Category: Tech en Media

Op 5 mei 2013 werd de populairste Curaçaose politicus van dat moment, Helmin Wiels, op klaarlichte dag doodgeschoten op het strand bij Willemstad. Natasja Gibbs was in die tijd correspondent op Curaçao. Elf jaar na dato vindt ze dat het tijd wordt antwoorden te zoeken op vragen die nog altijd leven. Want er zijn destijds drie mensen voor de zaak veroordeeld, de schutter, een moordmakelaar en de opdrachtgever voor de moord, een voormalig minister, maar toch denken veel mensen dat daarmee de zaak niet is opgelost. Waarom moest Wiels dood, vragen ze zich nog altijd af en waarom durven veel mensen nog steeds niet over de moord te praten?

Gibbs spreekt in Nederland en op Curaçao met betrokkenen en nabestaanden, waaronder Wiels’ zoon, Helmin Junior (die praat in raadselen) en Wiels’ broer Aubert – hij moet alle antwoorden hebben, volgens Junior. Het lukt Gibbs zelfs om in de gevangenis de opdrachtgever, ex-minister George Jamaloodin, te interviewen.

Waarom?

We krijgen een goed beeld van de enorme impact die de moord gehad moet hebben, en nog steeds heeft, op de bewoners van een klein eiland en we leren de radicale politicus Wiels kennen, die veel vrienden had, maar ook veel vijanden.

Na een reis van zes afleveringen kunnen Junior en Aubert Wiels (die nota bene bevriend was met de ex-minister, ze groeiden op in de arme wijk Steenrijk, waar vrienden broers zijn) niet anders dan concluderen dat ze zich moeten neerleggen bij de waarheid. Maar waarom, waarom die moord?

De podcast gaat niet over het aan het licht brengen van nieuwe feiten, maar over het onder ogen zien en verwerken van de onvermijdelijke, keiharde werkelijkheid.

Delen

Mail de redactie

Voor wie de podcast History of Ideas van David Runciman (die ik hier bespreek) te cerebraal is en wie tijdens het luisteren ook nog routineuze handelingen wil kunnen uitvoeren als strijken, de afwas of de administratie, kan uitwijken naar Philosophize This! Daarin behandelt podcaster Stephen West behalve filosofieën over niet-politieke verschijnselen dezelfde denkers als Runciman, maar met meer lucht. Zeg maar: iets losser uit de pols. Niet voor niets is West geen universitair aangestelde intellectueel die een microfoon heeft gevonden, zoals gangbaar in het genre, maar een voormalig magazijnmedewerker. Hij mocht tijdens het sjouwen een koptelefoon op en luisterde uren en uren naar luisterboeken en filosofiecolleges. Hij dacht: dat kan ik zelf ook. En aantrekkelijker. Of althans: begrijpelijker. Hij kreeg gelijk. Wie zelf wil beoordelen of West met zijn simplificaties toch evenveel recht doet aan de grote politieke denkers als Runciman, kan wellicht opnieuw beginnen bij Thomas Hobbes, afleveringen 26 en 27 van inmiddels 200 afleveringen. Vergelijk en oordeel zelf.

Delen

Mail de redactie

De beste podcast over de grondleggers van alle moderne politiek is nog altijd History of Ideas, een 27-delen tellende serie die deze week alweer precies drie jaar geleden eindigde. Na een belachelijk bombastische openingstune is het prettige, tikje melancholische stemgeluid te horen van politicoloog David Runciman.

Telkens neemt hij het belangrijkste politieke boek van één denker door, van Friedrich Nietzsche tot Hannah Arendt en van Mary Wollstonecraft tot John Rawls of Jean-Jacques Rousseau. Bijzonder knap is niet alleen hoe hij Runciman in meestal minder dan dertig minuten kraakhelder hun ideeën uitlegt, maar ook hoe hij dat verbindt aan hun leven en tijdsgewricht. Bij welke aflevering te beginnen? Misschien gewoon bij het begin. Runciman slaat Plato, Aristoteles en Machiavelli over en start bij Thomas Hobbes en zijn boek Leviathan. Waarom? Ook dat legt hij glashelder uit.

