Opinie | NAVO-top moet gaan over Russische angsten

Europa neemt eindelijk weer zijn veiligheid serieus, maar het ontbreekt Europa aan een Rusland-strategie – een zogenaamde oorzaak-gevolg theorie van success met een duidelijke onderbouwing van doel en middelen – en hoe de aangekondigde aanzienlijke groei in defensie-uitgaven daaraan zal bijdragen.

Bij de NAVO-top in Den Haag die op 24 juni van start ging, wordt door wereldleiders gesproken over een verhoging van de defensie-uitgaven richting 3,5 procent van het bruto binnenlands product (bbp) en nog eens 1,5 procent voor veiligheid. In Nederland heeft de Eerste Kamer reeds ingestemd met het wetsvoorstel, waarmee Nederland zich committeert aan een getal in het midden: twee procent. Europa heeft als geheel 650 miljard euro vrijgemaakt voor defensie-investeringen


Lees ook

Premier Schoof kan met ruim mandaat van Tweede Kamer naar komende NAVO-top

Dilan Yesilgöz (VVD), Ruben Brekelmans, demissionair minister van Defensie, Caspar Veldkamp, demissionair minister van Buitenlandse Zaken, en demissionair premier Dick Schoof tijdens het Kamerdebat over de NAVO-top.

Maar de Europese of NAVO-strategie ten opzichte van Rusland is niet duidelijk. Het gegooi met percentages helpt daarbij niet. Zonder een betere rechtvaardiging van de cijfers voor de publieke opinie kunnen de stijgende defensie-uitgaven makkelijk afgeschilderd worden als tegemoetkoming aan de eisen van de Amerikaanse president. Het is daarom belangrijk om Russische strategische cultuur en logica structureel beter te begrijpen.

Karikatuur van de werkelijkheid

Er is kritiek op de grote stijging in defensie-uitgaven. Het is voor hen niet duidelijk of Rusland daadwerkelijk een dreiging is. Er wordt schamperend gesproken over de voorstelling dat Rusland Europa onder de voet zou kunnen of willen lopen. Daarbij merken ze op dat het Europese bbp veel groter is dan dat van Rusland, waarmee de vergelijking oneerlijk uitvalt en dat de NAVO collectief meer uitgeeft aan defensie

Deze kritiek is een karikatuur van de werkelijkheid. De Russische strategie ten opzichte van de NAVO is om de bondgenoten uit elkaar te drijven, zowel binnen Europa als tussen Europa en de VS. Rusland speelt daarbij effectief in op de begrijpelijke Europese angsten voor kernwapens. Het ondermijnt onder andere de informatie- en maritieme-infrastructuur en dreigt met dezelfde soort conventionele raket- en droneaanvallen als die het gebruikt in Oekraïne.

Het gevaar is niet grootschalige invasie maar, bijvoorbeeld, een klein aantal Russische soldaten in Estland waarbij de NAVO-lidstaten voor moeilijke keuzes gesteld worden. Oftewel: het gevaar is minder groot dan dat Rusland doet lijken. Zou de NAVO politiek verdeeld raken, dan stelt Rusland zijn ambities. Dan stelt Rusland zijn ambities weer naar boven bij.

Angsten

De nervositeit rondom de NAVO-top in Den Haag is internationaal intussen aanzienlijk. De Amerikaanse minister van Defensie heeft in februari duidelijk gemaakt dat Europa niet meer de eerste prioriteit is voor de VS; dat zijn China, de nationale landsgrenzen, en belangen in het Midden-Oosten – zoals ook de laatste weken blijkt. Europa zal daarom zijn eigen afschrikking en verdediging op orde moeten hebben. Zonder een sterke Amerikaanse rol in Europa is de krachtenverdeling ten opzichte van Rusland veel minder voordelig voor de NAVO, gezien de afhankelijkheden van Amerikaanse kernwapens, luchtmacht, en ondersteunende middelen zoals observatiesatellieten.

De Europese kernwapenmachten, Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk hebben niet vergelijkbare aantallen kernwapens voor escalatie – en dus afschrikking – als Rusland. De westerse aanpak is de laatste tien jaar reactief geweest en te zeer gericht op het voorkomen van escalatie. Maar we moeten durven de Russische angsten over zijn eigen zwakheden te gebruiken.

Zo weten wij dat Rusland de conventionele lucht- en precisiewapens van de NAVO vreest. Wij weten ook dat Rusland bang is voor aanvallen op kernwapenfaciliteiten en dat het bang is voor protestbewegingen zoals eerder in Georgië en Oekraïne. Op die angsten moet worden ingespeeld met het uiteindelijke doel dat Rusland opnieuw de afgesproken grenzen respecteert, inclusief die van Oekraïne, en afziet van het ondermijnen of intimideren van Europese samenlevingen.

Risicobeheersing

Kennis van de tegenstander is noodzakelijk om die af te schrikken en naar de onderhandelingstafel te dwingen. In de Koude Oorlog leidde de kwalitatieve voorsprong van NAVO-systemen tot een bereidheid aan de Sovjetzijde om te onderhandelen over wapenbeheersing. De aangekondigde plaatsing in de jaren zeventig en tachtig van de vorige eeuw van de middellangeafstandsraketten op Europees grondgebied waren dan ook een gecalculeerd risico.

Tegelijkertijd is ook risicobeheersing noodzakelijk, want er zijn wel degelijk risico’s dat signalen verkeerd worden begrepen. Poetins Rusland is namelijk ook weer anders dan de Sovjetunie.

Zeker met een afnemende rol van de VS benadrukt dit de noodzaak van zowel gedegen kennis binnen Europa over Rusland als de noodzaak van hogere defensie-uitgaven. Als Rusland voorzichtigheid namelijk interpreteert als zwakte, is vrede in Oekraïne en in Europa nog verder weg.


Lees ook

‘We gaan tijdens deze NAVO-top weer een golf aan desinformatie zien’

Pekka Kallioniemi, een Finse expert op het gebied van sociale media en online desinformatie. Foto Petri Juntunen