N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.
Kansspelen De boetes besloegen samen meer dan meer dan 25 miljoen euro. Alle vijf werden ze uitgedeeld omdat de bedrijven zonder vergunning online kansspelen aanboden, en in alle vijf de gevallen speelden verzwarende omstandigheden mee.
Online kansspelen zijn sinds 2021 gelegaliseerd; wie ze wil aanbieden moet een vergunning hebben.
Foto Peter Hilz/ANP/Hollandse Hoogste
De Kansspelautoriteit heeft zijn hoogste en een-na-hoogste boetes ooit opgelegd. Dat maakte de gokwaakhond vrijdag bekend. N1 Casino, een illegaal online gokbedrijf, moet meer dan 12,6 miljoen euro betalen. De boete valt zo hoog uit omdat N1 in 2021 ook al een boete kreeg voor het illegaal aanbieden van gokspellen. De een-na-hoogste boete bedroeg bijna 10 miljoen euro, en werd uitgedeeld aan Videoslots Casino. Deze boete werd opgeschroefd omdat Videoslots deed alsof het een vergunning had van de Kansspelautoriteit, terwijl dit niet het geval was. De website van Videoslots is niet meer bereikbaar in Nederland.
In totaal werd vrijdag meer dan 25 miljoen euro aan boetes aangekondigd voor vijf bedrijven. Alle boetes zijn uitgedeeld omdat de bedrijven zonder vergunning online kansspelen aanboden. Daarnaast begingen alle bedrijven ook nog andere overtredingen. Volgens een woordvoerder van de Kansspelautoriteit is het „uitzonderlijk” dat zulke hoge boetes in één keer worden uitgedeeld.
De Kansspelautoriteit hanteert twee categorieën boetes. De eerste wordt uitgedeeld aan bedrijven die een omzet van 15 miljoen euro of minder draaien. Voor hen geldt een boetemaximum van 600.000 euro. Komen daar extra overtredingen bij, zoals het toegankelijk maken van kansspelen voor jongeren, dan komt daar nog 75.000 euro per overtreding bovenop. De echt grote boetes zijn voor bedrijven met een hogere omzet. Wanneer zij in overtreding gaan, wordt de boete vastgesteld als percentage van hun totale omzet, en verzwarende omstandigheden stuwen die de bedragen nog verder op.
Ik was veertien en zat in de Octopus op de kermis, met naast mij een vriendin. Het was januari, onze neuzen waren rood, onze door suikerspin plakkerige handen hadden we om de koude stang gevouwen. We zwiepten omhoog en omlaag, kantelden schuin, schoven naar elkaar toe naar de zijkant van het bakje, en weer terug naar het midden. De Octopus ging steeds harder, er loeide een toeter, piewwaaaaaaaa, door de microfoon klonk ‘l-l-laatste ronde.’ De G-krachten drukten ons nog dichter tegen elkaar. Ik kon de sproeten op haar neus tellen. Ze lachte, ik lachte, ik legde mijn hoofd op haar schouder.
En toen werd ik door de vaart, de vriendschap, de hormonen, plotseling overstroomd door een absolute zekerheid. Ik schreeuwde in haar oor: ‘Dit moment gaan we nooit vergeten. En we spreken af dat we precies blijven wie we nu zijn!’ ‘Oké,’ schreeuwde ze terug, omdat pubers nou eenmaal oké zeggen op alle idiote dingen.
De omstandigheden van dat moment heb ik tot in detail onthouden, omdat ik nog steeds vind dat ik daar, hoog boven de Grote Markt, iets waarachtigs ervoer. Waarschijnlijk begreep ik daar voor het eerst dat je zelf de betekenis van je levensverhaal moet forceren, en besloot daarom dat het mijn specifieke lotsbestemming zou zijn om me vast te klampen aan mijn ideeën voor een rechtvaardige wereld.
Ik heb dat principiële nog best een poosje volgehouden. Nepotisme, seksisme, oneigenlijke zelfverrijking, pragmatisme, ander slap gedoe: ik legde me er niet bij neer. Ik was volledig uit rechtvaardigheid (en af en toe een lekker kippenpootje) opgetrokken.