Delen

Mail de redactie

De een was ooit een actief lid van de conservatieve beweging, de ander was altijd al links. Samen praten Matthew Sitman en Sam Adler-Bell, meestal met een even eloquente en erudiete gast, over ontwikkelingen en mensen die rechts Amerika vleugels geven. Soms zijn dat fenomenen die in Europa ook de krant halen, als Taylor Swift en de rechtszaken tegen Trump. Maar vaak zijn het – en dat zijn beste afleveringen – gesprekken over hier minder bekende helden op rechts, als Irving Kristol, William F. Buckley en Norman Podhoretz.

Door de diepgaande belangstelling voor de gedachten van deze rightwing highbrow intellectuals is het soms nauwelijks voor te stellen dat beide podcasters de liberaal-linkse zaak zijn toegedaan. Neem de prachtige aflevering over Whittaker Chambers. Matt en Sam brengen deze communistische spijtoptant die hielp communistische spionnen te ontmaskeren met zoveel liefde tot leven dat iedere politieke junkie, rechts of links, daarna de backlist in zal duiken met zo’n 200 andere afleveringen.

Delen

Mail de redactie

„Als je wil dat de NPO wordt wegbezuinigd, vooral zo doorgaan met deze app”, schreef een klager op recensiesite Trustpilot. Een ander: „Onvoorstelbaar slecht… Zo jammer, want het achterliggende aanbod is de moeite waard.”

Na de lancering eind vorig jaar van een nieuwe app voor NPO Start, het streamingplatform van de publieke omroep, regende het klachten van gebruikers. Een serie weggevallen functies leidde al snel tot slechte waarderingen op beoordelingswebsites. Van 1.300 beoordelingen van NPO Start op Trustpilot heeft ruim 90 procent één ster, op een schaal tot vijf.

De nieuwe NPO Start app werkte plotsklaps niet meer op oudere smart-tv’s van Samsung, LG Philips en Sony. Daarnaast kende de app zelf veel gebreken, zoals het weggevallen van opgeslagen favoriete programma’s, een manke zoekfunctie, storingen met Apple TV en, in mindere mate, met Android. Begin februari beloofde de NPO herstel van de problemen binnen twee weken, maar pas na twee maanden was vrijwel alles verholpen. Zo is het sinds april weer mogelijk om favoriete programma’s op te slaan, maar het weggevallen aparte profiel voor kinderen is nog steeds niet beschikbaar. „We stonden onder grote tijdsdruk, er is terecht zo veel geklaagd”, zegt de leider van NPO Start, Mezen Dannawi.

Instortingsgevaar

Dannawi begon bij de publieke omroep als dj bij jongerenradiostation FunX en leidt NPO Start sinds 2017. Hij is technisch afhankelijk van het team van Sebastiaan Popma, producteigenaar van NPO Start.

Waarom die haast met de introductie in november vorig jaar? Dannawi en Popma wijzen op de noodzaak van een grote „dubbele vernieuwing”: de app met al zijn functies moest tegelijkertijd vernieuwd worden met de infrastructuur waarop die app draait. „Het platform had instortingsgevaar bij grote aantallen kijkers tegelijkertijd, zoals bij voetbalwedstrijden en verkiezingsuitslagen”, aldus Popma. De continuïteit van de infrastructuur had prioriteit boven de functionaliteit van de app.

Maar waarom dan een nieuwe app lanceren waarin oude functies ontbraken? „We moesten wel live gaan met de nieuwe app in november. Het aflopende contract met een externe partij mochten we vanwege aanbestedingsregels niet verlengen. De auto moest blijven lopen, het dashboard moesten we dan maar noodgedwongen incompleet introduceren.” Omdat de publieke omroep vanuit de overheid wordt gefinancierd vallen facilitaire uitgaven onder Europese aanbestedingsregels, tv-programma’s zijn daarvan uitgesloten.

De nieuwe app zou betere ‘personalisatie’ brengen met aanbevelingen op grond van ‘smaken’. Maar ook daarover wordt geklaagd door gebruikers op recensiewebsites. De aanbevelingen zijn in de praktijk vaak irrelevant. Zo krijg je na het bekijken van Indonesia Roept vijf series over Indonesië aanbevolen of na De Joodse Raad nog meer oorlog. Terwijl je even genoeg hebt.

