Het Centraal Orgaan opvang Asielzoekers (COA) heeft een dag langer om het aantal asielzoekers in het aanmeldcentrum in Ter Apel op orde te krijgen. Het COA hanteerde wekenlang een verkeerde datum voor een rechterlijk vonnis en ging er vanuit dat het vanaf deze dinsdag een dwangsom moest gaan betalen omdat het centrum in Ter Apel te vol is.
De gemeente Westerwolde, waar Ter Apel ligt, spande in januari een kort geding tegen het COA aan, om de bezetting van de opvanglocatie onder de afgesproken 2.000 te krijgen. Al jaren overschrijdt het COA dat aantal, soms met honderden per dag. Omdat er niet genoeg opvangplekken in Nederland zijn, kunnen asielzoekers vanaf het aanmeldcentrum, waar alle asielzoekers zich na aankomst in Nederland moeten melden, nergens anders naar toe. De rechter gaf het COA vier weken om de zaken in Ter Apel op orde te krijgen, op last van een dwangsom van 15.000 euro voor elke dag dat het asielzoekerscentrum te vol is. De dwangsom kan oplopen tot maximaal 1,5 miljoen euro.
Lees ook de reportage: Drugs, geweld en diefstal: het is voor niemand leuk meer in Ter Apel
Het COA ging er vanuit dat de vier weken ingingen op de dag dat het vonnis werd uitgesproken. Maandag nog zei een COA-woordvoerder dat het er alles aan deed om voor maandagavond aan de afspraken te voldoen. Maar dinsdagochtend zei de gemeente Westerwolde dat het vonnis pas ging lopen vanaf het moment dat het COA het daadwerkelijk op de deurmat had gekregen. Nu blijkt woensdag rond middernacht het meetmoment te zijn.
Oplossing ver weg
Hoewel het COA nu een dag langer blijkt te hebben, maakt dat waarschijnlijk amper verschil. Het lukt het COA al maanden niet om de aantallen naar beneden te krijgen. Afgelopen nacht sliepen er 2.220 asielzoekers op het opvangcentrum. En zelfs als het zou lukken, zei de COA-woordvoerder eerder, „hoeven we niet te juichen”. Want, zo zei hij: „Het wordt ook weer morgen”.
Een oplossing voor de problemen rond de opvang lijkt nog ver weg. Het COA verwacht dat de onlangs aangenomen spreidingswet, die gemeenten verplicht om mee te werken aan het opvangen van asielzoekers, pas vanaf volgend jaar verlichting biedt. Demissionair staatssecretaris Van der Burg (Asiel en Migratie, VVD) deed vorige week zijn zoveelste ‘klemmende’ oproep om extra opvangplekken te creëren. Binnen een paar weken zijn er 5.500 extra plekken nodig. Vrijdag zei Van der Burg dat nog geen enkele gemeente zich heeft gemeld.
Maar over de verwachtingen voor de komende dagen wil de woordvoerder dinsdagmiddag niets zeggen. COA-baas Milo Schoenmaker houdt woensdag een persconferentie op het terrein, verklaart hij.
Erg geliefd was de zondag bij een helikopterongeluk omgekomen Iraanse president Ebrahim Raisi (63) niet. Weliswaar werd hij in 2021 tot president verkozen maar dat was vooral te danken aan het feit dat zijn grote beschermheer, opperste leider ayatollah Ali Khamenei, al zijn rivalen van het stembiljet liet schrappen. Minder dan de helft van de Iraniërs ging uiteindelijk stemmen. Daardoor was het mandaat van Raisi, die bekend stond als een man met veel bloed aan zijn handen, al vanaf het begin ondermijnd.
Ook eenmaal in functie wist Raisi, sinds zijn jonge jaren een overtuigd aanhanger van het fundamentalistische islamitische regime, de harten van de meeste Iraniërs niet voor zich te winnen. Met zijn dorre uitstraling en beperkte retorische vaardigheden wist hij zelden te ontsnappen aan zijn imago als Khamenei’s zetbaas. Zijn voorgangers hadden nog wel enige ruimte voor eigen beleid gehad, al nam Khamenei ook toen uiteindelijk de belangrijkste beslissingen, maar voor Raisi gold dat nauwelijks.
Wel wist hij enige aanhang op te bouwen onder de armste bevolkingslagen van Iran. Hij presenteerde zich als bestrijder van corruptie en voorvechter van de belangen van de gewone man. Dikwijls bezocht hij afgelegen gebieden in Iran om daar met lokale bewoners over hun problemen te spreken.
