Als het water stijgt komen de anaconda’s het dorp in om kippen te roven

Elk regenseizoen treedt de Amazone in Brazilië buiten haar oevers en verandert het dagelijks leven in de dorpen van de overstromingsgebieden, de zogeheten várzea. Grote slangen, zoals anaconda’s (Eunectes sp.) van meer dan twee meter lang, zoeken dan hun weg vanuit het water de dorpen in. Wanneer mensen oog in oog komen te staan met deze uit duistere mythen bekende dieren, doden ze de slangen vaak. Zo vaak zelfs, dat bewoners inmiddels rapporteren elk jaar minder anaconda’s te zien.

De anaconda geldt nog niet als bedreigde diersoort, maar de groeiende spanningen tussen mens en slang baren de Braziliaanse etnobioloog Beatriz Cosendey zorgen. Ze trok ruim twee maanden het Amazonegebied in om te achterhalen waarom bewoners de slangen doden en of dat te voorkomen is. Daarbij verbleef ze in vijf dorpen langs de rivier en sprak met varzeiros – traditionele, niet-inheemse bewoners, die vaak geboren zijn in de gemeenschappen en over diepgewortelde lokale ecologische kennis vervoegen. Haar bevindingen verschenen onlangs in het wetenschappelijke tijdschrift Frontiers.

Lokale mythes beschrijven anaconda’s als duivelse wezens. Een van de bekendste verhalen gaat over de Grote Slang, een reus die onder de rivier zou slapen, het water laat beven en ogen als vuur heeft. Onderzoekers dachten dus dat angst voor zulke wezens de voornaamste reden was voor het doden van anaconda’s. Een andere veronderstelde reden is het gebruik van slangenvet, dat in de volksgeneeskunde bekendstaat om zijn wondhelende en ontstekingsremmende werking.

Echter, uit Cosendeys interviews blijkt dat veel bewoners, vooral mannen, anaconda’s uit woede doden – omdat de slangen hun kippen roven. Voor de gemeenschappen zijn kippen kostbaar – niet alleen als voedselbron, maar ook omdat ze duur voer nodig hebben. Een bewoner vertelde hoe hij een anaconda doodde nadat die zijn laatste kip had verzwolgen. Hij haalde het dode dier uit de buik van de slang – „hij was nog vers” – en at hem alsnog op.

Kippenhokken en varkensstallen

Veel bewoners konden precies aanwijzen waar de slang het kippenhok binnendrong – meestal via een spleet waar hij wel naar binnen kon, maar door zijn gezwollen lijf na het eten niet meer naar buiten. Ze vertelden dat ze hun kippenhokken en varkensstallen opnieuw moesten bouwen, omdat er te vaak anaconda’s binnendrongen. In gesprek met de lokale bevolking heeft Cosendey een praktische oplossing ontwikkeld: steviger hokken met fijnmazig gaas en nauwe spijlen. Daarmee zijn zowel kippen als slangen beter beschermd.

„We kunnen mensen niet simpelweg vragen om geen anaconda’s te doden als deze slangen hun voedsel of levensonderhoud bedreigen”, benadrukt ze. „Daarom lijkt het verminderen van het conflict, terwijl we tegelijkertijd bewustwording creëren over het belang van het behoud van de soort, een veelbelovende aanpak.”

Als etnobioloog zet Cosendey zich in voor een wetenschap die beter aansluit bij het leven van lokale bevolking. De discipline bevindt zich op het snijvlak van ecologie, natuurbescherming en traditionele kennis. „Etnobiologie biedt inzichten die puur biologische benaderingen vaak over het hoofd zien”, zegt ze in een persbericht.

Volgens Cosendey helpt het om bruggen te bouwen tussen wetenschap en samenleving. Ze hoopt op meer natuurbeschermingsprojecten waarbij gemeenschappen actieve deelnemers zijn in plaats van passieve toeschouwers.