Lees ook
Baby Reindeer, Ripley en Fallout – dit zijn de beste series van het moment

Dannawi en Popma hebben er echter vertrouwen in dat de aanbevelingen na de moeilijke introductieperiode een grote verbetering zullen zijn. Ze zijn geënt op waarderingen van programma’s door een panel met 10.000 Nederlanders, met acht waarden waaronder ‘gevarieerd’ en ‘betrouwbaarheid’. Dat zet NPO om in een algoritme dat individuele kijkers aanbevelingen biedt.

Dannawi: „Daar zijn we trots op, want we hebben samen met universiteiten het algoritme laten bouwen met publieke waarden als pluriformiteit en verbreding van interesses, met een representatief panel. Anders dan commerciële algoritmes die meer van hetzelfde aanbevelen voor maximale kijktijd. Dus wij gebruiken data om je te bedienen, niet om aan je te verdienen.”

Veel hoger budget

NPO Start biedt gratis zeven dagen lang programma’s van NPO-zenders, die ook live online beschikbaar zijn. Abonnees van NPO Plus betalen 2,95 euro per maand om programma’s een jaar lang te kunnen terugkijken en series eerder te kunnen zien dan op lineaire tv.

De ruim 35 euro per abonnee per jaar levert de NPO met het huidige aantal gebruikers 28 miljoen euro op. Dat wordt vooral aan extra rechten uitgegeven omdat programma’s voor Plus-abonnees een jaar lang beschikbaar moeten zijn, aldus de NPO. De publieke omroep maakt niet bekend aan welke programma’s en rechten het geld precies wordt besteed.

Zoals krantenuitgevers strijden met Meta, Google en TikTok, zo treffen NPO, RTL en Talpa giganten als Netflix, HBO Max en Prime. Publiek geld en kennis en ervaring van taal, cultuur, kijkvoorkeuren, en originele producties moeten de NPO sterk houden. En: investeringen in eigen streamingdiensten. In de NPO-begroting voor 2024 is 75 miljoen euro uitgetrokken voor NPO Start, 30 miljoen meer dan in 2023. Dit gaat ten koste van het budget voor lineaire televisie.

We moesten wel live gaan met de nieuwe app in november

Dat extra geld gaat vooral naar nieuwe streamingseries, specifiek voor NPO Start en ontsluiting van omroeparchieven. Bijvoorbeeld van programma’s als Andere Tijden, dat nu nog noodgedwongen naar YouTube verwijst. Daarnaast onderzoekt de NPO het samengaan van Start (video) en Luister (radio/podcast), een dienst die de Vlaamse publieke omroep VRT al aanbiedt.

De NPO weet begin april nog niet hoe het hoge budget voor ‘Start-only’-titels’ voor 2024 wordt verdeeld. „We zitten midden in de intekening door omroepen. We vragen vooral spannende, doorlopende verhalen zonder wekelijkse spanningsboog, die meer binge-waardig zijn. En gericht op publieksgroepen die lineair afhaken, vooral jongeren”, zegt Dannawi.

Delen

Mail de redactie

Het was een buitengewone gebeurtenis: het radicaal-rechtse Duitse magazine Compact riep kiezers op om de radicale anti-immigratiepartij Alternative für Deutschland (AfD) financieel te steunen bij de komende Europese en regionale verkiezingen. „Laten we helpen om veel nieuwe stemmers voor de AfD te werven”, schreef de hoofdredacteur van het maandblad, Jürgen Elsässer, eind januari bij zijn oproep geld in te zamelen.

Ongeveer 60.000 euro was al binnen, nog eens 30.000 euro ontbrak om een groot concertpodium te financieren, waarmee AfD-politici door het land zouden reizen en bij de verkiezingen voor een „rechtse golf” in Duitsland zouden moeten zorgen. Maar dat lijkt er niet van te komen.

