Veel ambtenaren vonden het spannend, bij de gemeente Arnhem, de douane en de Dienst Uitvoering Onderwijs (DUO). Die drie organisatie hebben het werk van één afdeling doorgelicht, met als centrale vraag: discrimineren wij burgers, of ligt dat risico op de loer? Daarmee hadden ze een primeur: het ziet ernaar uit dat bijna alle overheidsorganisaties zichzelf de komende jaren kritisch gaan doorlichten op discriminatierisico’s.
Als ambtenaar kun je bang zijn dat je „veroordeeld wordt”, zegt Mounia Arkhouch van de gemeente Arnhem. Zij geeft leiding aan de afdeling Burgerzaken, die in Arnhem werd onderzocht. „Je weet vooraf niet wat er uit zo’n onderzoek komt en dat is spannend. Gaat iemand zeggen: foei, dat heb je niet goed gedaan?”
Diezelfde spanning voelde wethouder Maurits van de Geijn (Inclusie, Volt). „Ik heb wel even gedacht: wat als hier allerlei ellende uitkomt, wat haal ik me op de hals? Maar die angst kan er juist toe leiden dat je niets verandert. Hier moesten we doorheen.”
Deze donderdag kwamen de uitkomsten naar buiten in een rapport van de Staatscommissie tegen Discriminatie en Racisme, die de doorlichtingsmethode heeft ontwikkeld en de drie organisaties begeleidde.
Veel ruimte voor vooroordelen
Alle drie de overheden ontdekten risico’s op discriminatie in hun organisatie. Dat brengt de Staatscommissie, eerder ingesteld op verzoek van de Tweede Kamer, tot een harde conclusie. „Patronen van discriminatie en racisme zitten diep verankerd in de dienstverlening van de overheid”, staat in het donderdag verschenen rapport. Alleen als overheden zichzelf kritisch durven door te lichten, kunnen ze het risico op discriminatie wegnemen, volgens de Staatscommissie.
In Arnhem richtte het onderzoek zich op de ambtenaren die ervoor moeten zorgen dat de Basisregistratie Personen (BRP) klopt. Zij krijgen bijvoorbeeld meldingen over mensen die misschien op het verkeerde adres staan ingeschreven, en over woningen waar meer mensen staan ingeschreven dan toegestaan. Steeds weer moeten deze ambtenaren zich afvragen: welke meldingen pakken we als eerste op? En wie sturen we eerst een brief, en bij wie willen we direct op de stoep staan?
Bij deze afwegingen hebben de Arnhemse ambtenaren veel vrijheid, kwam in het onderzoek naar boven. En daardoor ontstaat er ook veel ruimte voor vooroordelen van individuele ambtenaren, zegt afdelingshoofd Arkhouch. „Je wilt voorkomen dat we denken: oh, dat is die doelgroep of die wijk, dus dan is dát waarschijnlijk aan de hand.”
Meldingen waarbij arbeidsmigranten betrokken zijn, pakten de Arnhemse ambtenaren sneller op
Meldingen waar arbeidsmigranten bij betrokken zijn, pakten de Arnhemse ambtenaren bijvoorbeeld sneller op, en bij hen kwamen ze ook sneller aan de deur. „Als je bij een bepaalde doelgroep succes hebt gehad”, zegt Arkhouch, „kan er een patroon insluipen.” Bijvoorbeeld dat je bij hen sneller aanbelt voor een controle, „het zwaarste middel dat we hebben”.
DUO en de douane kwamen tot vergelijkbare conclusies. De douane onderzocht de steekproefsgewijze controles op Schiphol. Douaniers pikken mensen met ‘afwijkend gedrag’ uit de rij. Maar wat is afwijkend gedrag precies? Luidruchtig bellen? Veel bagage bij je hebben? Wat ‘afwijkend’ is, kan gekleurd worden door vooroordelen van de douanier. Een typisch voorbeeld van ‘indirecte discriminatie’: ook als je je niet bewust op bepaalde bevolkingsgroepen richt, kun je hen benadelen.
DUO richtte zich op de afdeling die contact opneemt met mensen die de maandelijkse afbetaling van hun studieschuld niet kunnen voldoen. Daar is de vraag: wanneer krijgt de burger een coulante betalingsregeling aangeboden, en wanneer niet? Is die kans groter voor mensen die welbespraakt en goed georganiseerd zijn dan voor gestresste mensen die aan de telefoon gejaagd overkomen?
