instanties werden doorgezaagd en gevierendeeld tot bebaarde kinderpsychologen en andere vage geitenwollen therapeuten tot de conclusie kwamen dat het stel niet geschikt was.
Maar terug naar de zaak van dit Vlaardingse meisje. Door wie is dit echtpaar onderzocht? En wie neemt er ontslag na dit debacle? Ook als het lieve kind het overleeft.
Iets in mij zegt dat er geen stille tocht moet komen, maar juist een kolkende krijsende meute die vloekend en tierend langs de verantwoordelijke kantoren trekt. Kantoren van zowel de gemeente als van de pleegkinderenorganisaties als van alle boterletters die direct en indirect met deze zaak of soortgelijke dossiers te maken hebben. Schreeuw ze wakker. Vloek ze terug in de werkelijkheid. Een hartgrondige oerkreet is in dit geval op zijn plaats.
Natuurlijk weet ik nu al dat allerlei zeikerige softies deze column ongenuanceerd en te eendimensionaal zullen vinden. En die gaan roepen dat het gemakkelijk brullen is vanaf de zijlijn. Maar het gaat om een kaalgeschoren, bont en blauw geslagen kind van tien jaar oud dat zeker drie keer moord en brand bibberde hoe bang het was. Dan rest er nog maar een woord: godverdomme!