Volgens interne rapporten van de AfD, waaruit de Berlijnse krant taz citeert, moet de radicaal-rechtse partij de geplande donatie van Compact afwijzen, als ze zelf niet in de problemen wil komen. De partij gaat ervan uit dat de donaties niet zijn toegestaan, omdat de oorspronkelijke donateurs anoniem blijven. Zogeheten ‘stroman-donaties’, waarbij de geldgevers onbekend blijven, zijn illegaal onder de Duitse partijenwetgeving. De AfD werd in 2021 al eens veroordeeld tot een boete van 400.000 euro vanwege een illegale partijdonatie.

Lees ook
Politicus pleit voor verbod van de AfD

Radicaal-rechtse media, die zoals in het geval van Compact actief politieke partijen steunen, zijn wijdverbreid in Duitsland. Volgens een wetenschappelijk onderzoek uit 2022 heeft het maandblad met ongeveer 600.000 maandelijkse websitebezoekers en 33.000 volgers op X, niet eens de meeste lezers. Media als Reitschuster en Tichys Einblick zijn tijdens de coronapandemie gegroeid en halen ongeveer 5 miljoen websitebezoekers per maand en hebben elk meer dan 100.000 Twitter-volgers en YouTube-abonnees.

Felix Schilk doet aan de universiteit van Tübingen onderzoek naar rechtse platforms in Duitsland en Europa. Hij specialiseert zich in de marktomstandigheden waarin ze afgelopen jaren tot bloei zijn gekomen.

Duitsland heeft zo’n vijftien media in het radicaal-rechtse spectrum. Hoe overleven ze in tijden van financiële problemen in de hele mediabranche?

„De markt is sterk gediversifieerd. Nieuwe online projecten richten zich op de typische neonazistische, geschiedenisrevisionistische onderwerpen, maar hebben daarnaast ook een populistische uitstraling. Ze proberen te schrijven over onderwerpen die ook conservatieve kiezers die CDU stemmen aanspreken.

„Een andere ontwikkeling is dat er de afgelopen tien jaar veel nieuwe media zijn opgericht met steun van rijke ondernemers, zoals momenteel te zien is bij het rechtse platform Nius van voormalig Bild-hoofdredacteur Julian Reichelt. Zijn project wordt gesteund door de Duitse miljardair Frank Gotthardt.”

Hoe verklaart u die ontwikkeling?

„Het gaat erom invloed uit te oefenen op het politieke discours. Magazines als Compact of Nius hebben niet zo veel last van de moeilijke marktomstandigheden, omdat ze meer opiniebedrijven zijn dan klassieke media. Compact heeft naast tijdschriften ook een webshop, organiseert conferenties, gaat naar demonstraties.

„Deze radicaal-rechtse media leven daarnaast deels ook van donaties. Er zijn veel radicaal-rechtse mensen die welgesteld zijn, middelgrote ondernemers bijvoorbeeld. Zij voeden de beweging. Een groot onderzoek van Der Spiegel toonde onlangs aan dat enkele ondernemers bedragen van vijf tot zes cijfers aan Compact doneren.”

TikTok verandert het mediagebruik van veel mensen volledig. Heeft dit ook invloed op de radicaal-rechtse media in Duitsland?

„Ik ben nog niet echt gestuit op nieuwrechtse media op TikTok. De AfD is wel erg aanwezig op het medium. We weten dat de AfD veel geld investeert in haar TikTok-strategie en dat toespraken in het parlement en televisieoptredens zich goed lenen om vervolgens in stukjes op TikTok te worden geüpload.”

Hoe kon er zo’n markt voor nieuwrechtse media ontstaan? Hebben traditionele media bepaalde onderwerpen laten liggen, een lacune laten ontstaan?

„Ik heb een probleem met de term ‘lacune’. Natuurlijk voorzien radicaal-rechtse media in een behoefte, maar dat is een breed begrip. Er is ook behoefte aan afleiding, aan reclame, aan sensationeel nieuws. Het is alleen de vraag hoe je daarmee omgaat, of je deze behoeften versterkt.”

Je hoeft alleen maar het onderwerp te kiezen, maar in welke grote verhalen je het plaatst, met welke vijandbeelden je werkt, dat is eigenlijk altijd hetzelfde. Daarom wordt het internet overspoeld met deze platforms.

Wat bedoelt u daarmee?