Hardhandig optreden van Iraanse zedenpolitie
De grootste crisis waarmee Raisi kreeg te maken was de protestbeweging die in de herfst van 2022 ontstond na de dood van de jonge Koerdische Mahsa Amini, die door de Iraanse zedenpolitie hardhandig werd opgepakt omdat ze haar hoofddoek niet correct zou hebben gedragen. Maandenlang gingen duizenden de straat op om onder de leus ‘Vrouw, leven, vrijheid’ te betogen voor meer vrouwenrechten en vrijheid.
Het regime, dat de hoofddoek voor vrouwen als een hoeksteen van het islamitische bewind beschouwt, haalde de zedenpolitie tijdelijk van de straat maar onderdrukte de betogingen verder met grof geweld. Honderden betogers werden gedood. Duizenden werden gevangen gezet en sommigen zijn intussen na schertsprocessen ter dood veroordeeld en terechtgesteld.
Raisi keek een jaar later tijdens een zeldzaam interview met de Amerikaanse televisiezender NBC terug op die dramatische periode. Maar van enige introspectie getuigde hij niet. Zonder een spier te vertrekken gaf hij de schuld van de onrust aan de Verenigde Staten en Europese landen. Het Iraanse regime zou de betogers op „vreedzame” wijze tegemoet zijn getreden. „U kunt er zeker van zijn dat de Islamitische Republiek Iran altijd bereid is om te luisteren naar de woorden van mensen die protesteren. We zijn altijd een en al oor, ongeacht het onderwerp”, verklaarde de president, zelf altijd getooid met een zwarte tulband ten teken van zijn afstamming van de profeet Mohammed.
Bij de recente gewapende confrontatie met Israël speelde Raisi opnieuw geen grote rol. Het was Khamenei die besloot om een vergeldingsaanval met drones en raketten op Israël uit te voeren, nadat Israël zeven leden van de Revolutionaire Garde in het Iraanse consulaat in Damascus had gedood.
Zoon van prominente imam
Zijn loopbaan had Raisi grotendeels aan Khamenei te danken. Beiden kenden elkaar al uit Mashad, Irans tweede stad en een voornaam religieus centrum in het noordoosten van Iran. Bovendien studeerde Raisi kort na de islamitische revolutie van 1979 enige tijd bij Khamenei in een seminarie in die andere voor sjiieten heilige stad, Qom. Hij was geselecteerd voor een bijscholingscursus in het landsbestuur voor jonge geestelijken.
Ook zijn privéleven stond in het teken van de islam. Raisi was de schoonzoon van Ahmed Alamolhoda, een prominente imam uit Mashad die zelf gold als een geduchte conservatief. Raisi en zijn vrouw hebben twee dochters.
Op zijn twintigste, zonder enige formele juridische opleiding, werd Raisi vervolgens al als aanklager aangesteld in een provinciestad. Destijds geen unicum in de prille Islamitische Republiek. Vijf jaar later had hij het al geschopt tot plaatsvervangend aanklager in de hoofdstad Teheran. Zoals ook later voerde hij steeds loyaal de opdrachten van zijn meerderen uit.
Duistere periode
Dat deed hij in 1988 ook met een omstreden bevel van de toenmalige opperste leider, ayatollah Khomeiny. „Raisi was toen nog maar 28 jaar oud, maar hij maakte deel uit van de ‘commissie des doods’ van vier leden in Teheran, die enige duizenden politieke gevangenen zonder vorm van proces liet executeren”, memoreerde Raha Bahreini van Amnesty International drie jaar geleden bij Raisi’s aantreden tegenover NRC. „Hun lichamen werden in massagraven begraven.” Het ging in totaal om zo’n vier- tot vijfduizend mensen. In latere jaren weigerde Raisi steeds om op deze duistere periode in te gaan.
Ook in de decennia die daarop volgden bleef Raisi vooral actief in het justitiële apparaat. Na een mislukte gooi naar het presidentschap stelde Khamenei hem in 2019 ook aan als hoofd daarvan. Toen er in hetzelfde jaar rellen uitbraken na een verhoging van de benzineprijs, liet Raisi duizenden mensen oppakken. Velen van hen werden volgens Amnesty International gemarteld. Net als in eerdere jaren werden onder Raisi’s leiding jaarlijks honderden mensen geëxecuteerd.
Wegens zijn betrokkenheid bij buitengerechtelijke executies zetten de Amerikanen Raisi op een zwarte lijst. Het kwam dan ook niet als een verrassing dat – anders dan onder zijn voorganger Hassan Rohani, onder wiens leiding een nucleair akkoord met de VS in ruil voor sanctieverlichting werd gesloten – de betrekkingen met de Amerikanen dan ook permanent kil bleven.