Verstand gebruiken
De les voor deze drie organisaties is dat hun ambtenaren op een meer gelijke, objectievere manier moeten werken. Dat is een opvallende conclusie, want overheidsorganisaties hebben de laatste jaren juist méér ruimte gevraagd voor hun ambtenaren, om burgers maatwerk te kunnen bieden. Komt die ruimte nu niet in de knel? „We moeten wel ons verstand blijven gebruiken”, zegt Arkhouch. „De processen zijn er om ons te dienen, niet andersom.”
Er zal altijd vrijheid overblijven voor de ambtenaren, ook in Arnhem. Maar hoe zij die ruimte benutten, zullen zij beter met elkaar moeten bespreken, bleek ook uit het onderzoek, zodat de collega’s elkaar scherp kunnen houden op mogelijke vooroordelen. Die gesprekken zullen met het héle team zijn, zegt Arkhouch. Ze vertelt over een ambtenaar die zei dat ze haar twijfels wel bespreekt, maar altijd met dezelfde collega. „Ze zei dat ze daarmee eigenlijk het antwoord opzocht dat ze wilde horen.”
Arnhem wil vanaf nu elk jaar een paar plekken in de organisatie gaan doorlichten, zegt wethouder Van de Geijn. Ook andere overheidsorganisaties willen graag aan de slag met deze doorlichtingsmethode, die de Staatscommissie nu eerst gaat verbeteren naar aanleiding van de ervaringen bij DUO, de douane en de gemeente Arnhem.
Volgens de Staatscommissie is het essentieel dat overheden hier allemaal mee aan de slag gaan, ook om nieuwe schandalen als de Toeslagenaffaire te voorkomen. Voor de haperende compensatieactie voor de gedupeerden daarvan is al meer dan 10 miljard euro gereserveerd. „Dit zal niet de laatste grootschalige compensatieoperatie zijn”, schrijft de commissie, „als de overheid zijn handelen niet ingrijpend aanpast”.
Een gewone namiddag, tegen het avondeten. Een stoet auto’s trekt traag Den Haag in, over het laatste stukje van de A12. Opstopping bij het stoplicht voor het Provinciehuis. Vaststaand verkeer op de Vaillantlaan in de Schilderswijk, op het kruispunt bij de Uithof in het zuiden van de stad.
’s Ochtends even na achten: ladende en lossende vrachtauto’s, bestelbusjes in de Goudenregenstraat, in de Frederik Hendriklaan. Schoolgaande fietsers slalommen eromheen. Het Hobbemaplein op een woensdagse marktdag, een wirwar van voetgangers met boodschappenkarretjes, fietsers, trams én auto’s. Op zaterdag is het nog veel drukker.
En altijd, in bijna alle Haagse wijken: automobilisten die rondjes rijden, speurend naar een schaarse parkeerplek.
Iedere stad zoekt een balans tussen auto, ruimte en leefbaarheid. In Amsterdam werd anderhalf jaar geleden een snelheidslimiet van 30 kilometer per uur ingevoerd en geëxperimenteerd met het afsluiten van verkeersaders. In Parijs worden straten autovrij gemaakt, in Londen geldt een emissiezone voor vervuilende voertuigen.
In Den Haag proberen stadsbesturen al tien jaar lang de Hagenaar op de fiets, in het openbaar vervoer of de deelauto te krijgen. Er kwamen snelfietsroutes, fietscursussen, goedkope fietsen voor kinderen, stallingen in leegstaande winkels. Sluipverkeer werd ontmoedigd, een circulatieroute ging verkeersstromen sturen, straten werden autoluw, parkeervergunningen gelimiteerd tot de derde auto, parkeerplekken gebruikt voor deelscooters.
Maar nog altijd is Den Haag de stad met de hoogste autodichtheid per vierkante kilometer én met de meeste inwoners per vierkante kilometer van Nederland. Het aantal auto’s per huishouden – 0,6 – nam in tien jaar nauwelijks af, terwijl het aantal inwoners groeide van 508.950 naar 568.419.
En het inwonertal stijgt verder tot 2040. „Het gaat niet meer passen”, zegt wethouder Arjen Kapteijns (Mobiliteit, GroenLinks). Hij rekent voor dat er honderdduizend inwoners bijkomen, vijftigduizend banen en 20 procent meer „verplaatsingen”. De stad kan in oppervlakte niet uitbreiden, want ze zit klem tussen kust en buurgemeenten.
Den Haag moet kiezen: wie krijgt welke ruimte?