„Radicaal-rechtse media zijn een heel eenvoudig te maken product, omdat de makers niet veel onderzoek hoeven te doen of zorgvuldigheid hoeven te tonen. In principe staat wat ze schrijven al min of meer vast. Je hoeft alleen maar het onderwerp te kiezen. In welke grote verhalen je het plaatst, met welke vijandbeelden je werkt, dat is eigenlijk altijd hetzelfde. Daarom wordt het internet overspoeld met deze platforms.”

Na een onthulling dat er door Duitse politici van onder meer de AfD werd gesproken over deportaties van migranten en mensen met een migratie-afkomst, protesteerden wekenlang elk weekend duizenden mensen tegen de AfD. Hebben deze demonstraties invloed op de berichtgeving in de rechtse media?

„Vrij snel werd geprobeerd het verhaal een andere kant op te duwen en de reputatie van Correctiv, het onderzoekscollectief dat de onthullingen deed, in twijfel te trekken. In radicaal-rechtse media verschenen toen verhalen dat er een samenwerking was tussen Correctiv en Facebook. Dat klopt, maar het is niet problematisch. Facebook werkt met veel fact checkers samen om zijn algoritmes beter te maken in het detecteren van desinformatie.”

U analyseert radicaal-rechtse mediaplatforms in Europa. Ziet u overeenkomsten tussen de landen?

„De zogenoemde ‘alternatieve media’ die in Europa circuleren, houden elkaar in de gaten. Ze leren van elkaar, behandelen vergelijkbare onderwerpen en interviewen zelfs dezelfde mensen.

„Onlangs onthulde de Tsjechische inlichtingendienst dat het radicaal-rechtse, Europese nieuwsplatform Voice of Europe wordt gefinancierd door Rusland. Rechtse parlementsleden in het Europees Parlement zoals het AfD-lid en lijsttrekker Maximilian Krah (van wie een medewerker onlangs gearresteerd is op verdenking van spionage voor China) worden beschuldigd van het verspreiden van Russische propaganda. Dat soort dingen draagt bij aan een overeenstemming van de standpunten van radicaal-rechtse alternatieve media in Europa.”

Delen

Mail de redactie

Zo moet het gegaan zijn in huishoudens wereldwijd, begin april, toen ouders naast hun kinderen op de bank zaten om de nieuwe Bluey-aflevering te kijken. Een zorgeloze, speelse aflevering van zeven minuutjes was het – en toen, in de laatste twee seconden: het uitzoomen, dat bord in de tuin. For Sale. Aftiteling.

„Wat?” zullen veel kinderen gevraagd hebben toen ze zagen dat hun ouders ergens van schrokken. „Wat is er?”

En weer zullen veel van die volwassenen dankzij deze Australische animatieserie iets hebben geleerd over wat voor ouder ze zijn.

Zeiden ze „Niets, er is niets”, om hun kind niet van streek te maken en daarna stiekem de volgende aflevering te kunnen pre-screenen? Of vertelden ze wat ze zagen: dat het gezin Heeler, na drie seizoenen en zo’n honderdvijftig afleveringen, het geliefde huis aan een cul-de-sac in Queensland gaat verkopen?

De ouders die ernaar op zoek gingen, zagen dat de volgende aflevering ‘Het bord’ (‘The Sign’) zou heten, vier keer zo lang zou zijn als normaal en een week later beschikbaar kwam. Was dit… nee, dat zou toch niet? Was dit het einde van Bluey?

Zachter persoon

Bluey gaat over een hondengezin. Vader Buster (in het Engels heet-ie Bandit) en moeder Chilli hebben twee dochters: Bluey van zes en Bingo van vier. Ze zijn van het Australian Cattle Dog-ras, ook wel Heelers genoemd – vandaar de achternaam. Chilli werkt voor de beveiliging op een vliegveld, Buster is archeoloog. Dat zijn grappige verwijzingen naar hun hond-zijn, maar het gaat vrijwel nooit over hun werk en ze gaan er ook bijna nooit naartoe. In Bluey lijkt het altijd zaterdag of zondag.

De eerste aflevering werd in oktober 2018 uitgezonden op de Australische tv. In juli 2019 kocht Disney de internationale uitzendrechten en sinds begin 2020 is Bluey in Nederland te zien via streamingdienst Disney+.

