Het was Trump die de paperassen onhandig uit zijn handen liet dwarrelen, in de harde wind buiten het conferentieoord tijdens de G7, die ook zijn gele haardos olijk liet wapperen. Maar uiteraard was het de Britse premier Keith Starmer die haastig door de knieën moest om het getekende handelsverdrag weer bij elkaar te grabbelen. Ja, zei hij achteraf, hij was bang dat anders een van de aanwezige verslaggevers zou toesnellen en in de kladden gevat zou worden door beveiligers van de Amerikaanse president. Kortom, een gebaar voor de persvrijheid.
De werkelijkheid is natuurlijk anders. Koningen gaan niet door de knieën, daar hebben ze hun onderdanen voor. Het waait een beetje hard hè, lachte Trump.
Nu heeft de koning, na lang weifelen, toch maar beslist Amerikaanse bunkerbrekers op Iran te laten vallen. Een gebaar voor de wereldvrede als we hem mogen geloven, want Iran, sponsor van wereldwijd terrorisme, stond op het punt een kernmacht te worden. De bommen werden gevolgd door een bericht van de koning op zijn eigen sociale medium, dat het nu tijd was voor VREDE. Hij had het, zoals Amerikaanse vliegeniers in de Tweede Wereldoorlog deden met wraakzuchtiger boodschappen aan nazi-Duitsland en Japan, op de bommenwerpers kunnen laten schrijven.
Hij heeft een afkeer van de gedoemde verliezer Zelensky
De werkelijkheid is ook hier anders: Trump, leider van het machtigste land ter wereld, doet nu voor zijn kleine bondgenoot premier Benjamin Netanyahu wat een reeks voorgangers nu juist nalieten (Bush, Obama, Biden, allen op hun beurt, ondanks die terughoudendheid, telkens beschuldigd van klakkeloze steun aan Israël): namelijk in een regionale oorlog stappen die door Israël is begonnen, omdat het de tijd ervoor rijp achtte.
Waarom? Omdat Trump, die schaamteloosheid tot beleid heeft verheven, zich voor een ding wél zou schamen: een sukkel zijn of – erger – een verliezer.
Dat bleek al na zijn nederlaag in de verkiezingen van 2020, die hij in zijn hoofd uiteraard heeft gewonnen. Het verklaart zijn onophoudelijke obsessie met ‘Baai-den’. Het gaat ook op voor zijn buitenlands beleid. Een compleet corrupt privé-cadeautje van 300 miljoen dollar van Qatar aannemen? Geen probleem. Alleen een sukkel zou het weigeren (zoals die ook belasting betaalt).
Ook inzake Iran blijkt zijn behoefte om voorop te lopen in de vlaggenparade. Trump aarzelde, maar het succes van Israëls aanvallen, uitgemeten op Fox News, bleek onweerstaanbaar: meedoen. Israël, dat Gaza platwalste en Hezbollah lam sloeg, is tenslotte een winnaar. Dit was de kans de Iraanse ‘As van verzet’ een doodklap te bezorgen.
Pijnlijke zelfreflectie
Het spiegelbeeld is er ook: dat is zijn onverholen afkeer van Zelensky, de gedoemde verliezer die maar blijft zeuren om steun in een oorlog die hij volgens Trump niet kan winnen, waar Amerika geen belang bij heeft, en die bovendien zijn eigen schuld is. Wat je noemt een sukkel,
Schaamte is pijnlijke zelfreflectie. Trump heeft er geen talent of belangstelling voor, je zag die wel ergens anders: op het congres van GroenLinks/PvdA, waar de oude garde lijdzaam moest toezien hoe de wereldorde én de interne verhoudingen kantelden. Een reeks moreel verontwaardigde indieners van moties en insprekers sprak afschuw uit over de staat Israël en eiste maatregelen: boycot (verworpen) of op zijn minst stoppen van leveranties aan het anti-raketschild Iron Dome (aangenomen).
Pleegt Israël genocidale misdaden: ja. Moet Nederland zich daartegen keren: zeker. Tegelijk was het anti-Israëlische enthousiasme onder de jonge garde, de fixatie op dit land als het summum malum, ook beklemmend. De wending in de publieke opinie om Israël, hier lang kritiekloos verheerlijkt, van de weeromstuit en met terugwerkende kracht te zien als enige, criminele actor in de regio is ook een vorm van historische tunnelvisie. Die is nu verder aangejaagd – met dank aan Trump, de winnaar.
Sjoerd de Jong is redacteur van NRC. Hij schrijft om de week op deze plaats een column.