De stilstaande auto
In de Fultonstraat in het Valkenboskwartier staat een picknicktafel op een parkeerplek, met een kleurige minibieb ernaast. Kinderen doen er spelletjes, volwassenen drinken koffie of wijn. De statige vooroorlogse huizen werden opgedeeld in meerdere appartementen. Ook in deze wijk moet je rondjes rijden als je wil parkeren.
„We hebben brutaal een tafel neergezet. We hadden geen auto, maar wel kleine kinderen. Waarom was er geen ruimte in de straat?”, zegt Eline Keus. Overbuurvrouw Estelle Smits: „De tafel zorgt ervoor dat we een dorp in de stad zijn. We kennen elkaar hier.”
Bewoners van de Fultonstraat krijgen een picknickbank in ruil voor het gebruiken van een deelauto. Foto Bart Maat
Toen de gemeente de picknicktafel weg wilde hebben, kwam een deel van de bewoners in opstand. Elders in de wijk waren al ‘fietsvlonders’ – parkeerplekken die worden ingeruild voor fietsnietjes – en ‘terrasvlonders’ voor cafés: waarom dan geen ‘bankvlonder’? Ruim 73 procent van de straatbewoners stemde in met het behouden van de tafel.
In ruil voor de plek die ze bezetten, deelt een aantal inwoners een auto; in dit stuk wijk gaat het om 102 gezinnen voor 15 auto’s. „De meeste auto’s staan een groot deel van de tijd stil. Je koopt ook geen vliegtuig voor één keer per jaar vakantie”, redeneert Walter Dresscher, die een bewonerscoöperatie opzette.
Zo’n deelauto of het openbaar vervoer, dat is gewoon niet realistisch voor hardwerkende mensen
Niet alle bewoners van de Fultonstraat zijn blij. „Er zijn mensen die een auto nodig hebben, wij worden hier weggepest”, zegt een van hen. Ze wil niet met naam in NRC, er is tussen buren onderling al voldoende ‘gedoe’ geweest over het parkeren. Ze zegt: „Acht maanden per jaar is het kutweer, dan zit er niemand aan die tafel.”
De picknickbank is niet haar enige irritatie. „Ik hoef echt niet voor de deur te staan, maar ga als gemeente zuinig om met de schaarse ruimte.” Ze wijst op andere parkeerplekken die werden ingeruild voor fietsnietjes of laadpalen, voor ondergrondse afvalcontainers. Voor een pakhuis waarin appartementen werden gebouwd, staan deelauto’s.
De nieuwe auto
Dat is het beleid van de gemeente: wanneer nieuwe woningen worden gebouwd, moet de projectontwikkelaar parkeren op eigen terrein mogelijk maken of bewoners wijzen op deelauto’s en openbaar vervoer.
In de Boomblauwtjelaan in de wijk Ypenburg, bij de socialewoningbouwflat die vier jaar geleden werd neergezet, leek dat geregeld. De binnenplaats werd geen tuin, maar een parkeerplaats. Jennifer Romijn was een van de eerste bewoners: „Er was een vol-is-vol-beleid. Als je niet kon parkeren, dan reed je terug de straat op.”
De parkeerplaats op de binnenplaats van de Hofbadtoren in de Haagse wijk Ypenburg. Foto Bart Maat
Er waren namelijk maar 62 plekken voor ruim honderd bewoners. Dat leek geen probleem, tót de gemeente betaald parkeren invoerde in dit gedeelte van de wijk, zoals volgens haar al was besloten bij de ontwikkeling van de flat in 2017, ook vanwege de nabijheid van een zwembad en bioscoop. En de flatbewoners géén parkeervergunning voor op straat.
Ze zijn woest in de flat. Volgens hen staat het parkeerterreintje naast de flat vrijwel altijd leeg. In de straten achter de flat, met koophuizen die deels een eigen parkeerplek hebben, hebben de bewoners – zoals buurvrouw Michelle van der Lubbe het verwoordt – „poet, twee of drie auto’s en wel een vergunning voor de straat”.
In de flat ging de woningbouwcorporatie loten. Romijn: „Ik heb geturfd, er zijn mensen ingeloot die geen auto hebben.” Een oplossing is door de gemeente gevonden op het parkeerterrein van het zwembad naast de flat, maar zegt ze: „Dat is niet zo ver, maar toch…”
Van der Lubbe valt bij: „Ik heb een dochtertje van acht maanden, sta ik daar.” Ze is verpleegkundige en werkt onregelmatige uren. „Zo’n deelauto of openbaar vervoer, dat is gewoon niet realistisch voor hardwerkende mensen.”