Het is bedacht en geschreven door één iemand, mid-veertiger Joe Brumm, zelf vader van twee dochters.

De serie heeft inmiddels de status bereikt dat veel ouders alleen nog maar bewonderend ‘Och, ja, Bluey’ kunnen verzuchten als het ter sprake komt. Je ziet ze een zachter persoon worden als ze eraan denken. Iedereen kan zo de momenten opnoemen waar ze om moesten huilen, dat ze tijdens het koken even mee kwamen kijken met hun kroost en die simpele kinderserie zomaar de vloer onder ze wegsloeg.

Je zou je zelfs kunnen afvragen of Bluey in de eerste plaats bedoeld is voor de ouders van jonge kinderen, in plaats van voor die kinderen zelf. Het zijn immers de volwassenen die zich er zo door laten raken, die er lyrisch over doen op sociale media, in podcasts en in recensies, die maker Joe Brumm huilend in de armen vallen als hij ergens komt spreken.

Maar zo is het toch niet. Er zit genoeg gekkigheid in voor vijfjarigen, en heel veel herkenning. Ze lachen misschien om een ander grapje, ze noemen een andere aflevering als hun favoriet, maar Bluey is expliciet bedacht om die gedeelde kijkervaring te hebben.

Lees ook
‘De Seinfeld van de kinderseries’ leert ouders mee te gaan in de fantasiewereld van kinderen (●●●●●)

Belevingswereld

In de eerste zeven dagen sinds de release van ‘Het bord’, op zondag 14 april, werd de aflevering 10,4 miljoen keer bekeken op Disney+. Dat was de beste eerste week voor een Bluey-aflevering ooit, en zelfs beter dan welke aflevering dan ook van Disney Junior. En in de laatste drie maanden van 2023 was Bluey al goed voor bijna een derde (!) van alles wat op Disney+ gekeken werd, de films uitgezonderd. In een sketch voor Saturday Night Live, eerder dit jaar, zongen Jimmy Fallon en Justin Timberlake dat je „geen echte man bent als je niet huilt om Bluey”.

Er is geen serie die zo goed de belevingswereld van – en het leven met – jonge kinderen weet te vangen. Een typische aflevering begint in het huis of in de tuin, waar iets kleins de fantasie op gang helpt. Bingo vindt de veer van een vogel en bedenkt dat alles wat ze ermee aanwijst loodzwaar wordt. Of het is een rommeltje in huis en de kinderen willen dat papa een ‘opruimrobot’ wordt. Chilli gaat graag mee in de fantasie van haar dochters, maar vooral Busters toewijding aan wat de kinderen verzinnen is indrukwekkend.

Veel draait om de verbeelding, om het simpele plezier een spelletje te verzinnen met wat er voorhanden is. De wereld verandert niet, het blijft het huis, ze verschuiven wat meubels en halen er een spiegel of een kleed bij om een bibliotheek, kapsalon of een taxi te maken. Het speelt zich af in een vertrouwde omgeving, en toch kan alles.

En de show haalt ons, de kijkers, zonder dat we het doorhebben over om de verbeelding, wat er binnen dat spelletje toe doet, net zo belangrijk te vinden als de personages. Wij willen ook weten of de taxi op tijd op het vliegveld aankomt, ook al zijn het alleen wat bij elkaar geschoven stoelen. Wij doorvoelen het emotionele afscheid van een aangespoelde eilandbewoner, ook al is dat eiland een naar het midden van de tuin gesleept rond tapijt.

Vaak is uit het spelletje een diepere levensles te leren, maar nooit ligt dat er te dik bovenop of is het belerend or moraliserend. En bovendien: de helft van de keren zijn het de ouders die iets leren van hun kinderen, niet andersom.

En altijd als dat spel onderbroken wordt, ontwaken we mét de personages uit de betovering, uit de verbeelding, en daarmee uit de wonderlijke, rijke wereld van het kind-zijn. Maar er is uitwisseling geweest, begrip voor elkaars denken, op het scherm en op de bank.