Reddingsteams zijn op weg naar het wrak van de helikopter waarin de Iraanse president Ebrahim Raisi zat, zo melden internationale persbureaus. Na een zoektocht van meerdere uren is het wrak gevonden in de buurt van het dorp Tavil in de Iraanse provincie Oost-Azerbeidzjan, een bergachtig gebied waar op het moment van de crash slecht weer was.
Iraanse autoriteiten hebben tegen persbureau Reuters gezegd dat „de situatie er niet goed uitziet”. Iraanse media, waaronder staatspersbureau IRINN, zeggen dat er op de plek waar de helikopter is neergestort geen overlevenden zijn gevonden. De Iraanse regering heeft de dood van Raisi niet officieel bevestigd.
Tientallen reddingsteams trokken na de crash naar het rampgebied. De slechte weersomstandigheden in het gebied bemoeilijkten de zoektocht. Het is onduidelijk waardoor de helikopter is neergestort. Naast president Raisi zat Buitenlandse Zaken-minister Hossein Amir-Abdollahian, een gouverneur en andere ambtenaren in het toestel.
De groep was op weg terug uit Azerbeidzjan, waar het eerder op de dag een gezamenlijk gebouwde dam opende met president Ilham Aliyev. Raisi is inmiddels drie jaar president van Iran. Geestelijke leiders in Iran hebben de bevolking opgeroepen te bidden voor het lot van de hooggeplaatste leider.
Op evenemententerrein het Rutbeek in Enschede is de derde dag van het festival Freshtival begonnen. Het is bewolkt. Af en toe miezert het en soms komt de regen met bakken uit de lucht. Dat mag de pret niet drukken. Mensen zijn volop aan het genieten van artiesten als Mandy en Suzan&Freek. En er staat nog een bekende artiest in de line-up. Vanavond om kwart voor negen zal Joost Klein het podium opstappen, zijn eerste optreden sinds zijn Songfestival-avontuur in Zweden.
Om vijf uur ’s middags zijn de t-shirts met ‘I love Joost’ nog niet te vinden. Maar na een beetje zoekwerk blijken er zeker wel Joost-fans aanwezig te zijn. „Ik hou van Joost want Joost is gewoon zichzelf”, zegt Yssum. „Hij is goed, hij is een topper en hij laat zich niet tegenhouden. Ik denk dat hij gediskwalificeerd is, omdat de EBU bang was dat hij zou winnen.” Vriend Nina is het hiermee eens. „Ik ben heel benieuwd naar vanavond, misschien zegt hij wat over het songfestival. Het is gewoon zo vaag wat er allemaal gebeurd is dus ik denk dat er meer speelt.”
Er is ook kritiek op Joost onder de feestgangers. „Als je meedoet met Eurovisie moet je geen gekke dingen gaan doen”, vertelt bezoeker Timo. „Ik denk ook dat er wel iets is gebeurd, anders zou er niet zo’n reactie gekomen zijn. Uiteindelijk is Joost door alle media-aandacht ook wel gematst, iedereen ging zomaar achter hem staan.”
Een zee van kleine Joost Kleintjes
Half negen ’s avonds. De regen is gestopt en hier en daar is zelfs een klein stukje blauwe lucht te zien. Vijftien minuten later is het moment waar het publiek op heeft zitten wachten. Ingeleid door ‘Europapa’ komt Joost Klein het podium opstormen. Honderden telefoontjes gaan de lucht in. Een zee van kleine Joost Kleintjes op talloze beeldschermen. ‘Europapa’ wordt gevolgd door een aantal klassieke Joost-hits. Onder andere ‘Droom Groot’, ‘Wachtmuziek’ en ‘Friesenjung’ komen voorbij. Ook laat Klein een paar nieuwe liedjes horen. „Ik heb zin om het hele album te lekken” zegt hij later. ‘Europapa’ passeert, in verschillende versies, nog een paar keer de revue.
Wie voor pittige politieke statements naar het concert van Joost is gekomen, gaat misschien teleurgesteld naar huis. Er wordt niets direct gezegd over de veelbesproken diskwalificatie van Klein van het Eurovisie Songfestival. Wel laat Joost halverwege het optreden weten een Instagram-story gemaakt te hebben, „voordat het in het nieuws is”. De story bestaat uit de tekst „love always wins”.
Om kwart voor tien is het klaar. De laatste plaat is geen eigen nummer maar dat van een iets oudere popgroep: „The Winner Takes It All” van ABBA. Joost zelf sluit af met een oneliner: „I know everybody is waiting for me to say something dumb. But I just love, and I love you forever.”