Dat is toch geen groen, dat perkje? Maak daar gewoon parkeerplekken van
Datzelfde zeggen de bewoners van de starterswoningen aan de andere kant van het zwembad. Zij balen óók van het betaald parkeren, voor de eerste auto betaal je 97 euro per jaar, voor de tweede 339 euro. Een treinstation ligt op een kwartier lopen, de tram op vijf. „Het ov is niet te doen met twee kinderen en boodschappen”, zegt een andere Jennifer.
Ze wil niet met haar achternaam in NRC, haar man Sandib werkt bij een ov-bedrijf. Ze hebben twee auto’s: „Wie gaat mij naar huis rijden als ik geen auto mag hebben?”, vraagt hij. Jennifer wijst naar een groenstrook tussen het zwembad en de parkeerplekken. „Als ze die nu weghalen en dan zo schuin de auto’s. Dan is er toch meer ruimte?”
De rijdende auto
In de Kaapstraat, in het Transvaalkwartier tussen de Haagse Markt en het Zuiderpark, wijst Ali Bekdur ook op een perkje. „Dat is toch geen groen? Maak er gewoon parkeerplekken van. Nu is het een verwaarloosd stukje dat ten koste gaat van de bereikbaarheid.”
In het stukje straat waar Bekdurs makelaardij is gevestigd, wordt volgens hem dubbel geparkeerd, op de stoep geparkeerd, en vooral wordt het ingereden terwijl het doodloopt. Dan proberen automobilisten achteruit weer terug te rijden. Iedere dag, verzucht hij, ontstaan er ruzies. De gemeente zegt dat door actief handhaven het „ongewenste gedrag” afneemt.
Hollanders van tachtig proberen nog te fietsen. Turken zeggen: ‘ben je gek?’
De Kaapstraat is doodlopend gemaakt om de onoverzichtelijke kruising waarop hij uitkomt, veiliger te maken. De vijfsprong is nu een viersprong, volgens de gemeente verbetert zo de doorstroom. Er is een ‘sterfietsroute’ om snel fietsen van de ene kant van de stad naar de andere te bevorderen.
„Hollanders van tachtig proberen nog te fietsen. Turken zeggen ‘ben je gek’”, zegt Isa Dohan van tabakshop Cigo. „Het is fietsweer, maar heb jij iemand zien fietsen terwijl je hier staat?” De auto is een statussymbool, maar ook, zegt Dohan: „Hier werkt iedereen: in de uitzendbranche, in de kassen, in de bouw.” Net als buurman Bekdur heeft hij zijn winkel nu aan een pleintje in plaats van de straar. „Het heeft parkeerplekken gekost.”
De twee „snappen heus wel dat er minder auto’s moeten komen”. „Maar onze straat doodlopend maken is niet de oplossing”, zegt Bekdur. „Ik ben in heel veel grote steden geweest, Londen, New York, Istanbul. Daar heb je een metro om snel van de ene kant naar de andere te gaan.” Dohan: „Ik zou drie keer moeten overstappen om van huis hier te komen.”
Buurvrouw Katja Dzhodova is wel blij: „Het is beter doodlopend voor de kinderen. Mensen rijden hier zo snel, wel tachtig.” Ook zij en haar man, die in de bouw werkt, hebben elk een auto. Eén minder? Dat zou lastig zijn, zegt ze.
Lees ook
Stapje voor stapje moet de Hagenaar de auto uit
De afgepakte auto
Wethouder Arjen Kapteijns krijgt vaak naar zijn hoofd geslingerd dat hij, als GroenLinkser, de „auto wil afpakken”. Kapteijns: „We doen dit juist om de stad bereikbaar te houden voor mensen die de auto écht nodig hebben. Dat kan als we anderen stimuleren om een alternatief te gebruiken dat qua betaalbaarheid en comfort hetzelfde is.”
Hij erkent: „We vragen ook wel wat. En mensen hebben een gevoel van privilege: de auto hoeft misschien niet daadwerkelijk voor de deur te staan, maar wel in de straat – en dan liefst voor niks.” Maar, zegt hij: „Dat is niet houdbaar.”
Kapteijns zegt ook: „Dit is geen politiek vraagstuk meer, dit is een ruimtevraagstuk. Mijn voorganger was een VVD’er, dáárvoor zat hier een D66’er. Wie hier ook zit, zal iets moeten doen.”