Daarmee is Bluey ook een weergave van hoe de huidige generatie ouders over opvoeden denkt. Het ouder-zijn is een oefening in wederzijds begrip. Je erkent je eigen kwetsbaarheid en dat je net zo goed fouten maakt, en je doet je uiterste best om op de lastige momenten niet te denken: mijn kind maakt het me moeilijk, maar: mijn kind heeft het moeilijk. Er zijn zelfs vaders (en moeders) die er een gewoonte van maken zich af te vragen: wat zou Buster in deze situatie doen?

Sinds het tweede seizoen, en des te meer in dit net afgeronde derde seizoen, durft Bluey zwaardere onderwerpen aan te pakken. De grote veranderingen die horen bij het kinderleven of het leven met kinderen. Het bitterzoete afscheid van een babykamer. Het verdriet om een Franstalig vakantievriendje van Bluey dat, als ze ’s ochtends de tent uit kruipt, al met zijn ouders naar huis blijkt te zijn gegaan. De opa van de meisjes die wel een kerstcadeautje kocht voor Bluey maar niet voor Bingo, want hij was vergeten dat ze bestond.

Verhuizing

‘Onesies’ (seizoen 3, aflevering 32) gaat over onesies, die comfortabele huispakken uit één stuk, maar ook over de band die Chilli met haar oudere zus heeft. Ze zien elkaar niet vaak meer, en gaandeweg komen we erachter dat die zus het contact jarenlang vermeed om niet met het geluk van een jong gezin te worden geconfronteerd; zelf kan ze maar geen kinderen krijgen.

Andere momenten zijn héél klein en toch kunnen ze je van je stuk brengen. Bluey is niet bang om de ouders over de hoofden van hun kinderen heen iets te vertellen, zonder dat die kinderen voelen dat ze buitengesloten worden. In ‘Voorstellinkje’ (seizoen 2, aflevering 19) voeren Bluey en Bingo voor Moederdag een toneelstukje op waarin ze het leven van hun ouders naspelen vóór ze kinderen kregen. Ze stoppen een ballon onder het shirtje van Bingo om de eerste zwangerschap na te doen, maar ze spelen iets te wild en de ballon knapt. Even zien we een steek verdriet bij Chilli, en Buster pakt haar hand. Het doet haar denken – zo bevestigde Joe Brumm na vragen van kijkers – aan de miskraam die ze had voor ze Bluey kregen.

Ook de geplande verhuizing hoort in dat rijtje. Een ingrijpende verandering waar veel kinderen mee te maken krijgen. Het huis waarin je opgroeit, de fysieke vormen ervan, de indeling van de kamers, dat alles vormt mede de spelletjes die je er kunt bedenken, de richting die je fantasie uit kan gaan. Dat is wat je óók achterlaat. Bovendien, zei Brumm in een podcast waarin hij de XL-aflevering besprak, is het de plek waar de jonge kijkers aan denken als ze denken aan de serie. Bluey en Bingo, die wonen dáár. Je vraagt aan je ouders of de televisie aan mag en dan zijn ze daar, in dat huis.

Kwam dat ten einde?

Het leek de afgelopen weken alsof alle ouders van jonge kinderen de aflevering over het verkoopbord gezien hadden en erover wilden praten.

Hij was niet alleen veel langer, maar brak ook met het idee dat een fantasiespelletje de drijvende kracht achter de verhaallijn was. Er wordt een bruiloft gepland, Buster’s broer gaat trouwen met zijn vriendin, Frisky. En het huis staat echt te koop, de popie-jopie-makelaar van de Heelers neemt twee schaapsherdershonden mee voor een bezichtiging en die willen het wel kopen. Maar Bluey wil er niet weg en hoewel haar moeder het plan verdedigt, zien we dat zij er ook niet helemaal achter staat.

Er kwamen zoveel eerdere verhaallijnen bij elkaar en er zaten zoveel verwijzingen in naar momenten uit de afgelopen drie seizoenen, dat het inderdaad leek of Bluey de boel aan het afronden was.

Dat was niet zo. Er volgde nog een aflevering, met een geheel eigen verrassing, en de makers hebben laten weten dat ze graag door willen. Bluey blijft nog wel even onderdeel van de opvoeding van onze kinderen.

Delen

Mail de redactie