Dan maar constant ruzie en reuring. Lekker alle corrupte, hebberige, hypocriete zielen opjagen. Ik zou niet zwichten voor kruiperigheid en strategisch denken, en zo mezelf geld, grip en gemak verschaffen.
Maar ik werd moe. Ik kwam erachter dat ik het niet ging winnen van de wereld. En ik ervoer weerzin. Ik wilde niet langer van buiten naar binnen trappen, maar samen zijn met anderen. Langer nadenken. Mooiere dingen maken. Want iedereen die na een bepaalde leeftijd nog krijsend van verontwaardiging en oppervlakkige bewijsdrang door het leven gaat, riskeert een serieuze vorm van gekte, of een hunkering naar erkenning die zo onvervulbaar is, dat je alles om je heen meesleurt in je woeste golven.
En toch verbaast het me hoe weinig verzet er in deze tijd bestaat tegen de leegheid en hebzucht van onze samenleving. Waarom ik zo weinig mensen met invloed zie die het risico nemen uitgesloten te worden, omdat ze werkelijk prikken waar het pijn doet. Er is waarschijnlijk te veel angst voor de toekomst. Er is de continue en vernietigende vergelijking met anderen, via social media. Er is de nadruk op het verkrijgen en behouden van jeugd en eindeloze welvaart. Persoonlijke voorkeuren en liefhebberijen worden steeds minder weird, omdat ze vooral als sociaal kapitaal inzetbaar moeten zijn. Activisme is evengoed vaak matig vermomd sociaal kapitaal. En: mensen hebben nooit genoeg geld. Er kan altijd nog wat bij en het is, als je een podium hebt, makkelijk te verkrijgen. Maak gewoon reclame en deel jezelf in compartimenten op. De rechtvaardige, de kunstenaar en de graaier leven tegenwoordig in één lichaam.
Zo is ‘principes hebben’ volledig verdwenen uit ons raamwerk van goede eigenschappen. In plaats daarvan zijn we collectief aan het hustlen geslagen, van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat.
Mijn puber-ik draait ondertussen rondjes in de Octopus, schreeuwend naar beneden, waar mijn grote zelf in de rij staat voor de grijpautomaat: hebberig, gretig, in trance.
Heel soms kijk ik naar boven, schuldig, en dan zwaai ik even. Ze zwaait niet vaak meer terug, niet meer.
Sarah Sluimer schrijft elke week een column. Ze is de auteur van boeken, essays en toneelstukken.
Op het moment dat ik dit schrijf escaleert de gezellige handelsoorlog tussen de VS en China. Nu hebben beide partijen het over importheffingen van 125 procent, maar als u dit leest staat de teller waarschijnlijk al op 200. Of hoger. In Beijing wordt ondertussen keihard gelachen om het feit dat Trump fabrieken voor iPhones naar zijn land wil halen. Volgens de Chinezen zijn de Amerikanen te lui en te verwend voor dit soort rotwerk. Daarbij hebben ze veel te vette vingers om een mobieltje in elkaar te priegelen. Maar misschien gooit oom Donald de Mexicaanse grens weer open en stromen de arme sloebers uit Mexico, Venezuela en andere wanhopige landen binnenkort de VS weer binnen om dit soort kloteklusjes te gaan klaren. Die zijn daar dan opeens weer meer dan welkom. De grillige Amerikaanse president doet absoluut niet moeilijk over zo’n draai.
Inmiddels heeft zijn fijnzinnige vicepresident JD Vance de Chinezen uitgemaakt voor „peasants” en daarmee bedoelt hij eigenlijk dat ze domme boeren zijn. Dat is in China en bij Caroline van der Plas en Yvon Jaspers uiteraard verkeerd gevallen. Dit brengt de Derde Wereldoorlog alleen maar dichterbij. Het lijkt me namelijk hèt moment voor Xi om Taiwan in te pikken en als dat gebeurt komen de Amerikanen onmiddellijk die kant uit. Dat hebben ze de Taiwanezen ooit beloofd. Of denkt Trump dat dit een mooi moment is om Groenland te confisqueren en het door de Chinezen geclaimde eilandje lekker te laten barsten? Net als Oekraïne. Ik vind dit persoonlijk geen onlogische gedachte.