Alle coalitieakkoorden sinds 2014 reppen over „een optimale balans” tussen auto en ruimte, en over parkeer- en verkeersmaatregelen om de leefbaarheid te verbeteren. Of er nu een linkser college zat (met de Haagse Stadspartij), een rechtser (met Hart voor Den Haag), een college met ‘autopartijen’ als VVD of Denk, of met groene partijen als de Partij voor de Dieren of GroenLinks.
De openbare parkeerplaats aan de voorkant van de Hofbadtoren in de Haagse wijk Ypenburg. Foto Bart Maat
In de Haagse gemeenteraad, waar debatten snel gepolariseerd raken, is weinig overeenstemming. Daar werd de afgelopen maanden verhit gesproken over een referendum over het uitbreiden van betaald parkeren, en over de noodzaak van een zero-emissiezone. Over paaltjes die een sluiproute afsloten, een flat waarvan de bewoners om moesten rijden om de parkeergarage te bereiken, een plein dat heringericht zou worden.
Hagenaars willen, als je het ze vraagt, zelf ook een leefbare en bereikbare stad. Tótdat concrete projecten hun straat raken, merkt Jos de Jong van de Fietsersbond. Hij is regelmatig bij bewonersbijeenkomsten als een straat opnieuw wordt ingericht, en woonde veel raadsvergaderingen bij.
Den Haag, zegt De Jong, is aanzienlijk onveiliger voor fietsers en voetgangers dan andere steden. Maar ieder verbetervoorstel van het college kost ruimte voor de auto. „En dan lopen de emoties hoog op.” Ongeacht achtergrond, opleiding of inkomen.
„Straat voor straat” wil Kapteijns toch Den Haag proberen te overtuigen om minder de auto te gebruiken. „We parkeren ook niet meer op het Binnenhof”, zegt hij.
Lees ook
In Puchstad Den Haag moet de brommer een vergunning hebben
Voor de verandering eens goed nieuws over het propvolle stroomnet in Nederland. Netbeheerder Tennet deelde maandag een nieuwe strategie om de ellenlange wachtlijst van bedrijven die een nieuwe of zwaardere aansluiting op het elektriciteitsnet willen, bijvoorbeeld om te verduurzamen, in te korten. Tennet gaat een nieuw soort energiecontract aanbieden waarmee bedrijven alleen de ‘restjes’ stroom krijgen die overblijven buiten de piekuren. Voor nieuwe reguliere aansluitingen is vaak geen plek, voor bedrijven die alleen buiten de piek capaciteit verbruiken onder dit nieuwe contract wel.
Met de nieuwe contracten kan Tennet ruimte op het elektriciteitsnet die nu niet wordt benut verdelen over nieuwe bedrijven. Het gaat om 9,1 gigawatt (GW) aan nieuw vrijgemaakte vermogen. Ter vergelijking: een gemiddelde kernreactor heeft een vermogen van 1 GW.
Knelpunt in energietransitie
Het overvolle stroomnet is een van de hardnekkigste knelpunten in de energietransitie. Om de klimaatdoelen te halen moet Nederland net als omringende landen af van fossiele brandstoffen en overstappen op duurzame elektriciteit. Steeds meer bedrijven willen elektrificeren, maar het stroomnet in Nederland zit bijna overal vol. Met andere woorden: er is nu niet genoeg ruimte op het elektriciteitsnet om alle duurzaam opgewekte elektriciteit van bron naar gebruiker te vervoeren tijdens de spits. De wachtrij van toekomstige Tennet-klanten neemt met de dag toe.
Tennet beheert het hoogspanningsnetwerk: het ‘zware’ net, van 380.000, 220.000, 150.000 of 110.000 volt. Huishoudens zitten daar niet (direct) op aangesloten; wel de allergrootste grootverbruikers en grote energieproducenten als Tata Steel en de kerncentrale in Borsele. En ook regionale netbeheerders die elektriciteit uiteindelijk in de juiste, lagere, voltage afleveren bij kleinere bedrijven en huishoudens.
Tennet bouwt voor miljarden euro’s aan extra kabels en stations om (nieuwe) klanten een (extra) aansluiting te geven. Maar de toename in aanbod kan de snel stijgende vraag niet bijbenen.
Restcapaciteit
Nu komt Tennet, samen met de Autoriteit Consument & Markt (ACM), met een contract, een zogeheten tijdsduurgebonden contract, om de bestaande capaciteit beter te benutten. Klanten mogen daarmee alleen gebruikmaken van de restcapaciteit buiten de piek. Ja, het stroomnet zit tijdens de piekmomenten (zoals tussen 16.00 uur en 20.00 uur) aan de maximale capaciteit, met het aantal huidige klanten. Daarom kunnen er op veel plekken geen traditionele contracten meer bij. Maar met dit nieuwe contract kan, in tegenstelling tot met het traditionele contract, worden afgesproken dat nieuwe klanten capaciteit alleen buiten de piekmomenten gebruiken.
