Bij de herdenkingsbijeenkomst voor Jeffrey en Emma is ‘het hart gebroken’

‘Ik wil terug naar Beerta.” Dit waren de laatste woorden van Jeffrey, vertelde Ben Visser, burgemeester van Eemsdelta woensdagavond toen hij als laatste het woord nam tijdens de herdenkingbijeenkomst voor Jeffrey (10) en zijn zusje Emma (8). De twee kinderen werden vorige week dood aangetroffen in de auto waarmee hun vader het water was ingereden bij Winschoten, nadat ze eerder door hem waren ontvoerd. Het was de plek waar de kinderen gelukkig waren geweest, vertelde een zwaar emotionele halfbroer Rubertus Hake, die het gevoel van de familie verwoordde: „Normaal gesproken heelt de tijd alle wonden, maar deze wond is niet te helen.”

Voor de huizen hingen de vlaggen halfstok en tijdens de stille tocht klonken de kerkklokken lang. Het verdriet was voel- en zichtbaar in de straten van Beerta. Ook het ongeloof over wat er is gebeurd werd meermaals benoemd in de speeches die werden gehouden voor de kerk, waar honderden mensen zich hadden verzameld rondom de rouwauto waarin de twee kisten – een roze en een blauwe – naast elkaar vervoerd waren. „Het hart is gebroken en we blijven achter met duizenden vragen”, vatte Visser het gevoel van de bewoners uit omliggende dorpen samen.

Dat was ook wat Cora-Yfke Sikkema, burgemeester van Oldambt, benadrukte toen ze tijdens haar speech de familie en de bewoners van Beerta toesprak: „We leven mee, we zochten mee en we huilen mee”. Ze was blij met de grote opkomst die de familie steun gaf, maar ze hoopte ook dat het niet alleen bij deze avond bleef.

Kwetsbaar

Josselino, de „trotse” neef, bedankte de twee kinderen dat hij deel had mogen uitmaken van hun leven, van de intelligente Jeffrey die als een echte gentleman altijd klaar stond. „Voor ons was duidelijk dat je al vroeg in je leven veel had meegemaakt, je bleef zorgzaam voor je zusje”. Emma omschreef hij als een echte hartendief, die ooit aan hem had gevraagd of ze later zouden trouwen. Ze was altijd open geweest, „maar ook heel kwetsbaar”. Even daarvoor hadden klasgenoten rozen in regenboogkleuren in de vazen gezet voor een grote foto met Jeffrey en Emma die beiden in een veld met tulpen zaten.

Tijdens de tocht hadden bewoners bloemen op het dak van de auto gelegd, die gevolgd werd door een busje waarin de familie zat. Arno Strien staat met zijn driejarige zoon te wachten, terwijl zijn vrouw met hun dochter in de stoet meeloopt. „Ja, hoe leg je aan kinderen uit wat er is gebeurd? Onze jongste krijgt er niets van mee, maar Lilou-Mae (5) vertelde aan tafel dat de vader van Jeffrey en Emma heel gemeen was geweest. Ik kan het niet precies uitleggen, maar dat kwam hard binnen.”

Zijn vrouw en hij hebben daarna lang met haar gesproken over wat er gebeurd was: „We hebben vooral haar laten vertellen om te horen wat ze voelde, dacht en had meegekregen. Dat was veel, ze begreep dat de kinderen dood waren door hun vader. ’s Avonds bij het slapengaan zei ze: zal ik erover dromen? Mijn vrouw zei dat ze maar beter over iets anders kon dromen, iets moois. De pure verwoording van wat er gebeurd was, het raakt me nog steeds”.

Oldtimers

André Buiten (38) was een goeie bekende van de vader van de kinderen, hij had het niet logisch gevonden te gaan zoeken. „Ik wist zeker dat hij naar Duitsland was vertrokken, dus ik zei tegen iedereen in mijn omgeving: ik ken ’m goed genoeg om te weten dat hij de grens overgaat en daar in zijn eentje zelfmoord pleegt. Toen kwam de foto van de auto, en kon ik alleen nog maar denken: o nee, o nee.”

Aangeslagen staan hij en zijn stiefdochter met elk een roos en een knuffel in de Hoofdstraat te wachten totdat de stoet de hoek om zal rijden. „We kenden elkaar van kind af aan, en gingen samen naar shows van oldtimers. De kinderen kende ik een beetje. Ik ben zo kwaad, dat is ook waarom ik niet een knuffel in Winschoten heb gelegd, dan leek het net alsof ik ook hem een beetje herdacht. Ik wil nooit meer iets over hem horen, niet eens meer aan hem denken.”

Chen heeft haar snackbar Zaal ’t Centrum Beerta waar de stoet langsrijdt even gesloten. Ja, ze kende de kinderen een beetje, ze kwamen wel eens wat halen. Haar dochter weet dat haar overbuurmeisje vaak met ze speelde, maar zij niet echt. „Straks ga ik weer open, want we kunnen niet veel meer doen dan een goede buur zijn en dan kunnen de mensen hier even zitten.” Ze heeft gelijk: na de herdenkingsdienst zijn de stoelen voor haar snackbar bezet en zitten mensen ook binnen na te praten over de dienst. „Dit was een mooie dienst en fijn dat iedereen erbij mocht zijn.”

Delen





Mail de redactie