Mijn gevoel zegt me dat ik dit soort stevige meninkjes best wel ergens op de Nederlandse televisie kwijt kan. Zeker nu de enige serieuze omroep door een zwakzinnige cultuurminister gesloopt gaat worden. Ik ga dan vrolijk uitleggen dat de Republikeinse Partij een soort LPF is geworden. Niet alleen Vance scheldt, maar ook Musk gaat als een gek tekeer. Misschien was hij een beetje chagrijnig omdat hij deze week 35 miljard lichter is geworden. Hoewel ik ook weer ergens las dat deze gestoorde motorzager dat bedrag juist rijker is geworden. Het is maar net welke website je volgt. Onze eloquente Elon heeft in elk geval flink lopen schreeuwen. Niet alleen de vertrokken adverteerders op X heeft hij „fuck yourself” gewenst, maar ook partijgenoot Navarro is door hem voor „idioot” en „een domme zak stenen” uitgemaakt. Peter Navarro is een van de belangrijkste handelsadviseurs van het Witte Huis en schijnt ook een zak te zijn.
Musk was misschien een beetje chagrijnig omdat zijn veertiende kind een huilbaby is en hem ’s nachts uit zijn slaap houdt.
Misschien is het ook handig als ik overtuigd vertel dat de lage Russische olieprijs het einde van de oorlog in Oekraïne betekent. Poetins geld is namelijk op. Ondanks de Russische schaduwvloot aan tankers die over de oceanen doolt om overal en nergens zijn illegale olie te lozen. Misschien kan ik daaraan toevoegen dat ze op de terugweg vaak internetkabels op diverse zeebodems kapottrekken en bananen voor Albert Heijn vervoeren. Gewoon een leuk fantasietje. En ik leg dan ook meteen uit dat de boekhouding van dit soort maffiose olievervoerders wordt bijgehouden op de Amsterdamse Zuidas. Ook wel de Zuidkas genoemd. Dat gebeurt door advocaten die hun gedeukte en besmeurde Tesla’s alleen nog aan de straatstenen kwijt kunnen. Over dit soort kantoren worden uiteraard geen Kamervragen gesteld. Dit ligt te gevoelig. Voor wie? Goeie vraag.
U leest het goed: dit is een open sollicitatie om een van de deskundige babbelaars aan een van de Nederlandse keuvelshowtafels te worden. Nu mijn karige pensioentje deze week voor een groot deel verdampt is op de Amsterdamse Effectenbeurs kan ik wel een extraatje gebruiken.
Of ik deskundig genoeg ben? Absoluut. Gewoon lekker zitten tussen Jort, Angela en andere vaste tv-klevers. En met grote overtuiging meepraten. Niet haperen, niet stilvallen, niet twijfelen, vooral heel zeker kijken en net doen of je naar de andere gasten luistert. En dat een keer of vier per week. Zonder lachband.
Bij de ingang van de HEMA hangt een poster. Boven een plaatje van wat toiletartikelen staat in feestelijke letters: ‘Help vrouwen plassen op Koningsdag’. Hoewel ik de bewoording wat onsmakelijk vind, waardeer ik het initiatief: tijdens mijn zwangerschap was het niet makkelijk om even de stad in te gaan.
Twee meter verderop hangt ook nog een melding: ‘WIJ HEBBEN OP DEZE LOCATIE GEEN KLANTENTOILET’.
Stella Brüggen
Lezers zijn de auteurs van deze rubriek. Een Ikje is een persoonlijke ervaring of anekdote in maximaal 120 woorden. Insturen via [email protected]
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/wp-content/uploads/2023/03/web-0303bincasino2.jpg)
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/images/gn4/stripped/data79295697-e419f9.jpg)