Hoe ziet dat contract eruit? Bedrijven krijgen rechten om stroom af te nemen of te leveren aan het net tijdens een vooraf bepaald aantal uren per jaar. Het gaat om minimaal 85 procent van de uren die in een jaar zitten. „Tijdens de overige 15 procent van de tijd kan Tennet, bijvoorbeeld bij verwachte piekmomenten, een (gedeeltelijke) beperking in de afname of invoering van elektriciteit opleggen”, schrijft de netbeheerder. „Deze beperkingen deelt Tennet minimaal een dag van tevoren met de klant.” Die beperking wordt waarschijnlijk afgedwongen met een boete.
En zo kan Tennet 9,1 GW toekennen aan de bedrijven die op de wachtlijst staan. 9,1 GW is goed voor zo’n 40 procent van de capaciteit die in Nederland tijdens piekuren gevraagd wordt.
Korting op nettarieven
Flexibiliteit is een algemene tendens in de energiewereld. In een toekomst waarin elektriciteit niet meer vanzelfsprekend op ieder moment uit het stopcontact zal komen in Nederland, roepen netbeheerders al langer op om zuiniger en flexibeler met capaciteit om te gaan. Er staat ook iets tegenover. Bedrijven met een tijdsduurgebonden contract krijgen kortingen op de nettarieven (een onderdeel van de energierekening) van maximaal 65 procent.
Tijdsduurgebonden contracten zijn vooral interessant voor bedrijven die flexibel met hun capaciteit kunnen omgaan, zoals batterijsystemen, de procesindustrie en bedrijven met eigen noodvoorzieningen. Minder geschikt is het voor bedrijven die een continue stroom van elektriciteit nodig hebben, zoals datacenters.
Bedrijven hebben in totaal voor 70 GW aan aanvragen ingediend voor dit nieuwe contract. Daar moet bij vermeld worden dat dit onrealistisch veel is: tussen die aanvragen zitten veel grootschalige batterijparken die meerdere aanvragen doen die ze niet allemaal zullen gebruiken. Alsnog zal niet iedere aanvrager een aansluiting krijgen.
Giga Storage tekende voor een grootschalige batterijinstallatie in Delfzijl als eerste zo’n nieuw contract. De komende maanden gaat Tennet de ruimte op het net verdelen. First come first serve, „rekening houdend met maatschappelijke prioriteiten”. Met de ACM is afgesproken dat bijvoorbeeld de politie voorrang krijgt bij aanvragen. Vanaf oktober moeten de nieuwe contracten ingaan.
Australische en Aziatische beurzen openden maandagochtend met grote verliezen. De beurs in Hongkong daalde met meer dan 10 procent, de Nikkei in Tokio met 8 procent en de beurs in Taiwan kelderde ruim 9 procent. In China verloor de beurs ruim 4 procent.
De Australische beurs zakte binnen vijftien minuten na opening met 6 procent en de koers van de Australische dollar dook onder de 0,60 Amerikaanse dollar. Dat is het laagste niveau sinds april 2020.
De onrust op de markten ontstond door de importtarieven die Donald Trump woensdag aankondigde. Tegen verslaggevers zei de Amerikaanse president dat „soms een medicijn nodig is om iets beter te maken”. „Wat er met de markten gaat gebeuren, kan ik je niet vertellen. Maar ons land is vele malen sterker”, zei hij.
Beleggers hadden verwacht dat het verlies van biljoenen dollars aan vermogen en de zware klap voor de economie Trump tot heroverweging van zijn opgelegde importheffingen zou dwingen. „De omvang en ontwrichtende impact van het Amerikaanse handelsbeleid zouden voldoende kunnen zijn om een nog steeds gezonde Amerikaanse en wereldwijde groei in een recessie te doen belanden”, zei Bruce Kasman, hoofd economie bij JP Morgan, tegen persbureau Reuters. Hij schat de kans op een recessie op 60 procent.
Een man loopt langs een elektronisch koersbord waarop de Japanse Nikkei-index te zien is, met een daling van 1.052,18 punten naar 34.673,69, in Tokio, Japan, op 3 april 2025. Foto Rodrigo Reyes Marin/EPA
